INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 01.02.2011r. (data wpływu 07.02.2011r.) oraz w piśmie z dnia 12.04.2011 r. (data nadania 13.04.2011 r., data wpływu 15.04.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 06.04.2011 r. Nr IPPB5/423-116/11-2/PS (data nadania 07.04.2011 r., data doręczenia 11.04.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 7 i 11 umowy dnia 14 maja 2003 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 roku, Nr 12, poz. 90, dalej umowa polsko – niemiecka) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.02.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 7 i 11 umowy polsko – niemieckiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

A. płaci wynagrodzenie do B. z siedzibą w Niemczech na podstawie umowy kupna-sprzedaży wierzytelności polegające na tym, że A. zbywa na rzecz B. obecne oraz przyszłe wierzytelności spełniające kryteria określone w Umowie, które A. nabył lub nabędzie. B. nabywa wierzytelności bez regresu. Ściąganiem wierzytelności zajmuje się A. we własnym imieniu, ale na rachunek B.

Zakres Umowy określa pkt 2: „Sprzedający zbywa na rzecz kupującego, który niniejszym je przyjmuje, wszelkie obecne i przyszłe wierzytelności”. Kolejne postanowienia Umowy określają czynności, za które odpowiedzialna jest każda ze stron. Umowa nie przewiduje udzielania pożyczek wzajemnych przez strony.

Cena sprzedaży wierzytelności przez A. do B. odpowiada ich wartości nominalnej. A. otrzymuje od B. zaliczki na poczet ceny za wierzytelności w kwocie 85% wartości tych wierzytelności. Pozostała część jest rozliczana po całkowitej spłacie wierzytelności przez dłużnika.

Wynagrodzenie płatne przez A. do B. za usługi factoringowe jest kalkulowane w sposób zdefiniowany w Umowie i składa się z:

1. części stanowiącej określony procent od 85% zaliczki na poczet ceny wierzytelności (pkt 4.1. Umowy) oraz
2. części należnej za przejęcie przez B. ryzyka niewypłacalności dłużnika (pkt 4.1 Umowy) kalkulowanej jako procent od wartości zbywanych przez A. na rzecz B. wierzytelności.
   
   

B. nie ma zakładu w Polsce w rozumieniu art. 5 Umowy PL-DE.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat wynagrodzenia za usługi factoringowe wykonywanych na podstawie Umowy...

Stanowisko Spółki

Wnioskodawca uważa, że nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat dokonywanych na podstawie Umowy.

Art. 21 ust. 1 updop nie przewiduje pobierania podatku u źródła od wynagrodzenia za usługi factoringowe (za przeniesienie wierzytelności). Na gruncie Umowy PL-DE dochody z usług factoringowych powinny być kwalifikowane jako dochody przedsiębiorstw na podstawie art. 7 Umowy PL-DE. Wprawdzie art. 11 ust. 4 Umowy PL-DE definiuje odsetki jako dochód z wierzytelności, jednakże nie dotyczy to wynagrodzenia za usługi factoringowe.

Zgodnie z art. 11 ust 4 Umowy PL-DE określenie odsetki oznacza dochód z kapitału definiowany jako: „dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestnictwa w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami I nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu”. W podobny sposób odsetki zostały zdefiniowane w Dyrektywie Rady 2003/49/WE. Definicja odsetek zawarta w Umowie PL - DE pokrywa się z definicją odsetek zamieszczoną w Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku . W Komentarzu do Modelowej konwencji uznano, iż definicja odsetek w niej zawarta jest w zasadzie wyczerpująca i że niecelowe byłoby włączanie dodatkowo w tekście odsyłaczy do prawa wewnętrznego. Zaznaczono jednocześnie, że „dwa Umawiające się Państwa mogą w dwustronnej konwencji rozszerzyć stosowaną formułę, tak aby zawrzeć w niej każdy dochód, który podlega opodatkowaniu, tak jak odsetki, na mocy jednego z ich praw wewnętrznych, i który nie jest objęty ww. definicją. W tej sytuacji państwa mogą uznać za pożądane zamieszczenie w tekście odesłania do ich wewnętrznego prawa.” Jedynym państwem, które zastrzegło sobie prawo do traktowania jako odsetek dochodu z umów factoringu był Meksyk. Powyższe potwierdza, że definicja odsetek zawarta w Modelowej konwencji nie obejmuje wynagrodzenia uzyskiwanego przez faktora (nabywcę wierzytelności) z tytułu usług faktoringu.

Art. 21 ust. 1 pkt 1 updop przewiduje opodatkowanie podatkiem u źródła odsetek wypłacanych do podmiotów zagranicznych. Odsetki rozumiane są jako dochód z pożyczonych pieniędzy/kapitału. Tymczasem wynagrodzenie z tytułu umowy factoringu jest wynagrodzeniem za nabycie wierzytelności wątpliwych, przeterminowanych lub o długim okresie płatności. W polskim prawie umowa factoringu należy do tzw. umów nienazwanych. W praktyce wyróżnia się podział na factoring właściwy (bez regresu) i niewłaściwy (z regresem). Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach uznają, iż od wynagrodzenia wypłacanego na podstawie którejkolwiek z tych umów factoringu podmiot wypłacający nie ma obowiązku poboru podatku u źródła, ponieważ „Umowa faktoringu właściwego, w wyniku której dochodzi do definitywnego przeniesienia danej wierzytelności z przedsiębiorcy na faktora, ma cechy umowy sprzedaży wierzytelności. Należy ją zatem traktować jako zbliżoną do cesji wierzytelności (tak NSA w wyroku z dnia 31 lipca 1995 r. sygn. akt SA/Ka 1487/94). Nie można jej skutków w zakresie podatku dochodowego utożsamiać ze skutkami, jakie pociąga za sobą umowa pożyczki, gdyż w przypadku faktoringu właściwego faktor nie ma prawa regresu wobec faktoranta (nie występuje obowiązek zwrotu wypłaconej kwoty). Taki też pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku ż 5 października 2001 roku (sygn. akt I SA/Łd 142/00)”.

Podobne stanowisko prezentowane jest m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyroki z dnia 1 września 1998 r. I SA/Wr 973/98 i I SA/Wr 116/98 oraz z dnia 24 lipca 2002 r. I SA/Wr 1992/01, interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 października 2010 r. (IBPBI/2/423-951/10/MO), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 sierpnia 2010 r. (ILPB3/423-392/10-2/GC) oraz interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lipca 2009 r. (IBPBI/2/423-505/09/BG).

Kwestia poboru podatku u źródła na gruncie Umowy PL-DE w przypadku umów factoringu, gdy podmiotem zobowiązanym do zarządzania wierzytelnościami, w tym ich ściągania od dłużników, był podmiot dokonujący ich zbycia była również przedmiotem interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 sierpnia 2010 r. (ILPB4/423-41/10-4/ŁM). Organ wydający interpretację uznał, że „od należności dla kontrahenta niemieckiego z tytułu zawartej umowy factoringu, Spółka nie jest zobowiązana pobrać zryczałtowanego podatku dochodowego, w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania”.

W związku z powyższym, należy uznać, że A. nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła od wypłat dokonywanych na rzecz B. na podstawie Umowy, gdyż wynagrodzenie wypłacane na rzecz B. nie stanowi odsetek w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 updop ani art. 11 Umowy PL-DE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.