2021.04.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.50.2021.1.PK
z 2 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawców przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2021 r. (data wpływu 3 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania nabycia towarów i dostawy towarów w kraju oraz ustalenia powstania momentu obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania nabycia towarów i dostawy towarów w kraju oraz ustalenia powstania momentu obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki komandytowej. Jest czynnym podatnikiem VAT, realizującym transakcje krajowe i wewnątrzwspólnotowe.

W prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się handlem specjalistycznymi materiałami hutniczymi, takimi jak: odkuwki, pierścienie, pręty, blachy, elementy wycinane z blach, odlewy (itp.). Z uwagi na specyfikę, towary są nabywane dla klientów pod konkretne zamówienie. Klientami Wnioskodawcy (nabywcami towaru) są podmioty mające swą siedzibę i miejsce działalności na terytorium Polski (czynni podatnicy VAT). Dostawcami Wnioskodawcy są producenci i wyspecjalizowani dystrybutorzy zlokalizowani w krajach UE, jak również w Polsce. Niniejszy wniosek dotyczy transakcji przeprowadzanych na terytorium kraju, gdzie dostawcy i odbiorcy zlokalizowani są w Polsce.

Wnioskodawca w przypadku przeprowadzanych przez siebie transakcji krajowych, opisanych w niniejszym stanie faktycznym, gdzie dostawcami i odbiorcami są podmioty krajowe, nie prowadzi magazynu. Zakupiony przez niego towar, ze względów ekonomicznych i praktycznych, wysyłany jest bezpośrednio od dostawcy do odbiorcy (klienta Wnioskodawcy). Dla klientów istotny jest czas realizacji transakcji a przeładunek towaru do magazynu i ponowny jego załadunek, znacznie by go wydłużał. Zdarza się również, że transportowany towar ma duże gabarytu oraz wagę i dla jego przeładunku niezbędne byłoby użycie urządzeń dźwignicowych, co znacznie utrudniałoby handel oraz narażało Wnioskodawcę na niepotrzebne koszy, które w konsekwencji obniżyłyby rentowność obrotu.

W prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dba o zachowanie tajemnicy handlowej tj. aby jego klienci i dostawcy nie dowiedzieli się o sobie nawzajem, gdyż wtedy prawdopodobnie pominęliby go jako swojego odbiorcę/dostawcę. Dokłada wszelkich starań aby uniemożliwić kontakt pomiędzy swoim kontrahentami.

Zamówienia na konkretny towar - co do gatunku, wymiaru, ilości jak również charakterystyki technicznej pożądanego materiału, składane są w formie mailowej lub telefonicznej. To do Wnioskodawcy należy decyzja gdzie i u kogo dokona, zamówionego przez klienta, zakupu towaru. Negocjuje warunki cenowe z dostawcami jak i ze swoimi klientami (końcowymi odbiorcami), aby osiągnąć jak najwyższy zysk na transakcjach. W negocjacjach nie jest związany z żadną ze stron, nie reprezentuje ich interesów, nie załatwia spraw pomiędzy nimi, działa wyłącznie na swój rachunek.

Transportem towaru, zgodnie z uzgodnieniami z klientem, w wymaganym terminie, zajmuje się Wnioskodawca, zlecając jego realizację zewnętrznym firmom przewozowym. Transport nie jest usługą fakultatywną, świadczeniem dodatkowym, lecz stanowi integralną część dostawy. Klienta nie interesuje logistyka całego przedsięwzięcia, jedynie efekt końcowy w postaci otrzymania zamówionego towaru. Od momentu odbioru towaru od dostawcy, Wnioskodawca może nim swobodnie dysponować i to na nim spoczywa odpowiedzialność wobec klienta za ewentualne braki, niezgodności z zamówieniem, nieterminowość dostawy. Zarówno w ofertach sprzedażowych Wnioskodawcy kierowanych do klientów jak i na fakturach podawana jest klauzula DAP (wg zasad INCOTERMS). Warunki dostawy podawane są również w „Ogólnych Warunkach sprzedaży”- dostępnych na stronie internetowej spółki. Stosowanie niniejszych reguł oznacza, że dopiero z chwilą fizycznego dostarczenie zamówionego przez klienta Wnioskodawcy towaru we wskazane przez niego miejsce dochodzi do spełnienia świadczenia i przejścia ryzyka związanego z towarem na ostatecznego odbiorcę (klienta).

Wnioskodawca, jako organizujący transport, odpowiada również za ewentualne uszkodzenie czy zagubienie towaru - tj. ewentualne zastrzeżenia czy reklamacje ze strony klienta kierowane są do niego. Ryzyka związane z towarem przechodzą na klienta Wnioskodawcy dopiero w momencie fizycznego dostarczenia towaru na m-ce przez niego wskazane. Wówczas dopiero Wnioskodawca jest zwolniony z odpowiedzialności za towar zgodny z zamówieniem. W przypadku zagubienia/uszkodzenia przesyłki Wnioskodawcy przysługuje roszczenie odszkodowawcze wobec firmy przewozowej, działającej na zlecenie Wnioskodawcy, która nie jest stroną transakcji handlowej.

Oznacza to, że do nabycia towaru przez Wnioskodawcę dochodzi w momencie jego odbioru od dostawcy. Nabycie towaru udokumentowane jest fakturą dostawcy (data sprzedaży/dostawy wykazana na fakturze jest tożsama z datą odbioru towaru), przy czym Wnioskodawca zleca ten odbiór zewnętrznym firmom przewozowym. W tym momencie spełnione zostaje świadczenia dostawcy względem Wnioskodawcy - po stronie którego powstaje obowiązek zapłaty za towar. Wnioskodawca staje się właścicielem towaru i to na nim spoczywa obowiązek jego dostarczenia do odbiorcy (klienta) oraz wszelkie ryzyko związane z uszkodzeniem/zagubieniem. Odbiór towaru dokumentowany jest wystawieniem w systemie księgowo-magazynowym dokumenty PZ.

Wnioskodawca ma też wiedzę i możliwość ewentualnego nadzoru na odbiorem, transportem i dostawą towaru, mając kontakt telefoniczny/mailowy ze spedytorami i kierowcami działającymi na jego zlecenie.

Wnioskodawca również awizuje kierowców mających dokonać podjęcia towaru, tak aby dostawca miał pewność, że wydaje towar osobie działającej na rzecz Wnioskodawcy.

Zdarzają się również sytuacje, iż po nabyciu towaru, Wnioskodawca wysyła go do obróbki mechanicznej (cięciu wodą, piłą itp.) i dopiero po dostosowaniu do wymagań zawartych w zamówieniu, towar wysyłany jest do klienta. Cała operacja odbywa się na odpowiedzialność Wnioskodawcy, wyłącznie w jego gestii jest również wybór podwykonawcy dokonującego obróbki.

Dostawa towaru ma miejsce z chwilą fizycznego dostarczenia go przez przewoźnika do odbiorcy (klienta Wnioskodawcy), trzeciego podmiotu w transakcji. Wówczas powstaje po stronie klienta Wnioskodawcy obowiązek zapłaty za towar. Każda dostawa, której dokonuje Wnioskodawca na rzecz klienta dokumentowana jest wystawieniem faktury VAT, gdzie data wpisana w rubryce „data zakończenia dostawy/usługi” jest datą fizycznego dostarczenia towaru na adres wskazany przez klienta, oraz dokumentu WZ - z tą datą Spółka rozpoznaje też obowiązek podatkowy w VAT.

Podsumowując, przebieg transportu w sensie technicznym odbywa się w zależności od uwarunkowań logistycznych firm transportowych (podwykonawców transportowych Wnioskodawcy), tj. albo w sposób ciągły (bezpośredni), albo, co ma miejsce w większości przypadków, towar jest przeładowywany na magazynach firmy przewozowej na inny środek transportu (odbiór i dostawa realizowana jest więc przez różnych kierowców autami o różnych numerach rejestracyjnych).

W związku z powyższym zadano następujące pytania

Czy Wnioskodawca ma obowiązek rozpoznawania zakupu i dostawy towarów w kraju, mimo że towar transportowany jest bezpośrednio od dostawcy do odbiorcy?
W którym momencie, u Wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. l.

Przepis z art. 7 ust. l, ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 (odpłatna dostawa towarów opodatkowana podatkiem od towarów i usług) rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w transakcjach łańcuchowych przeprowadzanych przez niego, opisanych w stanie faktycznym, dochodzi do dostawy towarów u każdego z podmiotów biorących udział w transakcji. Wnioskodawca działający we własnym imieniu i na własny rachunek, reprezentujący w transakcjach swoje interesy staje się właścicielem zakupionego towaru, a co za tym idzie rozpoznaje u siebie zakup i dostawę.

W poprzedniej regulacji kwestię dostaw opisanych w stanie faktycznym regulował art. 7 ust 8 ustawy o VAT, z którego jasno wynikało, że w sytuacji, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towarów w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Przepis niniejszy został uchylony, zaś rozwiązania z niego wynikające mogą być zinterpretowane w oparciu o generalną zasadę opodatkowania dostawy towarów, zgodnie z art. 7 ust 1 ustawy o VAT. Resort uznał, że uchylony przepis był nadmiarowy, stanowił nadregulację względem przepisów prawa unijnego. Nie posiadał odpowiedniej podstawy w przepisach dyrektywy 2006/112/WE. Według MF wystarczy generalna zasada dotycząca opodatkowania dostawy towarów, uregulowana w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W sytuacji, gdy zorganizowanie i zapewnienie transportu należy do Wnioskodawcy, oznacza to, że to na nim spoczywa odpowiedzialność za dostarczenie towaru do odbiorcy końcowego, do jego klienta. W momencie odbioru towaru od dostawcy, na Wnioskodawcę przechodzą korzyści i ciężary z nim związane oraz niebezpieczeństwa przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru, co równoznaczne jest z przejęciem władztwa ekonomicznego nad towarem. Od tej chwili, wszelkie roszczenia względem towaru, związane z jego uszkodzeniem bądź utratą, ostateczny odbiorca kieruje do Wnioskodawcy.

W sytuacji gdy Wnioskodawca nie działa na zlecenie żadnej ze stron transakcji, nie zajmuje się wyszukiwanie klientów dla jednej ze stron lub jego działania nie maja na celu skojarzenia ze sobą stron transakcji, czyli nie świadczy usług pośrednictwa, uznać należy, że jest on jedną ze stron transakcji i bez znaczenia pozostaje fakt nieposiadania przez niego magazynu. Nie ma to wpływu na fakt, że towar jest własnością Wnioskodawcy i to on decyduje od kogo towar zakupi i komu oraz za jaką cenę go sprzeda. Z żadną ze stron nie zawarł umowy, z której wynikałoby iż pełni rolę pośrednika, który pomaga dokonać transakcji sprzedawcy i nabywcy. Nie otrzymuje od żadnej ze stron wynagrodzenia, sam ustala ceny towarów, decyduje o narzucie handlowym, który, mając szeroki ogląd rynku, próbuje maksymalizować, aktywnie negocjując z dostawcami warunki cenowe zakupu a z klientami warunki cenowe sprzedaży.

Jego kontrahenci, jak wspomniane zostało w stanie faktycznym, nie znają siebie nawzajem i Wnioskodawca podejmuje wszelkie starania, aby się nie poznali, co również świadczy o tym, że jest stroną transakcji, a nie pośrednikiem.

Wobec powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w transakcjach opisanych w stanie faktycznym powinien rozpoznać u siebie nabycia oraz dostawy. Pomimo tego, że przepis art. 7 ust 8 ustawy o VAT, został uchylony, nie miało to żadnego wpływu na jego sytuację. Charakter jego działalności nie zmienił się, co oznacza, że zastosowanie znajdzie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 2.

W przypadku opisanym w stanie faktycznym, obowiązek podatkowy powstanie na zasadach ogólnych, zgodnie z przepisem art. 19a ust 1 ustawy o VAT, czyli w momencie dokonania dostawy towarów, tj. w momencie jego wydania klientowi Wnioskodawcy, trzeciemu w kolejności podmiotowi. Wówczas to, zgodnie z art. 7 ust 1 ustawy o VAT, zostanie na niego przeniesione przysługujące dotychczas Wnioskodawcy, prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.

W stanie faktycznym opisana została transakcja łańcuchowa, charakteryzująca się tym, że w obrocie towarem uczestniczą co najmniej trzy podmioty, przy czym transport towaru odbywa się bezpośrednio od pierwszego do ostatniego uczestnika łańcucha. W momencie wydania towaru przez pierwszego uczestnika obrotu, na Wnioskodawcę przechodzi prawo własności towaru, może nim swobodnie dysponować, ponosi wszelkie ryzyko z nim związane. Przykładem dysponowania jest dostarczenie towaru do miejsca, w którym zostaje poddany przeróbce, w celu dostosowania go do wymagań klienta. To Wnioskodawca decyduje, gdzie, kiedy, u kogo oraz jaki towar podda przerobieniu. Decyzji takiej nie może podjąć ani dostawca, który towar wydał i nie jest mu wiadomo do kogo transport zmierza, ani odbiorca, do którego towar jeszcze nie dotarł i który nie organizuje transportu oraz go nie opłaca, czyli fizycznie nim nie dysponuje.

Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z dostarczeniem towaru, gdyż to on organizuje i opłaca transport. Jest on odpowiedzialny za terminowe dostarczenie zamówionego przez klienta towaru. Władztwo nad towarami potwierdza nie tylko wystawiona na niego faktura VAT ale również zlecenie dla firmy transportowej oraz stały kontakt telefoniczny i mailowy ze spedytorem i kierowcą, dzięki któremu Wnioskodawca ma możliwość rozporządzania towarami.

Zgodnie ze stanem faktycznym, prawo rozporządzania towarem jak i możliwość dysponowania nim, przechodzi na Wnioskodawcę w momencie odbioru towaru od dostawcy a kończy się w momencie jego dostarczenia do klienta. Ostateczny odbiorca - klient Wnioskodawcy uzyskuje fizyczną możliwość dysponowania towarem w momencie gdy ten do niego dotrze. Dopiero wówczas Wnioskodawca jest zwolniony z odpowiedzialności za towar, który dotarł do klienta i jest zgodny z zamówieniem.

W momencie gdy ryzyko i korzyści związane ze zbywanymi towarami przejdą z Wnioskodawcy na nabywcę (trzeci podmiot), zrealizowana zostanie dostawa towarów w myśl ustawy o VAT i po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek podatkowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów (rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy), o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W rozumieniu tego przepisu, istotą dostawy towarów, jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z powyższym przepisem, dostawa towarów, które nie są przemieszczane pomiędzy państwami, ma miejsce w kraju w który dochodzi do przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel ze sprzedającego na nabywcę.

Jak wynika z wniosku, Spółka dokonuje nabycia i odsprzedaży towarów, w tym transakcji gdzie towar jest nabywany przez Spółkę na terytorium kraju i na terytorium kraju jest sprzedawany ostatecznemu odbiorcy. Zakupiony przez Spółkę towar, ze względów ekonomicznych i praktycznych, wysyłany jest bezpośrednio od dostawcy do odbiorcy (klienta Wnioskodawcy). Zdarzają się również sytuacje, że po nabyciu towaru, Wnioskodawca wysyła go do obróbki mechanicznej (cięciu wodą, piłą itp.) i dopiero po dostosowaniu do wymagań zawartych w zamówieniu, towar wysyłany jest do klienta. Cała operacja odbywa się na odpowiedzialność Wnioskodawcy, wyłącznie w jego gestii jest również wybór podwykonawcy dokonującego obróbki.

Transportem towaru, zgodnie z uzgodnieniami z klientem, w wymaganym terminie, zajmuje się Wnioskodawca, zlecając jego realizację zewnętrznym firmom przewozowym. Transport nie jest usługą fakultatywną, świadczeniem dodatkowym, lecz stanowi integralną część dostawy. Klienta nie interesuje logistyka całego przedsięwzięcia, jedynie efekt końcowy w postaci otrzymania zamówionego towaru. Od momentu odbioru towaru od dostawcy, Wnioskodawca może nim swobodnie dysponować i to na nim spoczywa odpowiedzialność wobec klienta za ewentualne braki, niezgodności z zamówieniem, nieterminowość dostawy. Przebieg transportu w sensie technicznym odbywa się w zależności od uwarunkowań logistycznych firm transportowych (podwykonawców transportowych Wnioskodawcy), tj. albo w sposób ciągły (bezpośredni), albo, co ma miejsce w większości przypadków, towar jest przeładowywany na magazynach firmy przewozowej na inny środek transportu (odbiór i dostawa realizowana jest więc przez różnych kierowców autami o różnych numerach rejestracyjnych). Ponadto mają miejsce przypadki gdy nabyty przez Spółkę towar, przed jego odsprzedażą, podlega obróbce.

Przenosząc przywołane powyżej przepisy na poszczególne schematy obrotu towarami należy stwierdzić, że w przypadku gdy:

Spółka nabywa i odsprzedaje towar bez jego obróbki i transportuje (zleca transport) go od dostawcy do ostatecznego odbiorcy to mamy do czynienia z tzw. transakcją łańcuchową, która cechuje się zatem tym, że towar będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio przez pierwszy podmiot ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy. Mając na uwadze, że w opisanym schemacie, nie wystąpi transgraniczne przemieszczenie towarów, to zarówno nabycie towarów przez Spółkę jak i ich odsprzedaż stanowią transakcję krajowe. Z tego tytułu Spółka rozpoznaje nabycie towarów, które może rozliczyć i dostawę towarów, którą opodatkowuje w kraju;
Spółka nabywa i odsprzedaje towar po jego obróbce Spółka winna rozpoznać nabycie krajowe, a dostawa przetworzonych towarów na rzecz krajowego nabywcy stanowi dostawę podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT w kraju. W tym schemacie nie będziemy mieli do czynienia z transakcją łańcuchową ponieważ nie występuje bezpośrednie przemieszczenie towarów od pierwszego dostawcy do ostatniego nabywcy, jak i też towar dostarczony nabywcy krajowemu nie będzie tym samym towarem, który został nabyty od dostawcy.

Należy zastrzec, że w przypadku transakcji gdzie dochodzi do obróbki towarów, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, nie będziemy mieli do czynienia z transakcjami łańcuchowymi, co jednak nie wpływa na prawidłowe rozpoznanie przez Spółkę dokonywanych nabyć i dostaw, a tym samym na ocenę jej stanowiska.

Tym samym stanowisko Wnioskodawców w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 (art. 19a ust. 1 ustawy).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług uzależniają dokonanie dostawy od przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (władztwo ekonomiczne).

Z wniosku wynika, że do nabycia towaru przez Wnioskodawcę dochodzi w momencie jego odbioru od dostawcy. Nabycie towaru udokumentowane jest fakturą dostawcy. Dostawa towaru przez spółkę ma miejsce z chwilą fizycznego dostarczenia go przez przewoźnika do odbiorcy (klienta Wnioskodawcy), trzeciego podmiotu w transakcji. Wówczas powstaje po stronie klienta Wnioskodawcy obowiązek zapłaty za towar.

Zatem Wnioskodawca jest tym, który posiada władztwo nad towarem aż do momentu dostarczenia towaru kupującemu, wówczas należy stwierdzić, że z tym właśnie momentem tj. z chwilą doręczenia towaru kupującemu, dokonana zostaje dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. W tym więc momencie u Wnioskodawcy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowej transakcji, zgodnie z art. 19a ust. 1 tej ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Podsumowując:

Wnioskodawca prawidłowo rozpoznania krajowe nabycie towarów i dostawy krajowej na rzecz swych odbiorców;
prawidłowe jest rozpoznanie obowiązku podatkowego w VAT przy dostawach krajowych, w momencie dokonania dostawy towarów nabywcy, a nie wystawienia faktury VAT.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin