Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.64.2021.2.KOM
z 8 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lutego 2021 r. (data wpływu 8 lutego 2021 r.) uzupełnionym pismem z 24 marca 2021 r. (data wpływu 26 marca 2021 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 15 marca 2021 r. znak 0114-KDIP1-1.4012.64.2021.1.KOM, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania przez Wnioskodawcę stawki podatku VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania przez Wnioskodawcę stawki podatku VAT w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą […] (zwana dalej „Firma”). Firma zajmuje się sprzedażą części samochodowych przez internet. Firma jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma współpracuje również ze Spółką […] mającą siedzibę we Francji, zarejestrowaną jako podatnik VAT we Francji oraz posiadającą tamże ważny numer VAT UE.

Współpraca Firmy ze Spółką francuską polega na sprzedaży przez Firmę Spółce francuskiej części samochodowych, dla której to Firma dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: „WDT”), o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT.

Spółka francuska sprzedaje zakupiony towar od Firmy poprzez portal internetowy (…). Klientami Spółki francuskiej są osoby fizyczne i niezarejestrowane na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Sprzedaż towarów przez Oddział we Francji dokonywana jest jedynie dla klientów francuskich (mającymi adres dostawy na terenie Francji). Spółka francuska posiada swoje indywidualne konto na portalu (…). Wpłaty od klientów dokonywane są na jej konto (…). Spółka francuska od sprzedaży towaru odprowadza na terenie Francji należny podatek VAT oraz podatek dochodowy.

Z uwagi na to, że Spółka francuska nie posiada magazynu - wysyłka zakupionych od niej przez francuskich klientów towarów odbywa się bezpośrednio z polskiej Firmy Wnioskodawcy.

Firma organizuje transport do Francji, korzystając z usług polskiego oddziału firmy kurierskiej. Dane do wysyłki (ostatecznego odbiorcy), tj. adres dostawy i rodzaj towaru, przekazywane są przez Spółkę francuską do Firmy Wnioskodawcy.

Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest terytorium Polski (siedziba Firmy), a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium Francji.

Polska Firma wystawia Spółce we Francji raz w tygodniu fakturę na sprzedany dla niej towar. Stosuje stawkę 0% podatku VAT z tytułu WDT.

Firma wykazuje dokonywane przez siebie WDT w deklaracji VAT oraz w informacji podsumowującej.

Firma, w celu zastosowania stawki 0% podatku VAT z tytułu WDT, gromadzi dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Wnioskodawca dysponuje niżej wskazanymi dokumentami:

1. dokumenty sprzedaży/dostawy - faktura (kopia) sprzedaży towaru;
2. dokument specyfikacji poszczególnych sztuk sprzedanego towaru,
3. kopie listów przewozowych, w których zlecającym transport jest Wnioskodawca, tj. Firma, które towarzyszą wysyłanemu towarowi (dokument dostawy jest opatrzonym indywidualnym numerem, datą wystawienia, adresem odbioru na terenie Francji, wagą towaru oraz rodzajem towaru),
4. kopia faktury sprzedaży między francuską spółką a klientem francuskim.

Wnioskodawca posiada/będzie posiadał ww. dokumenty (dowody) przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

Przed każdorazowym dokonaniem dostawy i wystawieniem faktury dokumentującej WDT Spółka francuska podaje Wnioskodawcy ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany jej przez państwo członkowskie właściwe dla tej spółki, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Prawo do rozporządzania towarami zostaje przeniesione w momencie dostawy, tj. wystawienia faktury sprzedaży dla Spółki francuskiej. Organizatorem transportu jest dostawca, tj. Firma Wnioskodawcy.

W nadesłanym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawca w odpowiedzi na pytania Organu:

1. „Czy kopie listów przewozowych, które posiada Wnioskodawca są opatrzone podpisem np. kuriera doręczającego towar bądź kontrahenta z Francji, świadczące o tym, że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do kontrahenta we Francji?”
   stwierdził: „Tak, odebranie paczki jest potwierdzane e-mailem: kurier w momencie odbioru paczki skanuje urządzeniem elektronicznym […] kod znajdujący się na liście przewozowym umieszczonym na paczce. W tym samym momencie wysyłany jest e-mail potwierdzający odbiór tej paczki. Natomiast Kontrahent francuski (odbiorca końcowy) w momencie odbioru paczki składa podpis na urządzeniu […] co jest równoznaczne z oświadczeniem. iż odebrał paczkę. W tym samym momencie System […] przesyła potwierdzenie odbioru paczki przez kontrahenta francuskiego (które jest opatrzone jego podpisem). Po wpisaniu numeru listu przewozowego do System […] można dokładnie prześledzić drogę paczki z Polski do Francji (miejsce i datę odebrania - przeładowania i dokładną godzinę i miejsce odbioru paczki przez klienta końcowego).
   
   
2. „Czy Wnioskodawca jest w posiadaniu dokumentów odnoszących się do transportu towarów np. faktury od przewoźnika towarów, dokumentu bankowego potwierdzającego zapłatę za transport towarów itp.?”
   stwierdził: „Tak, posiadam faktury i jak również potwierdzenia płatności za owe faktury”.
   
   
3. „Czy Wnioskodawca oprócz wskazanych we wniosku dokumentów posiada też inne dowody świadczące o tym, że towar został dostarczony do kontrahenta na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, np. oświadczenie kontrahenta, że towar został mu dostarczony na terytorium Francji zgodnie z zamówieniem, korespondencja handlowa, mailowa, itp.?”
   stwierdził: „Jestem w posiadaniu bardzo szerokiej korespondencji mailowej z kontrahentami francuskimi, w których również opisują fakt otrzymania zamówionego towaru, posiadam również opinie kontrahentów (w systemie (…), za pośrednictwem którego dokonywana jest sprzedaż) na temat otrzymanych produktów. Pragnę zauważyć, iż sprzedaż odbywa się za pomocą systemu (…) i (…), które monitorują przesyłanie towarów. W momencie wysłania towaru pozycja jest odpowiednio oznaczana (symbolem samochodu), potem klient wystawia opinie na temat otrzymanego towaru. W przypadku nie otrzymania produktu system (…) i (…) generuje tzw. „spór” i blokowana jest, na koncie (…) kwota zapłacona przez klienta. Jeżeli taka „sporna” dostawa nie dojdzie do skutku, kwota za ową transakcję jest oddawana z powrotem kontrahentowi”.
   
   
4. „W jaki sposób Wnioskodawca pozyskuje informacje, że towar faktycznie został doręczony do kontrahenta?”
   stwierdził: „W momencie otrzymania towaru kontrahent podpisuje się na elektronicznym urządzeniu […] i system generuje e-mail potwierdzający odbiór paczki (wraz z podpisem klienta). Francuska Spółka […] - raz w miesiącu, do 10-go dnia miesiąca następującego, przesyła do mnie drogą e-mailową oświadczenie z listą i adresami odbiorców końcowych, potwierdzające dostarczenie towaru do owych klientów.
   
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma prawo do stosowania stawki 0% podatku VAT z tytułu WDT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy posiada On prawo do zastosowania stawki VAT 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zatem dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej „rozporządzeniem 2018/1912”. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
         
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
      Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
      
   2. następujące dokumenty:
      1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
         
      2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
         
      3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
         
   
   

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z kolei zgodnie z art. 146aa ust. 1a ustawy, jeżeli w roku następującym po roku, dla którego osiągnięte zostały wartości, o których mowa w ust. 1, zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 112d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, stosowanie stawek, o których mowa w ust. 1, przedłuża się do końca roku następującego po roku, w którym:

1. kwota wydatków jest obliczana zgodnie z art. 112aa ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pub-licznych w związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 112d ust. 4 tej ustawy, oraz
2. wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%.

W myśl art. 146aa ust. 2 ustawy, Minister właściwy do spraw finansów publicznych ogłosi, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, koniec okresu obowiązywania stawek podatku, o których mowa w ust. 1, w terminie do dnia 31 października roku następującego po roku, dla którego zostały spełnione warunki określone w ust. 1.

Jak wynika z art. 146aa ust. 3 w przypadku wystąpienia przesłanek, o których mowa w ust. 1a, termin, o którym mowa w ust. 2, przedłuża się do dnia 31 października roku następującego po roku, w którym są spełnione warunki, o których mowa w ust. 1a.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, który nabywca podał podatnikowi;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Należy tu zauważyć, że warunki wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania.

Należy zaznaczyć, że w myśl art. 42 ust. 1a ustawy, stawka podatku, o której mowa w ust. 1, nie ma zastosowania, jeżeli:

1. podatnik nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 100 ust. 1 pkt 1 lub ust. 3 pkt 1, lub
2. złożona informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych danych dotyczących wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 100 ust. 8,

– chyba że podatnik należycie na piśmie wyjaśnił uchybienie naczelnikowi urzędu skarbowego.

Natomiast z zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony),

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Przy tym, w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium kraju następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy (tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel) zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

W konsekwencji dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Podkreślenia wymaga fakt, że obowiązujące od 1 stycznia 2020 r. rozporządzenie wykonawcze 2018/1912, w art. 45a wprowadziło domniemanie wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Na mocy rozporządzenia 2018/1912, od 1 stycznia 2020 r. domniemanie to stanowi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały przemieszczone z Polski do innego kraju UE (dostawa może korzystać ze stawki 0%), jeżeli podatnik dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadać będzie co najmniej dwa niebędące ze sobą w sprzeczności dowody, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem i niezależne od sprzedawcy i nabywcy.

Przy czym niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy będzie uprawniało do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Firma Wnioskodawcy zajmuje się sprzedażą części samochodowych przez internet. Firma jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Firma współpracuje również ze Spółką mającą siedzibę we Francji, zarejestrowaną jako podatnik VAT we Francji oraz posiadającą tamże ważny numer VAT UE.

Współpraca Firmy ze Spółką francuską polega na sprzedaży przez Firmę Spółce francuskiej części samochodowych, dla której to Firma dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o VAT. Spółka francuska sprzedaje zakupiony towar od Firmy poprzez portal internetowy (…). Klientami Spółki francuskiej są osoby fizyczne i niezarejestrowane na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Sprzedaż towarów przez Oddział we Francji dokonywana jest jedynie dla klientów francuskich (mającymi adres dostawy na terenie Francji). Spółka francuska posiada swoje indywidualne konto na portalu (…). Wpłaty od klientów dokonywane są na jej konto (…). Spółka francuska od sprzedaży towaru odprowadza na terenie Francji należny podatek VAT oraz podatek dochodowy. Z uwagi na to, że Spółka francuska nie posiada magazynu - wysyłka zakupionych od niej przez francuskich klientów towarów odbywa się bezpośrednio z polskiej Firmy Wnioskodawcy.

Firma organizuje transport do Francji, korzystając z usług polskiego oddziału firmy kurierskiej. Dane do wysyłki (ostatecznego odbiorcy), tj. adres dostawy i rodzaj towaru, przekazywane są przez Spółkę francuską do Firmy Wnioskodawcy.

Miejscem rozpoczęcia transportu towarów jest terytorium Polski (siedziba Firmy), a miejscem ich przeznaczenia (tj. zakończenia transportu) jest terytorium Francji.

Polska Firma wystawia Spółce we Francji raz w tygodniu fakturę na sprzedany dla niej towar, stosując stawkę 0% podatku VAT z tytułu WDT. Firma wykazuje dokonywane przez siebie WDT w deklaracji VAT oraz w informacji podsumowującej. Firma, w celu zastosowania stawki 0% podatku VAT z tytułu WDT, gromadzi dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione z kraju i dostarczone do odbiorcy na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Wnioskodawca posiada/będzie posiadał ww. dokumenty (dowody) przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy.

Przed każdorazowym dokonaniem dostawy i wystawieniem faktury dokumentującej WDT Spółka francuska podaje Wnioskodawcy ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany jej przez państwo członkowskie właściwe dla tej spółki, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Prawo do rozporządzania towarami zostaje przeniesione w momencie dostawy, tj. wystawienia faktury sprzedaży dla Spółki francuskiej. Organizatorem transportu jest dostawca, tj. Firma Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powyższych dostaw Firma gromadzi/będzie gromadzić następujące dokumenty:

1. dokumenty sprzedaży/dostawy - faktura (kopia) sprzedaży towaru;
2. dokument specyfikacji poszczególnych sztuk sprzedanego towaru,
3. kopie listów przewozowych, w których zlecającym transport jest Wnioskodawca, tj. Firma, które towarzyszą wysyłanemu towarowi (dokument dostawy jest opatrzonym indywidualnym numerem, datą wystawienia, adresem odbioru na terenie Francji, wagą towaru oraz rodzajem towaru),
4. kopia faktury sprzedaży między francuską spółką a klientem francuskim.

Kopie listów przewozowych, które posiada Wnioskodawca są opatrzone podpisem. Odebranie paczki we Francji jest potwierdzane e-mailem: kurier w momencie odbioru paczki skanuje urządzeniem elektronicznym […] kod znajdujący się na liście przewozowym umieszczonym na paczce. W tym samym momencie wysyłany jest e-mail potwierdzający odbiór tej paczki. Natomiast Kontrahent francuski (odbiorca końcowy) w momencie odbioru paczki składa podpis na urządzeniu […] co jest równoznaczne z oświadczeniem. iż odebrał paczkę. W tym samym momencie System […] przesyła potwierdzenie odbioru paczki przez kontrahenta francuskiego (które jest opatrzone jego podpisem). Po wpisaniu numeru listu przewozowego do Systemu […] można dokładnie prześledzić drogę paczki z Polski do Francji (miejsce i datę odebrania - przeładowania i dokładną godzinę i miejsce odbioru paczki przez klienta końcowego). Posiadane dokumenty (faktury i jak również potwierdzenia płatności za owe faktury) dokumentują transport towarów przez przewoźnika realizowany na zlecenie Firmy.

Wnioskodawca jest również w posiadaniu bardzo szerokiej korespondencji mailowej z kontrahentami francuskimi, w których również opisują fakt otrzymania zamówionego towaru, posiada opinie kontrahentów (w systemie (…), za pośrednictwem którego dokonywana jest sprzedaż) na temat otrzymanych produktów. Sprzedaż odbywa się za pomocą systemu (…) i (…), które monitorują przesyłanie towarów. W momencie wysłania towaru pozycja jest odpowiednio oznaczana (symbolem samochodu), potem klient wystawia opinie na temat otrzymanego towaru. W przypadku nie otrzymania produktu system (…) i (…) generuje tzw. „spór” i blokowana jest, na koncie (…) kwota zapłacona przez klienta. Jeżeli taka „sporna” dostawa nie dojdzie do skutku, kwota za ową transakcję jest oddawana z powrotem kontrahentowi”. W momencie otrzymania towaru kontrahent francuski podpisuje się na elektronicznym urządzeniu […] i system generuje e-mail potwierdzający odbiór paczki (wraz z podpisem klienta). Francuska Spółka - raz w miesiącu, do 10-go dnia miesiąca następującego, przesyła do Wnioskodawcy drogą e-mailową oświadczenie z listą i adresami odbiorców końcowych, potwierdzające dostarczenie towaru do owych klientów.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że realizowane przez Firmę Wnioskodawcy dostawy części samochodowych do Francji, stanowią wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, natomiast dokumenty, na które składają się w przypadku, gdy transport zleca Firma Wnioskodawcy:

1. dokumenty sprzedaży/dostawy - faktura (kopia) sprzedaży towaru;
   
2. dokument specyfikacji poszczególnych sztuk sprzedanego towaru,
   
3. podpisane kopie listów przewozowych, w których zlecającym transport jest Wnioskodawca, tj. Firma, które towarzyszą wysyłanemu towarowi (dokument dostawy jest opatrzonym indywidualnym numerem, datą wystawienia, adresem odbioru na terenie Francji, wagą towaru oraz rodzajem towaru),
   
4. faktury od przewoźnika towarów i dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za transport towarów,
   
5. kopia faktury sprzedaży między francuską spółką a klientem francuskim,
   
6. korespondencja mailowa z kontrahentami francuskimi, w których opisują fakt otrzymania zamówionego towaru, opinie kontrahentów (w systemie (…), za pośrednictwem którego dokonywana jest sprzedaż) na temat otrzymanych produktów,
   
7. oświadczenie Francuskiej Spółki przesyłane mailowo raz w miesiącu, z listą i adresami odbiorców końcowych, potwierdzające dostarczenie towaru do owych klientów,
   

- stanowią dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Tym samym, w oparciu o te dokumenty, przy spełnieniu pozostałych warunków określonych w art. 42 ust. 1 ustawy, upoważniają Wnioskodawcę do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

W konsekwencji Wnioskodawca, dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (części samochodowych), o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy, posiadając wskazane wyżej dokumenty w przypadku, gdy transport zleca Firma Wnioskodawcy (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy i niezaistnienia przesłanek negatywnych wynikających z art. 42 ust. 1a ustawy) jest uprawniony do stosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%.

Wobec powyższego stanowisko Zainteresowanego należy uznać za prawidłowe.

Tut. Organ zastrzega jednak, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi dysponuje podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.