2021.03.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.3.2021.2.KM
z 23 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 stycznia 2021 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismami z dnia 12 marca 2021 r. (data wpływu 12 marca 2021 r.) oraz z dnia 11 marca 2021 r. (data wpływu 17 marca 2021 r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 1 marca 2021 r. (skutecznie doręczone 5 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla wskazanych usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku dla wskazanych usług.

Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 12 marca 2021 r. (data wpływu 12 marca 2021 r.) oraz z dnia 11 marca 2021 r. (data wpływu 17 marca 2021 r.) będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 1 marca 2021 r. (skutecznie doręczone 5 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”) jest podmiotem zajmującym się szeroko pojętym doradztwem gospodarczym oraz pośrednictwem finansowym, w tym pozyskiwaniem dla innych podmiotów gospodarczych finansowania na różnego rodzaju projekty biznesowe.

Do głównych zadań Wnioskodawcy należy łączenie Kontrahentów, którzy posiadają zapotrzebowanie na kapitał niezbędny do realizacji przedsięwzięć gospodarczych oraz podmiotów, które posiadają nadwyżki takiego kapitału. W ramach wykonywanej działalności Wnioskodawca będzie świadczyć na rzecz swoich kontrahentów (dalej: Kontrahenci) usługi polegające na wskazywaniu podmiotów potencjalnie zainteresowanych projektami realizowanymi przez Kontrahentów oraz udzieleniem im finansowania (dalej: Inwestorzy), w formie uzależnionej od ustaleń poczynionych bezpośrednio przez Kontrahentów oraz Inwestorów, co pozostaje jednak poza zainteresowaniem Wnioskodawcy (dalej: Usługa). Zasadniczo mogą być to pożyczki, kredyty, nabycie lub objęcie obligacji, udziałów albo akcji zbywanych lub emitowanych przez Kontrahentów.

Zakres i warunki świadczenia usługi zostaną opisane w umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentem (dalej: Umowa). Wnioskodawca jest zobowiązany do zachowania poufności na temat danych Kontrahentów oraz Inwestorów. Wnioskodawca ma możliwość świadczenia usług przy pomocy podwykonawców i innych osób, za których ponosi przed Spółką pełną odpowiedzialność. Warunki, na jakich Spółka świadczy usługę na rzecz Kontrahentów są ustalane przez Spółkę.

Wnioskodawca w ramach świadczonej Usługi będzie – w zależności od sytuacji - działać w dwóch wariantach:

nie będzie uczestniczył w negocjacjach dotyczących warunków ewentualnej umowy pomiędzy Kontrahentami a Inwestorami ani w zawarciu przez nich umowy. Nie będzie również działał jako pełnomocnik którejkolwiek ze stron;
może uczestniczyć w negocjacjach dotyczących warunków ewentualnej umowy pomiędzy Kontrahentami a Inwestorami ani w zawarciu przez nich umowy, może także działać jako pełnomocnik jednej ze stron.

W zamian za świadczenie Usługi Wnioskodawcy będzie przysługiwało wyłącznie wynagrodzenie prowizyjne uzależnione od wysokości faktycznie wpłaconych środków finansowych przez Inwestora na rzecz Kontrahenta. Wnioskodawca nie będzie pobierał wynagrodzenia za świadczenie Usługi od Inwestorów.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

W odpowiedzi na pytanie „Czy celem Wnioskodawcy jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby dwie strony zawarły umowę (a Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy) i w czym się to przejawia?” Wnioskodawca wskazał tak, oczekuje wynagrodzenia za usługę, które stanowi prowizja od pozyskanego finansowania w formie pożyczki. Z jednej strony Wnioskodawca stara się zawsze dobierać pożyczkobiorców i ich projekty w taki sposób, aby dawały maksymalną stopę zwrotu pożyczkodawcy, a wiec aby było to dla niego atrakcyjną formą inwestycji kapitałowej.

Usługi Wnioskodawcy polegają na doprowadzeniu do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy podmiotem, który posiada wolne środki finansowe (pożyczkodawcą) oraz podmiotem, który potrzebuje finansowania własnych projektów biznesowych. Do Wnioskodawcy zgłaszają się podmioty z jednej strony i drugiej. Zwykle jest to wynikiem polecenia przez innych klientów.

Wnioskodawca nie poszukuje aktywnie Inwestorów. Posiada własne portfolio takich podmiotów, natomiast nowi klienci trafiają do niego na skutek polecenia.

Wnioskodawca wykonuje usługi we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wnioskodawca niekiedy konsultuje zawierane umowy, ale tylko aby nie narazić klienta na szkodę, co mogłoby się negatywnie odbić na reputacji Wnioskodawcy. Czynności te nie stanowią celu samego w sobie ani dla Wnioskodawcy, ani dla jego klientów, czy to Inwestorów, czy to pożyczkobiorców.

Wnioskodawca posiadając odpowiednie portfolio Inwestorów oraz podmiotów zainteresowanych pozyskaniem finansowania, doprowadza do skontaktowania tych podmiotów, ewentualnie przedstawia Inwestorom projekty biznesowe podmiotów, dla których pozyskuje finansowanie. Czynności Wnioskodawcy nie polegają w ogóle na dopełnianiu formalności administracyjnych związanych z umową.

W odpowiedzi na pytanie „Czy Wnioskodawca podejmuje jakieś dodatkowe działania mające na celu dopasowanie oferty do Inwestorów i Kontrahentów?” Wnioskodawca wskazał, że nie. W szczególności Wnioskodawca nie podejmuje czynności o charakterze doradczym dla podmiotów, dla których pozyskuje finansowanie np. w zakresie podejmowanych przez nich działań biznesowych, dla których potrzebują finansowania, ani dla Inwestorów co do możliwie efektywnego inwestowania ich środków.

Wnioskodawca wskazał, że czynności wykonywane przez Niego nie obejmują usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy o podatku od towarów i usług (czynności ściągania długów w tym factoringu, usług doradztwa, usług w zakresie leasingu).

Wnioskodawca wskazał, że usługi przez Niego świadczone nie są usługami, których przedmiotem są usługi przechowywania udziałów i zarządzania nimi a ich przedmiotem nie są udziały w spółkach lub innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają one osobowość prawną.

Wnioskodawca wskazał, że usługi pośrednictwa świadczone przez Niego nie dotyczą praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Wnioskodawca nie świadczy usług pośrednictwa, których przedmiotem są instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 2286, z późn. zm.).

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie obejmują przechowywania tych instrumentów lub zarządzania nimi.

Faktycznym beneficjentem usługi pośrednictwa świadczonej przez Wnioskodawcę jest Pożyczkobiorca (uzyskujący finansowanie).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w stanie faktycznym zgodnym z powyższym opisem zdarzenia przyszłego, Usługa świadczona przez Wnioskodawcę, o ile będzie dotyczyła pozyskania finansowania w formie pożyczki udzielonej przez Inwestora na rzecz Kontrahenta, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?
Czy w stanie faktycznym zgodnym z powyższym opisem zdarzenia przyszłego, Usługa świadczona przez Wnioskodawcę, o ile będzie dotyczyła pozyskania finansowania w formie np. emisji obligacji, udziałów lub akcji bezpośrednio na rzecz Inwestora przez Kontrahenta, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40a (w zakresie udziałów) lub 41 (w zakresie akcji, obligacji) ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi określone w Umowie współpracy będą korzystały ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 (pyt. 1) lub art. 43 ust. 1 pkt 40a i 41 (pyt. 2) ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy na poprawność wskazanego stanowiska wskazuje w szczególności brzmienie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz pkt 41 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. W świetle powyższej regulacji, przedstawione w stanie faktycznym świadczenie usług finansowych oferowanych przez Wnioskodawcę, a świadczonych przez Zleceniodawcę, polegające na udzielaniu pożyczek, korzysta ze zwolnienia od VAT.

Natomiast art. 43 ust. 1 pkt 40a zwalnia się od podatku usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w spółkach lub innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają one osobowość prawną, z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi. Natomiast na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT, zwolnieniem objęte są usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, z późn. zm.), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Wspólnym pojęciem istotnym dla zastosowania wskazanych przepisów jest pojęcie usług pośrednictwa, które to usługi będzie świadczył – w jego ocenie – Wnioskodawca.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się (co do zasady) każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W świetle powołanych przepisów, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi. Aby jednak uznać daną czynność za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi więc istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę. Zagadnieniem, które budzi wątpliwość Wnioskodawcy w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy usługa, którą zamierza świadczyć, stanowi usługę pośrednictwa podlegającą zwolnieniu na podstawie wskazanych przepisów ustawy o VAT.

Pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż stanowią one odstępstwo od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Przepisy ustawy o VAT nie zawierają definicji „pośrednictwa” w zakresie świadczenia usług finansowych. Zgodnie natomiast z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem przede wszystkim (ale nie wyłącznie) czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

Ograniczenie się do działania przez pośrednika w imieniu i na rzecz innego podmiotu, a wiec jednocześnie jako pełnomocnika takiej osoby, nie wyczerpuje jednak zakresu pojęcia pośrednictwo w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 38, pkt 40a i 41 ustawy o VAT.

Przez usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT) jak również w zbywaniu udziałów (art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy o VAT) czy akcji i innych instrumentów finansowych (art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT), należy bowiem rozumieć wszelkie czynności podejmowane w celu umożliwienia zawarcia umowy pomiędzy dwoma podmiotami (umowy pożyczki, kredytu, zbycia udziałów itd.).

Tym nie mniej, zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT. W celu ustalenia zakresu znaczeniowego pojęcia pośrednictwa, jako czynności podlegającej zwolnieniu, należy zatem odnieść się do przepisu Dyrektywy 112 i dotyczącego go orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

W wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 (Volker Ludwig) TSUE stwierdził, że pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy tym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Ponadto TSUE wskazał, że zastosowanie zwolnienia nie może zależeć od istnienia stosunku umownego między podmiotem świadczącym usługi pośrednictwa kredytowego a jedną ze stron umowy kredytowej, lecz powinno być badane w świetle samego charakteru wykonanego świadczenia i jego celu. Nie ma przeszkód, aby na usługę pośrednictwa kredytowego składały się dwa świadczenia, jedno wykonywane przez agenta głównego, w ramach negocjacji z instytucjami kredytowymi oraz drugie wykonywane przez subagenta.

Pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową (pkt 38 wyroku). Z wyroku tego wynika, że okoliczność, iż podatnik nie jest związany umownie z każdą ze stron umowy kredytowej, do której zawarcia się przyczynił, oraz że nie kontaktuje się bezpośrednio z jedną z tych stron, nie stanowi przeszkody do tego, aby świadczył on usługę pośrednictwa kredytowego, zwolnioną z VAT.

Z powołanego wyroku wynika także, że ze zwolnionym z podatku pośrednictwem mamy do czynienia również wtedy, gdy pośrednik wykonuje tylko niektóre czynności nakierunkowane na zawarcie umowy o produkt finansowy. Zwolnienie ma zastosowanie także wtedy, gdy zadaniem pośrednika jest poszukiwanie klienta na usługę finansową, przekazanie mu ewentualnych informacji o usłudze i wskazanie okazji do zawarcia umowy o produkt finansowy, czy jak w niniejszej sprawie produkt polegający na ogólnie rozumianym finansowaniu. Warunkiem jest jednak to, że działalność pośrednika nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności administracyjnych związanych z umową. Pośrednik nie musi zatem koniecznie uczestniczyć w innych czynnościach związanych z zawarciem umowy, w szczególności nie musi negocjować w imieniu stron warunków umowy ani uczestniczyć w jej zawieraniu, reprezentując jedną ze stron. Można więc powiedzieć, że działalność takiego pośrednika sprowadza się do kojarzenia podmiotów zainteresowanych udzieleniem pożyczki, kredytu, itp. z potencjalnymi klientami.

W przedmiotowym orzeczeniu TSUE uznał, że usługi pośrednictwa są zwolnione z opodatkowania również w przypadku, gdy brak jest bezpośredniej relacji pomiędzy pośrednikiem a stronami czynności podstawowej, zwolnionej z opodatkowania. Zdaniem TSUE, usługa świadczona przez subagenta jest w dalszym ciągu usługą pośrednictwa ze względu na faktyczny zakres podejmowanych czynności. O ile celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, a pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy, usługa pośrednika będzie zwolniona z podatku.

Ponadto z wyroku tego wynika, iż sposób ustalenia wynagrodzenia jako wynagrodzenie prowizyjne uzależnione od kwoty udzielonej pożyczki, kredytu albo innej formy finansowania, determinuje w zasadzie charakter świadczonej usługi jako usługi pośrednictwa. Dodatkowo, w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 TSUE orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów.

W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.

TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy”.

W powołanych wyżej orzeczeniach TSUE wskazał zatem przykładowe elementy wchodzące w skład usługi „pośrednictwa”. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

celem jest dążenie do zawarcia umowy, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy,

usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności administracyjnych związanych z umową.

Kolejnym aspektem, na który należy zwrócić uwagę jest to, że zwolnienia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38, 40a i 41 ustawy o VAT ma charakter przedmiotowy. Oznacza to, że kluczowa dla zwolnienia jest istota świadczenia, nie zaś podmiot, który daną usługę świadczy, bądź podmiot, na rzecz którego usługa ta jest świadczona.

Zwrócił na to uwagę m.in. TSUE, który w wyroku w sprawie C-2/95 orzekł, że „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”.

Konkludując można stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi. Dotyczy to tak samych usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych (czy ogólnie rozumianych usług zapewnienia finansowania), jak również usług pośredniczenia w udzielaniu tych usług, co wynika wprost z treści przywołanego wyżej wyroku w sprawie C-235/00, który wskazał, że przedmiotem zwolnienia jest usługa polegająca na pośrednictwie dotyczącym produktu finansowego.

Mając powyższe na uwadze, w ramach opisanego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że Wnioskodawca:

będzie świadczyć Usługę na rzecz Kontrahentów, będących stroną ewentualnej usługi jako podmiot otrzymujący finansowanie, względnie jako podmiot emitujący udziały, akcje lub obligacje bezpośrednio na rzecz Inwestorów;

celem działań podejmowanych przez Wnioskodawcę będzie faktyczne dokapitalizowanie Kontrahenta przez Inwestora (w przypadku pytania 1 – w drodze pożyczki), bowiem od tego zależy otrzymanie przez Wnioskodawcę wynagrodzenia, które jako wynagrodzenie prowizyjne determinuje charakter usługi świadczonej przez Wnioskodawcę; w przypadku pytania nr 2 będzie to dokapitalizowanie w formie szczególnej, poprzez posiadanie bezpośredniego udziału w kapitale zakładowym Kontrahenta, bądź poprzez nabycie obligacji danej emisji przez Inwestora, na zasadach ustalonych pomiędzy nimi.

Ponadto należy stwierdzić, że Usługa nie stanowi czynności, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, a więc:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Tym samym w świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że usługa świadczona na rzecz Spółki polegająca przekazywaniu kontaktu do Inwestorów o podmiotach potencjalnie zainteresowanych pozyskaniem finansowania (we wskazanych formach prawnych) podlega zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT jeśli chodzi o finansowanie w formie pożyczek), art. 43 ust. 1 pkt 40a (jeśli chodzi o finansowanie w formie udziału w kapitale zakładowym spółek) lub art. 43 ust. 1 pkt 41 (jeśli chodzi o finansowanie w formie nabycia obligacji lub akcji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40a ustawy zwolnione od podatku są usługi, w tym także usługi pośrednictwa, których przedmiotem są udziały w:

spółkach,
innych niż spółki podmiotach, jeżeli mają one osobowość prawną

– z wyłączeniem usług przechowywania tych udziałów i zarządzania nimi.

Z kolei na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 2286, z późn. zm.), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

W myśl art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Należy również wskazać, że na podstawie art. 43 ust. 16 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 40a i 41, nie ma zastosowania do usług dotyczących praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40a oraz pkt 41 ustawy, nie jest uzależnione od rodzaju podmiotu świadczącego te usługi. Sam zakres usług jest bardzo szeroki, jedynym bowiem kryterium przedmiotowego zwolnienia jest świadczenie usług, których przedmiotem są udziały (a także usługi pośrednictwa w tym zakresie). W efekcie wszystkie usługi dotyczące obrotu udziałami oraz pośrednictwa w tym zakresie korzystają ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 40a oraz pkt 41 ustawy.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek odzwierciedlenia odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE – państwa członkowskie zwalniają transakcje: udzielania kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę (lit. b), transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności (lit. d), transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2 (lit. f).

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem zajmującym się szeroko pojętym doradztwem gospodarczym oraz pośrednictwem finansowym, w tym pozyskiwaniem dla innych podmiotów gospodarczych finansowania na różnego rodzaju projekty biznesowe.

Do głównych zadań Wnioskodawcy należy łączenie Kontrahentów, którzy posiadają zapotrzebowanie na kapitał niezbędny do realizacji przedsięwzięć gospodarczych oraz podmiotów, które posiadają nadwyżki takiego kapitału. W ramach wykonywanej działalności Wnioskodawca będzie świadczyć na rzecz swoich Kontrahentów usługi polegające na wskazywaniu podmiotów potencjalnie zainteresowanych projektami realizowanymi przez Kontrahentów oraz udzieleniem im finansowania (Inwestorzy), w formie uzależnionej od ustaleń poczynionych bezpośrednio przez Kontrahentów oraz Inwestorów, co pozostaje jednak poza zainteresowaniem Wnioskodawcy (Usługa). Zasadniczo mogą być to pożyczki, kredyty, nabycie lub objęcie obligacji, udziałów albo akcji zbywanych lub emitowanych przez Kontrahentów.

Zakres i warunki świadczenia usługi zostaną opisane w Umowie zawartej pomiędzy Wnioskodawcą i Kontrahentem. Wnioskodawca ma możliwość świadczenia usług przy pomocy podwykonawców i innych osób, za których ponosi przed Spółką pełną odpowiedzialność. Warunki, na jakich Spółka świadczy usługę na rzecz Kontrahentów są ustalane przez Spółkę.

Wnioskodawca w ramach świadczonej Usługi będzie – w zależności od sytuacji - działać w dwóch wariantach:

nie będzie uczestniczył w negocjacjach dotyczących warunków ewentualnej umowy pomiędzy Kontrahentami a Inwestorami ani w zawarciu przez nich umowy. Nie będzie również działał jako pełnomocnik którejkolwiek ze stron;
może uczestniczyć w negocjacjach dotyczących warunków ewentualnej umowy pomiędzy Kontrahentami a Inwestorami ani w zawarciu przez nich umowy, może także działać jako pełnomocnik jednej ze stron.

Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Wnioskodawca wskazał, że jego celem jest uczynienie wszystkiego co możliwe, aby dwie strony zawarły umowę (a Wnioskodawca nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy), i oczekuje wynagrodzenia za usługę, które stanowi prowizja od pozyskanego finansowania w formie pożyczki. Z jednej strony Wnioskodawca stara się zawsze dobierać pożyczkobiorców i ich projekty w taki sposób, aby dawały maksymalną stopę zwrotu pożyczkodawcy, a wiec aby było to dla niego atrakcyjną formą inwestycji kapitałowej.

Wnioskodawca nie poszukuje aktywnie Inwestorów. Posiada własne portfolio takich podmiotów, natomiast nowi klienci trafiają do niego na skutek polecenia.

Wnioskodawca wskazał, że wykonuje usługi we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wnioskodawca wskazał nie podejmuje dodatkowych działań mających na celu dopasowanie oferty do Inwestorów i Kontrahentów, w szczególności Wnioskodawca nie podejmuje czynności o charakterze doradczym dla podmiotów, dla których pozyskuje finansowanie np. w zakresie podejmowanych przez nich działań biznesowych, dla których potrzebują finansowania, ani dla Inwestorów co do możliwie efektywnego inwestowania ich środków.

Wnioskodawca wskazał, że usługi pośrednictwa świadczone przez Niego nie dotyczą praw i udziałów odzwierciedlających:

tytuł prawny do towarów;
tytuł własności nieruchomości;
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości;
udziały i inne tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części;
prawa majątkowe, których instrumentami bazowymi są towary, mierniki i limity wielkości produkcji oraz uprawnienia do emisji zanieczyszczeń, i które mogą być zrealizowane poprzez dostawę towarów lub świadczenie usług innych niż zwolnione z podatku.

Wnioskodawca nie świadczy usług pośrednictwa, których przedmiotem są instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie obejmują przechowywania tych instrumentów lub zarządzania nimi.

Faktycznym beneficjentem usługi pośrednictwa świadczonej przez Wnioskodawcę jest Pożyczkobiorca (uzyskujący finansowanie).

W odniesieniu do przedstawionego opisu wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, czy wykonywane przez Niego czynności mogą być uznane za usługi pośrednictwa, korzystające ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38, 40a lub 41 ustawy.

W odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że przedmiotem usług świadczonych przez Wnioskodawcę nie są – jak wskazał sam Zainteresowany – instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 2286, z późn. zm.). Tym samym zwolnienia w związku ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usług nie należy rozpatrywać w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy.

Mając natomiast na uwadze wykładnię zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40a ustawy oraz w art. 135 ust. 1 lit. b) i d) Dyrektywy 2006/112/WE, konieczne jest zdefiniowanie pojęcia „usług pośrednictwa”. W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa 2006/112/WE nie definiują tego pojęcia, w celu określenia, jakie czynności należy rozumieć pod pojęciem usług pośrednictwa, należy oprzeć się na wykładni językowej, wspieranej przy tym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa: http://sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych, a więc załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, uczestniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo. Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, że bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema stronami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do cytowanego również przez Wnioskodawcę wyroku z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, w którym TSUE stwierdził, że pojęcie pośrednictwa „(…) obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. W tym kontekście celem takiej działalności jest uczynić wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Natomiast nie ma miejsca działalność polegająca na pośrednictwie, jeśli jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy część czynności faktycznych związanych z umową”.

Z kolei, w uzasadnieniu w sprawie Commissioners of Customs & Excise przeciwko CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z dnia 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 cześć B lit. d pkt 5 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, TSUE w ww. wyroku wskazał, że „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

W konsekwencji, w świetle orzecznictwa TSUE „usługa pośrednictwa” powinna mieć następujące cechy:

pośrednik nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i jego działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów,

strona transakcji finansowej wypłaca pośrednikowi wynagrodzenie za świadczoną przez niego usługę pośrednictwa,

celem działań pośrednika jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę (a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy),

czynności pośrednika nie ograniczają się do dopełnienia formalności administracyjnych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Tym samym działalność pośrednika nie może sprowadzać się jedynie do kojarzenia podmiotów zainteresowanych zawarciem umowy pożyczki, kredytu, czy innego produktu finansowego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do wniosku, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta nie mogą być zakwalifikowane jako usługi pośrednictwa finansowego. W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie poszukuje aktywnie Inwestorów, korzysta jedynie z własnego portfolio takich podmiotów, natomiast nowi klienci trafiają do niego na skutek polecenia. Czynności Wnioskodawcy nie polegają w ogóle na dopełnieniu formalności administracyjnych związanych z umową, Wnioskodawca nie podejmuje również żadnych czynności o charakterze doradczym dla podmiotów, dla których pozyskuje finansowanie. Ponadto, Wnioskodawca wprost wskazał, że Jego czynności polegają tylko na wskazywaniu podmiotów potencjalnie zainteresowanych udzieleniem im finansowania, jak wynika z okoliczności sprawy, Wnioskodawca doprowadza jedynie do ich skontaktowania. Poza tym, Wnioskodawca nie będzie uczestniczył w negocjacjach dotyczących warunków ewentualnej umowy pomiędzy Kontrahentami a Inwestorami ani w zawarciu przez nich umowy, nie będzie też działał jako pełnomocnik żadnej ze stron.

Co prawda, w zależności od sytuacji Wnioskodawca może uczestniczyć w negocjacjach dotyczących warunków ewentualnej umowy pomiędzy Kontrahentami a Inwestorami i działać jako pełnomocnik jednej ze stron, jednak nie można uznać, że wskazane czynności przesądzają o uznaniu świadczonych przez Niego usług za pośrednictwo finansowe. Nie można przyjąć, że samo uczestnictwo w negocjacjach i działanie jako pełnomocnik przesądza o tym, że Wnioskodawca czyni wszystko co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Jak wynika z powołanych przepisów prawa oraz orzecznictwa TSUE, aby uznać daną usługę za pośrednictwo finansowe świadczenie to musi obejmować szereg różnych czynności, nie tak jak w analizowanym przypadku tylko pojedyncze działania.

Działalność Wnioskodawcy ogranicza się więc przede wszystkim do czynności technicznych, czyli do wskazania podmiotów mogących udzielić finansowania podmiotom zainteresowanym jego pozyskaniem. Dalsze ustalenia co do formy tego finansowania zależą już od ustaleń poczynionych przez Kontrahentów i Inwestorów (mogą to być pożyczki, kredyty, nabycie lub objęcie udziałów), co pozostaje poza zainteresowaniem Wnioskodawcy.

W związku z tym należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wypełniają wskazanych wyżej istotnych elementów dla usługi pośrednictwa. Brak jest bowiem elementów przemawiających za uznaniem tego typu usług za „odrębną działalność pośrednictwa, której celem zasadniczym jest czynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę”. Trudno uznać, że samo znalezienie potencjalnego Inwestora jest już „uczynieniem wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę”, a z opisu sprawy wynika, że świadczenie Wnioskodawcy ogranicza się wyłącznie do czynności polegających na wskazywaniu osób potencjalnie zainteresowanych pozyskaniem finansowania. Na powyższą kwalifikację nie może mieć również wpływu fakt, że za świadczone usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie prowizyjne.

Co do sposobu kalkulacji wynagrodzenia, należy wskazać, że ma ono jedynie walor pomocniczy przy ocenie, czy wykonywane czynności stanowią usługę pośrednictwa. Jednakże fakt, że wynagrodzenie pośrednika jest uzależnione od pozyskanego finansowania w formie pożyczki, w powiązaniu z pozostałymi okolicznościami sprawy nie przesądza, w niniejszej sprawie, że Wnioskodawca świadczy usługi pośrednictwa. W okolicznościach sprawy istotne jest, że działania Wnioskodawcy nie są nastawione na pozyskiwanie potencjalnych Klientów i doprowadzanie do zawarcia umów. W opisanych okolicznościach, przyjęty model skorzystania z oferty Kontrahenta przez potencjalnego Inwestora pozwala na stwierdzenie, że Wnioskodawca nie ma wpływu de facto na decyzje potencjalnego Klienta, co do zawarcia umowy.

Jeszcze raz podkreślić należy, że do zadań pośrednika należy m.in. znalezienie kontrahenta, w tym przypadku klienta zainteresowanego ofertą Instytucji finansowej, wskazywanie odpowiednich możliwości zawarcia umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną, negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie wypełniają zatem wskazanych wyżej istotnych elementów dla usługi pośrednictwa.

W konsekwencji, opisane przez Wnioskodawcę usługi nie mieszczą się w zakresie „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych, i tym samym nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40a ustawy. Wskazane usługi nie mogą korzystać również ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, bowiem jak wprost wskazał Wnioskodawca wykonywane przez Niego usługi nie stanowią usług, których przedmiotem są instrumenty finansowe w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin