Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.1100.2020.2.AKU
z 8 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2020 r. (data wpływu 30 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 marca 2021 r. (data wpływu 26 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 16 marca 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.1100.2020.1.AKU, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 16 marca 2021 r. (skutecznie doręczone w dniu 18 marca 2021 r.). W dniu 26 marca 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W związku z wykupem lokalu mieszkalnego w dniu 8 września 2011 r. … Sp. z o.o. dokonała rozliczenia kaucji mieszkaniowej, wpłaconej zgodnie z umową z dnia 15 stycznia 1977 r. w kwocie 16 035 zł, przez męża Wnioskodawczyni …. na rzecz …. Ze względu na fakt, iż po denominacji do wypłaty byłaby kwota 1,60 zł, Wnioskodawczyni wystąpiła do sądu z powództwem o zapłatę.

Sąd Rejonowy … w … I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia 7 grudnia 2018 r. wydanym w sprawie o sygn. akt …, zasądził od … Sp. z o.o. na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 5 684 zł 44 gr, tytułem zwrotu zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej w związku z wykupem lokalu mieszkalnego w dniu 8 września 2011 r. od … Sp. z o.o.

Dyspozycja wypłaty zasądzonych na rzecz Wnioskodawczyni środków sporządzona została w dniu 12 marca 2019 r. W związku z wypłatą ww. środków pieniężnych na rzecz Wnioskodawczyni, w 2020 r. otrzymała Ona od … Sp. z o.o. informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w 2019 r. (PIT-11), zgodnie z którą wypłacona Jej kwota tytułem zwrotu zwaloryzowanej kaucji została przez … Sp. z o.o. uznana za przychód podlegający opodatkowaniu.

W ocenie Wnioskodawczyni, stanowisko … Sp. z o.o. w tymże zakresie należy uznać za błędne, bowiem kaucja mieszkaniowa jako świadczenie ma charakter zwrotny, a zatem, z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest obojętna. Z uwagi zatem na powyższe, wydana Wnioskodawczyni informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w 2019 r. (PIT-11) winna podlegać korekcie, która następnie winna stanowić podstawę do zwrotu przez właściwy Urząd Skarbowy nienależnie pobranego świadczenia w postaci podatku dochodowego od osób fizycznych, który niestety Wnioskodawczyni zmuszona była uiścić.

Podkreślić należy, że organ podatkowy powszechnie przyjmuje, iż kaucja mieszkaniowa stanowi wyłącznie zabezpieczenie prawidłowego wykonania postanowień umowy najmu, zgodnie z definicją słownikową. Tym samym, kaucja nie stanowi przysporzenia majątkowego i dochodu do opodatkowania zarówno dla wpłacającego kaucję, jak i dla otrzymującego kaucję w momencie jej zwrotu. Co więcej, niektóre z urzędów skarbowych przyjęły nawet i szerszą teorię, zgodnie z którą kaucja przez cały okres najmu stanowi własność wpłacającego kaucję, a nie otrzymującego kaucję. Otrzymujący kaucję bowiem może się z niej zaspokoić dopiero z chwilą materializacji określonych przesłanek warunkujących realizację powyższego zaspokojenia (tak: US w …., sygn. sprawy: ….). W sposób podobny traktowane są kaucje zwaloryzowane.

Na gruncie niniejszej sprawy najistotniejszy jest jednak pogląd wyrażony m.in. przez Urząd Skarbowy Łódź-…. w sprawie o sygn. …., zgodnie z którym waloryzacja kaucji jest rodzajem odszkodowania urealniającego wartość siły nabywczej pieniądza i niezależnie od podstawy prawnej dokonanej waloryzacji, nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, waloryzacja kaucji mieszkaniowej nie stanowi źródła przychodu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tak: Dyrektor Izby Skarbowej …. w sprawie o sygn. ….).

Respektując zatem wnioski płynące z powyższych rozważań, za konieczne uznać należy wydanie przez Organ indywidualnej interpretacji podatkowej na rzecz Wnioskodawczyni, w której to rozstrzygnięte zostanie, czy działanie … Sp. z o.o., tj. opodatkowanie wypłaconej Wnioskodawczyni kaucji mieszkaniowej zgodnie z wyrokiem sądowym było zasadne, czy też pozostawało w sprzeczności z dyspozycją art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że umowa z dnia 15 stycznia 1977 r. stanowiła umowę najmu mieszkania służbowego dla pracownika kopalni i jego rodziny. Kwota 16 035 zł wpłacona została tytułem kaucji zabezpieczającej pokrycie ewentualnych należności z tytułu najmu lokalu w zw. z przedmiotową umową.

Małżonek Wnioskodawczyni wpłacił ww. kaucję będąc we wspólności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawczyni pozostawała najemcą wspólnie z mężem. Po wykupie mieszkania przysługuje Jej prawo własności nieruchomości. W ślad za treścią art. 9 ust. 3 ustawy Prawo lokalowe małżonkowie wspólnie zajmujący lokal mieszkalny są z mocy prawa najemcami tego lokalu, chociażby umowa zawarta została wyłącznie przez jednego z nich.

Lokal wykupiony został przez Wnioskodawczynię, blisko 3 lata po śmierci męża.

Wysokość zwaloryzowanej kaucji ustalona została wyrokiem Sądu Rejonowego … w … . Wydział Cywilny z dnia 7 grudnia 2018 r. (sygn. akt … upr), zaś powództwo oparte zostało na przepisie art. 358¹ k.c.

W informacji PIT-11 sporządzonej dla Wnioskodawczyni wskazana została kwota 5 698 zł 10 gr i nie została pomniejszona o kwotę kaucji wpłaconej, która to kwota wynosiła w chwili jej wpłaty 16 035 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwaloryzowana kwota kaucji (wpłacona przed 1994 r.) otrzymana przez Wnioskodawczynię, wypłacona przez … Sp. z o.o. w związku z wykupem lokalu mieszkalnego, stanowi przychód Wnioskodawczyni podlegający opodatkowaniu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, stanowisko … Sp. z o.o. w tymże zakresie należy uznać za błędne, bowiem kaucja mieszkaniowa jako świadczenie ma charakter zwrotny, a zatem z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest obojętna. Z uwagi zatem na powyższe, wydana Wnioskodawczyni informacja o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w 2019 r. (PIT-11) winna podlegać korekcie, która następnie winna stanowić podstawę do zwrotu przez właściwy Urząd Skarbowy nienależnie pobranego świadczenia w postaci podatku dochodowego od osób fizycznych, który Wnioskodawczyni zmuszona była uiścić.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłem przychodów są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii można zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy. Z treści powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na podstawie umowy z dnia 15 stycznia 1977 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem stali się najemcami mieszkania służbowego. W związku z przedmiotową umową mąż Wnioskodawczyni, będąc we wspólności majątkowej małżeńskiej, wpłacił kaucję w kwocie 16 035 zł zabezpieczającą pokrycie ewentualnych należności z tytułu najmu ww. lokalu. Po śmierci męża Wnioskodawczyni wykupiła w dniu 8 września 2011 r. ww. lokal mieszkalny, a … Sp. z o.o. dokonała rozliczenia wpłaconej kaucji mieszkaniowej. Ze względu na fakt, iż po denominacji do wypłaty byłaby kwota 1,60 zł, Wnioskodawczyni wystąpiła do sądu z powództwem o zapłatę. Wysokość zwaloryzowanej kaucji w kwocie 5 684 zł 44 gr została ustalona wyrokiem Sądu Rejonowego.

Dyspozycja wypłaty zasądzonych na rzecz Wnioskodawczyni środków sporządzona została w dniu 12 marca 2019 r. W związku z tą wypłatą otrzymała Ona w 2020 r. informację o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w 2019 r. (PIT-11), w której wskazana została kwota 5 698 zł 10 gr, niepomniejszona o kwotę wpłaconej kaucji, która to kwota wynosiła w chwili jej wpłaty 16 035 zł.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z kolei na mocy art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Zgodnie z art. 6a ust. 1-2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 1998 r., Nr 120, poz. 787, z późn. zm.), uchylonej z dniem 1 stycznia 2002 r., zawarcie umowy najmu, z wyłączeniem umowy najmu lokalu socjalnego lub zamiennego oraz umowy zawieranej w związku z zamianą lokali, może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu. Kaucja ta nie może przekraczać 3% wartości odtworzeniowej lokalu, o której mowa w art. 25 ust. 3. Zwrot kaucji następuje w kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej lokalu obowiązującej w dniu jej wypłaty.

Stosownie natomiast do art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2019 r., poz. 1182, z późn. zm.), zawarcie umowy najmu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu. Kaucja nie może przekraczać dwunastokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal, obliczonego według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu.

W myśl art. 6 ust. 3 ww. ustawy, zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana. Zgodnie z art. 6 ust. 4 powołanej ustawy, kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu.

Natomiast zgodnie z art. 36 ust. 2 powołanej ustawy, kaucja wpłacona przez najemcę w okresie obowiązywania ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych podlega zwrotowi w zwaloryzowanej kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej lokalu obowiązującej w dniu jej zwrotu, w terminie określonym w ust. 1. Zwrócona kwota nie może być jednak niższa od kwoty kaucji wpłaconej przez najemcę.

Zgodnie z treścią art. 358¹ § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), w razie istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może, po rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w orzeczeniu lub umowie. Powyższe uregulowanie stanowi wyjątek od powszechnie przyjętej zasady nominalizmu przewidzianej w § 1 art. 358 ¹ ww. ustawy.

Istota waloryzacji świadczeń pieniężnych opiera się na założeniu, że ma ona na celu dostarczenie wierzycielowi takiej samej wartości ekonomicznej, jaką prezentowała wierzytelność pieniężna w chwili jej powstania. Celem waloryzacji jest więc przywrócenie jej – przynajmniej z pewnym przybliżeniem – początkowej wartości wierzytelności w zmienionych istotnie warunkach ekonomicznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2000 r., sygn. akt IV CKN 181/00).

Zatem, w sytuacji gdy kwota zwróconej kaucji jest wyższa od kwoty wpłaconej, dotychczasowy najemca osiąga przysporzenie majątkowe, które stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wysokości różnicy pomiędzy kwotą kaucji wpłaconą przez najemcę na moment zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego a kwotą kaucji zwróconą mu na moment opróżnienia lokalu lub jego nabycia na własność.

Uwzględniając powyższe okoliczności faktyczne i prawne należy stwierdzić, że w związku z wykupem lokalu mieszkalnego i wypłatą zwaloryzowanej kwoty kaucji mieszkaniowej, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni uzyskała przysporzenie majątkowe, ponieważ z tytułu zwrotu kaucji mieszkaniowej wypłacona Jej została kwota zwaloryzowana, wyższa od wpłaconej w 1977 r., tj. w momencie zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego.

Reasumując, kwota kaucji mieszkaniowej stanowiącej różnicę pomiędzy wypłaconą Wnioskodawczyni w 2019 r. zwaloryzowaną kwotą kaucji mieszkaniowej a kwotą kaucji mieszkaniowej uprzednio uiszczonej, stanowi podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym kwota ww. przysporzenia majątkowego wykazana w otrzymanej przez Wnioskodawczynię informacji o przychodach z innych źródeł oraz o dochodach i pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w 2019 r. powinna być przez Nią rozliczona w rocznym zeznaniu podatkowym za 2019 r.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, w których zapadły odmienne rozstrzygnięcia podkreślić należy, że rozstrzygnięcie dokonane nawet w analogicznym zagadnieniu nie może stanowić podstawy do żądania podobnego rozpatrzenia sprawy Wnioskodawczyni, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.