2021.03.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.744.2020.2.DM
z 30 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2020 r. (data wpływu 23 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 2 marca 2021 r. (doręczone 8 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek. Złożony wniosek uzupełniony został pismem z dnia 10 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 2 marca 2021 r. (doręczone 8 marca 2021 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Dnia 13 sierpnia 1996 r. umową darowizny Wnioskodawczyni nabyła współwłasność nieruchomości rolnej zabudowanej, położonej w miejscowości (…) , oznaczonej nr geodezyjnym 1 o pow. 13,6231 ha. Akt notarialny sporządzono przez (…)notariusza za Rep. A nr (…).

W 2006 r. Rada Miasta (…) uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (uchwała z dnia 28 grudnia 2006 r. nr (…)) dla terenu, będącego współwłasnością Wnioskodawczyni. Zgodnie z planem część działki nr 1 została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną lub wielorodzinną z usługami.

Dnia 27 marca 2013 r. została zawarta umowa darowizny (akt notarialny Repetytorium A nr (…)). Na mocy w/w umowy działka, która stanowiła współwłasność Wnioskodawczyni z siostrą została podzielona na działki o nr: 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5 (…). W wyniku umowy darowizny Wnioskodawczyni została pełną właścicielką działki 1/5 o powierzchni 6,60 ha o nr KW (…). Dnia 28 sierpnia 2014 r. na wniosek Wnioskodawczyni Burmistrz Miasta (…) wydał decyzję podziałową ((…)). Na mocy tej decyzji działka należąca do Wnioskodawczyni o nr 1/5 została podzielona na działki o nr: 1/6, 1/7, 1/8, 1/9, 1/10, 1/11, 1/12, 1/13, 1/14, 1/15. Wszystkie wydzielone działki stanowią jedną nieruchomość i objęte są jedną księgą wieczystą nr (…).

Na gruntach należących do Wnioskodawczyni prowadzi Ona własną działalność rolniczą. Wszystkie działki nie służyły i nie mają służyć działalności gospodarczej. Nie były przedmiotem najmu/dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Wnioskodawczyni nie udzieliła nikomu pełnomocnictwa do dysponowania działkami.

W roku 2021 Wnioskodawczyni planuje budowę domu jednorodzinnego na jednej z własnych działek, dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. W celu pozyskania środków finansowych na tę inwestycję Wnioskodawczyni planuje sprzedaż części działek. Wnioskodawczyni dostała propozycję kupna od miejscowego dewelopera. Wnioskodawczyni nie prowadziła żadnej działalności marketingowej w tym celu. Nie podjęła żadnych starań żeby zwiększyć atrakcyjność nieruchomości (działek). Teren jest nie uzbrojony. Są to łąki i pastwiska.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że działki mające być przedmiotem sprzedaży są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni była i jest rolnikiem ryczałtowym. Przedmiotowe działki do tej pory były i są wykorzystywane w celach rolnych. Dokładnie są to łąki, z których Wnioskodawczyni sprzedaje zebrane siano. Wnioskodawczyni wskazała, że z tytułu prowadzenia działalności rolniczej nie jest czynnym płatnikiem VAT.

Decyzją Burmistrza Miasta (…) z dnia 28 sierpnia 2014 r. działka nr 1/5 została podzielona na kilka działek, w tym działka nr 1/14 z przeznaczeniem pod drogę. Z wnioskiem o podział Wnioskodawczyni wystąpiła osobiście i przedstawiła projekt podziału nieruchomości. Burmistrz wyraził zgodę na proponowany podział pod warunkiem, że dostęp do drogi publicznej wydzielonych nieruchomości zostanie ustalony przez działkę nr 1/2 oraz działkę nr 1/14.

Oprócz działek wskazanych we wniosku Wnioskodawczyni posiada jeszcze działki o nr 1/6, 1/7, 1/14, 1/15. W przyszłości Wnioskodawczyni planuje sprzedaż kolejnej działki o powierzchni ok. 300 ar, która zostanie wydzielona z działki nr 1/15. Kupnem zainteresowani są wspólnicy spółki X, ci sami którzy chcą nabyć przedmiotowe nieruchomości. Czyli z czasem chcą dokupić część gruntu dla planowanej inwestycji. Wnioskodawczyni wskazała, że nigdy wcześniej nie sprzedawała żadnych działek (zabudowanych lub niezabudowanych), przez co nigdy nie była płatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawczyni zawarła umowę przedwstępną sprzedaży przedmiotowych działek, żadne warunki typu uzyskanie zgód, pozwoleń opinii, decyzji nie zostały określone w umowie. Działki te są objęte planem zagospodarowania przestrzennego i wszystko w nim jest ujęte.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z w/w stanem faktycznym w przypadku sprzedaży w przyszłości kilku działek jednocześnie dla jednej osoby, nabytych uprzednio w drodze darowizny, transakcja ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na mocy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej ustawą o VAT, Wnioskodawczyni nie jest i nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług w związku z planowaną transakcją. Oznacza to, że rzeczona transakcja nie będzie podlegała podatkowi VAT.

Posiadane przez Wnioskodawczynię działki są nabyte w drodze darowizny. Nie zostały kupione z zamiarem ich dalszej odsprzedaży. Nieruchomość nie była również przedmiotem najmu bądź dzierżawy. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię, czyli podział na działki należą do zwykłego zarządu prywatnym majątkiem. Zgodne jest to z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów oraz Emilia Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie.

Sprzedając przedmiotowe nieruchomości Wnioskodawczyni korzysta z przysługującego Jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej i do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o VAT.

Rozporządzanie majątkiem osobistym nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zamiarem Wnioskodawczyni jest sprzedaż niepotrzebnych Jej gruntów w celu uzyskania środków na budowę domu jednorodzinnego dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawczyni nie poczyniła przy tym żadnych działań zmierzających do podniesienia wartości tych nieruchomości, czyli nie uzbroiła terenu, nie wykonała drogi dojazdowej, nie doprowadziła kanalizacji, ani też nie wykonała przyłącza energetycznego. Wyklucza to z Jej strony działanie w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Należy wskazać, że definicję działalności gospodarczej wypełnia również rolnik ryczałtowy dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze.

W świetle art. 2 pkt 15 ustawy, przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (CN 4403 41 00 i 4403 49) oraz bambusa (CN 1401 10 00), a także świadczenie usług rolniczych.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 19 ustawy, przez rolnika ryczałtowego należy rozumieć rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania Jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że dnia 13 sierpnia 1996 r. umową darowizny Wnioskodawczyni nabyła współwłasność nieruchomości rolnej zabudowanej.

W 2006 r. Rada Miasta (…) uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenu, będącego współwłasnością Wnioskodawczyni. Zgodnie z planem część działki nr 1 została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną lub wielorodzinną z usługami.

W dniu 27 marca 2013 r. została zawarta umowa darowizny na mocy której działka stanowiąca współwłasność Wnioskodawczyni z siostrą została podzielona na działki o nr 1/1, 1/2, 1/3, 1/4, 1/5. W wyniku umowy darowizny Wnioskodawczyni została pełną właścicielką działki 1/5. W dniu 28 sierpnia 2014 r. na wniosek Wnioskodawczyni Burmistrz wydał decyzję podziałową, na mocy której działka należąca do Wnioskodawczyni o nr1/5 została podzielona na działki o nr: 1/6,1/7,1/8,1/9,1/10,1/11,1/12,1/13,1/14,1/15. Wszystkie wydzielone działki stanowią jedną nieruchomość i objęte są jedną księgą wieczystą.

Wnioskodawczyni wskazała, że działki mające być przedmiotem sprzedaży są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawczynie działalności rolniczej w rozumieniu art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni była i jest rolnikiem ryczałtowym. Przedmiotowe działki do tej pory są wykorzystywane w celach rolnych. Dokładnie są to łąki, z których Wnioskodawczyni sprzedaje zebrane siano.

Z tytułu prowadzenia działalności rolniczej Wnioskodawczyni nie jest czynnym płatnikiem VAT. Decyzją Burmistrza Miasta (…) z dnia 28 sierpnia 2014 r. działka nr 1/5 została podzielona na kilka działek, w tym działka nr 1/14 z przeznaczeniem pod drogę. Z wnioskiem o podział Wnioskodawczyni wystąpiła osobiście i przedstawiła projekt podziału nieruchomości. Burmistrz wyraził zgodę na proponowany podział pod warunkiem, że dostęp do drogi publicznej wydzielonych nieruchomości zostanie ustalony przez działkę nr 1/2 oraz działkę nr 1/14. Oprócz działek wskazanych we wniosku Wnioskodawczyni posiada jeszcze działki o nr 1/6, 1/7, 1/14, 1/15. W przyszłości Wnioskodawczyni planuje sprzedaż kolejnej działki o powierzchni ok. 300 ar, która zostanie wydzielona z działki nr 1/15. Kupnem zainteresowani są wspólnicy spółki X, ci sami którzy chcą nabyć przedmiotowe nieruchomości. Czyli z czasem chcą dokupić część gruntu dla planowanej inwestycji. Wnioskodawczyni nigdy wcześniej nie sprzedawała żadnych działek (zabudowanych lub niezabudowanych), przez co nigdy nie była płatnikiem podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawczyni w analizowanej sprawie dotyczą kwestii, czy w przypadku sprzedaży w przyszłości kilku działek jednocześnie dla jednej osoby, nabytych uprzednio w drodze darowizny, transakcja ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawczyni należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowana działa w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Wnioskodawczynię należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowana sprzedając przedmiotowe nieruchomość będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Zainteresowana dokonując sprzedaży nieruchomości będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawczynię cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży ww. nieruchomości, a dostawę tych nieruchomości cech czynności podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, czy Wnioskodawczyni sprzeda wszystkie działki jednemu nabywcy (osobie fizycznej lub prawnej), czy każda działka będzie sprzedana osobno różnym osobom fizycznym bądź prawnym.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że nie jest uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników. Przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin