Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.66.2021.2.PD
z 13 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2021 r. (data wpływu 20 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość początkową Nakładów inwestycyjnych w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem umowy najmu nieruchomości gruntowej,
  

• czy przychodem Spółki w związku z rozliczeniem Nakładów inwestycyjnych będzie ta część kwoty rozliczenia odpowiadająca wartości rozpoznanej jako koszty uzyskania przychodów, czy to poprzez odpisy amortyzacyjne w trakcie korzystania z budynku i budowli posadzonych na nieruchomości czy też stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych
  

- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość początkową Nakładów inwestycyjnych w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem umowy najmu nieruchomości gruntowej,
  

• czy przychodem Spółki w związku z rozliczeniem Nakładów inwestycyjnych będzie ta część kwoty rozliczenia odpowiadająca wartości rozpoznanej jako koszty uzyskania przychodów, czy to poprzez odpisy amortyzacyjne w trakcie korzystania z budynku i budowli posadzonych na nieruchomości czy też stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych.
  
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”) posiada nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawca zawarł z podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 4 ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) („Właściciel”) umowę najmu nieruchomości gruntowej (dalej: „Nieruchomość”), na której to Nieruchomości Wnioskodawca poniósł nakłady inwestycyjne w postaci wybudowania i wyposażenia budynku, w którym obecnie mieści się siedziba spółki oraz posadowienia na tej Nieruchomości budowli stanowiących odrębne środki trwałe (dalej: „Nakłady”).

Zgodnie z, art. 16a ust. 2 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT Wnioskodawca wprowadził Nakłady do ewidencji środków trwałych, jako budynki i budowle na wybudowane na cudzym gruncie i dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zgodnie z regulacjami ustawy o CIT. Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Nakładów Wnioskodawca kwalifikuje jako podatkowe koszty uzyskania przychodów.

W związku z planowanym zbyciem Nieruchomości przez Właściciela, Wnioskodawca oraz Właściciel planują rozwiązać obecną umowę najmu Nieruchomości i rozliczyć Nakłady poniesione przez Wnioskodawcę. Rozliczenie Nakładów zostanie dokonane po wartości odpowiadającej ich bieżącej wartości podatkowej, tj. wartości wydatków poniesionych na Nakłady pomniejszonych o dokonane odpisy amortyzacyjne. Na moment zakończenia umowy najmu, wartość Nakładów ujęta w księgach podatkowych Wnioskodawcy, jako wartość początkowa środków trwałych, nie została w całości zamortyzowana dla celów podatkowych.

W kolejnym kroku zawarta zostanie nowa umowa najmu Nieruchomości. Tym razem przedmiotem najmu będzie Nieruchomość zabudowana wraz z budynkami i budowlami na niej posadowionymi. Nowo ustalona wysokość czynszu będzie uwzględniać fakt, iż przedmiotem najmu będzie Nieruchomość wraz z budynkiem i budowlami na niej posadowionymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanej sytuacji niezamortyzowana wartość początkowa Nakładów będzie mogła zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o CIT?
   
2. Czy jedynym przychodem powstałym po stronie Wnioskodawcy w związku z rozliczeniem Nakładów będzie ta część kwoty rozliczenia, która odpowiada wartości rozpoznanej jako koszty uzyskania przychodów przez Wnioskodawcę czy to poprzez odpisy amortyzacyjne w trakcie korzystania z budynku oraz budowli posadowionych na Nieruchomości czy też stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych, o których mowa powyżej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji niezamortyzowana wartość początkowa Nakładów będzie mogła zostać zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z ustawą o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” oraz budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie - zwane także środkami trwałymi.

Bez wątpienia wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wybudowanie na wynajmowanym gruncie budynku, w którym mieści się siedziba spółki oraz posadowienia na tej Nieruchomości budowli stanowiących odrębne środki trwałe, spełniają przesłanki uznania za wydatki poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Nakładów zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Tak więc, kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie strata w środkach trwałych w części, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi.

Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu niezamortyzowanej wartości Nakładów, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Wnioskodawcy oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, skoro art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, to jeżeli środki te zostały zlikwidowane z innych przyczyn aniżeli wskazane w treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności.

Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „likwidacja”. W szczególności ustawa o CIT nie precyzuje, czy w celu uznania, iż doszło do likwidacji środka trwałego konieczna jest jego „fizyczna likwidacja”. Zgodnie z definicją zawartą internetowym słowniku języka polskiego (www.sjp.pl) „likwidować” oznacza „pozbywać się czegoś, usuwać coś”.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „likwidacji” środka trwałego, czy inwestycji w obcym środku trwałym powinno być rozumiane szeroko, tzn. przez likwidację powinno się rozumieć nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także jego wycofanie (wykreślenie) z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub utratą przydatności gospodarczej, czy też jego przekazaniem innemu podmiotowi.

Taki też sposób interpretacji pojęcia „likwidacji” jest prezentowany w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych.

Przykładowo:

1. uchwała NSA w składzie 7 sędziów z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt: II FPS 2/12 „Likwidację należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela budynku (środka trwałego)”.
2. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 lipca 2016 r., Znak: IBPB-1-3/4510-525/16/IŻ „Przepisy updop nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja", a zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, a także zwrot wynajmującemu inwestycji w obcym środku trwałym przed upływem okresu najmu (czy okresu pełnej amortyzacji). Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich”.
3. Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 listopada 2016 r., Znak: 3063- ILPB2.4510.143.2016.1.AK „Pojęcie „likwidacja” oznacza również „rozwiązanie czegoś”. Oznacza to z kolei, że likwidacją środka trwałego będzie także zakończenie stosunku prawnego najmu. Konsekwencją rozwiązania tego węzła prawnego będzie więc konieczność wykreślenia środków trwałych z ewidencji i zwrot wynajmującemu. W tym przypadku podatnik poniesie stratę w postaci niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym. O tym kiedy środek trwały traci swoją przydatność gospodarczą decyduje podatnik. Na jego wybór należy patrzeć przez pryzmat obiektywnych kryteriów ekonomicznych, które pozwolą przyjąć, że mimo konsekwencji w postaci straty, działanie podatnika ma swoje uzasadnienie ekonomiczne oraz racjonalne z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i ma związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli likwidacja nie w pełni umorzonego środka trwałego, będzie wynikiem utraty jego przydatności gospodarczej w ramach tego samego rodzaju działalności to powstała strata będzie mogła zostać zaliczona w poczet kosztów uzyskania przychodów”.

Podobnie: orzeczenie NSA z 14 czerwca 2013 r., sygn. akt: II FSK 2097/1; interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 1 października 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.328.2019.2.MF; interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 października 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.95.2017.1.SG; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 marca 2016 r., Znak: IPPB3/4510-1036/15-8/EŻ; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 marca 2016 r., Znak: IBPB-1-2/4510-874/15/BD; interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 czerwca 2015 r., Znak: ILPB3/4510-1-98/15-4/JG.

Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie więc strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ w związku z rozwiązaniem umowy najmu Nieruchomości dojdzie do likwidacji Nakładów w księgach rachunkowych Wnioskodawcy, lecz likwidacja ta nie będzie związana ze zmianą przedmiotu działalności Wnioskodawcy, bezsprzecznie koszty poniesione przez Wnioskodawcę w związku z decyzją o zakończeniu umowy najmu Nieruchomości i pozostawienia na niej budynków i budowli wybudowanych przez Wnioskodawcę powinny zostać uznane za spełniające przesłanki poniesienia w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia oraz powołane regulacje podatkowe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że wykorzystywane dotychczas w działalności Wnioskodawcy budynki i budowle wybudowane przez Wnioskodawcę na gruncie Właściciela uległy likwidacji (rozumianej szerzej na potrzeby analizowanej sprawy tzn. również jako pozostawienie poniesionych nakładów u wynajmującego), a ich likwidacja, jak wskazał Wnioskodawca, nie została podyktowana zmianą rodzaju prowadzonej działalności, Wnioskodawca ma prawo do jednorazowego zaliczenia niezamortyzowanej części wartości początkowej Nakładów do kosztów uzyskania przychodu.

Ad.2.

Zdaniem Wnioskodawcy, jedynym przychodem powstałym po stronie Wnioskodawcy w związku z rozliczeniem Nakładów będzie ta część kwoty rozliczenia, która odpowiada wartości rozpoznanej jako koszty uzyskania przychodów czy to poprzez odpisy amortyzacyjne w trakcie korzystania przez Wnioskodawcę z budynku oraz budowli posadowionych na Nieruchomości czy też stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych, o których mowa powyżej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera definicji przychodu. Art. 12 ustawy o CIT regulujący kwestię przychodów nie wymienia źródeł przychodu, lecz określa zdarzenia, których wystąpienie powoduje powstanie obowiązku podatkowego. Przez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawodawca precyzuje więc jedynie rodzaje przychodów. Ponadto enumeratywnie wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Zatem przychodami są więc w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalania dochodu podatnika podlegającego opodatkowaniu, wymienia art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, dokonując ich wyczerpującego wyliczenia. Przepis ten tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu, czy też zawężeniu, poprzez stosowanie analogii, czy wykładni rozszerzającej. Do przychodów neutralnych podatkowo należą, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, zwrócone inne wydatki nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki niepodlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów wymienia art. 16 ustawy o CIT.

Zatem te wszystkie wydatki wymienione w tym przepisie, które zostały podatnikowi zwrócone, wyłączone są z przychodów podatnika. Skutki podatkowe związane ze zwrotem kosztów, będą generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które będą zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów.

Mając na uwadze powyższe, ponieważ niezamortyzowana wartość środków trwałych zostanie zaliczona przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów, późniejszy zwrot wydatków dokonany przez Właściciela powinien zostać zaliczony przez Wnioskodawcę do przychodów podatkowych. W efekcie powyższego, Wnioskodawca powinien do przychodów zaliczyć tę część kwoty z tytułu rozliczenia Nakładów, która odpowiada kwocie zakwalifikowanej do kosztów podatkowych (zarówno poprzez odpisy amortyzacyjne, jak i stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia:

• czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną wartość początkową Nakładów inwestycyjnych w obcym środku trwałym w związku z zakończeniem umowy najmu nieruchomości gruntowej,
  

• czy przychodem Spółki w związku z rozliczeniem Nakładów inwestycyjnych będzie ta część kwoty rozliczenia odpowiadająca wartości rozpoznanej jako koszty uzyskania przychodów, czy to poprzez odpisy amortyzacyjne w trakcie korzystania z budynku i budowli posadzonych na nieruchomości czy też stratę odpowiadającą niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych środków trwałych
  

-jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytanie Nr 1 oraz pytania Nr 2.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytań w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych postawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść pytań wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Niezależnie od powyższego tytułem uwagi wskazać należy, że nowy jednolity tekst ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ogłoszony został w Dz. U. z 2020 r. pod poz.1406 z poźn. zm.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.