2021.04.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.676.2020.7.MM
z 2 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2020 r. (data wpływu 21 września 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków informacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków informacyjnych. Z uwagi, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 16 listopada 2020 r. wezwano Wnioskodawcę do usunięcia stwierdzonych braków formalnych. Ww. wniosek uzupełniony został pismem z dnia 17 grudnia 2020 r.

We wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest pozostała działalność usługowa w zakresie rezerwacji, gdzie indziej nie sklasyfikowana, którą Wnioskodawca prowadzi przede wszystkim za pośrednictwem swojej strony internetowej.

Wnioskodawca nie jest organizacją pożytku publicznego, odpowiednią organizacją pozarządową ani innym podmiotem równoważnym, na rzecz którego darowizny mogłyby podlegać odliczeniu przez darczyńców od ich dochodu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: ustawa o PIT) oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: ustawa o CIT).

W związku z sytuacją spowodowaną epidemią COVID-19, Wnioskodawca rozpoczął realizację projektu (dalej jako: Projekt) mającego przeciwdziałać i eliminować negatywne skutki trwającej epidemii. W ramach Projektu Wnioskodawca realizuje obecnie działania w dwóch obszarach. Jednym z nich jest gromadzenie środków na zakup posiłków i nieodpłatne przekazywanie posiłków określonym podmiotom.

Celem omawianych działań jest wsparcie podmiotów oraz osób zaangażowanych w walkę z epidemią – pracowników służb medycznych oraz mundurowych (w dalszej części zarówno obdarowane instytucje, jak i osoby fizyczne, łącznie zwani są jako: Obdarowani). Wnioskodawca prowadzi rozmowy z instytucjami samorządowymi w celu określenia najbardziej potrzebujących grup i podmiotów, które mają być Obdarowanymi.

Wnioskodawca informuje o Projekcie m.in. na specjalnie w tym celu utworzonej stronie internetowej i korzystając ze swoich kontaktów z partnerami biznesowymi prowadzi działania na rzecz propagowania Projektu.

W ramach Projektu, w celu jego realizacji, Wnioskodawca zbiera wpłaty od darczyńców zainteresowanych Projektem, którymi mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne oraz inne jednostki organizacyjne (dalej jako: Darczyńcy), w celu zakupu posiłków wraz z usługą ich dostawy od innego podmiotu (dalej jako: Spółka). Środki wpłacane są przez Darczyńców na specjalnie w tym celu wyodrębniony rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Darczyńcy przekazują wpłaty na konto Wnioskodawcy wiedząc, że celem jest realizacja Projektu i że środki będą wykorzystane przez Wnioskodawcę w związku z tym w całości w celu zakupu i nieodpłatnego dostarczenia posiłków wskazanym powyżej Obdarowanym walczącym z epidemią COVID-19. Wpłaty są zatem dokonywane przez Darczyńców na rachunek bankowy Wnioskodawcy, ale nie na jego rzecz, lecz na rzecz Obdarowanych. Nie są to zatem środki w jakikolwiek sposób należne Wnioskodawcy, które następnie przekazuje on na realizację Projektu według swojego uznania. Cel gromadzenia środków jest bowiem z góry określony, Wnioskodawca niejako tylko pośredniczy w ich gromadzeniu i organizuje akcję. Nie ma natomiast prawa do swobodnego dysponowania zgromadzonymi środkami.

Wnioskodawca nie wykorzystuje w jakikolwiek sposób na własne cele środków gromadzonych na wspomnianym wyodrębnionym rachunku bankowym. Kwota uzyskana z wpłat Darczyńców na realizację Projektu jest w całości wykorzystywana przez Wnioskodawcę na jego realizację. Wnioskodawca nie tylko nie podejmuje z konta gromadzonych środków w celu innym niż realizacja Projektu, ale też nie uzyskuje jakiegokolwiek wymiernego zysku w związku z gromadzeniem tych środków na swoim wyodrębnionym rachunku bankowym, np. w związku z oprocentowaniem tych środków czy inwestowaniem ich. Otrzymane w darowiźnie środki na realizację Projektu nie przyczyniają się też do pomniejszenia jakichkolwiek zobowiązań Wnioskodawcy.

Z uwagi na wyodrębnienie dedykowanego rachunku bankowego, Wnioskodawca dysponuje cały czas pełną i jasną informacją o tym, kiedy i jakie środki otrzymał od Darczyńców na realizację Projektu. Ponadto, ze względu na to, że środki są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym, można jednoznacznie zidentyfikować i obiektywnie potwierdzić, że środki te zostały rzeczywiście przeznaczone przez Wnioskodawcę w całości na realizację Projektu.

Jak wskazano powyżej za zgromadzone na wyodrębnionym rachunku środki Wnioskodawca nabywa posiłki (ewentualnie wraz z usługą ich dowozu do Obdarowanych). Zakup jest dokumentowany fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę przez podmiot, któ¬ry sprzedaje posiłki. Zapłata za posiłki jest dokonywana wyłącznie za pośrednictwem wskazanego już dedykowanego rachunku bankowego.

W momencie nabycia posiłków Wnioskodawca wie, że będą one przedmiotem nieodpłatnego przekazania na rzecz Obdarowanych, co nie jest czynnością pozostającą w zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Posiłki nabywane w opisany sposób przez Wnioskodawcę mają być dostarczane przez Spółkę bezpośrednio do Obdarowanych, jednak nie są to z góry znane z imienia i nazwiska konkretne osoby. Posiłki są przekazywane w większych ilościach do instytucji oraz organów (np. do jednostki policji lub szpitali) i tam wewnętrznie rozdysponowywane. W razie potrzeby posiłki są też przekazywane incydentalnie nieznanym Wnioskodawcy osobom, np. lekarzowi czy policjantowi.

Wnioskodawca przekazując posiłki nieodpłatnie pojedynczym osobom fizycznym, nie dokumentuje tego przekazania ani nie ma możliwości gromadzenia danych osób fizycznych obdarowanych posiłkiem. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji wydanych posiłków, lecz udostępnia pomoc incydentalnie, w zależności od zidentyfikowanego zapotrzebowania, ilości zebranych środków i zakupionych posiłków. Nie ma też możliwości weryfikacji, kto w jakim wymiarze konkretnie skorzystał na posiłku, bo osoba dostarczająca posiłek może przekazać np. kilka posiłków zespołowi ratowniczemu bądź innej grupie osób.

W przypadku natomiast przekazywania posiłków instytucji (np. szpitalowi), Wnioskodawca prowadzi ewidencję wydanych posiłków oraz każdorazowo dokumentuje ich wydanie. Dokumentacja składa się z wystawionego przez Spółkę protokołu, który wskazuje:

Wnioskodawcę, oznaczonego jako „Kontrahent”,
odbiorcę, tj. instytucję, na rzecz której przekazywane są posiłki,
liczbę sztuk oraz rodzaj wydawanych posiłków,
podpis osoby, która w imieniu Obdarowanej instytucji odebrała przekazywane posiłki.

Do ww. protokołu Wnioskodawca załącza cennik, z którego jednoznacznie wynika, jaką wartość mają poszczególne rodzaje posiłków. Załączony cennik wraz ze wskazanymi danymi o liczbie i rodzaju przekazanych posiłków dają więc informację o wartości przekazanej darowizny.

Ponadto wartość poszczególnych posiłków można określić również na podstawie umowy zawartej między Wnioskodawcą a Spółką, do której cennik jest załącznikiem, a także faktury VAT wystawionej przez Spółkę, która dokumentuje sprzedaż posiłków na rzecz Wnioskodawcy.

Wnioskodawcy nie łączy z Obdarowanymi jakikolwiek stosunek prawny, w szczególności umowa o pracę lub umowa zlecenie – są to osoby i podmioty obce.

W ocenie Wnioskodawcy przekazanie posiłków Obdarowanym nie stanowi darowizny w rozumieniu art. 888 § 1 k.c., ponieważ z przepisu tego wynika, że aby doszło do darowizny, musi nastąpić uszczuplenie majątku podatnika. Jak wynika natomiast z opisanego we wniosku stanu faktycznego, nieodpłatne przekazanie posiłków w ramach Projektu odbywa się po zakupie ich ze środków pochodzących od Darczyńców. Środki pieniężne otrzymane od Darczyńców gromadzone są przez Wnioskodawcę na specjalnie w tym celu wyodrębnionym rachunku bankowym i Wnioskodawca może je wykorzystywać wyłącznie w celu nabycia posiłków. Wnioskodawca nie wykorzystuje w ww. celu innych posiadanych przez siebie środków. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w wyniku zakupu posiłków i następnie ich przekazania Obdarowanym nie dochodzi do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy, bowiem nie wykorzystuje on w tym celu własnych środków pieniężnych (np. wypracowanych w toku prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej), a tylko i wyłącznie te, które są przekazane mu przez Darczyńców. Ponadto w związku z tym, że znajdują się one na odrębnym rachunku bankowym, Wnioskodawca jest w stanie jednoznacznie określić, jakie konkretnie środki zostały wykorzystane na zakup posiłków i czy były to wyłącznie środki pochodzące z wpłat od Darczyńców. W ocenie Wnioskodawcy zatem, przekazanie w ramach Projektu posiłków Obdarowanym nie stanowi formy darowizny ze strony Wnioskodawcy, gdyż nie odbywa się kosztem jego majątku. Nabycie oraz przekazanie posiłków jest w całości finansowane ze środków pochodzących od Darczyńców, które są gromadzone na wyodrębnionym w tym celu rachunku bankowym.

Ponadto Wnioskodawca co tydzień na swojej stronie internetowej publikuje sprawozdania z przebiegu Projektu, w którym wskazuje ilość środków otrzymanych w danym tygodniu od Darczyńców, a także liczbę wydanych posiłków. Po zakończeniu projektu Wnioskodawca zamierza opublikować również kompletne sprawozdanie z jego przebiegu.

W związku z powyższym opisem – w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – zadano następujące pytanie.

Czy otrzymanie w ramach Projektu organizowanego przez Wnioskodawcę posiłków przez Obdarowanych będących osobami fizycznymi będzie wiązało się z powstaniem po ich stronie przychodu w postaci nieodpłatnych świadczeń i jakie w związku z tym obowiązki formalne ciążą na Wnioskodawcy na podstawie przepisów rozdziału 7 ustawy o PIT (w szczególności art. 42a ustawy o PIT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie w ramach Projektu organizowanego przez Wnioskodawcę posiłków przez Obdarowanych będących osobami fizycznymi nie będzie wiązało się z powstaniem po ich stronie przychodu w postaci nieodpłatnych świadczeń i w związku z tym Wnioskodawca nie ma żadnych obowiązków formalnych na podstawie przepisów rozdziału 7 ustawy o PIT (Wnioskodawca nie pełni w tym wypadku roli płatnika ani nie ma obowiązku sporządzania imiennych informacji).

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT źródłem przychodów są również inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zwrot „w szczególności” użyty w ww. artykule – w ocenie Wnioskodawcy – oznacza, że ustawodawca jedynie przykładowo wskazał, jakie przychody należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PIT. Katalog ten nie jest więc zamknięty. Oznacza to, że do „innych źródeł” należy zakwalifikować wszelkie przychody w rozumieniu ustawy, których nie można zaliczyć do któregokolwiek z pozostałych źródeł przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być – co do zasady – takie czynności, w wyniku których po stronie osoby fizycznej następuje przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy PIT osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach Projektu zamierza przekazywać nieodpłatnie posiłki Obdarowanym, w tym osobom fizycznym. W związku z tym, że między Obdarowanymi a Wnioskodawcą nie istnieje żaden stosunek prawny, w szczególności Obdarowani nie są pracownikami lub zleceniobiorcami Wnioskodawcy, ewentualny przychód obdarowanych z tytułu nieodpłatnego uzyskania posiłku należałoby – zdaniem Wnioskodawcy – oceniać w kontekście przychodów ze źródła, jakim są inne źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT. Przy czym w związku z ich nieodpłatnym otrzymaniem byłby to przychód z nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ustawy o PIT.

Wnioskodawca wskazuje także, że ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć poprzez pojęcie „nieodpłatny”. Przepisy ustawy o PIT w art. 11 określają jedynie sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń. Organy podatkowe w swoich interpretacjach wskazują, że w celu określenia znaczenia pojęcia nieodpłatnych świadczeń, należy odwołać się do językowego znaczenia tego słowa. Tak m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 28 sierpnia 2018 r., 0114-KDIP3-2.4011.416.2018.1.MM, w której organ wskazał, że: „Na gruncie języka polskiego „nieodpłatny” znaczy tyle co: „nie wymagający opłaty; taki, za który się nie płaci; bezpłatny” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.). W świetle powyższego uznać należy, że dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. (...) W związku z powyższym, pojęcie „nieodpłatne świadczenie” w prawie podatkowym ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy”.

Wnioskodawca wskazuje przy tym na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., K 7/13, który odnosi się głównie do innych nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od swoich pracodawców, jednakże w ocenie Wnioskodawcy można go odpowiednio odnieść również do świadczeń otrzymywanych przez osoby niebędące pracownikami podmiotu przekazującego świadczenie, co potwierdza np. interpretacja indywidualna z dnia 5 lutego 2020 r., 0112-KDIL3-2.4011.460.2019.1.TR, w której wskazano, że „Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego (wyrok z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13) dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne do sytuacji osób nieprowadzących działalności gospodarczej, o których mowa w analizowanym wniosku”.

Do przywołanego powyżej orzeczenia Trybunału wielokrotnie odwoływały się organy podatkowe w swoich interpretacjach, m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 kwietnia 2016 r., IPPB4/4511 -204/16-2/JK2, z której wynika, że „W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

W ocenie Wnioskodawcy odnosząc odpowiednio powyższe warunki, wynikające z orzeczenia Trybunału do opisanego we wniosku stanu faktycznego spełnione zostaną pierwszy oraz drugi z trzech tych warunków, tj. Obdarowani, będący osobami fizycznymi otrzymają posiłki za swoją zgodą oraz we własnym interesie, a nie interesie Wnioskodawcy.

Trybunał Konstytucyjny w ww. orzeczeniu podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy PIT tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Obdarowani otrzymywać będą posiłki dobrowolnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, jednak nie będzie spełniony ostatni z ww. warunków dotyczący możliwości przypisania wymiernej korzyści indywidualnemu Obdarowanemu. Jak wynika bowiem z opisu stanu faktycznego Wnioskodawca, ze względu na specyfikę Projektu, nie będzie prowadził ewidencji wydań posiłków, w której uwzględniałby dane konkretnego Obdarowanego oraz wartość otrzymanego przez niego posiłku. Obdarowani będącymi osobami fizycznymi nie będą otrzymywali od Wnioskodawcy rachunku lub jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby od kogo otrzymali posiłek oraz jakiej był on wartości.

Z powyższego wynika zatem, że – zdaniem Wnioskodawcy – nie będzie można jednoznacznie przypisać wartości wydanego posiłku do konkretnego Obdarowanego będącego osobą fizyczną. Nie będzie zatem spełniony trzeci z warunków do powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia, wskazany przez Trybunał Konstytucyjny w ww. orzeczeniu.

Ponadto trudno mówić, że osoba Obdarowana posiłkiem zaoszczędza konkretny wydatek. Nie można bowiem stwierdzić, że gdyby osoba ta nie otrzymała danego posiłku nieodpłatnie od Wnioskodawcy, to sama zdecydowałaby się na jego nabycie.

Co za tym idzie – w ocenie Wnioskodawcy – po stronie Obdarowanych nie powstanie przychód do opodatkowania, o którym mowa w art. 11 ustawy o PIT. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie musiał sporządzić oraz przesłać informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o PIT.

Wnioskodawca wskazuje, że jego stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w przywołanej już wcześniej interpretacjach indywidualnej z dnia 5 lutego 2020 r., 0112-KDIL3-2.4011.460.2019.1.TR, w której organ – odwołując się do ww. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego – wskazał, że po stronie artystów oraz innych osób zaproszonych na organizowane przez wnioskodawcę wydarzenia kulturalne nie powstanie przychód z tytułu otrzymania od wnioskodawcy posiłku: „Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że poniesienie przez Wnioskodawcę kosztów usług gastronomicznych w postaci cateringu i zapewnienia napojów ciepłych i zimnych, nie spowoduje powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 7 i 8 lit. a w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mimo faktu, że opisane osoby ze świadczenia skorzystają w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po ich stronie przysporzenia majątkowego (korzyści). Nie można mówić o powstaniu przysporzenia majątkowego w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie wartości rzeczywistej korzyści, którą odniosą z tego tytułu konkretne osoby”.

Wnioskodawca uważa, że jego stanowisko potwierdzają również liczne interpretacje odnoszące się do powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu otrzymania posiłków od pracodawcy w sytuacji, gdy nie można przypisać wartości posiłku otrzymanego przez konkretnego pracownika, m.in. interpretacja indywidualna z dnia 21 stycznia 2020 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.146.2019.1.KF oraz z dnia 8 października 2018 r. nr 0114-KDIP3-3.4011.361.2018.2.AK.

W drugiej z tych interpretacji organ stwierdził, że: „W sytuacji, gdy Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, nie sposób uznać, że pracownik ten uzyska przychód podlegający opodatkowaniu”.

Zatem Wnioskodawca uważa, że zapewnianie przez niego bezpłatnych posiłków, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W konsekwencji nie będzie zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Natomiast w myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2019 r., poz. 1813 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.

Umowa darowizny zdefiniowana została w art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), w myśl którego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W art. 10 ust. 1 tej ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów wymieniając w pkt 9 „inne źródła”.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

W literaturze przedmiotu podnosi się, że „świadczenia nieodpłatne” to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. (...) Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości” (zob. Bartosiewicz A., Kubacki R. Komentarz do art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.00.14.176), [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, Lex, 2009.). Również w orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, w jakich sytuacjach można mówić o „wystąpieniu nieodpłatnego świadczenia”. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2008 r. sygn. akt II FSK 1361/07 (opublikowany w zbiorze: LEX nr 499993) podkreślał, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilnym, gdyż w jego zakres wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawe, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub też te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy.

Stosownie natomiast do art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym oraz czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest pozostała działalność usługowa w zakresie rezerwacji, gdzie indziej nie sklasyfikowana, którą Wnioskodawca prowadzi przede wszystkim za pośrednictwem swojej strony internetowej. Wnioskodawca nie jest organizacją pożytku publicznego, odpowiednią organizacją pozarządową ani innym podmiotem równoważnym, na rzecz którego darowizny mogłyby podlegać odliczeniu przez darczyńców od ich dochodu zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z sytuacją spowodowaną epidemią COVID-19, Wnioskodawca rozpoczął realizację projektu mającego przeciwdziałać i eliminować negatywne skutki trwającej epidemii. W ramach Projektu Wnioskodawca realizuje obecnie działania w dwóch obszarach. Jednym z nich jest gromadzenie środków na zakup posiłków i nieodpłatne przekazywanie posiłków określonym podmiotom. Celem omawianych działań jest wsparcie podmiotów oraz osób zaangażowanych w walkę z epidemią – pracowników służb medycznych oraz mundurowych. Wnioskodawca prowadzi rozmowy z instytucjami samorządowymi w celu określenia najbardziej potrzebujących grup i podmiotów, które mają być Obdarowanymi. Wnioskodawca informuje o Projekcie m.in. na specjalnie w tym celu utworzonej stronie internetowej i korzystając ze swoich kontaktów z partnerami biznesowymi prowadzi działania na rzecz propagowania Projektu. W ramach Projektu, w celu jego realizacji, Wnioskodawca zbiera wpłaty od darczyńców zainte¬resowanych Projektem, którymi mogą być zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne oraz inne jednostki organizacyjnie, w celu zakupu posiłków wraz z usługą ich dostawy od innego podmiotu. Środki wpłacane są przez Darczyńców na specjalnie w tym celu wyodrębniony rachunek bankowy Wnioskodawcy. Darczyńcy przekazują wpłaty na konto Wnioskodawcy wiedząc, że celem jest realizacja Projektu i że środki będą wykorzystane przez Wnioskodawcę w związku z tym w całości w celu zakupu i nieodpłatnego dostarczenia posiłków wskazanym powyżej Obdarowanym walczącym z epidemią COVID-19. Wpłaty są zatem dokonywane przez Darczyńców na rachunek bankowy Wniosko¬dawcy, ale nie na jego rzecz, lecz na rzecz Obdarowanych. Nie są to zatem środki w jakikolwiek sposób należne Wnioskodawcy, które następnie przekazuje on na realizację Projektu według swojego uznania. Cel gromadzenia środków jest bowiem z góry określony, Wnioskodawca nieja¬ko tylko pośredniczy w ich gromadzeniu i organizuje akcję. Nie ma natomiast prawa do swobodnego dysponowania zgromadzonymi środkami. Wnioskodawca nie wykorzystuje w jakikolwiek sposób na własne cele środków gromadzonych na wspomnianym wyodrębnionym rachunku bankowym. Kwota uzyskana z wpłat Darczyńców na realizację Projektu jest w całości wykorzystywana przez Wnioskodawcę na jego realizację. Wnio¬skodawca nie tylko nie podejmuje z konta gromadzonych środków w celu innym niż realizacja Projektu, ale też nie uzyskuje jakiegokolwiek wymiernego zysku w związku z gromadzeniem tych środków na swoim wyodrębnionym rachunku bankowym, np. w związku z oprocentowaniem tych środków czy inwestowaniem ich. Otrzymane w darowiźnie środki na realizację Projektu nie przyczyniają się też do pomniejszenia jakichkolwiek zobowiązań Wnioskodawcy. Z uwagi na wyodrębnienie dedykowanego rachunku bankowego, Wnioskodawca dysponuje cały czas pełną i jasną informacją o tym, kiedy i jakie środki otrzymał od Darczyńców na realizację Projektu. Ponadto ze względu na to, że środki są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym, można jednoznacznie zidentyfikować i obiektywnie potwierdzić, że środki te zostały rzeczywiście przeznaczone przez Wnioskodawcę w całości na realizację Projektu. Jak wskazano powyżej za zgromadzone na wyodrębnionym rachunku środki Wnioskodawca nabywa posiłki (ewentualnie wraz z usługą ich dowozu do Obdarowanych). Zakup jest dokumentowany fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę przez podmiot, który sprzedaje posiłki. Zapłata za posiłki jest dokonywana wyłącznie za pośrednictwem wskazanego już dedykowanego rachunku bankowego. W momencie nabycia posiłków Wnioskodawca wie, że będą one przedmiotem nieodpłatnego przekazania na rzecz Obdarowanych, co nie jest czynnością pozostającą w zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Posiłki nabywane w opisany sposób przez Wnioskodawcę mają być dostarczane przez Spółkę bezpośrednio do Obdarowanych, jednak nie są to z góry znane z imienia i nazwiska konkretne osoby. Posiłki są przekazywane w większych ilościach do instytucji oraz organów (np. do jednostki policji lub szpitali) i tam wewnętrznie rozdysponowywane. W razie potrzeby posiłki są też przekazywane incydentalnie nieznanym Wnioskodawcy osobom np. lekarzowi czy policjantowi.

Nieodpłatne przekazanie posiłków w ramach Projektu odbywa się po zakupie ich ze środków pochodzących od Darczyńców. Środki pieniężne otrzymane od Darczyńców gromadzone są przez Wnioskodawcę na specjalnie w tym celu wyodrębnionym rachunku bankowym i Wnioskodawca może je wykorzystywać wyłącznie w celu nabycia posiłków. Wnioskodawca nie wykorzystuje w ww. celu innych posiadanych przez siebie środków. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w wyniku zakupu posiłków i następnie ich przekazania Obdarowanym nie dochodzi do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy, bowiem nie wykorzystuje on w tym celu własnych środków pieniężnych (np. wypracowanych w toku prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej), a tylko i wyłącznie te, które są przekazane mu przez Darczyńców.

Przenosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zauważyć należy, że skoro środki na zakup przez Wnioskodawcę posiłków, które są przekazywane osobom uprawnionym, czyli zaangażowanym w walkę z epidemią, tj. pracownikom służb medycznych oraz mundurowych – pochodzą ze środków uzyskanych od darczyńców, zaś Wnioskodawca jest jedynie podmiotem pośredniczącym między darczyńcami i osobami uprawnionymi do otrzymania tych posiłków i osoby te nie otrzymują posiłków kosztem majątku Wnioskodawcy – to tym samym nie sposób uznać, że ww. osoby otrzymują od Wnioskodawcy świadczenie w postaci posiłku. W konsekwencji – niezależnie od spełnienia przesłanek, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13 – na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek informacyjny wynikający z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Końcowo wskazać należy, że interpretacje na które powołuje się Wnioskodawca prezentując swoje stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego wydane zostały w innych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych. Żadna z tych interpretacji nie odnosiła się bowiem do takiej sytuacji, w której świadczenia przekazywane na rzecz osób trzecich zostałyby realizowane kosztem innego podmiotu niż ten, który wydawał świadczenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin