Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.17.2021.2.BD
z 29 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 stycznia 2021 r. (data wpływu 15 stycznia 2021 r.), uzupełnionym 17 marca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz Nierezydenta – Wnioskodawca:

• jest/będzie uprawniony do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o posiadany certyfikat rezydencji oraz przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania tego podatku - jest prawidłowe,
• nie jest/będzie zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz Nierezydenta - Spółka, jest/będzie uprawniona do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o posiadany certyfikat rezydencji oraz przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku, bez konieczności szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 8 marca 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.17.2021.1.BD wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 17 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej zwany także: „Spółką”) jest polską spółką akcyjną należącą do Grupy kapitałowej (…) posiadającą siedzibę na terytorium Polski i prowadzącą działalność polegającą m.in. na inżynierii otworów wiertniczych, w tym (…). W związku z takim przedmiotem działalności Spółka świadczy także kompleksowe usługi w zakresie serwisów otworowych, w tym m.in.: (...).

Istotnym czynnikiem dla zapewnienia płynności działania przez Spółkę i osiągnięcia konkurencyjności na rynku jest dostęp do profesjonalnych usług związanych z jej działalnością, których wykonanie zleca podmiotom trzecim (zwanym również - Kontrahentami, Podwykonawcami) nieposiadającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu oraz podlegającym w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Część usług, które Spółka nabywa w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą od Kontrahentów niebędących rezydentami Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: „ustawa o CIT”), mieści się w katalogu usług objętych opodatkowaniem podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Kontrahenci, od których Spółka nabywa przedmiotowe usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce co do zasady nie prowadzą w Polsce działalności poprzez położony na jej terytorium zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT.

Spółka w zakresie przedmiotowych usług pełni funkcję płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Każdorazowo, na moment wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta niebędącego rezydentem Polski, Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji Kontrahenta dokumentujący siedzibę podatnika dla celów podatkowych.

Jednocześnie, dokonywane przez Spółkę wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahentów niebędących rezydentami Polski (będących przedmiotem niniejszego wniosku) nie przekraczają w danym roku podatkowym limitu 2.000.000 PLN, o którym mowa w art. 26 ust. 1 oraz ust. 2e ustawy o CIT.

W uzupełnieniu wniosku z 17 marca 2021 r. Wnioskodawca wskazał równie dane identyfikacyjne Kontrahenta nieposiadającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego Kontrahenta niebędącego rezydentem Polski (dalej także jako: „Nierezydent”) - Spółka, jako płatnik jest uprawniona do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, przy założeniu udokumentowania siedziby Nierezydenta dla celów podatkowych uzyskanym od niego aktualnym certyfikatem rezydencji - przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, co do zasady, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przy czym - stosownie do ust. 3 pkt 5 tego przepisu - za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tych podatników uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT - podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1.z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2.z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów;

3.z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4.uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera - ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, ww. przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza treści przytoczonego powyżej przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że w sytuacji dokonywania wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego samego podatnika - płatnik na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest uprawniony do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pod warunkiem udokumentowania siedziby Nierezydenta dla celów podatkowych uzyskanym od niego aktualnym certyfikatem rezydencji, dochowując przy tym należytej staranności przy weryfikacji zastosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku.

Zatem, dla wypłat nieprzekraczających 2 000 000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik (w analizowanym przypadku Spółka), przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Zastosowanie warunków niepobrania podatku u źródła w tym zakresie (tj. w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz tego samego podatnika) - nie zostało bowiem uzależnione przez ustawodawcę od konieczności dokonania takiej weryfikacji. Zakres koniecznej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, który w swojej treści wskazuje na konieczność dochowania należytej staranności uwzględniającej skalę i charakter działalności prowadzonej przez płatnika, jednak nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT.

Podkreślenia również wymaga fakt, iż konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6, wynika z treści art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, czyli w razie zaniechania poboru lub zastosowania obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN.

Uznać zatem należy, iż ustawodawca rozróżnia wymogi stawiane płatnikom w zależności od tego, czy wypłaty w danym roku podatkowym dokonywane na rzecz tego samego podatnika przekraczają, czy też nie przekraczają kwoty 2.000.000 zł, i w sytuacji, gdy dokonane wypłaty tego limitu nie przekraczają, dla niepobrania podatku u źródła lub zastosowania obniżonej stawki na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wystarczające jest posiadanie certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta dokumentującego jego siedzibę dla celów podatkowych, przy założeniu, że płatnik dochował należytej staranności weryfikując możliwości zastosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przepisy nie nakładają dodatkowych obowiązków na płatników stosujących powyższą preferencję podatkową. W szczególności nie precyzują jak weryfikacja spełnienia warunków do stosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania powinna przebiegać, w tym nie odsyłają do kryteriów z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, wskazując jedynie, że przy dochowaniu należytej staranności należy uwzględnić charakter i skalę prowadzonej działalności, co w praktyce oznacza, że udokumentowanie siedziby Kontrahenta dla celów podatkowych aktualnym certyfikatem rezydencji, przy założeniu, że płatnik dochował należytej staranności weryfikując przesłanki stosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, uprawnia do zastosowania takiej obniżonej stawki lub niepobrania podatku.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają również wyroki sądów administracyjnych, przykładowo:

• Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 23 czerwca 2020 r. III SA/Wa 2400/19 wskazał, iż:
  

„(...) w sytuacji braku opodatkowania wynagrodzenia z tytułu usług w Polsce tj. w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: „UPO”) jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Takiego wymogu w tym zakresie dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła ustawodawca nie uzależnił w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści nie odwołuje się do art. 28b ust 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust 4 pkt 4-6 ustawy o CIT została przewidziana przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, który dotyczy zaniechania poboru, zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego płatnika na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN”;

• Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie w wyroku z 11 sierpnia 2020 r. o sygnaturach: III SA/Wa 2283/19; III SA/Wa 2284/19 wydał tożsame rozstrzygnięcia wskazując, iż: „Analiza treści przytoczonego powyżej przepisu art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje, że w sytuacji braku opodatkowania wynagrodzenia z tytułu usług w Polsce tj. w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik, przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy. Dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła w tym zakresie (dla wypłat nieprzekraczających w roku podatkowym 2.000.000 zł) ustawodawca nie uzależnił od powyższej weryfikacji w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy podatkowej wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści wskazuje na konieczność dochowania należytej staranności uwzględniającej skalę i charakter działalności podatnika, jednak nie odwołuje się do art. 28b ust 4 pkt 4-6 u.p.d.o.p.”.
  

• Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 16 lipca 2020 r. o sygn. III SA/Wa 2262/19 wskazał:
  

„Na wstępie należy zauważyć, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, jakie warunki formalne muszą być spełnione przez spółkę aby możliwe było zaniechanie przez nią poboru podatku u źródła z tytułu wynagrodzenia (kwalifikowanego jako „zyski przedsiębiorstwa”, co nie budzi wątpliwości w przedmiotowej sprawie) wypłacanego na rzecz nierezydentów.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że analogiczne zagadnienie było już przedmiotem rozpoznania przez sądy administracyjne (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2019 r. w sprawie sygn. akt I SA/Kr 1115/19 oraz z 14 stycznia 2020 r. w spawie sygn. akt I SA/Kr 1269/19, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 czerwca 2020 r. w spawie sygn. akt III SA/Wa 2400/19). Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę przyjmuje za własną argumentację powołaną w tych orzeczeniach i posłuży się nią dla uzasadnienia wyroku wydanego w niniejszej spawie (...) w przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2.000.000 PLN w trakcie roku podatkowego, płatnik, przy weryfikacji warunków niepobrania podatku u źródła nie jest zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Dla weryfikacji zastosowania warunków niepobrania podatku u źródła w tym zakresie (dla wypłat nieprzekraczających w roku podatkowym 2.000.000 zł) ustawodawca nie uzależnił od powyższej weryfikacji w przypadku wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika. Zakres tej weryfikacji na gruncie ustawy o CIT wyznacza w tym przypadku art. 26 ust. 1 ww. ustawy, który w swojej treści wskazuje na konieczność dochowania należytej staranności uwzględniającej skalę i charakter działalności podatnika, jednak nie odwołuje się do art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. W ocenie sądu sposób interpretacji przepisu art. 26 ust. 1 ustawy o CIT przedstawiony w zaskarżonej interpretacji indywidualnej stoi w sprzeczności z jego literalnym brzmieniem. Dodatkowo, nie znajduje on oparcia w treści pozostałych przepisów art. 26 ustawy o CIT. Jak bowiem wynika z treści art. 26 ust. 7a ustawy o CIT wolą ustawodawcy jest konieczność przeprowadzenia poszerzonej weryfikacji obejmującej dodatkowe warunki, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 w razie zaniechania poboru, zastosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku u źródła z tytułu należności wypłacanych w ramach roku podatkowego płatnika na rzecz danego podmiotu w kwocie przewyższającej 2.000.000 PLN. W ocenie sądu uznać zatem należy, że racjonalny ustawodawca celowo rozróżnia wymogi stawiane płatnikom w zależności od tego czy wypłaty w danym roku podatkowym dokonywane na rzecz tego samego podatnika przekraczają czy nie przekraczają kwoty 2.000.000 zł”.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w sytuacji dokonywania wypłat na rzecz Nierezydenta z tytułu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT do kwoty nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.000.000 PLN, Spółka w świetle art. 26 ust. 1 ustawy o CIT będzie uprawniona do niepobrania podatku albo zastosowania obniżonej stawki na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji dochowując należytej staranności przy weryfikacji spełnienia warunków do stosowania obniżonej stawki lub niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Spółka nie będzie przy tym zobowiązana do dokonywania weryfikacji, o której mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT, jako nieznajdujących zastosowania w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się w części za prawidłowe, a części za nieprawidłowe.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

I tak, w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, 2a. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę, o której mowa w ust. 1:

1. z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;
2. bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, przepisu ust. 2e nie stosuje się, jeżeli płatnik złożył oświadczenie, że:

1. posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania;
2. po przeprowadzeniu weryfikacji, o której mowa w ust. 1, nie posiada wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności nie posiada wiedzy o istnieniu okoliczności uniemożliwiających spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6.
   
   

Jednocześnie szczegółowe reguły składania tego rodzaju oświadczenia określają przepisy art. 26 ust. 7b-7j ustawy o CIT.

Natomiast na mocy art. 26 ust. 9 ustawy o CIT, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, grupy podatników, grupy płatników lub czynności, w przypadku których zostanie wyłączone lub ograniczone stosowanie ust. 2e, jeżeli spełnione zostały warunki do niepobrania podatku, zastosowania stawki podatku lub zwolnienia, wynikające z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, uwzględniając istnienie określonych uwarunkowań obrotu gospodarczego, specyficzny status niektórych grup podatników i płatników oraz specyfikę dokonywania niektórych czynności.

Zauważyć także należy, że na podstawie delegacji ustawowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 31 grudnia 2018 r. w sprawie wyłączenia lub ograniczenia stosowania art. 26 ust. 2e ustawy o CIT (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545; dalej: „Rozporządzenie”). Zgodnie z § 4 Rozporządzenia, wyłącza się stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy w przypadku dokonywanych do dnia 30 czerwca 2021 r. wypłat należności:

1. innych niż określone w § 2 ust. 1 pkt 7-9 na rzecz podatników, o których mowa w § 2 ust. 2, jeżeli istnieje podstawa prawna do wymiany informacji podatkowych z państwem siedziby lub zarządu tych podatników;
2. z tytułu dywidend i innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy.
   
   

Z treści przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Jeżeli polski podatnik (płatnik) dokonuje wypłat należności z tytułu świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT na rzecz nierezydenta, mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, pierwszeństwo mają przepisy tej umowy międzynarodowej. Natomiast w przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zauważyć należy, że w prawem określonych sytuacjach, istnieje możliwość niepobrania tzw. podatku u źródła. Wskazać bowiem należy na treść art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym art. 21 ust. 1 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką należącą do Grupy Kapitałowej. W związku z prowadzoną działalnością Spółka świadczy usługi m.in. w zakresie serwisów otworowych. Wykonanie części usług Spółka zleca podmiotowi trzeciemu nieposiadającemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Podmiot ten ma swoją siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii.

Część usług, które Spółka nabywa od zagranicznego Kontrahenta mieści się w katalogu usług objętych opodatkowaniem podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Kontrahent, od którego Spółka nabywa ww. usługi nie prowadzi w Polsce działalności poprzez położony na jej terytorium zakład. Na moment wypłaty wynagrodzenia na rzecz Kontrahenta Spółka posiada aktualny certyfikat rezydencji Kontrahenta dokumentujący jego siedzibę dla celów podatkowych. Ponadto, dokonywane przez Spółkę wypłaty należności nie przekraczają w danym roku podatkowym limitu 2.000.000 PLN.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz Nierezydenta - Spółka, jest/będzie uprawniona do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o posiadany certyfikat rezydencji oraz przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku, bez konieczności szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe, w rozpatrywanej sprawie znajdzie zastosowanie umowa między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz.U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840, dalej: „UPO”).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można je przypisać temu zakładowi. Przy czym w myśl art. 7 ust. 7 UPO, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody lub zyski majątkowe, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej Konwencji, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnienia opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług jest należnością Kontrahenta, będącego rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii, co oznacza, że należności te będą przypisane temu Podmiotowi.

W związku z powyższym, należność dotyczącą uzyskanego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług należy traktować jako zysk przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 7 UPO. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje (w rozpatrywanej sprawie na terytorium Wielkiej Brytanii).

W świetle powyższego Wnioskodawca jako dokonujący płatności na rzecz zagranicznego Kontrahenta wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług nie jest/będzie zobowiązany do potrącenia od wypłacanego wynagrodzenia zryczałtowanego podatku dochodowego w Polsce na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w związku z art. 21 ust. 1 niniejszej ustawy, pod warunkiem posiadania aktualnego certyfikatu rezydencji zagranicznego Kontrahenta, będącego rzeczywistym właścicielem należności, o których mowa we wniosku przy zachowaniu należytej staranności, o której mowa w art. 26. Przy weryfikacji warunków niepobrania podatku, wynikających z umowy z o unikaniu podwójnego opodatkowania Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany jest do dochowania należytej staranności (art. 26 ust. 1 zd. 3 ustawy o CIT).

Przepis art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, nakłada na płatnika obowiązek dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku. Należy podkreślić, że należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 mln zł. Obowiązku tego nie wyłączają, ani nie ograniczają przepisy Rozporządzenia z 31 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2545 ze zm.).

Weryfikacja, o której mowa powyżej, powinna się zatem odbywać z należytą starannością. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę.

Oceniając, czy należyta staranność została w określonym przypadku dochowana należy uwzględniać także powszechnie dostępne informacje na temat statusu odbiorców należności. Źródłem takich informacji może być m.in. prasa branżowa, doniesienia medialne, publikowane doniesienia o lokowaniu przez daną grupę kapitałową spółek zależnych w państwach o korzystnym reżimie prawnym itd. Szczególną uwagę płatników powinny zwrócić informacje o tworzonych strukturach optymalizacyjnych. Wzmożona czujność płatników powinna także zostać zachowana w przypadku dokonywania płatności określonego rodzaju do charakterystycznych jurysdykcji podatkowych (np. wypłata odsetek do państwa, z którym umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zakłada pobierania w Polsce podatku u źródła). W każdym przypadku konieczne jest udokumentowanie (dla celów dowodowych) przez płatnika, że dochował on należytej staranności przy weryfikacji, o której mowa w 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Potwierdzeniem dochowania należytej staranności może być np. dysponowanie raportem sporządzonym przez niezależnego audytora, w zakresie działalności odbiorcy płatności (badanie dokumentów oraz faktycznej substancji biznesowej).

Aktualne brzmienie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, wyraźnie stanowi, że obowiązek płatnika przy wypłacie należności określonych w art. 21 i 22 ustawy o CIT, z zastosowaniem preferencji podatkowych, sprowadza się nie tylko do „uzyskania” od podatnika certyfikatu rezydencji, ale także weryfikacji warunków zwolnienia z opodatkowania wypłacanych należności lub zastosowania preferencyjnej stawki. Podkreślenia wymaga, o czym pisano już wcześniej, że weryfikacja ta musi być dokonana z zachowaniem należytej staranności.

Zaznaczyć również należy, że omówiony powyżej art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, stanowi samodzielną podstawę składania oświadczeń, co do okoliczności natury faktycznej, gdyż wystąpienie okoliczności w nim wskazanych jest warunkiem zastosowania zwolnienia (zaniechania poboru bądź zastosowania obniżonej stawki) wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zasadnym jest więc twierdzenie, że na gruncie znowelizowanych przepisów w każdym przypadku stosowania zasad wynikających z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zwolnień z ustawy o CIT, konieczne będzie weryfikowanie statusu kontrahenta/nierezydenta i wykazywanie, że w stosunku do danych należności jest on m.in. ich rzeczywistym właścicielem oraz, że prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju siedziby podatnika dla celów podatkowych - czy innych przesłanek wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o CIT, w tym przesłanek wynikających z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT.

Płatnik, który chce zastosować przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisy Modelowej Konwencji i nie dokonywać poboru podatku u źródła, jest zobowiązany do przeprowadzenia pełnej weryfikacji warunków umożliwiających skorzystanie z tego zwolnienia/niepobrania podatku, zachowując przy tym należytą staranność.

To oznacza w przedmiotowej sprawie, że płatnik (Wnioskodawca) ma obowiązek weryfikować, czy uzyskująca dochody z tytułu usług brytyjska spółka (Nierezydent) spełnia wszystkie warunki do skorzystania z możliwości niepobrania podatku u źródła. W ramach należytej staranności nie można ograniczać się jedynie do weryfikacji warunków zastosowania niepobrania podatku na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisów Modelowej Konwencji. Tym samym, poza posiadaniem certyfikatu rezydencji podatnika konieczna jest odpowiednia weryfikacja okoliczności i warunków uzasadniających możliwość niepobrania podatku u źródła. Płatnik wypłacający należności z tytułu Usług, o których mowa we wniosku, ma obowiązek sprawdzać, czy istnieją okoliczności uniemożliwiające spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT. Wyliczenie zawarte w art. 28b ust. 4 ustawy o CIT, ma charakter katalogu otwartego. Ustawodawca poprzez użycie sformułowania „w szczególności” przedstawił minimalny zakres objętej/potwierdzonej oświadczeniem weryfikacji. Niewykluczone jest, że dla dochowania należytej staranności w pewnych okolicznościach wymagane będzie także posiadanie dodatkowej dokumentacji potwierdzającej zasadność niepobrania podatku zgodnie z umową polsko-brytyjską.

Reasumując, wskazać należy, że w odniesieniu do nabywanych usług w kontekście zastosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zasadą jest, że na gruncie postanowień umów dwustronnych, przychody ze świadczenia usług wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, zalicza się do zysków przedsiębiorstwa, opodatkowanych w państwie siedziby podmiotu świadczącego. Powyższe możliwe jest z uwzględnieniem przepisów art. 26 ustawy o CIT, w szczególności ust. 1, 2e, 7a.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy zauważyć, że chociaż w przedmiotowej sprawie spełnienie warunków niepobrania podatku u źródła, tj. kwalifikacji wypłacanych należności do zysków przedsiębiorstwa winno wynikać z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, to jednak obowiązki płatnika wynikają z art. 26 ustawy o CIT.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że samo posiadanie certyfikatu rezydencji wraz z zachowaniem odpowiedniej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku nie wyczerpuje obowiązków postawionych przed płatnikiem w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Podkreślić bowiem należy, że ww. przepisy wyraźnie wskazują na konieczność szczegółowego weryfikowania przesłanek wynikających z art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT przy zachowaniu należytej staranności w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy zakresie ustalenia, czy w sytuacji dokonywania przez Spółkę wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2.000.000 PLN na rzecz Nierezydenta – Wnioskodawca:

-jest/będzie uprawniony do niepobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat lub zastosowania stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w oparciu o posiadany certyfikat rezydencji oraz przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania tego podatku

-jest prawidłowe,

-nie jest/będzie zobowiązany do szczegółowego weryfikowania przesłanek, o których mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

-jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla organu podatkowego. Orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osadzonych w określonych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko w tych sprawach wydane rozstrzygnięcia są wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.