Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.32.2021.2.AH
z 2 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 stycznia 2021 r. (który w tym samym dniu wpłynął za pośrednictwem e-puap), uzupełnionym 2 marca 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia,:

1. czy nabycie przez Wnioskodawcę licencji na oprogramowanie wyłącznie do własnego użytku, w ramach tzw. licencji użytkownika końcowego (end user), mieści się w zakresie wypłat należności z tytułu wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2. czy Wnioskodawca dokonując płatności za uzyskaną licencję użytkownika końcowego będzie zobowiązany do pobrania od niej zryczałtowanego podatku dochodowego - podatku u źródła,
3. czy Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz zagranicznych kontrahentów za licencje użytkownika końcowego, będzie zobowiązany do wykazania dokonanych wypłat w informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - (IFT-2),
4. czy Wnioskodawca jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji zagranicznego kontrahenta, aby nie pobierać podatku u źródła

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia,

• czy nabycie przez Wnioskodawcę licencji na oprogramowanie wyłącznie do własnego użytku, w ramach tzw. licencji użytkownika końcowego (end user), mieści się w zakresie wypłat należności z tytułu wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• czy Wnioskodawca dokonując płatności za uzyskaną licencję użytkownika końcowego będzie zobowiązany do pobrania od niej zryczałtowanego podatku dochodowego - podatku u źródła,
• czy Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz zagranicznych kontrahentów za licencje użytkownika końcowego, będzie zobowiązany do wykazania dokonanych wypłat w informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - (IFT-2),
• czy Wnioskodawca jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji zagranicznego kontrahenta, aby nie pobierać podatku u źródła.
  
  

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 18 lutego 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.32.2021.1.AH wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną mającą siedzibę w Polsce i opodatkowuje swoje dochody w Polsce (polski rezydent podatkowy) oraz jest podatnikiem VAT czynnym. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest tworzenie oprogramowania komputerowego. W celu wykonywania swojej działalności, Wnioskodawca nabywa od różnych podmiotów zagranicznych (nierezydentów) licencje na wykorzystanie na użytek własny oprogramowania komputerowego (tzw. licencja użytkownika końcowego, end user).

Umowy zawierane są z różnymi podmiotami zagranicznymi, jedynie przykładowo należy wskazać:

1. umowa z P1. z Kanady na program X1,
2. umowa z P2. ze Stanów Zjednoczonych Ameryki na program X2,
3. umowa z P3. z Irlandii na program X3,
4. umowa z P4. ze Stanów Zjednoczonych Ameryki na program X4,
5. umowa z P5. ze Stanów Zjednoczonych Ameryki na program X5,
6. umowa z P6. ze Stanów Zjednoczonych Ameryki na program X6,
7. umowa z P7. w Wielkiej Brytanii na programy X7.
   
   

Licencje użytkownika końcowego pozwalają użytkownikom, w tym Wnioskodawcy, na korzystanie z programów komputerowych wyłącznie w następujący sposób:

1. korzystanie z oprogramowania zgodnie z jego funkcją i przeznaczeniem,
2. kopiowanie oprogramowania na twarde dyski na określone ilości stanowisk,
3. wykonanie kopii zapasowych oprogramowania.
   
   

Jednakże należy mieć na uwadze, że w ramach licencji Wnioskodawca nie ma prawa do:

1. udzielenia sublicencji innym podmiotom,
2. dokonywania zmian w oprogramowaniu,
3. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego, tłumaczenia, zmiany układu lub innych zmian w programie komputerowym, rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

Mając powyższe na względzie należy podkreślić, że uzyskane przez Wnioskodawcę licencje nie będą używane komercyjnie, ale jedynie na własny (wewnętrzny) użytek Wnioskodawcy przez pracowników i współpracowników Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania :

1. Czy nabycie przez Wnioskodawcę licencji na oprogramowanie wyłącznie do własnego użytku, w ramach tzw. licencji użytkownika końcowego (end user), mieści się w zakresie wypłat należności z tytułu wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy Wnioskodawca dokonując płatności za uzyskaną licencję użytkownika końcowego będzie zobowiązany do pobrania od niej zryczałtowanego podatku dochodowego - podatku u źródła?
3. Czy Wnioskodawca dokonując wypłaty należności na rzecz zagranicznych kontrahentów za licencje użytkownika końcowego, będzie zobowiązany do wykazania dokonanych wypłat w informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - obecnie składana na formularzu IFT-2?
4. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji zagranicznego kontrahenta, aby nie pobierać podatku u źródła?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie stan faktyczny opisany wyżej:

1. Nabycie przez Wnioskodawcę licencji na oprogramowanie wyłącznie do użytku własnego w ramach licencji użytkownika końcowego (end user), nie mieści się w zakresie wypłat należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tym samym nie powstanie przychód do opodatkowania na podstawie tego przepisu.
2. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od opłaty za uzyskaną licencję użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
3. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykazywania w informacji IFT-2R należności płaconych na rzecz podmiotów zagranicznych z tytułu udzielenia licencji użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
4. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta w celu braku obowiązku poboru podatku u źródła przy zapłacie należności z tytułu licencji użytkownika końcowego na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Ad. (1)

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

1. Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:
   
   1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), (...) - ustala się w wysokości 20% przychodów;
      
      

Przepisy prawa podatkowego nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciem przychodów z praw autorskich, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych. Przepisami szczególnymi w stosunku do ww. przepisów są przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (akt prawny wyższego rzędu niż ustawa).

Przykładowo w tym zakresie należy wskazać art. 12 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską, a Kanadą w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 14 maja 2012 r. Zgodnie z ust. 4 wskazanego artykułu:

Określenie “należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania każdego prawa autorskiego, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, a także za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej i obejmuje wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z filmami dla kin i dziełami zarejestrowanymi na filmie lub wideokasecie lub taśmie, wykorzystywanymi w związku z transmisją w telewizji lub radiu. Jednakże określenie “należności licencyjne” nie obejmuje dochodu, o którym mowa w art. 8.

Podobnie definicja należności licencyjnych została ujęta w Umowie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 10 czerwca 1976 r., gdzie w art. 13 ust. 3 zostało ustanowione:

Określenie “należności licencyjne” użyte w niniejszym artykule oznacza:

1. wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją, formułami, technologią produkcyjną, informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub umiejętności (know-how), oraz
2. zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.
   
   

Jak również w Umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z 13 listopada 1995 r., gdzie w art. 12 ust. 3 lit. a zostało ustanowione:

1. określenie “należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej i naukowej;
   
   

Wskazane powyżej definicje należności licencyjnych zawarte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają w sobie kategorii programu komputerowego. Dlatego, aby odpowiednio zinterpretować wskazane powyżej przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy odnieść się do tekstu Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku stanowiącej wzór umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz do brzmienia Komentarza do Konwencji. Należy w tym zakresie dodać, że chociaż Modelowa Konwencja OECD, jak i Komentarz do niej nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego, stanowią tzw. soft law, to jest ono stosowane i stanowi powszechnie akceptowaną wskazówkę do interpretacji postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na szczególną uwagę zasługuje pkt 13.1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, zgodnie z którym program komputerowy może być traktowany jako utwór literacki, artystyczny lub naukowy, o ile ustawodawstwo krajowe nie stanowi inaczej, najbardziej uzasadnione jest traktowanie programów, jako dzieła naukowego.

Wobec powyższego program komputerowy winien być uznany za utwór literacki, artystyczny lub naukowy, a dochód uzyskiwany z tytułu użytkowania takich programów należy traktować jako należność licencyjną. Jednocześnie należy wskazać na pkt 14 Komentarza do art. 12 Konwencji, że prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych.

Przy czym, zgodnie z pkt 14.2 Komentarza, wykorzystywanie programów komputerowych wyłącznie dla własnych potrzeb w tym powielanie w celu zapewnienia możliwości korzystania z programu nie stanowi należności licencyjnej.

Jak zostało wcześniej wskazane, cytowane przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, określające zakres pojęcia „należności licencyjne” są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wynika z Komentarza do Modelowej Konwencji, za należności licencyjne nie uznaje się udzielenia licencji na oprogramowanie na własny użytek. Z należnością licencyjną, w przypadku opłat za programy komputerowe, będziemy mieli do czynienia tylko wtedy, gdy autor oprogramowania, ceduje część swoich praw na osobę trzecią w celu umożliwienia jej dalszego opracowania lub w celu eksploatacji handlowej samego oprogramowania.

Natomiast interpretując pojęcie „należności licencyjne” należy również odnieść się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1231 z późn. zm.; dalej: ustawa o prawie autorskim). Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim: Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Jak wynika z art. 50 ustawy o prawie autorskim: Odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:

1. w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu - wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2. w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono - wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;
3. w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 - publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.
   
   

Natomiast w odniesieniu do programów komputerowych należy uwzględnić treść art. 74 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim:

1. Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej,
2. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.
   
   

Z powyższego przepisu wynika, że ochroną prawno-autorską objęte są również programy komputerowe w taki sposób jak utwory literackie i obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. Przy czym należy zwrócić uwagę również na art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, zgodnie z którym: Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

1. trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;
2. tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
3. rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

Mając na względzie wskazane powyżej przepisy należy stwierdzić, że do powstania przychodu z praw autorskich w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dochodzi w sytuacji, gdy dana transakcja powoduje przeniesienie praw autorskich do oprogramowania na wskazanych ustawą polach eksploatacji.

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, w ramach udzielonej Wnioskodawcy licencji:

1. Wnioskodawca nie ma prawa do udzielenia sublicencji innym podmiotom,
2. Wnioskodawca nie ma prawa do dokonywania zmian w oprogramowaniu,
3. Wnioskodawca nie ma prawa do trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego, tłumaczenia, zmiany układu lub innych zmian w programie komputerowym,
4. Wnioskodawca nie ma prawa do rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu programu komputerowego lub jego kopii.
   
   

W związku z tym, nie dochodzi do przeniesienia autorskich praw do rozporządzania programem komputerowym na polach eksploatacji wskazanych w art. 50 lub art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim. Dochodzi jedynie do udzielenia licencji do wykorzystywania programu komputerowego na własny użytek, czyli w niniejszej sprawie na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca nabywa od różnych firm zagranicznych, w tym z Kanady, USA, Irlandii, licencje na wykorzystanie na własnych użytek oprogramowania komputerowego w ramach licencji użytkownika końcowego (end user). W ramach licencji nie zostaną przeniesione na Wnioskodawcę jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, bowiem Wnioskodawca nie ma możliwości udzielenia np. sublicencji innym podmiotom, jak również dokonywania zmian w oprogramowaniu.

Wobec powyższego, należności płacone kontrahentom Wnioskodawcy za udzielenie licencji końcowej na programy komputerowe, nie stanowią przychodów z tytułu praw autorskich, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie również w praktyce interpretacyjnej, których przykłady wskazano poniżej.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT wskazał:

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zamierza nabywać od portugalskiej firmy licencje na wykorzystanie na użytek własny oprogramowania komputerowego (tzw. licencje użytkownika końcowego). W ramach licencji nie zostaną przeniesione na niego jakiekolwiek majątkowe prawa autorskie do ww. oprogramowania, Spółka nie ma i nie będzie mieć prawa do udzielania sublicencji innym podmiotom, czy też dokonywania zmian w oprogramowaniu. Zatem jak wcześniej wskazano zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w pkt 14 do art. 12, prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Wobec powyższego płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu z siedzibą w Portugalii nie stanowią należności licencyjnych. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności nie jest zobowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Również w interpretacji indywidualnej z dnia 8 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.36.2020.2.OK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyjaśnił:

W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego na własny użytek (w charakterze End User) nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 Konwencji polsko-brytyjskiej, umowy polsko-irlandzkiej, umowy polsko-niemieckiej i Konwencji polsko-węgierskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz wymienionych we wniosku spółek irlandzkiej, niemieckiej, brytyjskiej i węgierskiej oraz do wykonywania żadnych innych obowiązków płatnika w związku z wypłatą tych należności.

Podobnie, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2020 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.4.2020.2.SP wskazał:

Podsumowując, w okolicznościach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w ocenie Wnioskodawcy, nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich do Oprogramowania. W szczególności Wnioskodawca nie nabywa prawa do zwielokrotnienia, modyfikacji czy rozpowszechniania Oprogramowania. Wnioskodawca nabywa jedynie prawo do korzystania z Oprogramowania na potrzeby własne jako ich użytkownik końcowy. Biorąc pod uwagę powyższe, po stronie B. nie dochodzi do powstania przychodu z praw autorskich, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 30 sierpnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.233.2019.2.MR, uznał za prawidłowe stanowisko podatnika i wyjaśnił:

Zaliczenie należności, wypłacanych przez Wnioskodawcę, do odpowiedniej kategorii przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz UPO zależy od istoty praw, jakie Wnioskodawca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do korzystania z oprogramowania komputerowego. Jako nabywca Wnioskodawca nie ma prawa do kopiowania, powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz rozpowszechniania zakupionego programu komputerowego lub dostępu do baz. Wnioskodawca jest użytkownikiem końcowym (tzw. ang. end-user). Zakres uprawnień nabywcy do korzystania z oprogramowania komputerowego jest ograniczony jedynie do wykorzystania ich na własne potrzeby, w określonym czasie. W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Wnioskodawcy, a co za tym idzie należności z tego tytułu nie są należnościami licencyjnymi w rozumieniu przepisów ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W związku z powyższym, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki Czeskiej z tytułu licencji end-user nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 UPO, tym samym nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła - zgodnie z ww. art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 8 maja 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.91.2018.1.PW, uznał za prawidłowe stanowisko podatnika i wskazał:

Taka też sytuacja ma miejsce w przypadkach opisanych we wniosku - na podstawie zawartych umów dot. nabycia programów komputerowych i dostępu do baz danych Uczelnia nie nabywa prawa do kopiowania, powielania, modyfikowania, rozpowszechniania oprogramowania komputerowego lub udzielenia dalszej licencji na dostęp do bazy danych. Uczelnia nabywa prawo do korzystania z oprogramowania i bazy danych jedynie na własny użytek, nie może tych praw odsprzedawać czy udzielać dalszej licencji. Uczelnia jest końcowym użytkownikiem w odniesieniu do praw nabytych zarówno do oprogramowania jak i baz danych. Zatem płatności dokonywane przez Uczelnię na rzecz zagranicznych kontrahentów z tytułu nabycia licencji do programu komputerowego, jak i dostępu do baz danych nie są kwalifikowane jako należności licencyjne w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania ani też nie są objęte dyspozycja art. 21 updop. Zdaniem Uczelni nie będzie ona zobowiązana do potrącania od tych płatności zryczałtowanego podatku dochodowego.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 7 czerwca 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.225.2018.1.BG, wyjaśnił:

Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu nabycia programu komputerowego na własny użytek nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z art. 12 umowy polsko-niemieckiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz rezydenta z Niemiec, bez względu na to, czy jest w posiadaniu certyfikatu rezydencji, czy też go nie posiada.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 19 października 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.340.2018.1.JC wskazał:

Mając na uwadze powyższe, obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 updop. W przedstawionym stanie faktycznym nie będzie obejmował on Wnioskodawcy, gdyż wypłacane przez niego należności z tytułu korzystania z oprogramowania komputerowego na własny użytek (w charakterze End User) nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 updop w związku z art. 13 umowy polsko-amerykańskiej. W świetle powyższego Wnioskodawca nie ma obowiązku pobierania podatku u źródła w związku z dokonywaniem płatności na rzecz spółki amerykańskiej oraz do wykonywania żadnych innych obowiązków płatnika w związku z wypłatą tych należności.

Ad. (2)

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Wskazany powyżej przepis nakłada na polskie podmioty obowiązki płatnika w zakresie poboru zryczałtowanego podatku od dochodów wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając na względzie okoliczność, że w opisanym stanie faktycznym nie dochodzi do powstania przychodu opodatkowanego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika związane z obliczeniem i poborem podatku dochodowego.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 października 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT:Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dotyczy wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie obejmuje on Spółki, gdyż wypłacane przez nią należności z tytułu nabycia programu komputerowego dla własnych potrzeb nie stanowią należności licencyjnych, na podstawie ww. art. 21 wskazanej ustawy. Spółka nie jest zatem zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych płatności, oraz w innych interpretacjach wskazanych w uzasadnieniu odpowiedzi na pytanie nr 1.

Ad. (3)

Zgodnie z art. 26 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo - w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1. art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,
2. art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku - sporządzone według ustalonego wzoru.
   
   

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Jak wynika z powyżej zacytowanego przepisu, w przypadku powstania obowiązku podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na płatnikach ciąży również obowiązek złożenia informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium RP (IFT-2).

W opisanym stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy, nie powstanie obowiązek podatkowy na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób prawnych, dlatego na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w zakresie złożenia informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych niemających siedziby lub zarządu na terytorium RP (IFT-2).

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 października 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT: Mając na uwadze powyższe w przypadku wypłaty przez Spółkę należności podmiotowi z siedzibą w Portugalii, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek do złożenia informacji IFT-2R, jak również Spółka nie będzie obowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego oraz w innych interpretacjach wskazanych w uzasadnieniu odpowiedzi na pytanie nr 1.

Ad. (4)

Obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego wynika z art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak, wobec braku powstania obowiązku podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego. W opisanym stanie faktycznym, certyfikat rezydencji nie będzie warunkował możliwości braku pobrania podatku dochodowego, bowiem nie powstanie w ogóle obowiązek podatkowy.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 października 2019 r. nr 0111-KDIB2-1.4010.351.2019.2.AT:Mając na uwadze powyższe w przypadku wypłaty przez Spółkę należności podmiotowi z siedzibą w Portugalii, które nie mieszczą się w katalogu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na Spółce nie będzie ciążył obowiązek do złożenia informacji IFT-2R, jak również Spółka nie będzie obowiązana do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta zagranicznego, oraz w innych interpretacjach wskazanych w uzasadnieniu odpowiedzi na pytanie nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.