Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.28.2021.2.JF
z 1 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2021 r. (data wpływu 26 stycznia 2021 r.) uzupełnione pismem z dnia 25 marca 2021 r. (data nadania 30 marca 2021 r., data wpływu 30 marca 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 18 marca 2021 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.28.2021.1.JF o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania wydatków poniesionych na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT - jest prawidłowe;
  

• czy Wnioskodawca powinien rozpoznawać wydatki na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów sukcesywnie, poprzez odpisy amortyzacyjne przez 5 lat, według stawki rocznej wynoszącej 20% - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania wydatków poniesionych na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT oraz czy Wnioskodawca powinien rozpoznawać wydatki na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów sukcesywnie, poprzez odpisy amortyzacyjne przez 5 lat, według stawki rocznej wynoszącej 20%.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca Sp. z o.o. [dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”] należy do (…) holdingu (…) [dalej: „Grupa”], zrzeszającego producentów specjalistycznych materiałów budowlanych (w tym przede wszystkim, systemów izolacyjnych do budynków). Spółka zajmuje się produkcją oraz sprzedażą tych materiałów.

Rok podatkowy Spółki trwa od (…) danego roku kalendarzowego do (…) roku następnego. Ostatni zamknięty rok podatkowy Spółki zakończył się (…) r.

W ramach swojej działalności, Spółka sprzedawała swoje produkty m.in. do spółki A. [podmiot powiązany ze Spółką, z siedzibą w (…), dalej: „A.”], które następnie były sprzedawane przez A. na rynkach Bliskiego Wschodu, w tym w szczególności do podmiotu o nazwie B. z siedzibą w (…) [dalej: „Klient”].

Powyższa struktura sprzedaży wynikała w znacznym stopniu z uwarunkowań historycznych, w tym przede wszystkim z faktu, że Klient zaopatrywał się w produkty Grupy w A. od bardzo wielu lat, dzięki czemu A. zbudowała trwałe i korzystne biznesowo oraz finansowo relacje z Klientem.

Z formalnego i dokumentacyjnego punktu widzenia, powyższa struktura sprzedaży obejmowała dwie transakcje, a mianowicie sprzedaż towarów przez Spółkę do A. (udokumentowaną fakturą wystawioną przez Spółkę) a następnie sprzedaż tych towarów przez A. do klienta (udokumentowaną fakturą wystawioną przez A.). Z logistycznego punkty widzenia, towary były jednak wysyłane bezpośrednio z Polski (z magazynów Spółki) do Klienta.

Mając na uwadze to, że : (i) towary sprzedawane przez A. do Klienta są de facto towarami produkowanymi przez Spółkę, (ii) towary te były wysyłane bezpośrednio z Polski do Klienta, (iii) w ramach Grupy (do której należą zarówno Spółka jak i A.) zapadła decyzja o zmianie funkcji pełnionych przez A. (w tym, zaprzestanie pełnienia przez ten podmiot funkcji dystrybucji i sprzedaży towarów na rynkach Bliskiego Wschodu), Spółka i A. podjęły negocjacje w celu przejęcia przez Spółkę bezpośredniej obsługi Klienta.

W konsekwencji, w dniu (…) r. Spółka i A. zawarły umowę pod nazwą (…) [dalej: „Umowa”], na mocy której, w zamian za odpowiednie wynagrodzenie, Spółka nabyła od A. bazę klientów, obejmującą de facto jedynie Klienta oraz prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez A. z Klientem [dalej: „Baza klientów”]. W wyniku zawarcia powyższej umowy, A. przekazał też Spółce wszelkie informacje dotyczące ustalonych zasad współpracy z Klientem, w tym umowę zawartą przez A. z Klientem, cennik po których nabywał on produkty Grupy (czyli de facto towary wytwarzane przez Spółkę) oraz historię jego zamówień i dotychczasowych relacji handlowych z A.

Wynagrodzenie należne A. z tytułu przejęcia przez Spółkę Bazy klientów (czyli de facto Klienta) zostało skalkulowane w oparciu o szacunkowe zyski możliwe do uzyskania przez Spółkę w związku ze sprzedażą produktów bezpośrednio na rzecz Klienta. Wysokość tego wynagrodzenia została ustalona w oparciu o wycenę Bazy klientów z uwzględnieniem, między innymi, szacowanych przychodów wynikających ze sprzedaży towarów na rzecz Klienta.

W efekcie zawarcia Umowy, od początku roku obrotowego i podatkowego Spółki, który rozpoczął się w dniu (…) a zakończył w dniu (…) r., sprzedaż produktów dokonywana jest przez Spółkę bezpośrednio na Klienta, bez udziału podmiotu „pośredniego” jakim była A. (faktury są wystawiane przez Spółkę bezpośrednio na Klienta).

W aspekcie ekonomicznym, oznacza to że marża zysku osiągana przez Grupę (która w poprzednim modelu biznesowym dzielona była pomiędzy dwa podmioty, tzn. Spółkę oraz A.) jest obecnie realizowana w całości przez Spółkę.

Dla celów księgowych, Spółka rozpoznała wydatek na nabycie Bazy klientów jako jednorazowy koszt, obciążający rachunek wyników roku obrotowego, w którym doszło do zawarcia umowy z A., czyli roku zakończonego (…) r.

Natomiast, dla celów podatkowych, Spółka ujęła w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych nabytą Bazę klientów jako wartość niematerialną i prawną. Spółka dokonała pierwszego odpisu amortyzacyjnego w wysokości 20% za rok podatkowy, zakończony (…) r.

Pismem z dnia 15 marca 2021 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.28.2021.1.JF wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Wnioskodawca pismem z dnia 25 marca 2021 r. uzupełnił opis stanu faktycznego w poniższym zakresie:

Spółka wskazała, że między nią a spółką A., od której Spółka nabyła bazę klientów na podstawie umowy (…), zachodzą powiązania o jakich mowa w art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1406). Innymi słowy, Spółka i A. są podmiotami powiązanymi w rozumieniu powyższego przepisu.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał dane identyfikujące zagranicznych podmiotów występujących w sprawie, tj. spółki A. i B.:

• A. jest spółką zarejestrowaną w (…) pod numerem (…), numer identyfikacji podatkowej (…). Siedziba A. mieści się pod adresem (…);
  

• B. jest spółką zarejestrowaną w (…) pod numerem (…), numer identyfikacji podatkowej (…). Siedziba B. mieści się pod adresem (…).
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania wydatków poniesionych na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT?
2. Czy Wnioskodawca powinien rozpoznawać wydatki na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów sukcesywnie, poprzez odpisy amortyzacyjne przez 5 lat, według stawki rocznej wynoszącej 20%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1:

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka jest uprawniona do rozpoznania wydatków poniesionych na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawy CIT”).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2:

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka powinna rozpoznawać wydatki na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów sukcesywnie, poprzez odpisy amortyzacyjne przez 5 lat, dokonywane według stawki rocznej wynoszącej 20%.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy Ad pytania 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W konsekwencji, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, spełnione muszą być następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów i został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których, zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Odnosząc powyższe regulacje do opisanego stanu faktycznego, w pierwszej kolejności należy wskazać, że wydatek na nabycie Bazy klientów poniesiony przez Wnioskodawcę, nie został i nie zostanie mu w żaden sposób zwrócony oraz nie znajduje się na liście wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wskazanej w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Do rozważenia pozostaje natomiast związek poniesionego wydatku na nabycie Bazy klientów z przychodem Spółki (czyli czy spełniona jest przesłanka poniesienia wydatku w celu osiągnięcia przychodu bądź zachowania/zabezpieczenia jego źródła).

W ocenie Spółki, wydatek na Bazę klientów ma niewątpliwy związek z przychodami (a w konsekwencji z potencjalnymi dochodami), jakie Spółka osiąga z tytułu sprzedaży specjalistycznych materiałów budowlanych. W pierwotnym modelu biznesowym, sprzedaż produktów Spółki odbywała się za pośrednictwem A., co, w efekcie powodowało niższe przychody i wpływało na uzyskiwanie przez Spółkę niższej marży zysku na sprzedawanych produktach. Uproszczenie struktury transakcji poprzez eliminację podmiotu pośredniczącego (A.) umożliwiło Spółce uzyskiwanie wyższych przychodów, a co za tym idzie, wyższej marży zysku niż miało to miejsce w przypadku sprzedaży produktów za pośrednictwem A. jako dystrybutora. To z kolei w sposób bezpośredni wpływa (i będzie wpływać w kolejnych latach) korzystnie na wysokość dochodu (w tym dochodu podatkowego) osiąganego przez Spółkę z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji, pomiędzy działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę i uzyskiwanymi z tej działalności przychodami a poniesionym przez nią kosztem zakupu Bazy klientów istnieje oczywisty i bezpośredni związek przyczynowo - skutkowy.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione przez Spółkę w związku z nabyciem od A. Bazy klientów stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy Ad pytania 2.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy CIT, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
   
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
   
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
   
5. licencje,
   
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
   
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how),
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16m ust. 1 ustawy CIT, okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych nie może być krótszy niż:

1. od licencji (sublicencji) na programy komputerowe oraz od praw autorskich - 24 miesiące;
2. od licencji na wyświetlanie filmów oraz na emisję programów radiowych i telewizyjnych - 24 miesiące;
3. od poniesionych kosztów zakończonych prac rozwojowych - 12 miesięcy;
4. od pozostałych wartości niematerialnych i prawnych - 60 miesięcy.

Zatem, jak wynika z powyżej przytoczonego przepisu, wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) wykorzystywana przez podatnika w działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok może stanowić wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji dla celów przepisów ustawy CIT.

Wnioskodawca zauważa, iż Spółka wraz z zakupem Bazy klientów weszła w ogół praw i obowiązków, których stroną do tej pory była A. i w konsekwencji zostały jej przekazane wszelkie informacje dotyczące ustalonych zasad współpracy z Klientem, w tym ceny po których nabywał on produkty Spółki oraz historia jego zamówień i dotychczasowych relacji handlowych z A.

W opinii Spółki, zakup Bazy klientów oznacza de facto zakup know-how.

Ani Ustawa CIT, ani inne akty prawne nie zawierają definicji legalnej pojęcia know-how, mimo iż w swoich przepisach posługują się tym pojęciem. Ustawa CIT wskazuje natomiast czego know-how może dotyczyć, a mianowicie informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej czy też informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej.

Jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, aby dane informacje mogły zostać uznane za know-how, konieczne jest, aby były one: poufne, istotne i zidentyfikowane.

Przez poufność know-how rozumie się, że mogą je stanowić jedynie informacje, które nie zostały ujawnione, nie są powszechnie znane, czy też łatwo dostępne. Istotność oznacza, że są to informacje ważne dla całości lub zasadniczej części sposobu wytwarzania produktu lub świadczenia usług. Muszą także spełniać u nabywcy określoną funkcję, czyli być użyteczne. Z kolei, identyfikowalność know-how oznacza, że zostało ono opisane lub utrwalone, czyli zmaterializowane, i to w taki sposób, że możliwe jest sprawdzenie posiadania przez nie pozostałych cech oraz powoduje, że nabywca nie jest „nadmiernie ograniczony” w wykorzystaniu nabytych informacji.

Prawo do know-how obejmuje wszelkiego rodzaju wiadomości i doświadczenia o charakterze m.in. nietechnicznym, które nadają się do wykorzystania w działalności przedsiębiorstwa. Know-how rozumiany być może jako wiadomości poufne dotyczące techniki, technologii, organizacji, umiejętność pewnego postępowania, całokształt wiadomości, a więc wiedzy fachowej oraz doświadczeń dotyczących technologii i prowadzenia określonych procesów.

Odnosząc wskazane powyżej wymogi dotyczące uznania danego składnika majątku za know-how w rozumieniu ustawy CIT, należy wskazać, iż Baza klientów:

• stanowi zespół informacji w obszarze sprzedaży oraz organizacji współpracy z Klientem, a tym samym - ma charakter tzw. know-how nietechnicznego;
  

• jest wynikiem wypracowanych, w wyniku wieloletniej współpracy i negocjacji pomiędzy Klientem a A., ustaleń a zatem ma charakter poufny, (tj. nie jest powszechnie znana lub łatwo dostępna);
  

• jest istotna z puntu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, polegającej na produkcji i sprzedaży specjalistycznych materiałów budowlanych oraz pozwala na osiągnięcie określonego efektu gospodarczego w postaci przychodów ze sprzedaży materiałów budowlanych na rzecz Klienta;
  

• została przekazana Spółce w formie zmaterializowanej, tj. w formie papierowej oraz w formie elektronicznej, a więc ma zidentyfikowany charakter.
  
  
  

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, Baza klientów spełnia definicję know-how tj. informacji związanej z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy CIT i, w związku z tym, Spółka jest uprawniona do rozpoznania wydatku na nabycie Bazy klientów w kosztach uzyskania przychodów sukcesywnie, poprzez odpisy amortyzacyjne przez 5 lat, według stawki rocznej wynoszącej 20%.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez organy podatkowe. Tytułem przykładu należy wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 sierpnia 2019 r. (sygn. 0111-KDIB2-1.4010.264.2019.2.AR), który, odstępując od uzasadnienia, uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, że:

„W konsekwencji, ponieważ - jak wskazano powyżej - w ocenie Spółki wartość Kontraktu podlega amortyzacji na podstawie przepisu art. 16b ust. 1 pkt 7) ustawy o CIT, okres jego amortyzacji powinien zostać określony zgodnie z art. 16m ust. 1 pkt 4) ustawy o CIT, tj. nie może być krótszy niż 60 miesięcy, gdyż równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) stanowi „pozostałe wartości niematerialne i prawne” w rozumieniu tegoż przepisu.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia:

• czy Wnioskodawca jest uprawniony do rozpoznania wydatków poniesionych na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy CIT - jest prawidłowe;
  

• czy Wnioskodawca powinien rozpoznawać wydatki na nabycie Bazy klientów jako koszt uzyskania przychodów sukcesywnie, poprzez odpisy amortyzacyjne przez 5 lat, według stawki rocznej wynoszącej 20% - jest prawidłowe.
  
  
  

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytań w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych postawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść pytań wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.