Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.282.2020.2.MM
z 7 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 grudnia 2020 r. (data wpływu 22 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 8 marca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 18 lutego 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4015.282.2020.1.MM wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 8 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 31 sierpnia 2020 r. Wnioskodawczyni (dalej także: Cedent) oraz Pan S. (dalej także Cesjonariusz), przy udziale X sp. z o.o. (dalej także: deweloper albo spółka deweloperska) zawarli przed notariuszem w drodze aktu notarialnego umowę cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej z dnia 6 maja 2019 r., zawartej w tej samej kancelarii przed tym samym notariuszem.

Cesja polegała na przeniesieniu roszczenia o wyodrębnienie – po zakończonym procesie budowlanym i ostatecznym odbiorze technicznym przedmiotu przyszłej własności, w tym po wcześniejszym uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie w drodze decyzji administracyjnej Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego – z nieruchomości gruntowej odrębnej własności nieruchomości w postaci samodzielnego lokalu mieszkalnego oraz roszczenia o przeniesienie jego własności.

W dniu podpisywania umowy cesji praw wynikających z umowy deweloperskiej nie doszło do wyodrębnienia odrębnej własności nieruchomości w postaci samodzielnego lokalu mieszkalnego, ani nie doszło do rozporządzenia tytułem prawnym do takiego lokalu.

Na mocy umowy cesji Wnioskodawczyni dokonała cesji praw i obowiązków z umowy deweloperskiej na Pana S.; ten prawa i obowiązki wynikające z umowy deweloperskiej przyjął, a spółka deweloperska wyraziła na to zgodę.

Wnioskodawczyni oraz Pan S. pozostają na mocy aktu notarialnego z 28 maja 2014 r. sporządzonego przez notariusza, w rozdzielności majątkowej małżeńskiej.

W oparciu o ww. umowę nie doszło również do jakiejkolwiek zmiany w zakresie należności uiszczanych na rzecz spółki deweloperskiej, nie doszło do podwyższenia podstawy opodatkowania ani do przepływu jakichkolwiek środków pieniężnych pomiędzy spółką deweloperską, a pozostałymi stronami umowy.

Na mocy powyższej umowy cesji Strony (Cedent i Cesjonariusz) dokonały usankcjonowania fizycznie wykonanego już zwrotu środków pieniężnych, które Cesjonariusz zwrócił Cedentowi jeszcze przed podpisaniem przedmiotowego aktu notarialnego. Zwrot był niezbędny z tego względu, iż Cedent wpłacił swoją część środków deweloperowi (1/2), jednakże w oparciu o ww. umowę podstawa prawna dla tego rozporządzenia odpadła – żeby nie dokonywać jakichkolwiek rozliczeń ze spółką deweloperską, Cesjonariusz zwrócił kwotę odpowiadającą udziałowi Cedenta, Cedentowi zaś spółka deweloperska zobowiązała się poczytywać wpłaconą kwotę jako pokrytą w całości przez Cesjonariusza.

W tak ustalonym stanie faktycznym notariusz, jako płatnik, pobrał od dotychczasowych nabywców (cedenta i cesjonariusza) kwotę 903,00 zł tytułem opłaty od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, mimo iż w obiektywnej rzeczywistości nie doszło do przeniesienia „własności” jakichkolwiek innych praw majątkowych aniżeli tych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. a) ww. ustawy (ani tym bardziej żadnych praw, o których mowa w tejże normie prawnej).

Należy zaznaczyć, że podstawą prawną dokonania cesji praw i obowiązków był art. 509 in fine ustawy Kodeks cywilny. Przedmiotem umowy nie było rozporządzenie własnością jakichkolwiek praw, a przeniesienie uprawnienia do roszczenia wobec spółki deweloperskiej o dokonanie wyodrębnienia własności nieruchomości oraz przeniesienia jej własności po jej wyodrębnieniu. Nie była to w żadnym stopniu jakakolwiek forma sprzedaży, o której mowa w art. 535 § 1 i nast. ustawy Kodeks cywilny.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że czynność, o której mowa we wniosku nie przyjęła formy prawnej żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego Wnioskodawczyni wskazuje, że:

• nie była to ani umowa sprzedaży, ani zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• nie była to umowa pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• nie była to umowa darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• nie była to umowa dożywocia,
• nie była to umowa o dział spadku ani umowa o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• nie była to umowa o ustanowienie hipoteki,
• nie była to umowa o ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• nie była to umowa depozytu nieprawidłowego,
• ani nie była to umowa spółki.
  
  

Wnioskodawczyni nie wie jakie racje stały za dokonaniem przez notariusza subsumpcji przedmiotowego stanu faktycznego pod normę art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy. W szczególności Wnioskodawczyni wskazuje, że nie była to umowa sprzedaży innych praw majątkowych, dla których przytoczona norma prawna kreuje podstawę opodatkowania. Art. 510 ustawy Kodeks cywilny wskazuje, że cesja wierzytelności z automatu zawarta jest w umowach, o których mowa w tym przepisie, ale nie jest to katalog zamknięty. Właściwym przepisem stanowiącym o cesji jako takiej jest art. 509 ustawy Kodeks cywilny. Zacytować można chociażby Ciszewski Jerzy (red ), Nazaruk Piotr (red ) Kodeks cywilny Komentarz (WKP 2019): Poza wymienionymi w przepisie umowami powodującymi zobowiązująco-rozporządzający skutek przeniesienia wierzytelności (sprzedaż, zamiana, darowizna, umowa przelewu) także każda inna umowa przewidująca przeniesienie wierzytelności doprowadzi do cesji. Może to być dowolna umowa, w tym nienazwana. Ustawodawca pozostawia otwarty katalog takich umów (por K. Zagrobelny [w ] Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek. 2008, s 882; M. Pazdan, Przelew wierzytelności, s. 125; G. Kozieł (w:] Kodeks cywilny t 3, Część szczególna, red A. Kidyba, 2010, s. 756).

Wobec powyższego Wnioskodawczyni wskazuje, że niniejsza umowa była umową przelewu uprawnienia do zawarcia umowy przyrzeczonej z umowy deweloperskiej na jeden podmiot z drugiego (gdzie dotychczas uprawnienie przysługiwało obu podmiotom), a wobec tego w szczególności przez to nie można rozumieć umowy sprzedaży, czy też zamiany praw majątkowych. Wskutek ww. umowy Wnioskodawczyni nie uzyskała żadnych korzyści, wierzytelności, ani praw majątkowych, a jedynie zwrot tego, co wpłaciła wcześniej deweloperowi jako jeden z podmiotów po stronie nabywców (wedle części, której jej miała przypaść).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zawarcie umowy cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej, w której jeden z dwóch podmiotów po stronie nabywców przelewa swoje uprawnienie na ten drugi podmiot podlega zgłoszeniu do urzędu skarbowego?
2. Czy wzajemne rozliczenie dotychczasowych nabywców (podmiotu występującego ze stosunku obligacyjnego w postaci umowy deweloperskiej oraz podmiotu, który prawa i obowiązki tego pierwszego przejmuje) podlega zgłoszeniu do urzędu skarbowego?
3. Czy umowa, o której mowa powyżej (punkt 1 i 2) podlega opłacie od podatku od czynności cywilnoprawnych?
4. Czy w sytuacji opisanej we wniosku notariusz występuje jako płatnik podatku od czynności cywilnoprawnych i czy miał on obowiązek pobrania podatku od czynności cywilnoprawnych?
   
   

Ad. 1 i 2

Zdaniem Wnioskodawczyni, umowa cesji nie jest żadną z umów, o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ani tym bardziej nie wpływa na zmianę podstawy opodatkowania (art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy) i jako taka nie podlega zgłoszeniu do urzędu skarbowego Tak samo umowa cesji regulująca rozliczenia po stronie dotychczasowych nabywców nie wpisuje się w normę prawną art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Umowa cesji praw i obowiązków nie została ujęta w art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, a zgodnie przyjmuje się w orzecznictwie i doktrynie, że przepis ten konstytuuje katalog zamknięty (numerus clausus). Nie można prowadzić jakiejkolwiek wykładni rozszerzającej tego przepisu, a taką wykładnię, zdaniem Wnioskodawczyni, poprowadził notariusz. Tym bardziej nie będą podlegały zgłoszeniu do urzędu skarbowego jakiekolwiek rozliczenia poczynione w oparciu o ww. umowę – w szczególności, że umowa ta sankcjonowała już zaistniały stan rzeczy w postaci dokonania rozliczeń między podmiotami po stronie nabywców umowy deweloperskiej. Wynika to z tego, że dokonanie przelewu środków pieniężnych przed podpisaniem ww. umowy konstytuowało stan bezpodstawnego wzbogacenia po stronie Cedenta stosownie do art. 405 i nast. ustawy Kodeks cywilny. Stan ten został na mocy tej umowy uregulowany w ten sposób, że dla rozliczenia między Stronami pojawiła się causa, która – w obiektywnej rzeczywistości istniała już dotychczas – niemniej dla potwierdzenia jej w obrocie prawnym wymagana była w tym przypadku forma aktu notarialnego (umowa deweloperska i wszelkie czynności związane z nią wymagają formy aktu notarialnego).

Ad. 3 i 4

Zdaniem Wnioskodawczyni, wobec powyższych ustaleń nie doszło do zawarcia którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a zatem nie było jakichkolwiek podstaw do tego aby czynność w postaci cesji praw i obowiązków z umowy deweloperskiej z jednego z dwóch podmiotów po stronie nabywców na drugi z tych podmiotów, obciążyć ww. podatkiem. W tym stanie rzeczy notariusz nie występował jako płatnik i nie spoczywał na nim obowiązek pobrania podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na poparcie własnego stanowiska Wnioskodawczyni powołała się na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 marca 2019 r. (Znak: 0111-KDIB2-2 4014.288.2018.2.HS), w której dokonał on określenia skutków podatkowych cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej i jednoznacznie – w niemalże tak samo wyglądającym stanie faktycznym jak w niniejszej sprawie – wskazał, że stanowisko podmiotu wnioskującego o wydanie interpretacji podatkowej w tamtejszej sprawie było poprawne w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 815 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 (art. 1 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy). Podatkowi podlegają także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione pkt 1 i 2 (art. 1 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Zauważyć należy, że ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego – wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności.

Jednakże podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika, że 31 sierpnia 2020 r. Wnioskodawczyni (Cedent) oraz Pan S. (Cesjonariusz), przy udziale spółki deweloperskiej zawarli przed notariuszem w drodze aktu notarialnego umowę cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej. Za zgodą spółki deweloperskiej, Wnioskodawczyni dokonała cesji praw i obowiązków z umowy deweloperskiej na Pana S.

Strony umowy cesji (Cedent i Cesjonariusz) dokonały także usankcjonowania fizycznie wykonanego już zwrotu środków pieniężnych, które Cesjonariusz zwrócił Cedentowi jeszcze przed podpisaniem przedmiotowego aktu notarialnego. Cesjonariusz zwrócił Cedentowi kwotę, którą Cedent wpłacił na rzecz dewelopera, zaś spółka deweloperska zobowiązała się poczytywać wpłaconą kwotę jako pokrytą w całości przez Cesjonariusza.

Z tytułu zawarcia ww. umowy notariusz, jako płatnik, pobrał od dotychczasowych nabywców (cedenta i cesjonariusza) kwotę 903,00 zł tytułem opłaty od czynności cywilnoprawnych na mocy art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych,

Wnioskodawczyni podkreśla jednak, że podstawą prawną dokonania cesji praw i obowiązków był art. 509 in fine ustawy Kodeks cywilny i czynność, o której mowa we wniosku nie przyjęła formy prawnej żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W art. 7 ust. ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych określona została stawka podatku z tytułu przeniesienia własności innych praw majątkowych na podstawie umowy zamiany, dożywocia, działu spadku, zniesienia współwłasności oraz darowizny.

Zgodnie natomiast z art. 4 pkt 2 ww. ustawy, obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie zamiany – na stronach czynności.

Notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego (art. 10 ust. 2 ww. ustawy).

Na podstawie powyższych przepisów należy stwierdzić, że skoro notariusz na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy pobrał od cedenta i cesjonariusza podatek, to zakwalifikował zawartą przez Wnioskodawczynię umowę jako umowę zamiany.

Jednakże przyjmując za Wnioskodawczynią, że czynność, na podstawie której doszło do przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej nie przybrała postaci żadnej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – w szczególności umowy zamiany – należy stwierdzić, że opisana we wniosku umowa cesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym z tytułu jej zawarcia Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych. Tym samym notariusz nie miał obowiązku pobrania podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż podatek był nienależny.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Cesjonariusz chcąc uzyskać interpretację indywidualną winien wystąpić z odrębnym wnioskiem i uiścić stosowną opłatę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Należy nadmienić, że postępowanie w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, z uwagi na przedmiot i charakter wydawanych w jego toku rozstrzygnięć, jest postępowaniem szczególnym, odrębnym, do którego nie mają bezpośredniego zastosowania inne (poza wskazanymi w ustawie) przepisy Ordynacji podatkowej, w szczególności nie jest postępowaniem dowodowym, które może być prowadzone w toku kontroli podatkowej lub czynności sprawdzających. Organ wydający interpretację indywidualną nie może więc zbadać w sensie merytorycznym „sprawy podatkowej” wynikającej z przytoczonego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego lecz jedynie pozytywnie lub negatywnie ocenić, z przytoczeniem przepisów prawa podatkowego, czy stanowisko pytającego zawarte we wniosku odnoszące się do regulacji przepisów prawa podatkowego jest słuszne i znajduje oparcie w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego. Organ wydający interpretację przepisów prawa podatkowego nie może bowiem prowadzić postępowania ani podejmować rozstrzygnięć zastrzeżonych dla innego trybu orzekania, w tym w ramach czynności sprawdzających, postępowania kontrolnego czy podatkowego, które są prowadzone w oparciu o konkretną dokumentację.

Oznacza to, że okoliczność, czy opisana czynność istotnie rodzi skutki w podatku od czynności cywilnoprawnych podlega szczegółowej i ostatecznej weryfikacji przez organ podatkowy w toku czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego, a nie przez Organ interpretacyjny.

Dodatkowo należy jeszcze raz podkreślić, że tut. Organ nie bada stanu faktycznego, przyjmując opis stanu faktycznego wskazany przez Wnioskodawczynię.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.