Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.97.2021.1.MK1
z 9 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dotyczącym ustalenia przychodu z tytułu dyskonta od obligacji nabytej na rynku wtórnym i związanych z tym obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dotyczącym ustalenia przychodu z tytułu dyskonta od obligacji nabytej na rynku wtórnym i związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny / zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (….) z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzi działalność bankową w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (j.t. Dz. U. z 2020 roku, poz. 1896 ze zm.). Wnioskodawca prowadzi także, (…), działalność maklerską, o której mowa w art. 69 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o obrocie instrumentami finansowymi (j.t. Dz. U. z 2020 roku, poz. 89, ze zm; dalej: „UOIF”). W celu prowadzenia działalności maklerskiej w ramach struktury Wnioskodawcy została wyodrębniona specjalistyczna jednostka organizacyjna, tj. Biuro Maklerskie (…) (dalej: „BM”).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca, poprzez BM, świadczy m.in. czynności polegające na przyjmowaniu i przekazywaniu zleceń nabycia lub zbycia instrumentów finansowych czy czynności polegające na wykonywaniu zleceń nabycia i zbycia instrumentów finansowych na rachunek dającego zlecenie. Wnioskodawca prowadzi także depozyt papierów wartościowych, ewidencję papierów wartościowych, księgę akcyjną dla akcji imiennych, rachunki papierów wartościowych i rachunki pieniężne oraz innego rodzaju rachunki i rejestry (np. rejestr sponsora emisji).

W ramach prowadzonej działalności BM m.in. zawiera transakcje kupna i sprzedaży obligacji, które są notowane na Giełdzie (…)(dalej: "GPW"). Wnioskodawca dokonuje ww. transakcji w imieniu i na rzecz swoich klientów - obligatariuszy (m.in. osób fizycznych, spółek nieposiadających osobowości prawnej będących podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych) posiadających rachunek maklerski w BM, z którymi zawarto Umowę o świadczenie usług maklerskich lub Umowę o przyjmowanie i przekazywanie zleceń nabycia lub zbycia instrumentów finansowych do innego podmiotu w celu ich wykonania.

W praktyce możliwa jest sprzedaż obligacji przez pierwotnego obligatariusza (tj. podmiot, który objął obligację od emitenta) kolejnym uczestnikom obrotu itd., aż do upływu terminu zapadalności obligacji. Klienci BM składają zlecenia kupna i sprzedaży papierów wartościowych notowanych na GPW, w tym właśnie m.in. zlecenia dotyczące obrotu obligacjami. W konsekwencji pośrednicząc w transakcjach dotyczących obligacji, także transakcjach dotyczących wykupu obligacji przez emitenta, Wnioskodawca może stać płatnikiem podatku i w związku z ewentualnie ciążącym na Wnioskodawcy obowiązkiem pobrania podatku od wypłacanego (stawianego do dyspozycji) obligatariuszowi przychodu w postaci dyskonta, Wnioskodawca powziął wątpliwości będące przedmiotem niniejszego wniosku.

W sytuacji, gdy dochodzi do odsprzedaży obligacji na rynku wtórnym, emitent jest efektywnie finansowany przez każdego kolejnego obligatariusza, w odniesieniu do okresu, w którym kolejny obligatariusz był posiadaczem obligacji. Konsekwencją wskazanej cechy obligacji, jako dłużnego papieru wartościowego mogącego być przedmiotem wtórnego obrotu, jest występujący w praktyce sposób kalkulacji wartości wynagrodzenia za zbycie obligacji należnego poszczególnym obligatariuszom, które wyraża się w cenie ich nabycia na rynku wtórnym. Ma to ostatecznie bowiem także wpływ na właściwe ustalenie wartości dyskonta, którego rozpoznanie aktywuje się dopiero w dniu wykupu obligacji przez emitenta.

W konsekwencji, cena nabywanych obligacji na rynku wtórnym (określana, jako cena brudna lub rozliczeniowa lub transakcyjna) jest składową:

1. bieżącej ceny za nominał obligacji (cena czysta wyrażona w procencie wartości nominalnej),
2. oraz wartości odsetek, które narosły od daty emisji obligacji lub daty ostatniej płatności kuponu odsetkowego do dnia sprzedaży obligacji.

Cena brudna odzwierciedla zatem wartość wynagrodzenia należnego zbywcy obligacji z tytułu finansowania emitenta, naliczonego za okres w którym zbywca był posiadaczem obligacji. Taki sposób konstruowania ceny sprzedaży/nabycia obligacji wynika z faktu, iż to nabywca obligacji, jako aktualny obligatariusz, otrzyma od emitenta odsetki w pełnej wysokości, za pełny okres rozliczeniowy, bez względu na to, że obligatariuszem obligacji był tylko przez część tego okresu.

Dodatkowo, dokonujący nabycia obligacji na rynku wtórnym, obok ceny za obligację (tj. wskazanej wyżej ceny brudnej), ponosi także inne wydatki związane z nabyciem (tj. wydatki bez poniesienia których, klient nie stałby się posiadaczem obligacji), w szczególności z tytułu prowizji i opłat związanych z transakcją nabycia obligacji (dalej: koszty nabycia).

Wśród transakcji dotyczących obrotu obligacjami na rynku wtórnym, w których pośredniczy BM, zdarzają się właśnie takie sytuacje, gdy wyrażona w cenie odkupienia przez emitenta wartość dowolnego typu (rodzaju) obligacji (nie koniecznie dyskontowej) nabytej przez klienta BM na rynku wtórnym, będzie wyższa od poniesionych przez niego wydatków na jej nabycie na tym rynku (ceny nabycia).

Z taką sytuacją będziemy mieć do czynienia niezależnie od tego, czy emitent w dniu wykupu obligacji kuponowej (także z jednym kuponem), na dzień zapadalności wypłaci obligatariuszowi należne odsetki, ponieważ odsetki takie są odrębnym strumieniem płatności (rodzajem przychodu) nie mającym wpływu na powstanie dyskonta.

Istotne jest bowiem, aby cena wykupu obligacji przez emitenta wyrażona w wartości nominalnej obligacji lub kwocie ostatecznie wypłaconej przez emitenta za jej wykup, była wyższa, niż cena nabycia tej obligacji wyrażona w wydatkach poniesionych na jej nabycie przez obligatariusza, ponieważ tylko w takim przypadku będziemy mieć do czynienia z dyskontem. W przeciwnym wypadku obligatariusz, na dzień wykupu obligacji przez emitenta, nie osiągnie przychodu z tytułu jej wykupu.

Z wypłatą (postawieniem do dyspozycji) przez Wnioskodawcę klientowi (obligatariuszowi) przychodu z tytułu zrealizowanego (rozpoznanego) dyskonta w rozumieniu art. 5a pkt 12 UPDOF, wiążą się po stronie Wnioskodawcy określone w art. 41 ust. 4d UPDOF obowiązki płatnika związane z naliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem do urzędu skarbowego kwoty zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 2 UPDOF. Prawidłowe ustalenie przez Wnioskodawcę przychodu z tytułu dyskonta na rzecz posiadaczy rachunków papierów wartościowych prowadzonych przez Wnioskodawcę, przedkłada się na prawidłową realizację ciążącego na Wnioskodawcy powyższego obowiązku podatkowego.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą ustalania przychodu z tytułu dyskonta od obligacji nabytych przez obligatariusza na rynku wtórnym, która odnosi się do zakresu elementów uwzględnianych po stronie wydatków na nabycie obligacji przez obligatariusza, którymi są cena brudna oraz koszty nabycia (tj. prowizje i inne opłaty poniesione przez podatnika, bez poniesienia których podatnik nie stałby się posiadaczem wykupywanej przez emitenta obligacji).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ustalając na moment wykupu przez emitenta przychód z tytułu dyskonta od obligacji nabytej przez klienta na rynku wtórnym, Wnioskodawca jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, w kwocie wydatków poniesionych przez klienta na nabycie tej obligacji powinien uwzględniać zapłaconą przez klienta kwotę wyrażoną w cenie brudnej powiększonej o koszty nabycia?

Zdaniem Wnioskodawcy,

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w ocenie Wnioskodawcy przy ustalaniu wartości dyskonta, stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca w wydatkach poniesionych przez klienta na nabycie obligacji powinien uwzględniać kwotę stanowiącą cenę brudną (transakcyjną, rozliczeniową), tj. obejmującą cenę czystą oraz cenę przypadającą na kwotę odsetek naliczonych do momentu nabycia obligacji, powiększoną o koszty nabycia, tj. kwotę prowizji i opłat bez poniesienia których podatnik nie stałby się posiadaczem wykupywanej przez emitenta obligacji.

UZASADNIENIE

Legalna, zwarta w art. 5a pkt 12 UPDOF, definicja dyskonta wskazuje, że dyskonto stanowi różnicę między kwotą uzyskaną z wykupu papieru wartościowego przez emitenta a wydatkami poniesionymi na nabycie papieru wartościowego na rynku pierwotnym lub wtórnym, a w przypadku nabycia papieru wartościowego w drodze spadku lub darowizny - różnicę między kwotą uzyskaną z wykupu a wydatkami poniesionymi przez spadkodawcę lub darczyńcę na nabycie tego papieru wartościowego.

Dyskonto od papierów wartościowych stanowi zatem przychód szczególnego rodzaju - inny niż dochód rozumiany jako nadwyżka sumy przychodów ze źródła przychodów nad kosztami ich osiągnięcia w danym roku podatkowym. Ustawodawca w art. 5a pkt 12 UPDOF, w którym zdefiniował dyskonto zrezygnował z pojęcia "przychodu" i "kosztów uzyskania przychodu". [Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 września 2014 roku, sygn. akt III SA/Wa 547/14; orzeczenie prawomocne po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2017 roku, sygn. akt II FSK 80/15].

Na mocy art. 30a ust. 1 pkt 2 UPDOF uzyskany przez podatnika dochód (przychód) z odsetek i dyskonta podlega opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Takie łączne ujęcie odsetek i dyskonta, jako przychodów z papierów wartościowych podlegających opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, pozwala uznać, że celem ustawodawcy było jednorodne podejście do przychodów z tytułu nabywania obligacji. Skoro bowiem obligacje mogą wygenerować dla ich nabywcy zarówno odsetki, jak i dyskonto, to na potrzeby wyliczenia podstawy opodatkowania należy zastosować jednolite i spójne (identyczne) podejście do tych kategorii przychodów.

Wnioskodawca zobowiązany jest jako płatnik, zgodnie z art. 41 ust. 4d UPDOF do poboru 19 % podatku dochodowego od odsetek i dyskonta od obligacji posiadanych przez klientów BM. Chociaż w art. 30a ust. 6 UPDOF zawarte jest wskazanie, iż zryczałtowany podatek od dyskonta pobiera się bez pomniejszania przychodu [w postaci dyskonta- dop. Wnioskodawcy] o koszty uzyskania, to w ocenie Wnioskodawcy powyższy przepis wprost wskazuje, iż właśnie przychód z tytułu dyskonta, określony na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5a pkt 12 UPDOF, nie podlega pomniejszeniu o koszty uzyskania przychodu, które zasadniczo w tym przypadku nie wystąpią.

Znaczenie przepisu art. 5a pkt 12 UPDOF należy odczytywać w związku z brzmieniem art. 17 ust. 1 pkt 3 UPDOF, który stanowi wprost, że przychodem z kapitałów pieniężnych jest dyskonto (odsetki) od papierów wartościowych [por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lutego 2017 roku, sygn. akt II FSK 78/15]. Tym samym można uznać dyskonto jako przychód odsetkowy, czyli oprocentowanie, które uzyskuje nabywca przy wykupie obligacji otrzymując za nie wartość nominalną, podczas gdy przy ich zakupie zapłacił cenę niższą.

Jednocześnie bez znaczenia, w ocenie Wnioskodawcy, dla takiego rozumienia dyskonta będzie fakt, że wykup obligacji nastąpi po upływie okresu, na jaki zostały wyemitowane papiery wartościowe. Tak samo rozumiane dyskonto zaistnieje w przypadku odkupienia papierów przed terminem ich zapadalności, chociaż wówczas posiadacz obligacji przychód uzyska szybciej (wykup obligacji przez emitenta nastąpi przed terminem). Nadal jednak ten swoistego rodzaju przychód odsetkowy wyrażony kwotowo, a nie procentowo, jaki realizuje w ten sposób posiadacz obligacji przez kupno takiego instrumentu wierzycielskiego rynku kapitałowego poniżej jej wartości nominalnej, stanowi istotę dyskonta.

Kluczową zatem kwestią mającą wpływ na prawidłowe wyliczenie wartości przychodu z tytułu dyskonta będzie ustalenie znaczenia pojęcia „wydatki na nabycie” zawartego w legalnej definicji dyskonta. Wobec braku określenia tego terminu na gruncie UPDOF, odnieść się należy do jego słownikowego znaczenia. I tak zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), wydatek oznacza sumę, która ma być wydana albo sumę wydaną na coś.

Taka słownikowa definicja wydatków jest także potwierdzana przez wykładnię systemową i pozostaje w zgodzie z definicją kosztu uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia papieru wartościowego, zawartą w art. 23 ust. 1 pkt 38 UPDOF. Skoro wydatki poniesione na nabycie papieru wartościowego stają się kosztem w przypadku ich odpłatnego zbycia lub wykupu przez emitenta, to wydatki rozpoznawane jako koszt na moment ustalania dyskonta od obligacji (data wykupu przez emitenta) winny być tożsame.

Warto wspomnieć, iż w orzecznictwie przyjmuje się, że przez wydatki na nabycie udziałów (akcji), innych papierów wartościowych, o jakich mowa w art. 23 ust. 1 pkt 38 UPDOF, należy rozumieć dokonane przez podatnika wydatki bezpośrednio związane z nabyciem udziałów (akcji), innych papierów wartościowych, w szczególności zaś cenę nabycia, opłaty notarialne, prowizje biura maklerskiego, itp. (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 października 2010 roku, sygn. akt III SA/Wa 2329/09, przywołany ostatnio w wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 8 października 2019 roku, sygn. akt II FSK 3622/17).

Mając na uwadze powyższą wykładnię określenia „wydatki na nabycie papieru wartościowego”, w ocenie Wnioskodawcy do wyliczenia dyskonta w wydatkach poniesionych przez podatnika na nabycie obligacji winna być uwzględniona, w zależności od sposobu nabycia obligacji przez podatnika, cena nabycia obligacji na rynku pierwotnym lub wtórnym (w tym przypadku cena brudna) oraz inne poniesione na nabycie tej obligacji wydatki, w tym prowizje i opłaty bankowe, bez poniesienia których podatnik nie mógłby stać się posiadaczem tej obligacji, ponieważ bez ich poniesienia nie doszłoby do sfinalizowania transakcji kupna-sprzedaży papieru wartościowego na rynku pierwotnym czy też wtórnym.

Oczyszczenie, w procesie wyliczenia dyskonta, ceny brudnej (transakcyjnej) o cenę odnoszącą się do narosłych odsetek, a tym samym uwzględnienie ceny czystej nabycia, stanowiłoby tylko o częściowym zaliczeniu wydatków poniesionych na nabycie obligacji, dla której wyliczane jest dyskonto, a tym samym pozostawałoby w sprzeczności z przyjętą przez sądy administracyjne wykładnią określenia „wydatki na nabycie papieru wartościowego”.

Bez znaczenia jednocześnie pozostaje fakt, że choć dyskonto stanowi element wartości nominalnej papieru wartościowego otrzymywanego w zamian za udostępniany kapitał i jest wypłacane przez emitenta obligacji w momencie zwrotu kwoty głównej, to niewątpliwie realnym przysporzeniem (wynagrodzeniem) dla posiadacza tego papieru wartościowego jest wyłącznie i jedynie ta część wypłacanego mu przez emitenta świadczenia, która przewyższa wydatki poniesione na nabycie obligacji, tj. poniesioną cenę brudną i koszty nabycia.

Powyższe ma także swoje umocowanie w analogicznych, na gruncie UPDOF, sposobach definiowania ceny nabycia określonych składników majątkowych, np. przy nabyciu środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (art. 22g ust. 3 UPDOF), ustawodawca, na potrzeby ustalenia wartości początkowej tych składników majątkowych, nakazuje przyjąć całkowitą kwotę należną zbywcy także, w niektórych przypadkach, powiększoną o dodatkowe koszty.

W ocenie Wnioskodawcy wobec braku legalnej definicji ceny zakupu obligacji, brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska, że cena zakupu papieru wartościowego, będąca składową wydatków poniesionych na ich nabycie, powinna obejmować faktyczną całkowitą kwotę zapłaconą przez nabywcę obligacji, w tym także uwzględniającą narosłe odsetki.

Za powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, przemawia także fakt wprowadzenia od 1 stycznia 2014 roku na gruncie UPDOF, istotnej zmiany w zakresie definicji dyskonta.

Przed tą datą dyskonto było definiowane jako różnica między kwotą uzyskaną z wykupu papieru wartościowego przez emitenta a ceną zakupu papieru wartościowego na rynku pierwotnym lub wtórnym, a w przypadku nabycia papierów wartościowych w drodze spadku lub darowizny dyskonto oznacza różnicę pomiędzy ceną wykupu a ceną zakupu tych papierów przez spadkodawcę lub darczyńcę.

Tym samym dla ustalenia dyskonta ustawodawca nakazywał porównywać ze sobą dwie wartości, tj. cenę zakupu obligacji i cenę ich wykupu przez emitenta, przy czym za cenę zakupu należało przyjąć cenę, którą zapłacono za papier wartościowy przy transakcji zakupu bezpośrednio poprzedzającej wykup tego papieru przez emitenta [por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 września 2010 roku, sygn. akt III SA/Wa 1487/10; orzeczenie prawomocne].

Powyższe znajdowało także swoje uzasadnienie m.in. w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 20 maja 2002 roku (PB5/RB-033-230-1269/02) dotyczącym opodatkowania dochodów kapitałowych, wskazane zostało, iż podatek od przychodu z dyskonta będzie obliczany od różnicy między ceną zakupu na rynku pierwotnym, jak i wtórnym, a kwotą uzyskiwaną z tytułu wykupu papieru wartościowego. Ceną zakupu, o której wyżej mowa, jest kwota wydatkowana przez nabywcę danego papieru wartościowego za jego wartość nominalną. Do ceny zakupu nie zalicza się kwoty wynikającej z wartości wykupywanych odsetek.

W nowym stanie prawnym, obowiązującym od dnia 01 stycznia 2014 roku, w definicji dyskonta zawartej w art. 5a pkt 12 UPDOF, nastąpiła zmiana polegająca na zastąpieniu „ceny zakupu” papieru wartościowego „wydatkami poniesionymi na nabycie” tego papieru wartościowego. Ustawodawca zmienił definicję dyskonta, co może wskazywać, że jego celem była modyfikacja sposobu ustalania ceny nabycia obligacji - w wyniku zmiany definicji, na potrzeby ustalenia dyskonta od papierów wartościowych, ustawa posługuje się bowiem obecnie określeniem „wydatki poniesione na nabycie”, które to pojęcie jest pojęciem szerszym od, poprzednio zawartej w definicji, „ceny zakupu”

Niezależnie, warto także odnieść się do definicji ceny zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 roku o informowaniu o cenach towarów i usług (j.t. Dz. U. z 2017 roku, poz. 1830 ze zm.), przez którą ustawodawca rozumie wyrażoną w jednostkach pieniężnych wartość, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Powyższe pozwala bezsprzecznie przyjąć, iż skoro nabywca obligacji w celu zrealizowania transakcji jest obowiązany do uiszczenia kwoty obejmującej zarówno wartość wynikającą z bieżącego kursu obligacji, jak i cenę za odsetki przypadające na daną obligację w dniu jej nabycia przez klienta, to za cenę zakupu obligacji należy uznać całkowitą kwotę wydatkowaną przez nabywcę obejmującą oba powyższe elementy składające się na cenę brudną (transakcyjną), która obok prowizji i innych opłat, bez poniesienia których nie doszło by do nabycia obligacji, stanowi wydatki poniesione na nabycie tej obligacji. Tym samym suma tych kwot, w zestawieniu z kwotą zapłaconą przez emitenta z tytułu wykupu obligacji (różnica pomiędzy tymi wartościami), będzie wyznaczała wartość dyskonta, o którym mowa w art. 5a pkt 12 UPDOF tj. przychód, od którego Wnioskodawca jako płatnik, na mocy art. 30a ust. 1 pkt 2 UPDOF zobowiązany będzie do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego.

W związku z powyższym, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska, co do oceny konsekwencji podatkowych przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w przedmiotowej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.