Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.693.2020.3.AC
z 31 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2020 r. (data wpływu 12 listopada 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 4 lutego 2021 r. (data nadania 5 lutego 2021 r., data wpływu 8 lutego 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 26 styczni 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.693.2020.1.AC (data doręczenia 2 lutego 2021 r.) oraz uzupełnione pismem z dnia 1 marca 2021 r. (data nadania 3 marca 2021 r., data wpływu4 marca 2021 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 19 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.693.2020.2.AC (data doręczenia 26 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma X wynajęła budynek (lokal użytkowy) od firmy Y Sp. z o.o. X będzie wykorzystywała do prowadzenia działalności gospodarczej 88 m² budynku, pozostałą część tj. 165 m² będzie podnajmowała firmie Z . Została zawarta już stosowna umowa najmu.

Budynek był w stanie surowym. Firma X ponosi koszty adaptacji budynku do potrzeb własnych i firmy Z.

Koszty usługi budowlanej dotyczące części aptecznej stanowią koszty pośrednie i w dacie poniesienia księgowane są w kolumnie 13 książki przychodów i rozchodów tj. w pozostałych wydatkach.

Następnie wystawiana jest refaktura za usługi budowlane dla apteki i refaktura stanowi pozostały przychód. Refakturowanie odbywa się w stosunku 1:1, bez naliczania jakiejkolwiek marży. Koszty adaptacji lokalu dotyczące X będą stanowiły koszty księgowane jednorazowo lub rozliczane będą poprzez odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym. Sposób księgowania będzie zależał od wysokości poniesionych wydatków.

Firma Z po zakończeniu adaptacji i oddaniu budynku do użytkowania będzie rozliczała poniesione koszty jako inwestycję w obcym środku trwałym ze względu na znaczną kwotę.

Wniosek zawierał braki formalne, w związku z tym Organ podatkowy pismem z dnia 26 stycznia 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.693.2020.1.AC wezwał Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na pismo znak 0114-KDIP3-1.4011.693.2020.1.AC z dn. 26.01.2021 r. Wnioskodawczyni udzieliła następującej odpowiedzi:

1. Firma X prowadzi działalność gospodarczą od dnia ….2019 r. Wykonywana działalność to PKD 47.73.Z: sprzedaż detaliczna wyrobów farmaceutycznych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach. Ponadto od dnia ….2020 r. rozszerzona została działalność gospodarcza o PKD 68.20.Z Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.
   
2. Koszty uzyskania przychodu w księdze przychodów i rozchodów księgowane są metodą uproszczoną.
   
3. Właścicielem wynajmowanego lokalu użytkowego jest firma Y. Wynajmowany lokal użytkowy ma powierzchnię 253 m². Firma X będzie wykorzystywała do prowadzenia nowej działalności gospodarczej PKD 47.75.Z sprzedaż detaliczna kosmetyków i artykułów toaletowych prowadzona w wyspecjalizowanych sklepach powierzchnię 88 m². Firma Z będzie podnajmowała powierzchnię 165 m² w celu prowadzenia apteki.
   
4. Umowa najmu została zawarta na czas nieokreślony. Umowa może być rozwiązana przez każdą ze stron z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, jednak nie wcześniej jak po 4 roku trwania umowy.
   
5. Lokal użytkowy został wynajęty w stanie deweloperskim.
   
6. Pozwolenie na użytkowanie zostało wydane właścicielowi budynku.
   
7. Prace adaptacyjne prowadzi właściciel budynku tj. firma Y.
   
8. Prace adaptacyjne zgodnie z zał. nr 3 do umowy najmu obejmują:
   • budowę ścian działowych metodą lekka, przygotowanie do malowania,
     
   • dostawa i montaż stolarki drzwiowej wewnętrznej,
     
   • dostawa i montaż ściany działowej wykonanej jako witryna szklana na sali sprzedaży,
     
   • dostawa i montaż opraw oświetleniowych w całym obiekcie,
     
   • malowanie ścian pod kolor najemcy,
     
   • montaż dodatkowej wentylacji wspólnej dla pomieszczeń: izba recepturowa i zmywalnia.
9. Nakłady na prace adaptacyjne przekroczą kwotę 10.000,00 zł.
   
10. Firma Y wystawia fakturę dot. prac budowlanych dla firmy X. Następnie prace budowlane dzielone są na część przypadającą na firmę X oraz na firmę Z. Firma X wystawia fakturę dla firmy Z za część prac budowlanych dotyczących apteki.
    
    
11. Prace adaptacyjne po ich zakończeniu i rozliczeniu stają się własnością firmy X i Z.
    
12. Wydatki na prace adaptacyjne nie zostaną zwrócone w żaden sposób.
    
13. Odbioru prac adaptacyjnych dokona właściciel firmy X.
    
14. Umowa podnajmu została zawarta na czas nieokreślony z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia.
    
15. Przedmiotem najmu jest część budynku użytkowego. Wynajmujący (X) zobowiązuje się do przygotowania obiektu, dokonania prac adaptacyjnych dla potrzeb apteki (zgodnie z prawem farmaceutycznym).
    
16. Firma X będzie uzyskiwała przychody z podnajmu w ramach działalności gospodarczej. Faktura sprzedaży jest wystawiana za okresy miesięczne.
    
17. Rodzaje, wielkość pomieszczeń, częściowo materiały wykończeniowe w aptece (filtry hepa, dodatkowa wentylacja, metalowe drzwi, atestowane farby i in.) narzucane są przez Inspekcję Farmaceutyczną. Właściciel firmy Z podejmuje ostateczne decyzje zgodnie z wytycznymi prawa farmaceutycznego.
    
    
    • Firma X zgodnie z zawartą umową zobowiązała się do przygotowania obiektu, wykonania prac a Najemca Z zobowiązała się do finansowania wydatków.
      
    • Ostatecznego odbioru w aptece dokona Z oraz Państwowa Inspekcja Farmaceutyczna.
      
18. Poniesione wydatki służą:
    • osiąganiu przychodów z tytułu nowego, otwieranego sklepu tj. sprzedaży detalicznej kosmetyków i artykułów toaletowych,
      
    • osiąganiu przychodów z tytułu podnajmu powierzchni użytkowej.
      
    
    

W związku z wątpliwościami, które pojawiły się po uzupełnieniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, pismem z dnia 19 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.693.2020.2.AC ponownie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 19 lutego 2021 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.693.2020.2.AC Wnioskodawczyni uzupełniła opis stanu faktycznego wskazując, że:

1. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Zwoleniu dn. 01.09.2020 r. wydał zezwolenie na użytkowanie rozbudowy budynku handlowo-usługowego. Właściciel budynku tj. firma Y otrzymał zezwolenie przed przeprowadzeniem prac adaptacyjnych.
2. Nie posiada informacji czy wynajmowany budynek jest środkiem trwałym u właściciela tego budynku. Nie posiada informacji czy jest on amortyzowany.
3. Wynajmowany budynek nie jest środkiem trwałym w firmie X.
4. Wynajmowany budynek nie jest amortyzowany w firmie X.
5. Zezwolenie od właściciela budynku na prowadzenie prac adaptacyjnych w tym budynku zostało zawarte w pkt 4 umowy najmu zawartej pomiędzy właścicielem budynku firmą Y i firmą X.
6. Firma Y prowadzi i finansuje prace ogólnobudowlane w całym budynku (253 m²) prowadzące do stanu deweloperskiego budynku.

Dodatkowe prace adaptacyjne zlecone przez głównego najemcę firmę X i kolejnego podnajemcę firmę Z:

• fizycznie wykonuje firma Y,
  

• w części dotyczącej powierzchni (88 m²) zajmowanej przez X finansuje firma X,
  

• w części dotyczącej powierzchni (165 m²) zajmowanej przez Z finansuje podnajemca firma Z.
  
  
  

Dodatkowe prace adaptacyjne to:

• budowa ścian działowych metodą lekką, przygotowanie do malowania,
  

• dostawa i montaż stolarki drzwiowej wewnętrznej,
  

• dostawa i montaż ściany działowej wykonanej jako witryna szklana na sali sprzedaży,
  

• dostawa i montaż opraw oświetleniowych w całym obiekcie,
  

• malowanie ścian pod kolor najemcy atestowanymi farbami zgodnie z wymogami Inspekcji Farmaceutycznej,
  

• montaż dodatkowej wentylacji wspólnej dla pomieszczeń: izba recepturowa i zmywalnia,
  

• montaż filtrów hepa,
  

• oraz inne drobne prace.
  
  
  

Głównym najemcą jest firma X i odbioru dodatkowych prac adaptacyjnych dokona firma X.

Firma Y finansuje tylko prace ogólnobudowlane oddając budynek w stanie deweloperskim.

Firma Y wykonuje dodatkowe prace adaptacyjne i tylko za te prace adaptacyjne wystawia jedną główną fakturę dla firmy X.

Firma X jest głównym najemcą. Otrzymaną fakturę dzieli na koszty przypadające na prace adaptacyjne dla X i Z. Wystawia refakturę dla firmy Z.

Firma X ponosi koszty finansowe dodatkowych prac adaptacyjnych przypadających tylko i wyłącznie na zajmowaną przez nią powierzchnię tj. 88 m² (drogeria - sprzedaż detaliczna kosmetyków i artykułów toaletowych).

Firma Z jest podnajemcą i ponosi koszty finansowe dodatkowych prac adaptacyjnych przypadających tylko i wyłącznie na zajmowaną przez nią powierzchnię tj. 165 m² (apteka).

Każda firma pokrywa tylko i wyłącznie koszty prac adaptacyjnych na nią przypadających

• firm X na podstawie części głównej faktury,
  

• firma Z na podstawie refaktury.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy uznanie wydatków na usługę budowlaną w wynajętym lokalu użytkowym (refakturowane na firmę Z) za koszty pośrednie księgowane w firmie X w dacie poniesienia jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek, który spełnia poniższe warunki będzie kosztem uzyskania przychodu:

1. został poniesiony przez podatnika (dokonano przelewu bankowego)
2. jest definitywny (rzeczywisty).
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.
5. został właściwie udokumentowany.
6. nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych me uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty usługi budowlanej ponoszone przez firmę X, następnie refakturowane na firmę Z spełniają wszystkie warunki. Firma X będzie osiągała przychody z tytułu najmu powierzchni, ponoszone koszty usługi budowlanej dotyczą zabezpieczenia przychodów i mogą stanowić koszty pośrednie księgowane w dacie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ustawy: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników − jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

− zwane także środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższych regulacji, podstawową zasadą jest amortyzowanie środków trwałych stanowiących własność podatnika. Wyjątkiem od tej zasady są m.in. inwestycje w obcych środkach trwałych.

Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych” - zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”. Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Aby można było uznać, że poniesione nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym, to nakłady te muszą to być poniesione w obcym, czyli nie stanowiącym własności podatnika środku trwałym, a użytkownik niebędący właścicielem tego środka trwałego musi ponosić nakłady na jego modernizację.

Na podstawie ww. definicji należy uznać, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji, modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa wynika, że adaptacja polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił.

Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a przesłanki podlegania amortyzacji i art. 22b dodatkowe przesłanki podlegania amortyzacji, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g wartość początkowa środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest głównym najemcą lokalu użytkowego. Umowa najmu jest zawarta pomiędzy właścicielem budynku, a firmą X. Część powierzchni będzie wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Pozostała część zostanie podnajęta firmie Z. Firma Wnioskodawczyni ponosi koszty adaptacji budynku do potrzeb własnych oraz Z, a następnie wystawia refakturę za usługi budowlane dla Z. Nakłady na prace adaptacyjne przekroczą kwotę 10.000 zł.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że adaptacja wynajętego w całości od właściciela przez Wnioskodawczynię lokalu użytkowego stanowi inwestycję w obcym środku trwałym.

Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z zacytowanego przepisu wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane od tej części ich wartości, która została zwrócona w jakiejkolwiek formie.

Zatem zwrot poniesionych wydatków na przeprowadzone prace adaptacyjne w podnajmowanym lokalu firmie Z, dokonany na rzecz Wnioskodawczyni powoduje, że wartość odpisów amortyzacyjnych od tej części wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, która zostanie zwrócona Wnioskodawczyni, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Cytowany wyżej art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 wymienione zostały przykładowe zdarzenia powodujące powstanie tego przychodu. Oznacza to, że co do zasady przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii.

W art. 14 ust. 2 ww. ustawy ustawodawca wskazał przykładowe oraz szczególne rodzaje korzyści, które dla podatnika stanowią przychód ze źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się szczegółowo do tego unormowania, należy wskazać, że „zwrot” w języku powszechnym oznacza oddanie, zwrócenie czegoś.

Użyte w art. 14 ust. 3 pkt 3a omawianej ustawy określenie „inne wydatki” koresponduje natomiast z poprzedzającym go punktem 3 art. 14 ust. 3, dotyczącym zwrotu określonego rodzaju wydatków. Przez inne wydatki należy zatem rozumieć wydatki inne niż wymienione w art. 14 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym. Takie rozwiązanie wynika literalnie z art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, posługując się zasadami wnioskowania a contrario, z treści art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mając ponadto na względzie art. 14 ust. 1, można wyprowadzić zasadę, że zwrócone wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stanowią przychody podatnika.

Tym samym, skutki podatkowe związane ze zwrotem wydatków są generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które będą zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że przeprowadzone przez Wnioskodawczynię wszystkie prace adaptacyjne dotyczące zarówno firmy X i Z w istocie są inwestycją w obcym środku trwałym, której wartość winna być odniesiona przez Wnioskodawczynię – poprzez odpisy amortyzacyjne, według zasad przedstawionych powyżej. Jednakże nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane od tej części ich wartości, która została Wnioskodawczyni zwrócona w jakiejkolwiek formie.

W rezultacie, skoro zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki, na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią dla Wnioskodawczyni również przychodu podatkowego.

Reasumując, nie można uznać wydatków na usługę budowlaną refakturowaną na firmę Z za koszty pośrednie, księgowane w dacie ich poniesienia. Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.