Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.1028.2020.4.MD
z 6 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2020 r. (data wpływu 21 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 lutego 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.1028.2020.2.MD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 25 lutego 2021 r. (data doręczenia 3 marca 2021 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 9 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 2021 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 10 marca 2021 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą …….. Opodatkowany jest od całości swoich dochodów na terytorium RP (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Główną działalnością gospodarczą, jaką prowadzi, jest produkcja wyrobów budowlanych z betonu (PKD 23.61.Z). Wnioskodawca prowadzi także działalność w zakresie wynajmu i dzierżawy pozostałych pojazdów samochodowych (ciężarowych, osobowych, pojazdów specjalnych), z wyłączeniem motocykli (PKD 77.12.Z). Pozostała działalność Wnioskodawcy to m.in.: wynajem nieruchomości, środków trwałych (głównie maszyn budowlanych, takich jak: koparki, ładowarki). Wynajem prowadzony przez Wnioskodawcę jest świadczony zarówno dla podmiotów powiązanych, jak i podmiotów niepowiązanych.

Wnioskodawca stanie się właścicielem pojazdu (kamper) o dopuszczalnej masie całkowitej (DMC) powyżej 3,5 tony (kamper będzie zarejestrowany jako samochód specjalny M1). Będzie ponosił On na ww. pojazd szereg wydatków, które będą wyszczególnione w posiadanych fakturach zakupowych (m.in. wydatki na nabycie pojazdu, koszty eksploatacyjne związane z pojazdem, np. paliwo). Przysługiwać Mu będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia kampera.

Wnioskodawca zaznacza, że w związku z ograniczeniami spowodowanymi przez epidemię COVID-19, utrudnione stały się spotkania wyjazdowe na realizowalne budowy (ograniczenia hotelowe, ograniczenia ilości spotkań, brak spotkań w budynkach barakowych, czy kontenerach ze względu na ograniczenia ustawowe). Z tego powodu zgłaszane jest ze strony spółek prowadzących takie projekty budowalne zwiększone zapotrzebowanie na mobilne biura - głównie kampery.

Wnioskodawca wyszczególnia dwa zdarzenia przyszłe, które mogą wystąpić w niniejszej sprawie:

1. kamper będzie wykorzystywany wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy opodatkowanej podatkiem VAT (m.in. będzie on wynajmowany innym podmiotom gospodarczym). Wydatki związane z pojazdem będą w tym przypadku ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
2. kamper będzie wykorzystywany częściowo na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy opodatkowanej podatkiem VAT (m.in. będzie on wynajmowany innym podmiotom gospodarczym), a częściowo na potrzeby prywatne Wnioskodawcy. W związku z tym wydatki związane z pojazdem będą w tym przypadku ponoszone częściowo w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a częściowo w innych celach (prywatnych).
   
   

W piśmie z dnia 9 marca 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od dnia 14 sierpnia 2000 r., opodatkowaną podatkiem liniowym. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca zakupi pojazd na podstawie faktury zakupu od ……. Ze wspomnianą Spółką zawarł umowę przedwstępną.

Cena samochodu wynikająca z zawartej umowy to 222 590,64 € i jest ona zgodna z wartością rynkową. Pojazd ten nie będzie spełniał też definicji samochodu osobowego w myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie będzie spełniał definicji pojazdu samochodowego w myśl art. 2 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej kamper będzie wynajmowany innym podmiotom gospodarczym. Pojazd będzie stanowił środek trwały w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i zostanie wprowadzony do ewidencji w momencie przekazania go do użytkowania. Wartość początkowa zostanie ustalona w oparciu o wartość netto samochodu, powiększoną o ewentualne koszty związane z rejestracją pojazdu. Pojazd nie zostanie nabyty na podstawie umowy leasingu.

Wnioskodawca nie przewiduje wydatków innych niż wydatki związane z bieżącą eksploatacją pojazdu, ustalone w uzgodnieniu z przyszłymi najemcami. W sytuacji zdarzenia przyszłego opisanego pod lit. b) rozliczanie kosztów związanych z eksploatacją zostanie ustalone z wynajmującymi na podstawie zawartej umowy najmu. W ramach zdarzenia przyszłego opisanego pod literą a) pojazd będzie wynajmowany innym podmiotom gospodarczym. Natomiast w opisanym zdarzeniu przyszłym pod literą b) pojazd będzie wykorzystywany na wyjazdy rekreacyjne i wakacyjne Wnioskodawcy. Wartość pojazdu będzie przekraczać 150 000 zł. Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż prowadzi się ją wyłącznie dla „pojazdów samochodowych”. Jak wyjaśniono wyżej, pojazd ten nie będzie spełniał definicji pojazdu samochodowego w myśl art. 2 pkt 34 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku określonym w pkt a), Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczania 100% kwoty podatku naliczonego z faktur dotyczących wydatków na pojazd – bez obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu i bez obowiązku zgłoszenia pojazdu do Urzędu Skarbowego na druku VAT-26?
2. Czy w przypadku określonym w pkt a), Wnioskodawca może wprowadzić pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w całości, a także rozpoznawać wydatki na eksploatację pojazdu, jako koszty uzyskania przychodów w całości?
3. Czy w przypadku określonym w pkt b), Wnioskodawca będzie uprawniony do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego z faktur dotyczących wydatków na pojazd, jednakże będzie obowiązany opodatkować podatkiem VAT każdorazowe przekazanie pojazdu na własne cele prywatne?
4. Czy w przypadku określonym w pkt b), Wnioskodawca może wprowadzić pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w całości, a także rozpoznawać wydatki na eksploatację pojazdu, jako koszty uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionych zdarzeń przyszłych w odniesieniu do pytań Nr 2 i 4, dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie przedstawionych zdarzeń przyszłych w odniesieniu do pytań Nr 1 i 3, dotyczących ustawy o podatku od towarów i usług – zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2)

W przypadku określonym w pkt a), Wnioskodawca może wprowadzić pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w całości, a także rozpoznawać wydatki na eksploatację pojazdu jako koszty uzyskania przychodów w całości.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez samochód osobowy rozumie się pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony (...).

Przedmiotowy kamper jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, jednak jego DMC jest wyższa niż 3,5 tony. Wobec powyższego nie należy go uznawać za samochód osobowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w stosunku do wydatków ponoszonych na ww. kamper, nie należy stosować żadnego z ograniczeń w zaliczaniu ich w koszty podatkowe przewidzianych w art. 23 ust. 1 pkt 46-47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem kamper ten nie jest samochodem osobowym w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wszystkie ww. ograniczenia odnoszą się wyłącznie do samochodów osobowych. W przypadku, w którym wydatki związane z pojazdem będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów - Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia ich w całości w koszty uzyskania przychodów (na podstawie przepisu ogólnego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ponadto kamper może być przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Ad. 4)

W przypadku określonym w pkt b), Wnioskodawca może wprowadzić pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w całości, a także rozpoznawać wydatki na eksploatację pojazdu, jako koszty uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na wstępie należy powtórzyć wnioski zawarte w odpowiedzi na pytanie nr 2 powyżej, tj. niniejszy kamper nie jest samochodem osobowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie ma w jego przypadku zastosowania ograniczenie zaliczania w koszty wydatków przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 46-47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, w zakresie zasad zaliczania wydatków w koszty podatkowe należy stosować zasady ogólne, tj. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że Wnioskodawca będzie mógł w niniejszej sprawie zaliczyć w koszty podatkowe wydatki związane z eksploatacją kampera w takiej części, w jakiej są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto kamper może być przez Wnioskodawcę wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Ponadto nie znajdzie tu zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie będzie trzeba wyłączać z kosztów odpisów amortyzacyjnych w miesiącach, w których kamper jest używany na cele prywatne (gdyż nie uznaje się tego za oddanie do nieodpłatnego używania, tak np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2016 r., Nr IBPB-1-3/4510-47/16/SK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowoskutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) wprowadziła z 1 stycznia 2019 r. zmiany dotyczące m.in. zasad ujmowania w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodem osobowym, wykorzystywanym także do celów prywatnych.

Do art. 23 ust. 1 dodany został pkt 46a, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Z uzasadnienia do ustawy zmieniającej wynika, że wszelkie wydatki związane z korzystaniem z samochodu osobowego służącego podatnikowi także do innych celów niż działalność gospodarcza podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% tych wydatków. Możliwość zaliczenia do kosztów 100% takich wydatków dotyczyć będzie tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik będzie musiał prowadzić ewidencję potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (wykorzystana będzie w tym zakresie ewidencja stosowana dla celów VAT).

Na podstawie art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5g ww. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Oznacza to, że w przypadku opłacania składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, składki te stanowią koszt uzyskania przychodu tylko w części ustalonej od wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 150 000 zł z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Z tym, że przewidziane ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC, GAP). Dla ubezpieczenia OC i NW wartość samochodu nie jest istotna.

Z treści powyższych regulacji wynika, że ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu eksploatacji samochodów oraz składek na ubezpieczenie samochodu dotyczą wyłącznie samochodów osobowych, nie dotyczą natomiast kosztów eksploatacji samochodów, które nie spełniają definicji samochodu osobowego. W takim przypadku, tego typu wydatki podlegają rozliczeniu w kosztach bez ograniczenia, o ile spełniają ogólne warunki uznania ich za koszty podatkowe oraz są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zatem kluczowym jest ustalenie, czy wykorzystywany w działalności pojazd jest samochodem osobowym, czy też innym niż osobowy.

W myśl art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
   • agregat elektryczny/spawalniczy,
   • do prac wiertniczych,
   • koparka, koparko-spycharka,
   • ładowarka,
   • podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
   • żuraw samochodowy,
4. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Zgodnie z art. 5d ww. ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w:

1. art. 5a pkt 19a lit. a) i b) stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań;
2. art. 5a pkt 19a lit. c) stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
   
   

Jak wskazano we wniosku Wnioskodawca zamierza nabyć na podstawie faktury VAT pojazd (kamper) o dopuszczalnej masie całkowitej (DMC) powyżej 3,5 tony (kamper będzie zarejestrowany jako samochód specjalny M1).

Zatem, w świetle powołanej powyżej definicji zawartej w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie stanowił on samochodu osobowego.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że skoro wskazany we wniosku samochód nie będzie samochodem osobowym, to ograniczenie kosztów eksploatacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie znajduje zastosowania.

Z wniosku wynika, że samochód typu kamper wykorzystywany będzie:

1. na potrzeby działalności gospodarczej.
2. częściowo na potrzeby działalności gospodarczej, a częściowo w celach prywatnych.
   
   

Zatem wydatki dotyczące kosztów eksploatacji związane z wykorzystaniem samochodu typu kamper mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, ale tylko w takiej części, w jakiej będą poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. A więc w sytuacji wykorzystywania kampera tylko na potrzeby działalności gospodarczej – w całości, natomiast w sytuacji częściowego wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej, a częściowo w celach prywatnych – w takiej części w jakiej faktycznie będą one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów z działalności gospodarczej.

Ponownie podkreślić należy, że kosztem uzyskania przychodów mogą być wyłącznie wydatki z tytułu wykorzystywania samochodu typu kamper na potrzeby działalności gospodarczej, a ciężar udowodnienia tej okoliczności spoczywa na podatniku.

Istotnym jest bowiem, aby podatnik udokumentował fakt, że poniesione wydatki związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, oraz że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu

Odnośnie możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od zakupionego pojazdu wskazać należy, że w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

1. 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2020 r., poz. 908 i 1086),
2. 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
   
   

Zawarte w tym przepisie ograniczenie odnosi się do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wyłącznie od wartości początkowej samochodów osobowych.

Jak wskazano powyżej, pojazd (kamper), który zamierza nabyć Wnioskodawca nie będzie stanowił w myśl cytowanych powyżej przepisów – samochodu osobowego. Do amortyzacji tego pojazdu, nie będzie więc miało zastosowania ograniczenie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, o ile przedmiotowy pojazd (kamper) spełniał będzie przesłanki do uznania go za środek trwały, który będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej, bez ograniczeń kwotowych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenia przyszłe oraz przepisy prawa wskazać należy, że :

• w zdarzeniu przyszłym wskazanym w pkt a) opisu sprawy, Wnioskodawca może wprowadzić pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w całości, a także rozpoznawać wydatki na eksploatację pojazdu jako koszty uzyskania przychodów w całości,
  

• w zdarzeniu przyszłym wskazanym w pkt b) opisu sprawy, Wnioskodawca może wprowadzić pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów w całości, a także rozpoznawać wydatki na eksploatację pojazdu jako koszty uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej faktycznie będą one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Podkreślić należy, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego miedzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenia przyszłe będą się różnić od zdarzeń, które wystąpią w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałych zdarzeń. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenia przyszłe będą zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.