Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.109.2021.1.KO
z 14 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 16 lutego 2021 r., uzupełnionym w dniu 19 lutego 2021r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących czynsz najmu za miejsce parkingowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2021 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 lutego 2021r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących czynsz najmu za miejsce parkingowe.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

X(dalej także jako Spółka) zajmuje się świadczeniem usług doradztwa podatkowego. Spółka jest posiadaczem abonamentu na wjazd i pozostawienie samochodu (dalej także jako najem miejsca parkingowego) w podziemnej hali garażowej. Świadczone usługi nie przypisują jakikolwiek konkretnego pojazdu do konkretnego miejsca znajdującego się na hali, jedynym warunkiem koniecznym do spełnienia, aby z niej skorzystać jest posiadanie karty magnetycznej.

Sprawia to, iż z abonamentu mogą korzystać zarówno pracownicy i partnerzy Spółki korzystający z samochodu, od którego wydatki rozliczane są na zasadach określonych w art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (czyli dla pojazdów używanych w tzw. cyklu mieszanym), jak i klienci umówieni na spotkanie w jej siedzibie. Korzystanie z takich usług wydaje się koniecznością z uwagi na to, że biuro Spółki znajduje się niemalże na samym rynku miasta Y i znalezienie w tym rejonie wolnego miejsca parkingowego często jest bardzo mało prawdopodobne. Warto również dodać, że nieliczne w tym rejonie miejsca dostępne są jedynie za opłatą.

Istotnym w niniejszej sprawie jest przede wszystkim to, że Spółka nie ma wiedzy ani możliwości generalnego wskazania jakimi pojazdami poruszają się klienci spółki, a co za tym idzie, jaki jest status podatkowy w VAT takich pojazdów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z najmem miejsca parkingowego przez Spółkę, cała kwota VAT z faktur dokumentujących czynsz najmu za to miejsce parkingowe podlega odliczeniu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z najmem miejsca parkingowego przez Spółkę, cała kwota VAT z faktur dokumentujących czynsz najmu za to miejsce parkingowe podlega odliczeniu. Dla omawianej sprawy kluczowe są dwie normy. Pierwsza z nich wynika z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który brzmi następująco:

„W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”.

Powyższa norma umożliwia odliczenie pełnej kwoty podatku należnego w takim zakresie w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych. W opisanym wyżej stanie faktycznym wynajęte miejsce garażowe jest wykorzystywane zarówno przez samochody należące do klientów spółki umówionych na spotkania w biurze, jak i przez samochód wykorzystywany do działalności gospodarczej. Czego potwierdzeniem jest regulamin parkingu (www….), na którym znajduje się wynajmowane miejsce: „4….”

Kluczowym jest zawarte w powyższym punkcie regulaminu określenie „osoba”. Prowadzi to do jednoznacznej konkluzji, że każda osoba w dowolnym pojeździe jest uprawniona do parkowania na wynajmowanym miejscu o ile posiada specjalną kartę abonamentową. Świadczy to więc o nieprzypisaniu żadnego wyznaczonego miejsca do konkretnego samochodu, a tym samym możliwości zaparkowania na nim dowolnym pojazdem o ile posiada się uprawniający do tego dokument.

Wynajem miejsca nie jest więc wydatkiem ściśle i wyłącznie związanym z pojazdem używanym do działalności prowadzonej przez Spółkę, a należy traktować go jako element ogólnych kosztów prowadzonej przez Spółkę działalności.

Wobec tego, w przypadku wydatków w postaci opłaty za omawiane miejsce parkingowe, nie ma zastosowania ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w drugiej z kluczowych w tym przypadku norm, a mianowicie tej z pkt 1 ust. 1 art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który wspomina właśnie o wydatkach związanych z samochodem używanym do działalności gospodarczej:

„1. W przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1.należnego z tytułu:

1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów”.
   
   

Wydatki ponoszone na wynajem miejsc parkingowych stanowią koszty ogólne związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Wydatki związane z usługami mają związek pośredni z uzyskaniem obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług, a tym samym do czynności opodatkowanych Spółki będzie przysługiwało pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego w myśl przywołanego powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Wyrażony powyżej pogląd podzielił Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej (0114-KDIP4.4012.540.2017.1.AKO) z 21 listopada 2017 roku:

„Ze względu na przedstawiony opis sprawy i powołane przepisy, należy stwierdzić, że w przypadku wydatków Spółki ponoszonych na wynajem powierzchni biurowych wraz z wynajętymi miejscami parkingowymi, ponoszonych łącznie za poszczególne składniki najmu, gdzie w umowie najmu do najmowanych miejsc parkingowych nie są przypisane konkretne samochody, nie ma zastosowania ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86a ustawy o VAT, gdyż wydatki te stanowią koszty ogólne związane pośrednio z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Jak wskazał Wnioskodawca z wynajmowanych miejsc parkingowych korzystać będą pracownicy Spółki oraz klienci Spółki, ponadto w umowie najmu nieruchomości brak jest zapisu, że konkretne pojazdy mają być parkowane na konkretnie najmowanych miejscach parkingowych zarówno podziemnych jak i naziemnych.”

Podobne stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyraził także w wydanej 13 czerwca 2017 r. interpretacji indywidualnej (0114-KDIP4.4012.124.2017.1.AKO), w której stwierdził on wprost, że w sprawach podobnych do omawianej najbardziej istotne jest właśnie to, czy dane miejsce przypisane jest do konkretnego samochodu:

„Dla kwestii odliczania podatku naliczonego od tych wydatków decydujące znaczenie ma fakt, czy miejsce garażowe jest przypisane dla konkretnego samochodu. W takiej sytuacji (kiedy miejsce jest przypisane) do wydatków poniesionych w związku z użytkowaniem tego miejsca mają zastosowanie te same zasady w zakresie odliczenia podatku naliczonego, które obowiązują dla danego samochodu. Przykładowo - ograniczone do 50 proc. odliczenie podatku naliczonego od ww. wydatków ma zastosowanie pod warunkiem, że ww. wydatki będą dotyczyły użytkowania samochodu z ograniczonym 50-proc. prawem do odliczenia podatku naliczonego.” Jednoznacznie wynika więc z tego, iż w momencie gdy (tak jak we wskazanym w punkcie G stanie faktycznym) miejsce nie jest przypisane do konkretnego samochodu używanego w „cyklu mieszanym” to w stosunku do tego miejsca przysługuje prawo odliczenia 100% podatku VAT.

W związku z powyższym w opinii Spółki sytuacja jawi się jako rozstrzygnięta i cała kwota VAT z faktur dokumentujących czynsz najmu z wynajmowanego miejsca parkingowego podlega odliczeniu, a stanowisko Spółki należy uznać za poprawne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy także, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka jest posiadaczem abonamentu na wjazd i pozostawienie samochodu w podziemnej hali garażowej. Świadczone usługi nie przypisują jakikolwiek konkretnego pojazdu do konkretnego miejsca znajdującego się na hali, jedynym warunkiem koniecznym do spełnienia, aby z niej skorzystać jest posiadanie karty magnetycznej. Z abonamentu mogą korzystać zarówno pracownicy i partnerzy Spółki korzystający z samochodu, od którego wydatki rozliczane są na zasadach określonych w art. 86a ust. 1 ustawy, jak i klienci umówieni na spotkanie w jej siedzibie. Korzystanie z takich usług wydaje się koniecznością z uwagi na to, że biuro Spółki znajduje się niemalże na samym rynku miasta i znalezienie w tym rejonie wolnego miejsca parkingowego często jest bardzo mało prawdopodobne. Spółka nie ma wiedzy ani możliwości generalnego wskazania jakimi pojazdami poruszają się klienci Spółki, a co za tym idzie, jaki jest status podatkowy w VAT takich pojazdów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących czynsz najmu za miejsce parkingowe.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej czynsz najmu za miejsce parkingowe, gdyż jak wskazał Wnioskodawca miejsce to nie jest przypisane do konkretnego samochodu, a mogą z niego korzystać zarówno pracownicy i partnerzy Spółki, jak i również klienci Spółki. W przypadku braku przypisania konkretnego miejsca parkingowego do konkretnego samochodu zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 1 ustawy. Natomiast w tej sytuacji nie będzie miał zastosowania art. 86a ustawy o VAT, bowiem w tym przypadku najem miejsca parkingowego nie jest związany z używaniem konkretnych pojazdów samochodowych, lecz wynika z całokształtu funkcjonowania działalności Wnioskodawcy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie e-PUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.