Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.23.2021.2.RK
z 6 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2020 r. (data wpływu 5 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2021 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej paliw i produktów pochodnych. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, dla celów działalności prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną i płaci podatek liniowy. Wnioskodawczyni w latach 2016-2020 wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej samochód osobowy zgodnie z umową leasingu operacyjnego zawartą w dniu 21 października 2016 r. Umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku pochodowym od osób fizycznych. Comiesięczne raty leasingowe ujmowane były przez Wnioskodawczynię w kosztach działalności na podstawie otrzymywanych faktur w kwocie netto, powiększonej o kwotę podatku VAT, niepodlegającą odliczeniu w wysokości 50%. Zgodnie z warunkami umowy leasingu, po jej zakończeniu przysługiwało Jej prawo wykupu pojazdu. Możliwość nabycia pojazdu wynikała z umowy, ale stanowiła odrębną czynność. Wnioskodawczyni wykupiła przedmiot leasingu (samochód) po zakończeniu umowy leasingu, a faktura dokumentująca wykup została wystawiona na Wnioskodawczynię, czyli leasingobiorcę - osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Faktura dotycząca wykupu nie została ujęta w kosztach podatkowych, ani w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie odliczyła również w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego, bowiem w momencie wykupu przeznaczyła samochód na cele osobiste, niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni wskazuje, że samochód nie będzie nigdy używany przez Nią w działalności gospodarczej. Obecnie rozważa możliwość sprzedaży ww. samochodu, jednak nie wcześniej niż przed upływem co najmniej sześciu miesięcy, licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż samochodu z majątku prywatnego, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej, po upływie 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie - wykup, spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym z tytułu działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w sytuacji, gdy zakupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej i nie został zaliczony do składników majątku firmy, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej. Przychód ze sprzedaży nie powstanie, jeżeli zbycie samochodu osobowego będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie. Natomiast, jeżeli odpłatne zbycie ww. samochodu nastąpi przed upływem ww. terminu, to przychód uzyskany z tej sprzedaży będzie stanowił przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego mają zastosowanie zasady opodatkowania właściwe dla tego źródła przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów. Jednym ze źródeł przychodów jest wymieniona w pkt 3 pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

–wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Odrębnym od pozarolniczej działalności gospodarczej źródłem przychodu jest wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Wyłączenie zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje w szczególności te składniki majątku, które są wykorzystywane w działalności gospodarczej lub zostały z niej wycofane, a przy tym spełniają warunki określone w art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, a więc podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej paliw i produktów pochodnych. W latach 2016-2020 wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej samochód osobowy, zgodnie z umową leasingu operacyjnego zawartą w dniu 21 października 2016 r. Umowa leasingu spełniała warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku pochodowym od osób fizycznych. Comiesięczne raty leasingowe ujmowane były przez Wnioskodawczynię w kosztach działalności na podstawie otrzymywanych faktur w kwocie netto, powiększonej o kwotę podatku VAT, niepodlegającą odliczeniu w wysokości 50%. Wnioskodawczyni wykupiła przedmiot leasingu (samochód) po zakończeniu umowy leasingu, a faktura dokumentująca wykup została wystawiona na Wnioskodawczynię, czyli leasingobiorcę, osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Faktura dotycząca wykupu nie została ujęta w kosztach podatkowych, ani w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie odliczyła również w deklaracji VAT-7 podatku naliczonego z niej wynikającego, bowiem w momencie wykupu przeznaczyła samochód na cele osobiste, niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Samochód nie będzie nigdy używany przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej. Obecnie rozważa możliwość sprzedaży ww. samochodu, jednak nie wcześniej niż przed upływem co najmniej sześciu miesięcy, licząc od zakończenia miesiąca, w którym nastąpił moment wykupu.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy wykupiony po zakończeniu umowy leasingu samochód osobowy nie był/nie jest wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w działalności gospodarczej i nie został zaliczony do składników majątku tej działalności, wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej.

Wówczas skutki podatkowe sprzedaży takiego samochodu należy rozważyć pod kątem powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, czyli z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy.

W konsekwencji planowana sprzedaż samochodu będzie skutkować powstaniem przychodu z tego źródła, jeżeli nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie. Natomiast obowiązek podatkowy nie powstanie, jeżeli zbycie samochodu będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie tego samochodu.

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.