2021.04.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.17.2021.2.MM
z 7 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2021 r. (data wpływu 7 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w 2013 r. i 2014 r. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób z kodem PKD 49.39.Z – „Pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany”. Jako mały podatnik VAT wybrała metodę kasową, składała kwartalne deklaracje VAT.

W listopadzie 2013 r. między Wnioskodawczynią a Województwem … została zawarta umowa określająca zasady przekazywania dopłat do krajowych autobusowych przewozów pasażerskich z tytułu stosowania ulg ustawowych w przewozach pasażerskich (art. 8a ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego). Na podstawie tej umowy Województwo zobowiązane było przekazywać Wnioskodawczyni dopłaty w okresach miesięcznych, po otrzymaniu m.in. stosownego wniosku w nieprzekraczalnym terminie do dnia 12 miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Takie wnioski za miesiące od listopada 2013 r. do maja 2014 r. zostały przez Wnioskodawczynię złożone, a łączna kwota dopłat, jakie Województwo było zobowiązane do zapłaty Wnioskodawczyni, a wynikająca z ww. wniosków i umowy wynosiła 176 125,62 zł.

Województwo miesiącami wstrzymywało wypłatę dopłat w związku, jak to podawało, „zaistniałymi wątpliwościami”. Ostatecznie w datowanym na dzień … czerwca 2014 r. protokole kontroli urzędnicy stwierdzili, że przewozy realizowane przez Wnioskodawczynię nie wypełniały definicji komunikacji regularnej publicznej, co wykluczało możliwość ubiegania się o dopłaty do biletów ulgowych. Zdaniem Województwa, były to przewozy regularne specjalne (niepubliczne). Z powyższym nie zgadzała się Wnioskodawczyni, bowiem realizowane przez Wnioskodawczynię przewozy były przewozami regularnymi w krajowym transporcie drogowym (publicznymi), a nie jak twierdzi Województwo, przewozami regularnymi specjalnymi. Ponadto, spełnione zostały wszystkie warunki otrzymywania dopłat, określone w art. 8a ust. 4 pkt 1-3 ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, bowiem Wnioskodawczyni:

posiadała zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych osób w krajowym transporcie drogowym, wydane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym;
stosowała kasy rejestrujące posiadające pozytywną opinię ministra właściwego do spraw finansów publicznych, które umożliwiały określenie kwoty dopłat do przewozów w podziale na poszczególne kategorie ulg ustawowych;
zawarła umowę z samorządem województwa określającą zasady przekazywania przewoźnikom dopłat.

Jednocześnie przewozy te były otwarte dla innych niż dzieci pasażerów i odbywała się na nich sprzedaż biletów innym, niż dzieci osobom (może nie w dużym zakresie, ale jednak).

Ze względu na fakt, że Województwo odmówiło wypłaty dopłat Wnioskodawczyni postanowiła z końcem czerwca 2014 r. zlikwidować działalność gospodarczą i tak też uczyniła. Jednocześnie zgłosiła Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w S. zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT-Z). Obecnie Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowana, jako podatnik VAT. W grudniu 2016 r. Wnioskodawczyni zawezwała Województwo … do próby ugodowej przed Sądem Rejonowym w ... Miało to na celu przerwanie biegu przedawnienia wypłaty dopłat. Na posiedzeniu przed Sądem w lutym 2017 r. Województwo odmówiło zawarcia ugody.

W lutym 2020 r. Wnioskodawczyni złożyła do Sądu Okręgowego w … przeciwko Województwu … pozew o zapłatę dopłat w kwocie 176 125,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. Województwo początkowo kwestionowało zasadność roszczenia, jednak na późniejszym etapie, po dokładnym przeanalizowaniu sprawy, zaproponowało Wnioskodawczyni zawarcie ugody w postaci wypłaty dopłat w kwocie 159 184,66 zł bez odsetek. Wnioskodawczyni zaakceptowała tę propozycję i na rozprawie w listopadzie 2020 r. przed Sądem Okręgowym w … strony zawarły ugodę, na podstawie której Województwo … zobowiązało się zapłacić na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 159 184,66 zł w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się postanowienia Sądu o umorzeniu postępowania w sprawie (wydanego na skutek zawarcia ugody przed Sądem). Sąd umorzył postępowanie i nie obciążył żadnej ze stron kosztami procesu. Postanowienie Sądu o umorzeniu postępowania uprawomocniło się z końcem listopada 2020 r., natomiast Województwo … wypłaciło Wnioskodawczyni kwotę 159 184,66 zł w dniu 29 grudnia 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy od kwoty 159 184,66 zł, jaką zapłaciło Wnioskodawczyni Województwo …, zobowiązana jest odprowadzić należny podatek od towarów i usług w wysokości 8%, tj. w kwocie 11 791 zł?
Czy podatek od towarów i usług od kwoty 159 184,66 zł, jaką zapłaciło Wnioskodawczyni Województwo …, powinien być odprowadzony na mikrorachunek Wnioskodawczyni zawierający numer PESEL, bez obowiązku składania jakichkolwiek deklaracji VAT bądź pliku JPK?
Czy Wnioskodawczyni zobowiązana jest zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z otrzymaniem od Województwa …. kwoty 159 184,66 zł?

Przedmiotem interpretacji jest odpowiedź na wątpliwości Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3 dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 1 i Nr 2 dotyczących podatku od towarów i usług zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, od otrzymanej przez Nią kwoty 159 184,66 zł nie powinna odprowadzać podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Zatem, dotacje otrzymane przez Wnioskodawczynię do sprzedawanych biletów ulgowych stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 129 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 36.

Zgodnie z art. 124 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, wydatkami budżetu państwa są m.in. wydatki na dotacje i subwencje. Dotacjami, w myśl art. 126 ww. ustawy, są podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych. Stosownie do art. 127 ust. 1 ww. ustawy, dotacjami celowymi są środki przeznaczone na finansowanie lub dofinansowanie zadań z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań zleconych jednostkom samorządu terytorialnego ustawami, ustawowo określonych zadań, w tym zadań z zakresu mecenatu państwa nad kulturą, realizowanych przez jednostki inne niż jednostki samorządu terytorialnego, bieżących zadań własnych jednostek samorządu terytorialnego, zadań agencji wykonawczych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. b), zadań zleconych do realizacji organizacjom pozarządowym, kosztów realizacji inwestycji.

Z kolei zgodnie z przepisami art. 8a ust. 1a ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami transportu zbiorowego, koszty związane z finansowaniem ustawowych uprawnień do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów pokrywane są z budżetu państwa. W myśl art. 8a ust. 2 ww. ustawy, samorządy województw, z zastrzeżeniem ust. 2a, przekazują przewoźnikom wykonującym krajowe autobusowe przewozy pasażerskie dopłaty do tych przewozów z tytułu stosowania obowiązujących ustawowych ulg w przewozach pasażerskich, z zastrzeżeniem ust. 4. Kwotę dopłaty, o której mowa w ust. 2, stanowi różnica pomiędzy wartością sprzedaży biletów obliczoną według cen nieuwzględniających ustawowych ulg a wartością sprzedaży tych biletów w cenach uwzględniających te ulgi (art. 8a ust. 3).

Natomiast zgodnie z art. 8a ust. 4 cytowanej ustawy, uprawnienie do otrzymywania dopłat, o których mowa w ust. 2, nabywa przewoźnik, który:

posiada zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych osób w krajowym transporcie drogowym, wydane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 oraz z 2018 r., poz. 12);
stosuje kasy rejestrujące posiadające pozytywną opinię ministra właściwego do spraw finansów publicznych, które umożliwiają określenie kwoty dopłat do przewozów w podziale na poszczególne kategorie ulg ustawowych;
zawarł umowę z samorządem województwa określającą zasady przekazywania przewoźnikom dopłat.

Z powyższych przepisów wynika, że samorządy województw przekazują przewoźnikom dopłaty do krajowych autobusowych przejazdów pasażerskich z tytułu stosowania obowiązujących ustawowych ulg w tych przewozach. Kwotę dopłaty stanowi różnica pomiędzy wartością sprzedaży biletów obliczoną według cen nieuwzględniających ustawowych ulg, a wartością sprzedaży tych biletów w cenach uwzględniających te ulgi. Oznacza to, że dopłaty do ceny biletów mieszczą się w zakresie zadań własnych województwa i stanowią dotacje w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. Reasumując stwierdzić należy, że otrzymane dotacje do sprzedaży biletów ulgowych korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego, zgodnie z treścią powołanego art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 cytowanej wyżej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności;
są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności;
wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których, zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych (art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Ogólną zasadę ustalania momentu uzyskania przychodu związanego z działalnością gospodarczą określa przepis art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

wystawienia faktury albo
uregulowania należności.

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 1i ww. ustawy, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 1, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, a więc w szczególności przychodu niezwiązanego ze świadczeniem usług, wydaniem towarów, częściowym świadczeniem usług oraz zbyciem praw majątkowych, za datę powstania przychodu uważa się datę otrzymania zapłaty.

Przy czym, wszystkie otrzymane kwoty po likwidacji działalności gospodarczej stanowią przychód z tej działalności, który należy opodatkować na zasadach ostatnio stosowanych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14 są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Natomiast w myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Należy przy tym dodać, że ustawodawca przewidział szereg zwolnień w podatku dochodowym od osób fizycznych, i tak na mocy:

art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego, z zastrzeżeniem ust. 36;
art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w 2013 r. i 2014 r. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie przewozu osób z kodem PKD 49.39.Z – „Pozostały transport lądowy pasażerski, gdzie indziej niesklasyfikowany”. W listopadzie 2013 r. między Wnioskodawczynią a Województwem została zawarta umowa określająca zasady przekazywania dopłat do krajowych autobusowych przewozów pasażerskich z tytułu stosowania ulg ustawowych w przewozach pasażerskich (art. 8a ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego). Na podstawie tej umowy Województwo zobowiązane było przekazywać Wnioskodawczyni dopłaty w okresach miesięcznych po otrzymaniu m.in. stosownego wniosku w nieprzekraczalnym terminie do dnia 12 miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Takie wnioski za miesiące od listopada 2013 r. do maja 2014 r. zostały przez Wnioskodawczynię złożone, a łączna kwota dopłat, wynikająca z ww. wniosków i umowy wynosiła 176 125,62 zł. Województwo miesiącami wstrzymywało wypłatę dopłat w związku, jak to podawało, „zaistniałymi wątpliwościami”. Ostatecznie w datowanym na dzień 4 czerwca 2014 r. protokole kontroli urzędnicy stwierdzili, że przewozy realizowane przez Wnioskodawczynię nie wypełniały definicji komunikacji regularnej publicznej, co wykluczało możliwość ubiegania się o dopłaty do biletów ulgowych. Zdaniem Województwa, były to przewozy regularne specjalne (niepubliczne). Z powyższym nie zgadzała się Wnioskodawczyni, bowiem realizowane przez Nią przewozy były przewozami regularnymi w krajowym transporcie drogowym (publicznymi), a nie jak twierdzi Województwo przewozami regularnymi specjalnymi. Ponadto, spełnione zostały wszystkie warunki otrzymywania dopłat, określone w art. 8a ust. 4 pkt 1-3 ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego. Ze względu na fakt, że Województwo odmówiło wypłaty dopłat Wnioskodawczyni z końcem czerwca 2014 r. zlikwidowała działalność gospodarczą. Jednocześnie zgłosiła naczelnikowi urzędu skarbowego zaprzestanie wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT-Z). Obecnie Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowana, jako podatnik VAT. W grudniu 2016 r. Wnioskodawczyni zawezwała Województwo do próby ugodowej przed Sądem. Na posiedzeniu przed Sądem w lutym 2017 r. Województwo odmówiło zawarcia ugody. W lutym 2020 r. Wnioskodawczyni złożyła do Sądu przeciwko Województwu pozew o zapłatę dopłat w kwocie 176 125,62 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. Województwo początkowo kwestionowało zasadność roszczenia, jednak na późniejszym etapie, po dokładnym przeanalizowaniu sprawy, zaproponowało Wnioskodawczyni zawarcie ugody i wypłatę dopłat w kwocie 159 184,66 zł bez odsetek. Wnioskodawczyni zaakceptowała tę propozycję i na rozprawie w listopadzie 2020 r. przed Sądem strony zawarły ugodę, na podstawie której Województwo zobowiązało się zapłacić na rzecz Wnioskodawczyni kwotę 159 184,66 zł w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się postanowienia Sądu o umorzeniu postępowania w sprawie (wydanego na skutek zawarcia ugody przed Sądem). Postanowienie Sądu o umorzeniu postępowania uprawomocniło się z końcem listopada 2020 r., natomiast Województwo wypłaciło Wnioskodawczyni kwotę 159 184,66 zł w dniu 29 grudnia 2020 r.

Z brzmienia art. 218 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 305) wynika, że z budżetu jednostki samorządu terytorialnego mogą być udzielane dotacje podmiotowe, o ile odrębne ustawy tak stanowią.

Taką odrębną ustawę jest ustawa z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2018 r., poz. 295, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 8a ust. 1a tej ustawy, koszty związane z finansowaniem ustawowych uprawnień do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów pokrywane są z budżetu państwa.

Przy czym, w myśl art. 8a ust. 2 ww. ustawy, samorządy województw, z zastrzeżeniem ust. 2a, przekazują przewoźnikom wykonującym krajowe autobusowe przewozy pasażerskie dopłaty do tych przewozów z tytułu stosowania obowiązujących ustawowych ulg w przewozach pasażerskich, z zastrzeżeniem ust. 4. Kwotę dopłaty, o której mowa w ust. 2, stanowi różnica pomiędzy wartością sprzedaży biletów obliczoną według cen nieuwzględniających ustawowych ulg a wartością sprzedaży tych biletów w cenach uwzględniających te ulgi (art. 8a ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 8a ust. 4 tej ustawy, uprawnienie do otrzymywania dopłat, o których mowa w ust. 2, nabywa przewoźnik, który:

posiada zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych osób w krajowym transporcie drogowym, wydane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2200 oraz z 2018 r., poz. 12);
stosuje kasy rejestrujące posiadające pozytywną opinię ministra właściwego do spraw finansów publicznych, które umożliwiają określenie kwoty dopłat do przewozów w podziale na poszczególne kategorie ulg ustawowych;
zawarł umowę z samorządem województwa określającą zasady przekazywania przewoźnikom dopłat.

Na mocy art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dotacje, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, otrzymane z budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego.

W świetle tego przepisu dotacja otrzymana przez podatnika na podstawie przepisów ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, stanowiąca dopłatę do sprzedaży biletów ulgowych, korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na mocy cytowanego uprzednio art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 126 ustawy o finansach publicznych, dotacje są to podlegające szczególnym zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z państwowych funduszy celowych przeznaczone na podstawie niniejszej ustawy, odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, na finansowanie lub dofinansowanie realizacji zadań publicznych.

Natomiast w myśl art. 251 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego w części niewykorzystanej do końca roku budżetowego podlegają zwrotowi do budżetu tej jednostki w terminie do dnia 31 stycznia następnego roku, z zastrzeżeniem terminów wynikających z przepisów wydanych na podstawie art. 189 ust. 4.

Tym samym dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego powinny zostać wykorzystane do końca roku budżetowego, w przeciwnym razie podlegają zwrotowi. Na podstawie art. 263 ustawy o finansach publicznych, niezrealizowane kwoty wydatków budżetu jednostki samorządu terytorialnego wygasają (poza wyjątkami wskazanymi w ust. 2) z upływem roku budżetowego.

Wobec powyższego, środki wypłacone przez Województwo, po roku budżetowym, w którym powinny być wypłacone, na podstawie zawartej przed sądem ugody w związku z niewypłaconą dopłatą, nie mogą być uznane za właściwą dotację. Nie stanowią bowiem dotacji w rozumieniu art. 126 ustawy o finansach publicznych, ani też przepisów ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego.

Zatem, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 129 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który ma tylko zastosowanie do dotacji.

W analizowanej sprawie środki, które Wnioskodawczyni otrzymała należy zakwalifikować, jako odszkodowanie za niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu władzy publicznej, polegające na niewypłaceniu dopłaty w związku prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą. Koniecznym jest zatem ustalenie, czy odszkodowanie to jest zwolnione z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zatem, jak wynika z ww. przepisu, ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie korzysta odszkodowanie lub zadośćuczynienie otrzymane na podstawie wyroku sądowego lub ugody sądowej otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym, ww. odszkodowanie (środki pieniężne otrzymane w związku z zawartą ugodą sądową) jako otrzymane w związku z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą, pomimo, że zostało otrzymane na podstawie ugody sądowej i wypłacone po zakończeniu przez Nią działalności gospodarczej, nie będzie korzystało ze zwolnienia od opodatkowania na mocy ww. art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, ani na podstawie jakiegokolwiek innego przepisu tej ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz przepisy prawa podatkowego znajdujące zastosowanie w sprawie należy stwierdzić, że środki pieniężne otrzymane od Województwa w związku z prowadzoną w latach 2013-2014 działalnością gospodarczą, będą stanowiły przychód dla Wnioskodawczyni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej), który będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota w 2020 r. (zatem kilka lat po likwidacji działalności gospodarczej) stanowi przychód z tej działalności, który należy opodatkować na zasadach ostatnio stosowanych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin