2021.04.01 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.37.2021.1.AH
z 1 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 stycznia 2021 r. (data wpływu do tut. Organu 1 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione w celu przywrócenia pierwotnej zdolności użytkowej placu można bezpośrednio (a więc nie poprzez odpisy amortyzacyjne) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki poniesione w celu przywrócenia pierwotnej zdolności użytkowej placu można bezpośrednio (a więc nie poprzez odpisy amortyzacyjne) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący opis stanu faktycznego:

Wnioskodawca - Sp. z. o.o. prowadzi przewarzającą działalność z zakresu produkcji pojemników metalowych. Spółka na potrzeby swojej działalności wykorzystuje utwardzony plac przyległy do zespołu budynków przemysłowych. Nieruchomość, której częścią jest wspomniany plac spółka nabyła 16.05.2019 r. Plac ma powierzchnię 2 430,5 m² oraz wyposażony jest w instalacje elektryczne i kanalizacyjne.

Plac jest bardzo intensywnie eksploatowany zarówno przez wózki widłowe, jak i ciężkie samochody ciężarowe przewożące wyroby Wnioskodawcy jak i dostarczające niezbędny towar do produkcji. Na skutek upływu czasu, użytkowania placu i działania warunków atmosferycznych betonowa nawierzchnia z której wykonany był plac uległa znacznemu zniszczeniu. Pojawiły się doły, wykruszenia, pęknięcia, dziury co wpłynęło na awaryjność pracujących pojazdów na tym placu, tj. wózków widłowych i samochodów ciężarowych. Jazda po uszkodzonej nawierzchni stanowiła zagrożenie dla bezpieczeństwa pracowników obsługujących pojazdy poruszające się po uszkodzonej nawierzchni. W związku z czym, Spółka postanowiła wymienić istniejącą powierzchnie betonową na kostkę brukową. Zgodnie z załączoną do wniosku umową z firmą Y. dokonano: naprawy i remontu istniejącej nawierzchni betonowej (wymiana nawierzchni betonowej na kostkę brukowa), rewizji i naprawy instalacji kanalizacyjnej, naprawy i remontu obrzeży, krawężników i innych istniejących elementów infrastruktury.

Za wykonane prace wystawione zostały trzy faktury wraz z protokołami: faktura nr FV1 na kwotę 110.000,00 pln netto, faktura nr FV2 na kwotę 200.925,00 pln netto, faktura nr FV3 na kwotę 65.170,00 pln netto. Łączny koszt remontu wyniósł 376.095,00 pln netto.

Poniesione wydatki na wymianę nawierzchni betonowej na nawierzchnię z kostki brukoweji prace polegające na wyrównaniu podłoża i dodatkowym podsypaniu piachem stanowią remont nawierzchni polegający na przywróceniu placu do stanu zapewniającego prawidłową eksploatacje i mają jedynie charakter odtworzeniowy. W tej sytuacji nie powstał nowy środek trwały. W związku z tym wydatki te zostały przez spółkę w całości bezpośrednio zliczone w koszty uzyskania przychodów. Po przeprowadzeniu prac remontowych walory użytkowe placu nie uległy zmianie w stosunku do tych jakie posiadał wspomniany plac w chwili przyjęcia do użytkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Biorąc pod uwagę stan faktyczny, Wnioskodawca zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT zaliczył do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione w celu przywrócenia pierwotnej zdolności użytkowej placu wykorzystywanego w swojej działalności, stąd pytanie, czy jego stanowisko jest prawidłowe w świetle obowiązujących przepisów ?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na remont placu, polegający na przywróceniu mu pierwotnej funkcji użytkowej z wykorzystaniem materiałów budowlanych nowej generacji (kostki brukowej) stanowią pośrednie koszty, zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w okresie poniesienia, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2343, z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu,
poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Z powyższego wynika, że określony wydatek, niewymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo - skutkowy, czyli że poniesienie tego wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te zatem w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne). Ustawa o CIT nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja. Z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności
budynków i budowli, linii technologicznych itp.,
adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,
rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych, modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

W ustawie o CIT brak jest także definicji pojęcia remont. Remontem - zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1529 z późn. zm.) - jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podjęcia, czy rozszerzenia działalności w drodze budowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych.

Jak wynika z orzecznictwa (wydanego zarówno na gruncie podatku CIT jak i PIT), w tym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 11 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 925/06: Remontem są prace budowlane, które przywracają pierwotny stan techniczny, jeżeli zaś następuje nadanie składnikowi majątku nowych cech użytkowych, mamy do czynienia z ulepszeniem składnika majątku. Adaptacja jest to przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił. Bezspornie wydatków na przywrócenie stanu pierwotnego (...) nie można traktować jako nakładów zwiększających wartość obiektu. Są to niewątpliwie nakłady zapewniające funkcjonowanie obiektów.

Podobnie wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 grudnia 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 3676/06: Wszelkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych należy uznać za remont.

Natomiast przez ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych. Pod pojęciem "ulepszenie" rozumie się przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego. Ponieważ ustawa nie definiuje tych pojęć, należy posiłkować się ich znaczeniem potocznym. Zgodnie z definicją zawartą w „Małym słowniku języka polskiego” pod red. Stanisława Skorupki (PWN, Warszawa 1968 r., s. 2), adaptacja to: "przystosowanie czegoś do innego użytku, przeróbka dla nadania czemuś jakiegoś charakteru". W piśmie Ministerstwa Finansów z 13 marca 1995 r. Nr P03-/722-160/94 wyjaśniono, że wydatkami na ulepszenie są wydatki powodujące zwiększenie wartości użytkowej tych środków z dnia ich przekazania do użytkowania. Do wydatków na ulepszenie środków trwałych zalicza się wydatki na ich m.in. adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż wskazywało jego pierwotne przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych.

W praktyce dokonanie rozróżnienia pomiędzy ulepszeniem środka trwałego, a jego remontem okazuje się często dość trudne. Jednakże, zgodnie z potocznie używanymi pojęciami wszelkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych należy uznać za remont. Natomiast przez ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 14 stycznia 1998 r., sygn. akt SA/Sz 119/97, LEX nr 321222; z 16 czerwca 2000 r" sygn. akt III SA 1025/99, LEX nr 47004).

Zasadnicza różnica pomiędzy remontem a ulepszeniem środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych (wyrok WSA w Rzeszowie z 1 sierpnia 2017 r., sygn. akt I SA/Rz 338/17). Wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych - można uznać za remont. Natomiast przez ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie (modernizację) środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż pierwotne jego przeznaczenie albo nadanie temu składnikowi innych cech użytkowych (wyrok WSA w Gliwicach z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Rz 847/14).

Koszty remontu z uwagi na fakt, iż ich związek z uzyskiwanymi przychodami nie jest bezpośredni, należy uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. Kwestię potrącalności kosztów innych niż bezpośrednie regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o CIT.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając powyższe na uwadze, skoro wymiana zużytych elementów na nowe będzie miała charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość i nie zmieni jego charakteru to ponoszone wydatki będą miały charakter remontowy. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku dokonanego remontu placu nie nastąpiło ulepszenie środka trwałego, gdyż nie nastąpiła jego przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja lub modernizacja, zaś efektem remontu jest jedynie zachowanie dotychczasowej funkcji użytkowej placu, bez nadania mu nowych cech, które by tę funkcję zmieniały, podwyższały walory użytkowe placu lub zwiększały jego powierzchnię.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, należy stwierdzić, że wydatki, które mają na celu przywrócenie pierwotnej zdolności użytkowej placu zgodniez art. 15 ust. 1 ustawy o CIT mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów pośrednio związanych z przychodami. Koszty te potrącane są zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4d i ust. 4e ww. ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w sprawach o podobnych stanie faktycznym, m.in. z 16 lutego 2012 r., Znak: IPTPB3/423- 328/11-4/PM, z 14 października 2011 r„ Znak: IPTPB3/423-235/11-2/PM, piśmie z 24 października 2007 r. Izby Skarbowej w Opolu Nr PF-l/41171-0018/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 .

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowiw jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia powiązania kosztów z przychodami, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty uzyskania przychodów:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) – zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c – oraz
inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie) – art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, stanowi, że są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Przedstawiony powyżej podział jest istotny z punktu widzenia momentu obciążenia kosztów uzyskania przychodów. Zatem, w celu ustalenia momentu potrącalności wydatków należy prawidłowo określić ich charakter, tj. czy stanowią one koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem, czy też koszty pośrednie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16g ust. 13 ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10.000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10.000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego – w rozumieniu ustawy o CIT – jest więc:

przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub użytkowany,
modernizacja środka trwałego, tj. unowocześnienie środka trwałego.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też uznane zostaną za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia remontu. Określa go natomiast art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1333 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem za remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest więc przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji – będą to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego, pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji niezwiększające jego wartości początkowej, o której mowa w art. 16g ust. 13 ustawy o CIT.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tych składników majątkowych.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z ulepszeniem środka trwałego.

Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty o jakich mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady skutkujące ulepszeniem środka trwałego należy uznać, za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność z zakresu produkcji pojemników metalowych. Na potrzeby swojej działalności wykorzystuje utwardzony plac przyległy do zespołu budynków przemysłowych.

Plac jest bardzo intensywnie eksploatowany zarówno przez wózki widłowe, jak i ciężkie samochody ciężarowe. Na skutek upływu czasu, użytkowania placu i działania warunków atmosferycznych betonowa nawierzchnia z której wykonany był plac uległa znacznemu zniszczeniu. Pojawiły się doły, wykruszenia, pęknięcia, dziury co wpłynęło na awaryjność pracujących na tym placu pojazdów. Jazda po uszkodzonej nawierzchni stanowiła zagrożenie dla bezpieczeństwa pracowników. W związku z czym, Spółka postanowiła wymienić istniejącą powierzchnie betonową na kostkę brukową. Zgodnie z załączoną do wniosku umową z firmą Y. dokonano: naprawy i remontu istniejącej nawierzchni betonowej (wymiana nawierzchni betonowej na kostkę brukowa), rewizji i naprawy instalacji kanalizacyjnej, naprawy i remontu obrzeży, krawężników i innych istniejących elementów infrastruktury.

Poniesione wydatki na wymianę nawierzchni betonowej na nawierzchnię z kostki brukowej i prace polegające na wyrównaniu podłoża i dodatkowym podsypaniu piachem stanowią remont nawierzchni polegający na przywróceniu placu do stanu zapewniającego prawidłową eksploatacje i mają jedynie charakter odtworzeniowy. W tej sytuacji nie powstał nowy środek trwały. W związku z tym wydatki te zostały przez spółkę w całości bezpośrednio zliczone w koszty uzyskania przychodów. Po przeprowadzeniu prac remontowych walory użytkowe placu nie uległy zmianie w stosunku do tych jakie posiadał wspomniany plac w chwili przyjęcia do użytkowania.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, sposobu w jaki wydatki poniesione na przywrócenie pierwotnej zdolności użytkowej placu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przeprowadzone przez Wnioskodawcę prace związane z naprawą placu, polegające na wymianie jego nawierzchni z betonowej na kostkę brukową, naprawie kanalizacji, obrzeży, krawężników i innych elementów wchodzących w skład infrastruktury winny być traktowane jak remont. Opisane we wniosku działania naprawcze zmierzały do przywrócenia pierwotnego stanu technicznego i użytkowego placu, nie zmieniły przy tym jego charakteru i funkcji użytkowych.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki poniesione na przywrócenie pierwotnej zdolności użytkowej placu mogą być bezpośrednio (a więc nie poprzez odpisy amortyzacyjne) zaliczone do kosztów podatkowych, jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin