2021.04.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.943.2020.2.RS
z 13 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2020 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 25 marca 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem posiłków na rzecz pracowników – jest prawidłowe.

UZASDNIENIE

W dniu 31 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 25 marca 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem posiłków na rzecz pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca („Spółka”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której przeważającym przedmiotem działalności jest hodowla trzody chlewnej. Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca zatrudnia pracowników, dla których zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „UoPDOF”) jest płatnikiem obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy.

Z uwagi na profil działalności Wnioskodawcy, jest On obowiązany do przestrzegania szeregu przepisów sanitarnych i weterynaryjnych w tym m.in. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, rozporządzenia MRiRW z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie zwalczania afrykańskiego pomoru świń, rozporządzenia MRiRW z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie środków podejmowanych w związku z wystąpieniem afrykańskiego pomoru świń, czy rozporządzenia MRiRW z dnia 3 kwietnia 2015 r. w sprawie wprowadzenia „Programu bioasekuracji mającego na celu zapobieganie szerzeniu się afrykańskiego pomoru świń” na lata 2015-2018.

Mając na uwadze powyższe, w ramach swojej działalności Wnioskodawca wprowadził szereg obostrzeń związanych z zagrożeniem epizootycznym związanym z zarejestrowaniem na terytorium Polski ogniska afrykańskiego pomoru świń (dalej jako: „ASF”). W skład obostrzeń wchodzą m.in. wydzielenie strefy czystej, do której dostęp mają wyłącznie upoważnieni pracownicy (dalej: „strefa czysta”), nałożenie szeregu dodatkowych obowiązków sanitarnych i higienicznych obowiązujących pracowników strefy czystej oraz osób wchodzących na jej teren, takich jak: obowiązek zmiany odzieży wierzchniej, obowiązek zmiany obuwia, obowiązek korzystania z mat dezynfekujących, obowiązek skorzystania z prysznica przed wejściem i po opuszczeniu strefy czystej, zakaz wnoszenia rzeczy osobistych na teren strefy czystej, ograniczenie bezpośredniego kontaktu pracowników strefy czystej z pracownikami innych stref przedsiębiorstwa oraz osobami trzecimi, obowiązek unikania kontaktu z myśliwymi poza pracą czy zakaz spożywania na terenie fermy posiłków zawierających mięso wieprzowe lub mięso dzika.

Ponadto, pracowników strefy czystej obowiązuje na podstawie zarządzenia Dyrektora Spółki całkowity zakaz wnoszenia na teren strefy czystej jakiegokolwiek pożywienia (własnych posiłków). Z uwagi na postępującą epidemię ASF w całym kraju oraz rosnące ryzyko epizootyczne dla Wnioskodawcy na które wskazują m.in. fakt, iż w 2020 r. wirus ASF pojawił się również na zachodzie Polski – do tej pory był jedynie na obszarach wschodniej części kraju, brak jest informacji na temat sposobu przedostania się ASF ze wschodu kraju na zachód w tak nietypowy sposób (skokowy z pominięciem innych obszarów), co w ocenie Wnioskodawcy jest efektem przemieszczania się ludzi i pojazdów (ludzie są uznani za jeden z podstawowych wektorów rozprzestrzeniania się ASF), informacje udostępniane przez Głównego Lekarza Weterynarii, na temat nowych ognisk ASF oraz faktu, iż ASF na terenie całego kraju nie dotyka już jedynie dzikich zwierząt, lecz również hodowców przemysłowych, tj. m.in. Komunikat Głównego Lekarza Weterynarii z 13 października 2020 r. o wyznaczeniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej 100. w 2020 r. ogniska afrykańskiego pomoru świń (ASF) u świń, na podstawie wyników badań z 9 października 2020 r. otrzymanych od Państwowego Instytutu Badawczego czy Komunikat Głównego Lekarza Weterynarii z dnia 16 października 2020 r. o potwierdzeniu wystąpienia przypadków afrykańskiego pomoru świń (ASF) u dzików na terytorium Polski, na podstawie wyników badań otrzymanych z krajowego laboratorium referencyjnego ds. ASF w dniach 9 października – 15 października 2020 r. u Wnioskodawcy wprowadzane są kolejne obostrzenia sanitarne oraz bioasekuracyjne takie jak m.in. objęcie zakazem wnoszenia jakichkolwiek produktów zawierających mięso wieprzowe lub jego domieszki wszystkich pracowników (nie tylko pracowników tzw. strefy czystej) oraz gości wizytujących siedzibę Wnioskodawcy.

Ponadto, w przypadku dalszego wzrostu ryzyka epizootycznego, Wnioskodawca planuje objęcie wszystkich pracowników, a także gości wizytujących całkowitym zakazem wnoszenia jakichkolwiek własnych posiłków na teren przedsiębiorstwa. Zdaniem Wnioskodawcy restrykcje te są koniecznym i niezbędnym środkiem w programie bioasekruacji mającym na celu ograniczenie rosnącego ryzyka epizootycznego występującego u Wnioskodawcy. W tym miejscu należy podkreślić, że już obecnie obowiązujące obostrzenia w sposób istotny ograniczają lub wręcz uniemożliwiają pracownikom wnoszenie własnych posiłków na teren zakładu. Z uwagi bowiem na fakt, że bardzo wiele produktów spożywczych zawiera w swoim składzie domieszki pochodzenia zwierzęcego, w tym takie otrzymywane z mięsa wieprzowego (np. żelatyna, barwniki, białko zwierzęce) już teraz zakaz obejmuje znaczną część produktów spożywczych obecnych na rynku. Nierzadko również identyfikacja takich produktów wymaga specjalistycznej wiedzy i każdorazowego analizowania składu każdego z produktów, co w sposób istotny utrudnia przestrzeganie zakazu przez pracowników Wnioskodawcy. W związku z tym zdarzały się sytuacje, iż pracownicy po weryfikacji składu wniesionych przez siebie na teren zakładu posiłków lub produktów, instruowani byli o konieczności ich utylizacji oraz byli pouczani o skutkach jakie może mieć dla Wnioskodawcy naruszanie obowiązujących zakazów. W konsekwencji, doprowadziło to do sytuacji, w której pracownicy Wnioskodawcy domagali się jasnych wytycznych co do produktów, których wnoszenie na teren zakładu jest dopuszczalne lub zapewniania przez Wnioskodawcę dostępu do posiłków, które będą zgodne z obowiązującymi u Wnioskodawcy restrykcjami. Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na mnogość produktów spożywczych występujących na rynku oraz konieczność śledzenia i każdorazowej weryfikacji ich składu zapewnienie jasnych wytycznych, instrukcji lub listy produktów w praktyce nie jest możliwe. Mając to na uwadze, Wnioskodawca w celu zapewnienia odpowiednich warunków socjalnych oraz standardów pracy, a także w celu ograniczenia ryzyka naruszania przez nich obowiązujących zakazów zapewnia pracownikom posiłki. Posiłki są zamawiane od zewnętrznego dostawcy po wcześniejszym zebraniu zapotrzebowania od pracowników, a ich koszt w całości pokrywa Wnioskodawca ze środków obrotowych. Możliwość spożycia posiłku na koszt Wnioskodawcy przysługuje wszystkim pracownikom, którzy objęci są restrykcyjnymi obostrzeniami sanitarnymi. Posiłki są dostarczane w wydzielonych porcjach, w związku z tym Wnioskodawca jest w stanie ustalić wartość posiłku przypadającą na konkretnego pracownika. Po rozpoczęciu pracy pracownicy deklarują, czy chcą skorzystać z posiłku bądź z niego zrezygnować. Nie mogą jednak określić zakresu w jakim chcą skorzystać z posiłku ani dokonywać modyfikacji w zakresie przysługującego im posiłku. W przypadku rezygnacji przez pracownika z posiłku finansowanego przez Spółkę, nie przysługuje mu z tego tytułu ekwiwalent, czy rekompensata w jakiejkolwiek formie. W tym miejscu Wnioskodawca wskazuje, że umowa cateringu zawarta przez Niego z dostawcą posiłków zawiera szczegółowe wytyczne co do sposobu ich przygotowania oraz pakowania i dostarczenia posiłków. Wytyczne związane są bezpośrednio z zasadami bioasekuracji wprowadzonymi u Wnioskodawcy w związku z epidemią ASF i dotyczą m.in. ograniczeń w zakresie składników, których dostawca kategorycznie nie może używać do przygotowywania tych posiłków takich jak: m.in. mięso wieprzowe, białko wieprzowe, kości wieprzowe w jakiejkolwiek postaci itd. Umowa określa także konsekwencje nienależytego wykonania umowy przez dostawcę posiłków oraz kary umowne za naruszenie tych zakazów, w tym m.in. rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym oraz karę umowną za dostarczenie posiłku zawierającego mięso bądź pochodne mięsa wieprzowego.

Wnioskodawcy nie są znane przepisy prawa, które obligowałyby go do zapewnienia pracownikom posiłków z uwagi na obowiązujące zasady bioasekuracji. Niemniej jednak zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku braku zapewnienia przez Niego posiłków pracownikom, z uwagi na obowiązujące ograniczenia wynikające ze środków bezpieczeństwa wprowadzonych w związku z postępującym ryzykiem epidemii ASF, mogłoby dojść do sytuacji, w której pracownicy ci nie spożywaliby posiłków przez cały ich dzień pracy wynoszący 8 lub w przypadku pracy przez nich w godzinach nadliczbowych nawet więcej godzin. W związku z tym, działania Wnioskodawcy polegające na zapewnieniu przez Niego rzeczonych posiłków mają na celu przede wszystkim:

i) zapewnienie im podstawowych warunków socjalnych w miejscu pracy i ograniczenie niezadowolenia pracowników z konieczności przestrzegania zaleceń sanitarnych,

ii) zwiększenie ich efektywności i produktywności w trakcie pracy,

iii) zwiększenie skuteczności obowiązujących obostrzeń sanitarnych poprzez zmniejszenie ryzyka wnoszenia przez pracowników własnego pożywienia zawierającego domieszki mięsa wieprzowego pomimo obowiązującego zakazu i w konsekwencji zmniejszenie ryzyka związanego z zagrożeniem epizootycznym dotyczącym rozprzestrzeniania się ASF, które z uwagi na przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowi istotne zagrożenie dla Jego przychodów,

iv) zmniejszenie ryzyka ewentualnych wypadków przy pracy związanych z istotnym obniżeniem koncentracji związanych z pracą w warunkach głodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszty finansowanych przez Wnioskodawcę posiłków stanowią przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji, czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie?
W przypadku negatywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, czy w przypadku, gdy z uwagi na rosnące ryzyko epizootyczne pracownicy stref innych niż czysta zostaną objęci analogicznymi ograniczeniami jak pracownicy strefy czystej tj. całkowitym zakazem wnoszenia własnych posiłków na teren zakładu pracy, czy koszty finansowanych przez Wnioskodawcę posiłków będą stanowiły przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji czy na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, w związku z wydawaniem przez Wnioskodawcę pracownikom nieodpłatnych posiłków w trakcie pracy po stronie pracowników nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty w powyższym przepisie zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Mając to na uwadze, do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy. Niemniej jednak, zdaniem Wnioskodawcy, oceniając zasadność zakwalifikowania danego świadczenia pracodawcy na rzecz pracowników do przychodów pracownika, należy mieć na uwadze tezy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13), który wskazał przesłanki jakie muszą być spełnione aby świadczenie takie mogło być uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią wyroku w przypadku „innych nieodpłatnych świadczeń” realizowanych przez pracodawcę na rzecz pracownika, za przychód mogą być uznane jedynie takie świadczenia, które łącznie spełniają następujące przesłanki:

Zostały spełnione za zgodą pracownika (pracownik skorzystał z nich dobrowolnie),
Zostały spełnione w interesie pracownika (a nie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
Korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Mając na uwadze powyższe, w celu oceny zasadności kwalifikacji świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Jego pracowników do przychodów na gruncie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy, zdaniem Wnioskodawcy, dokonać ich oceny w kontekście przedstawionych powyżej przesłanek.

Zdaniem Wnioskodawcy pierwszy warunek wskazany powyżej, tj. spełnienie świadczenia za zgodą pracownika pozostanie spełniony. Pracownik ma bowiem pełną dowolność skorzystania bądź nie z posiłku udostępnianego przez Wnioskodawcę. Sam decyduje bowiem zarówno o tym, czy zamierza skorzystać z możliwości dostarczenia posiłku jak i o jego spożyciu. Również ostatni warunek wynikający z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, można, zdaniem Wnioskodawcy, uznać za spełniony. Wnioskodawca bowiem zapewnia posiłki na podstawie listy pracowników obecnych w pracy w danym dniu i wyrażonej przez nich chęci skorzystania z posiłku. Same posiłki są natomiast poporcjowane i wydawane pracownikom co jest przez Wnioskodawcę ewidencjonowane. Możliwe jest zatem ustalenie wymiernej korzyści przypadającej na każdego z pracowników otrzymujących posiłek. Odnosząc się natomiast do drugiego warunku wskazanego w przytoczonym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, zdaniem Wnioskodawcy, w przytoczonym stanie faktycznym nie będzie on spełniony. Zdaniem Wnioskodawcy, w Jego przypadku, świadczenie w postaci nieodpłatnego udostępniania posiłku realizowane przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników jest realizowane w interesie pracodawcy (Wnioskodawcy) a nie Jego pracowników. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym, a więc w sytuacji znaczących ograniczeń we wnoszeniu oraz spożywaniu przez pracowników własnego pożywienia na teren strefy czystej, na którym zasadniczo przebywają oni przez cały dzień swojej pracy, zapewnienie posiłków przez pracodawcę (Wnioskodawcę) stanowi zapewnienie pracownikom podstawowych warunków socjalnych w miejscu pracy, które w sposób wymierny przekłada się na sposób, bezpieczeństwo oraz efektywność wykonywanej przez nich pracy. Niewątpliwie bowiem, w przypadku braku możliwości spożycia jakiegokolwiek posiłku przez pracownika w trakcie całego dnia pracy, w sposób znaczący obniża się jego efektywność i tym samym produktywność. Ponadto głód jako podstawowa potrzeba fizjologiczna może wpływać na obniżenie koncentracji pracowników, co istotnie przekłada się na bezpieczeństwo pracy i zwiększa ryzyko wystąpienia pomyłek czy wypadków, które mogą mieć dla pracodawcy wymierne konsekwencje finansowe wpływające na powstanie po stronie Wnioskodawcy dodatkowych kosztów związanych z usuwaniem ich ewentualnych skutków. W tym miejscu należy wskazać również, iż z uwagi na lokalizację zakładu w przypadku każdorazowej konieczności opuszczania zakładu, tylko w celu spożycia posiłku, (i) z uwagi na czasochłonność tych czynności, czas posiłku istotnie by się wydłużał, co mogłoby powodować znaczące opóźnienia w realizacji prac (ii) pracownicy nie mieliby zapewnionych odpowiednich warunków socjalnych w celu spożycia posiłku. Ponadto, zapewnianie pracownikom przez pracodawcę posiłków, w sposób istotny zmniejsza ryzyko łamania przez nich obostrzeń wynikających z regulacji bioasekuracyjnych oraz związanych z nimi zarządzeń Dyrektora Spółki i przemycania oraz spożywania własnych posiłków zawierających domieszki mięsa wieprzowego pomimo istniejących ograniczeń. Takie zachowanie istotnie wpływa na wzrost zagrożenia epizootycznego w stadach Wnioskodawcy, które w przypadku jego materializacji i wystąpienia ASF w gospodarstwie Wnioskodawcy mogłoby prowadzić nawet do obowiązku całkowitego wybicia stada i tym samym spowodować znaczące konsekwencje finansowe oraz utratę głównego źródła przychodów. Co więcej działanie takie mogłoby mieć konsekwencje nie tylko dla samego Wnioskodawcy ale również jego bezpośredniego otoczenia. Zgodnie bowiem z wytycznymi wynikającymi m.in. z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz z rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie zwalczania afrykańskiego pomoru świń, w przypadku stwierdzenia ogniska ASF podejmowane są m.in. następujące czynności prowadzone pod nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej: - wszystkie świnie w gospodarstwie, w którym stwierdzono ASF muszą zostać niezwłocznie zabite, a ich zwłoki zniszczone; - zniszczeniu podlegają również obecne w gospodarstwie wszelkie produkty pozyskane od świń, wszelkie przedmioty i substancje (w tym pasze), które mogły zostać skażone wirusem ASF, a nie mogą zostać odkażone; - gospodarstwo, w którym stwierdzono ASF podlega oczyszczaniu i dezynfekcji przy użyciu odpowiednich preparatów biobójczych, które wykazują działanie unieszkodliwiające w stosunku do wirusa ASF; po zakończeniu wszelkich niezbędnych działań musi minąć odpowiednio długi okres, zanim w gospodarstwie ponownie będą mogły być umieszczone pierwsze świnie (co najmniej 40 dni od dnia zakończenia oczyszczania i dezynfekcji); - wokół ogniska ASF wyznacza się obszar zapowietrzony (o promieniu co najmniej 3 km) i obszar zagrożony (sięgający co najmniej 7 km poza obszar zapowietrzony); - w obszarach tych obowiązują stosowne nakazy, zakazy i ograniczenia (przede wszystkim w odniesieniu do możliwości przemieszczania świń) połączone z nadzorem nad stanem zdrowia świń w tych obszarach.

Wartym podkreślenia jest również, iż zagrożenie ASF na świecie oraz w Polsce nieustannie wzrasta. Zwiększa się również obszar kraju objęty zagrożeniem epizootycznym. W związku z tym podejmowane są kolejne działania związane z ograniczeniem rozprzestrzeniania się ASF na poziomie krajowym. Jednym z nich jest wejście w życie tzw. specustawy dotyczącej zwalczania ASF (tj. ustawy z dnia 20 grudnia 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia zwalczania chorób zakaźnych zwierząt), która wprowadziła szereg nowych obostrzeń związanych m.in. z bioasekuracją. Niewątpliwie zatem wprowadzanie przez Wnioskodawcę kolejnych obostrzeń sanitarnych i rozszerzanie wewnętrznych zasad bioasekuracji stanowi chęć ograniczenia przez niego ryzyka zarażenia ASF i potencjalnych negatywnych skutków z tym związanych. Zapewnianie pracownikom nieodpłatnych posiłków, które m.in. ogranicza ryzyko łamania przez pracowników zasad bioasekuracyjnych wpisuje się w te działania.

Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, jednoznacznie wskazuje, że zapewnianie pracownikom strefy czystej nieodpłatnych posiłków w godzinach pracy realizuje cele pracodawcy, a nie pracowników. Jak bowiem Wnioskodawca wykazał w sposób wyczerpujący powyżej, działanie to wpływa zarówno na (i) zwiększenie przychodów Wnioskodawcy poprzez wzrost wydajności pracy, a także (ii) znacząco zmniejsza ryzyko utraty przez Wnioskodawcę źródła przychodów zmniejszając ryzyko ewentualnych pomyłek czy błędów pracowników wynikających z braku zaspokojenia podstawowej potrzeby fizjologicznej (głodu), jak i przede wszystkim (iii) minimalizuje ryzyko przemycania przez pracowników własnego pożywienia na teren strefy czystej, realizując przy tym strategię ochrony Wnioskodawcy przed zagrożeniem epizootycznym związanym z ASF, którego realizacja mogłoby mieć dla Wnioskodawcy ogromne negatywne konsekwencje finansowe, z całkowitą utratą źródła przychodów łącznie. Mając na uwadze powyższe argumenty, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie będą spełnione warunki do uznania, że po stronie zatrudnionych przez Wnioskodawcę pracowników strefy czystej powstanie przychód podlegający opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym do uznania, że po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy z uwagi na rosnące ryzyko epizootyczne pracownicy stref innych niż czysta zostaną objęci analogicznymi ograniczeniami jak pracownicy strefy czystej tj. całkowitym zakazem wnoszenia własnych posiłków na teren zakładu pracy, koszty finansowanych przez Wnioskodawcę posiłków nie będą stanowiły przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych w tym zakresie.

Wnioskodawca uważa, że na gruncie zdarzenia przyszłego opisanego w pytaniu nr 2, świadczenie w postaci nieodpłatnego udostępniania posiłku realizowane przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników będzie realizowane w interesie pracodawcy a nie jego pracowników. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym w pytaniu nr 2 przypadku, a więc w sytuacji wprowadzenia całkowitego zakazu wnoszenia własnych posiłków na teren zakładu, na którym pracownicy zasadniczo przebywają przez cały dzień swojej pracy, zapewnienie posiłków przez Wnioskodawcę stanowić będzie zapewnienie pracownikom podstawowych warunków socjalnych w miejscu pracy, które w sposób wymierny przekładać się będzie na sposób, bezpieczeństwo oraz efektywność wykonywanej przez nich pracy. Niewątpliwie bowiem, w przypadku braku możliwości spożycia jakiegokolwiek posiłku przez pracownika w trakcie całego dnia pracy, w sposób znaczący obniża się jego efektywność i tym samym produktywność. Ponadto głód jako podstawowa potrzeba fizjologiczna może wpływać na obniżenie koncentracji pracowników, co istotnie przekłada się na bezpieczeństwo pracy i zwiększa ryzyko wystąpienia pomyłek czy wypadków, które mogą mieć dla pracodawcy wymierne konsekwencje finansowe wpływające na powstanie po stronie Wnioskodawcy dodatkowych kosztów związanych z usuwaniem ich ewentualnych skutków. Z uwagi na lokalizację zakładu w przypadku każdorazowej konieczności opuszczania zakładu, tylko w celu spożycia posiłku, (i) z uwagi na czasochłonność tych czynności, czas posiłku istotnie by się wydłużał, co mogłoby powodować znaczące opóźnienia w realizacji prac (ii) pracownicy nie mieliby zapewnionych odpowiednich warunków socjalnych w celu spożycia posiłku. Ponadto, zapewnianie pracownikom przez pracodawcę posiłków, w sposób istotny zmniejsza ryzyko łamania przez nich wprowadzonych obostrzeń i przemycania oraz spożywania własnych posiłków pomimo wprowadzonego zakazu.

Takie zachowanie istotnie bowiem wpływałoby na wzrost zagrożenia epizootycznego w stadach Wnioskodawcy, które w przypadku jego materializacji i wystąpienia ASF w gospodarstwie Wnioskodawcy mogłoby prowadzić nawet do obowiązku całkowitego wybicia stada i tym samym spowodować znaczące konsekwencje finansowe oraz utratę przez Niego głównego źródła przychodów. Co więcej działanie takie mogłoby mieć konsekwencje nie tylko dla samego Wnioskodawcy, ale również Jego bezpośredniego otoczenia. Zgodnie bowiem z wytycznymi wynikającymi m.in. z ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz z rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie zwalczania afrykańskiego pomoru świń, w przypadku stwierdzenia ogniska ASF podejmowane są m.in. następujące czynności prowadzone pod nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej:

wszystkie świnie w gospodarstwie, w którym stwierdzono ASF muszą zostać niezwłocznie zabite, a ich zwłoki zniszczone;
zniszczeniu podlegają również obecne w gospodarstwie wszelkie produkty pozyskane od świń, wszelkie przedmioty i substancje (w tym pasze), które mogły zostać skażone wirusem ASF, a nie mogą zostać odkażone;
gospodarstwo, w którym stwierdzono ASF podlega oczyszczaniu i dezynfekcji przy użyciu odpowiednich preparatów biobójczych, które wykazują działanie unieszkodliwiające w stosunku do wirusa ASF; po zakończeniu wszelkich niezbędnych działań musi minąć odpowiednio długi okres, zanim w gospodarstwie ponownie będą mogły być umieszczone pierwsze świnie (co najmniej 40 dni od dnia zakończenia oczyszczania i dezynfekcji);
wokół ogniska ASF wyznacza się obszar zapowietrzony (o promieniu co najmniej 3 km) i obszar zagrożony (sięgający co najmniej 7 km poza obszar zapowietrzony);
w obszarach tych obowiązują stosowne nakazy, zakazy i ograniczenia (przede wszystkim w odniesieniu do możliwości przemieszczania świń) połączone z nadzorem nad stanem zdrowia świń w tych obszarach.

Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, jednoznacznie wskazuje, że zapewnianie pracownikom nieodpłatnych posiłków w godzinach pracy w przypadku wprowadzenia całkowitego zakazu wnoszenia własnych posiłków w strefach innych niż czysta realizuje cele pracodawcy, a nie pracowników. Jak bowiem Spółka wykazała w sposób wyczerpujący powyżej, działanie to wpłynie zarówno na (i) zwiększenie przychodów Spółki poprzez wzrost wydajności pracy, a także (ii) znacząco zmniejszy ryzyko utraty przez Spółkę źródła przychodów zmniejszając ryzyko ewentualnych pomyłek czy błędów pracowników wynikających z braku zaspokojenia podstawowej potrzeby fizjologicznej (głodu), jak i przede wszystkim (iii) zminimalizuje ryzyko przemycania przez pracowników własnego pożywienia na teren zakładu, realizując przy tym strategię ochrony Spółki przed zagrożeniem epizootycznym związanym z ASF, którego realizacja mogłoby mieć dla Spółki ogromne negatywne konsekwencje finansowe, z całkowitą utratą źródła przychodów łącznie.

Mając na uwadze powyższe argumenty, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym w zapytaniu nr 2 zdarzeniu przyszłym nie zostaną spełnione warunki do uznania, że po stronie zatrudnionych przez Spółkę pracowników otrzymujących posiłki powstawałby przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym do uznania, że po stronie Wnioskodawcy powstałby obowiązek płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Zatem, przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.).

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że o nieodpłatnym świadczeniu, mającym cechy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym można mówić w sytuacji, gdy:

podmiot, na rzecz którego dokonywane jest tego rodzaju świadczenie odnosi korzyść, a więc musi zaistnieć u niego trwałe przysporzenie majątkowe;
korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu, a więc powinna istnieć możliwość ustalenia kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,
korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,
świadczenie nie wiąże się z jakimkolwiek ekwiwalentem ze strony podatnika. Nie ma przy tym znaczenia, czy ów ekwiwalent pozostaje w ekonomicznej równowadze ze świadczeniem. Jeżeli podmiot zobowiązany jest do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, choćby miało ono wymiar symboliczny nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu.

W tym miejscu, należy wskazać, że z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947) wynika że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze, Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest hodowla trzody chlewnej. Z uwagi na profil działalności Wnioskodawcy, jest on obowiązany do przestrzegania szeregu przepisów sanitarnych i weterynaryjnych w tym m.in. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, rozporządzenia MRiRW z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie zwalczania afrykańskiego pomoru świń, rozporządzenia MRiRW z dnia 6 maja 2015 r. w sprawie środków podejmowanych w związku z wystąpieniem afrykańskiego pomoru świń, czy rozporządzenia MRiRW z dnia 3 kwietnia 2015 r. w sprawie wprowadzenia „Programu bioasekuracji mającego na celu zapobieganie szerzeniu się afrykańskiego pomoru świń” na lata 2015-2018.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że korzystanie przez pracowników, którzy objęci są restrykcyjnymi obostrzeniami sanitarnymi, ze świadczenia w postaci bezpłatnych posiłków niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenia te nie są spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przynoszą pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które pracownik musiałby ponieść. Zapewnienie posiłków leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków pracowniczych – nie mieliby powodu do korzystania z tego świadczenia.

W konsekwencji, finansowanie przez Wnioskodawcę posiłków pracownikom wykonującym pracę na terenie Spółki w strefie czystej, nie generuje po stronie tych pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie ww. pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, ponieważ świadczenia te pozostają w związku z wykonywaną pracą.

Ponieważ Wnioskodawca jest zobowiązany do przestrzegania szeregu przepisów sanitarnych i weterynaryjnych a z uwagi na postępującą epidemię ASF oraz rosnące ryzyko epizootyczne planuje objąć pracowników stref innych niż czysta analogicznymi ograniczeniami jak pracowników strefy czystej, tj. całkowitym zakazem wnoszenia jakichkolwiek własnych posiłków na teren zakładu należy stwierdzić, że również po ich stronie nie powstanie przysporzenie z tego tytułu.

Wobec powyższego koszty ww. posiłków finansowanych przez Wnioskodawcę nie stanowią i nie będą stanowiły przychodu pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a na Wnioskodawcy nie ciążą i nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym oraz opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin