Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.37.2021.1.EJ
z 31 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 stycznia 2021 r. (data wpływu 1 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w momencie sprzedaży wagonów kolejowych Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na naprawy tych wagonów, w części w jakiej nie zostały jeszcze rozpoznane jako koszty podatkowe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w momencie sprzedaży wagonów kolejowych Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na naprawy tych wagonów, w części w jakiej nie zostały jeszcze rozpoznane jako koszty podatkowe.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest obróbka i usuwanie odpadów innych niż niebezpieczne (PKD 38.21.Z). W ramach prowadzonej działalności Spółka organizuje łańcuch logistyczny dostaw kruszyw oparty m.in. na transporcie kolejowym. Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka posiada zarówno własne, jak i leasingowane wagony kolejowe. W związku z koniecznością utrzymania optymalnego stanu technicznego wagonów kolejowych, w toku prowadzonej działalności Spółka ponosi wydatki na naprawy rewizyjne wagonów, które w wyniku używania ulegają zużywaniu lub uszkodzeniom. Przedmiotowe naprawy obejmują czynności polegające na przywróceniu pierwotnego stanu technicznego pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania. Rezultatem dokonanych napraw jest przywrócenie zdolności do dalszego użytkowania wagonów przez następne lata, a nie zwiększenie wartości użytkowanych wagonów kolejowych. Przeglądy i naprawy wykonywane są zgodnie z cyklami naprawczymi wynikającymi z dokumentacji systemu utrzymania (DSU).

W przypadkach, w których Spółka jest w stanie samodzielnie wykonać czynności naprawcze, dokonuje ich realizacji, natomiast w pozostałych przypadkach - zleca wykonania naprawy firmom zewnętrznym. W rezultacie w ramach wydatków na naprawy rewizyjne Spółka ponosi zarówno koszty usług zewnętrznych, jeśli nie jest w stanie wykonać naprawy we własnym zakresie, jak również takie koszty jak: koszty wynagrodzeń pracowników, materiałów/części zamiennych - w przypadku, gdy dokonuje napraw we własnym zakresie. Koszty napraw wykonanych przez podmioty zewnętrzne wynikają z otrzymanych faktur.

Spółka dokonała sprzedaży wagonów kolejowych. W związku z tym, iż wagony będące przedmiotem sprzedaży, były użytkowane w działalności gospodarczej Spółki, podlegały one planowanej i obowiązkowej naprawie. W konsekwencji, Spółka ponosiła wydatki na naprawy tych wagonów. Zarówno dla celów bilansowych, jak i podatkowych Spółka rozliczała koszty napraw własnych wagonów kolejowych w czasie, jako czynne rozliczenia międzyokresowe kosztów (dalej: „RMK czynne”) niezależnie od tego czy naprawy były realizowane przez Spółkę we własnym zakresie, czy też były zlecane podmiotom zewnętrznym.

W związku z przyjętym modelem rozliczania przedmiotowych wydatków, w momencie dokonania sprzedaży wagonów u Wnioskodawcy pozostała nierozliczona część wydatków poniesionych przez Spółkę w latach ubiegłych na naprawy, która nie została jeszcze zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Wartość tych nierozliczonych RMK czynnych dla celów bilansowych została rozliczona na dzień sprzedaży wagonów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w momencie sprzedaży wagonów kolejowych Wnioskodawca miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na naprawy tych wagonów, w części w jakiej nie zostały jeszcze rozpoznane jako koszty podatkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na naprawy wagonów, które do dnia sprzedaży nie zostały jeszcze przez Spółkę zaliczone do kosztów podatkowych, w momencie sprzedaży tych wagonów mogły zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy naprawy były realizowane przez Spółkę we własnym zakresie, czy też były zlecane podmiotom zewnętrznym.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.
  
  

Rozwinięciem powyższej ogólnej zasady są przepisy art. 15 ust. 4 i nast. ustawy CIT, które wprowadzają podział kosztów na koszty:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c ustawy CIT),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d-4e ustawy CIT).
  
  

Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W związku z powyższym Spółka wskazuje, że wydatki poniesione na naprawy wagonów:

• zostały poniesione w całości przez Spółkę,
• miały charakter definitywny oraz nie podlegały zwrotowi,
• nie zostały wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, w szczególności ze względu na charakter dokonanych napraw nie stanowiły one ulepszenia środków trwałych, a tym samym nie powiększały wartości środków trwałych.
  
  

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż naprawiane wagony były wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia jej działalności, a dokonane naprawy miały na celu przywrócenie zdolności do dalszego użytkowania wagonów przez następne lata.

Spółka posiada faktury VAT dokumentujące poniesienie tych wydatków.

W konsekwencji wydatki poniesione na naprawy stanowiły koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT, które należało kwalifikować jako koszty pośrednie w myśl art. 15 ust. 4d ustawy CIT, tj. w dacie ich poniesienia. Potwierdzeniem tego stanowiska jest chociażby interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 lutego 2018 r. (znak: 0111-KDIB1- 2.4010.433.2017.2.ANK).

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze powyższe, przedmiotowe wydatki zostały uznane przez Wnioskodawcę za koszty pośrednie w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy CIT i były rozliczane w czasie. W konsekwencji do momentu sprzedaży wagonów kolejowych Spółka rozpoznała w kosztach uzyskania przychodów jedynie część wydatków poniesionych na naprawy tych wagonów, natomiast pozostała część miała zostać ujęta w kosztach podatkowych dopiero w przyszłych okresach rozliczeniowych.

W ocenie Spółki, nierozliczona część wydatków poniesionych przez Spółkę na naprawę wagonów, ujęta jako RMK czynne, niezależnie od tego czy naprawy byty realizowane przez Spółkę we własnym zakresie, czy też były zlecane podmiotom zewnętrznym, spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT i tym samym powinna zostać ujęta w kosztach uzyskania przychodów, w związku ze zbyciem tych wagonów. Podkreślenia wymaga fakt, iż ustawa CIT nie przewiduje możliwości pozbawienia podatnika prawa do ujęcia wydatków spełniających przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy CIT jako kosztów podatkowych, rozliczanych jako koszty pośrednie w czasie, w związku ze sprzedażą środka trwałego, wobec którego wydatki te zostały poniesione. Nie ma zatem podstaw, aby pozbawiać Spółkę prawa do zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych tylko dlatego, że dotychczas rozliczane one były na zasadach określonych w art. 15 ust. 4d ustawy CIT w czasie i część z nich miała być ujęta przez Spółkę jako koszty podatkowe dopiero w kolejnych okresach rozliczeniowych. Przyjęcie odmiennego stanowiska skutkowałoby pozbawieniem Spółki prawa do zaliczenia w koszty podatkowe wydatków spełniających przesłanki z art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

W konsekwencji, sprzedaż przedmiotowych wagonów nie wpływa na zmianę kwalifikacji wydatków poniesionych na naprawę wagonów i tym samym nie może skutkować brakiem możliwości rozliczenia części poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków jako kosztów uzyskania przychodu, a zmienia jedynie moment potrącenia tych kosztów, które pierwotnie miały być ujęte przez Spółkę w kosztach podatkowych w przyszłych okresach rozliczeniowych.

Biorąc powyższe pod uwagę oraz mając na uwadze związek wydatków poniesionych na naprawy wagonów z przychodem ze sprzedaży tych wagonów, zdaniem Wnioskodawcy wydatki te, w części w jakiej nie zostały jeszcze rozpoznane jako koszty podatkowe, powinny zostać jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z dniem, w którym sprzedaż wagonów doszła do skutku i dokonano stosownych zapisów w księgach rachunkowych.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w momencie sprzedaży wagonów, Spółka była uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na naprawy tych wagonów, w części w jakiej nie zostały jeszcze rozpoznane jako koszty podatkowe.

Motywowany przepisami art. 14k i 14m Ordynacji podatkowej Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie jego stanowiska w niniejszej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z poźn. zm., dalej jako: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza się możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realna szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź tez możliwości powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jak zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga również wykazania, że jest on racjonalnie i gospodarczo uzasadniony. Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest m.in. od tego, czy nie znajduje się on w katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 updop, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Należy jednak pamiętać, że wyliczenie kosztów, których nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną z mocy prawa uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą istnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalności gospodarcza,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła,
• został właściwie udokumentowany,
• nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie jego przychodu.

Do ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na :

1. bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
2. inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
   
   

Za koszty bezpośrednie związane z uzyskaniem przychodu uznaje się te koszty, których poniesienie można wprost powiązać z konkretnym przychodem uzyskanym przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 updop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zatem z art. 15 ust. 4 i 4b-c updop, wynika, że koszty bezpośrednie potrącalne są, co do zasady w momencie uzyskania przychodu, z którymi ich poniesienie związane, tzw. pomniejszają one podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym dopiero w momencie, w który zostanie uznany przychód, w celu uzyskania którego zostały poniesione, chyba że zostaną one poniesione po dniu, w którym mija termin złożenia zeznania podatkowego za rok podatkowy, w którym osiągnięto przychód. W takim przypadku, stanowią koszty uzyskania przychodu w roku następnym.

Natomiast koszty pośrednie to takie koszty, których nie można powiązać bezpośrednio z uzyskaniem konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie służy całokształtowi prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 15 ust. 4d updop koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e updop za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się za dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), na podstawie otrzymanie faktury (rachunku), albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z kolei moment ujęcia w kosztach uzyskania przychodów m.in. wynagrodzeń ze stosunku pracy został uregulowany w art. 15 ust. 4g updop, w myśl którego należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 4ga, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepodstawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułu określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 ustawy z dnia 16 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (…).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że podstawnym przedmiotem działalności Spółki jest obróbka i usuwanie odpadów innych niż niebezpieczne. W ramach prowadzonej działalności Spółka organizuje łańcuch logistyczny dostaw kruszyw oparty m.in. na transporcie kolejowym. Na potrzeby prowadzonej działalności Spółka posiada zarówno własne, jak i leasingowe wagony kolejowe. W związku z koniecznością utrzymania optymalnego stanu technicznego wagonów kolejowych, Spółka ponosi wydatki na naprawy rewizyjne. Przeglądy i naprawy wykonywane są zgodnie z cyklami naprawczymi wynikającymi z dokumentacji systemu utrzymania (DSU).

W ramach wydatków na naprawy rewizyjne Spółka ponosi następujące koszty:

• koszty wynagrodzeń pracowników,
• koszty materiałów/części zamiennych,
• koszty usług zewnętrznych, jeśli Spółka nie jest w stanie wykonać naprawy we własnym zakresie.
  
  

Mając na uwadze powyższe stwierdzić, należy, że przedmiotowe wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop , który należy kwalifikować jako koszt pośredni w myśl art. 15 ust. 4d, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień , na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłaby to ujętych jako koszt rezerw albo biernych rozliczeń między okresowych kosztów.

Koszty pośrednie jak wskazano powyżej potrąca się, co do zasady w roku poniesienia. Jeśli jednak dotyczą one okresu dłuższego niż 1 rok, rozlicza się je proporcjonalnie (art. 15 ust. 4d updop). O tym jednak, czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać podporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydować będą przepisy prawa podatkowego, a nie sposób księgowania na potrzeby prawa bilansowego. Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż:

1. art. 15 ust. 4e odnosi się do pojęcia kosztu, zdefiniowanego w art. 15 ust. 1, a więc kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Według jednolitych i utrwalanych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego przeniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (wyroki: NSA z: 9 czerwca 2016 r. II FSK 1237/13, 24 czerwca 2016 r. IIFSK 1555/14; z 6 maja 2015 r., II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011r., II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w CIT są tylko te, które wyraźnie zostały określone w updop;
2. zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisu ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów, a także służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z dnia 4 luty 1994 r., sygn. akt U 2/90);
3. ustawodawca w art. 15 ust. 4e updop, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w updop jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowości.
   
   

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmienić kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako koszt w rozumieniu art. 15 ust. 4e updop. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie data technicznego wprowadzenia informacji do systemu.

W przedstawionym opisie zdarzenia faktycznego nie można uznać, że koszty wydatków na naprawy rewizyjne wagonów z uwagi na swój charakter powinny być powiązane z okresem przekraczającym rok podatkowy. Wydatki na naprawy rewizyjne wagonów są bieżącymi wydatkami ponoszonymi przez Wnioskodawcę.

W takim przypadku rozliczenie przedmiotowe kosztów napraw rewizyjnych wagonów, dla celów rachunkowych, poprzez rozliczenia międzyokresowe nie ma znaczenia dla celów podatkowych. Rozliczenie kosztów dot. napraw rewizyjnych wagonów w zakresie dot. kosztów zakupu materiałów i części zamiennych, a także koszty usług zewnętrznych (w sytuacji gdy Spółka nie jest w stanie wykonać naprawy we własnym zakresie) powinno następować, na podstawie odpowiednio udokumentowanych wydatków, w dacie ich poniesienia, tj. w dniu w którym ujęto koszt na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) w księgach rachunkowych. Natomiast w odniesieniu do wydatków związanych z wynagrodzeniem pracowników Wnioskodawcy dokonujących napraw ww. wagonów moment zaliczenia wydatków z tego tytułu do kosztów uzyskania przychodów należy ustalić na podstawie art. 15 ust. 4g updop przy uwzględnieniu art. 16 ust. 1 pkt 57 updop.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw podmiotu, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia zostały wydane.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.