Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.66.2021.1.JK
z 26 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 lutego 2021 r. (data wpływu 19 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy posiadane dokumenty stanowią dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług i czy posiadając te dokumenty oraz po spełnieniu reszty przesłanek, Wnioskodawca ma prawo zastosować dla takiej sprzedaży stawkę podatku 0%, przewidzianą dla eksportu towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy posiadane dokumenty stanowią dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług i czy posiadając te dokumenty oraz po spełnieniu reszty przesłanek, Wnioskodawca ma prawo zastosować dla takiej sprzedaży stawkę podatku 0%, przewidzianą dla eksportu towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą pod nazwą (…) z siedzibą w miejscowości (…), która zajmuje się produkcją i sprzedażą urn do przechowywania prochów zmarłych.

Wspomniane artykuły Wnioskodawca sprzedaje na rzecz osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej oraz firm mających miejsce zamieszkania i siedzibę przede wszystkim poza terytorium Unii Europejskiej m.in. w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, Kanadzie, Australii. Zainteresowany prowadzi również sprzedaż na rzecz osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej oraz firm mających miejsce zamieszkania i siedzibę na terenie Unii Europejskiej, ale jest to bardzo niewielka ilość, zaledwie kilka procent ogólnej sprzedaży. Jednak w niniejszym opisie sprawy Wnioskodawca chciałby się odnieść do sprzedaży artykułów poza granicę Unii Europejskiej.

Sprzedaży Wnioskodawca dokonuje za pośrednictwem portali internetowych: (…) oraz poprzez firmową stronę internetową (…). Wysyłka towarów w każdym przypadku organizowana jest przez firmę Wnioskodawcy i odbywa się za pośrednictwem firm kurierskich.

Przykładowa transakcja wygląda następująco:

1. Klient (osoba fizyczna lub firma w tym przypadku będąca spoza UE) składa zamówienie poprzez portal internetowy typu (…) lub poprzez firmową stronę internetową
2. Klient płaci za zamówienie (na potwierdzeniu płatności jest widoczny adres doręczenia poza granice UE).
3. Wnioskodawca po otrzymaniu płatności wystawia fakturę VAT, stosując stawkę podatku 0%.
4. Następnie Wnioskodawca zamawia przesyłkę w firmie kurierskiej. Automatycznie generuje się pokwitowanie wysyłki. Dokument ten drukuje się razem z listem przewozowym. Zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby, firmy (wraz z adresem dostawy w tym nazwę kraju, do którego ma zostać wysłana), która kupiła towar oraz numer przesyłki aby można było ją „śledzić” w systemie i sprawdzić czy została dostarczona i czy nabywca ją odebrał. Zawsze gdy tylko odbiorca otrzyma przesyłkę w systemie gdzie można ją „śledzić” pojawia się potwierdzenie, że nabywca odebrał przesyłkę.
   Komunikat obrazujący całą drogę przesyłki, czyli od momentu kiedy opuści ona firmę, aż do momentu kiedy osoba, która nabyła towar ją odbierze, można bezproblemowo wydrukować z systemu śledzenia przesyłek, który posiada każda z firm kurierskich.
5. Jak tylko w systemie śledzenia przesyłek pojawi się informacja, że przesyłka opuściła teren UE Wnioskodawca stara się o pozyskanie od firm kurierskich komunikatu IE-599, jako dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, co następnie pozwoli na wykazanie tej sprzedaży w ewidencji za dany okres rozliczeniowy stosując stawkę podatku VAT 0%.
6. Nabywca otrzymuje i odbiera przesyłkę z towarem i jednocześnie w systemie śledzenia przesyłek danej firmy kurierskiej pojawia się potwierdzenie, że przesyłka została dostarczona i odebrana przez nabywcę.
   
   

Wnioskodawca wskazał, że pozyskanie od firm kurierskich komunikatu IE-599, a więc dokumentacji, która potwierdza, że przesyłka opuściła granice Unii Europejskiej jest bardzo trudne. Zdarza się tak, że po wysłaniu 30 przesyłek, komunikat IE-599 Wnioskodawca otrzymuje tylko np. do 17 z nich i to po długim czasie. Nie pomagają ponaglenia pisane do firm kurierskich w formie wiadomości e-mail oraz telefony. Ze względów organizacyjnych, które obowiązują w firmach kurierskich, a więc z powodu okoliczności niezależnych od firmy Wnioskodawcy, niemożliwe jest uzyskanie komunikatów IE-599 na bieżąco, do każdej przesyłki wysłanej przez Wnioskodawcę poza granice UE. Co za tym idzie przesyłek, dla których Wnioskodawca nie posiada tego komunikatu, nie ujmuje w danym okresie rozliczeniowym jako towaru do którego można zastosować stawkę podatku VAT 0%.

Powoduje to, że Wnioskodawca musi je ewidencjonować w następnym okresie rozliczeniowym. W wyniku tego, że komunikaty IE-599 Wnioskodawca otrzymuje z dużym opóźnieniem i w dużej rozciągłości czasowej, generuje to dodatkowe, uciążliwe i czasochłonne obowiązki administracyjno-organizacyjne. Niezwykle trudne jest jednoczesne pilnowanie aby wszystkie przesyłki, które zostały wysłane poza granice UE, otrzymały wspomniany komunikat (zwłaszcza, że jest on dostarczany w dużej rozciągłości czasowej) i realizowanie nowych zamówień.

Wysyłając przesyłki poza granicę UE Wnioskodawca dysponuje dokumentami innymi niż komunikat IE-599, które według Wnioskodawcy również potwierdzają te same elementy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt czy dokumenty, którymi dysponuje mogą być przedstawiane jako te, które potwierdzają, że przesyłka opuściła granice Unii Europejskiej i czy te dokumenty będą zgodne z art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy uprawnią do wykazania sprzedaży w ewidencji za dany okres rozliczeniowy stosując stawkę podatku VAT 0%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wysyłania towaru do osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej lub firmy poza granice Unii Europejskiej, za pośrednictwem firmy kurierskiej, dokument, który w przypadku zamówienia przesyłki w tejże firmie kurierskiej generuje się automatycznie i zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy) w połączeniu z wydrukiem, z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę stanowią dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług i czy posiadając te dokumenty oraz po spełnieniu reszty przesłanek, Wnioskodawca ma prawo zastosować dla takiej sprzedaży stawkę podatku 0%, przewidzianą dla eksportu towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokument, który w następstwie zamówienia przesyłki w firmie kurierskiej generuje się automatycznie i zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy i czy nabywca ją odebrał) w połączeniu z wydrukiem z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę, stanowią dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że posiadając te dokumenty, w przypadku wysyłania towaru do osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub firmy poza granice Unii Europejskiej, za pośrednictwem firmy kurierskiej, i po spełnieniu reszty przesłanek, firma ma prawo zastosować dla takiej sprzedaży stawkę podatku 0%, przewidzianą dla eksportu towarów.

Konstrukcja art. 41 ust. 6a ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że wymienione w tym przepisie dokumenty są jedynie dokumentami przykładowymi, stanowiącymi dowód potwierdzający wywóz towarów poza UE.

Wnioskodawca uważa, że jako podatnik może posługiwać się wskazanymi wyżej dokumentami jako tymi, które potwierdzają, że przesyłka opuściła granice UE i mam prawo zastosować dla takiej sprzedaży stawkę podatku 0% przewidzianą dla eksportu towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Na mocy art. 2 pkt 3 ustawy, przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (...) .

Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

– jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Ustawodawca definiując pojęcie eksportu towarów, dokonał rozróżnienia sytuacji, gdy będący przedmiotem wywozu towar jest wywożony przez dostawcę lub na jego rzecz oraz, gdy jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz. Sytuacja kiedy dostawca lub podmiot przez niego upoważniony sam dokonuje wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej – stanowi tzw. eksport bezpośredni. Eksport pośredni natomiast ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej, w wykonaniu dostawy towarów, jest dokonywany przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium Polski lub na jego rzecz.

Należy zauważyć, że art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy przewiduje, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega eksport towarów, jednak z uwagi na terytorialny charakter podatku VAT, opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które w przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Tylko zatem wywóz towarów, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Unii Europejskiej znajdują się na terytorium kraju, stanowi eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, podlegający w Polsce – jako miejscu świadczenia – opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%.

W kwestii eksportu towarów wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt I FPS 3/12 orzekając, że: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Z powyższego nie wynika, że podlegający eksportowi towar musi opuścić terytorium Unii Europejskiej za pośrednictwem krajowego granicznego urzędu celnego, gdyż może to nastąpić poprzez każdy unijny urząd celny, lecz niezbędnym jest, aby transport (wysyłka) tego towaru, przed opuszczeniem terytorium Unii Europejskiej, rozpoczął się na terytorium Polski oraz istotne jest, aby transport miał nieprzerwany charakter. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt fizyczny tego transportu, czyli o to aby transportu dokonywał np. tylko jeden podmiot (np. spedytor) czy też towar nie mógł być przeładowany, czy chwilowo składowany. Istotne jest, aby przeznaczeniem nadanego towaru było tylko jego wywiezienie z terytorium Unii Europejskiej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą, która zajmuje się produkcją i sprzedażą urn do przechowywania prochów zmarłych.

Wspomniane artykuły Wnioskodawca sprzedaje na rzecz osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej oraz firm mających miejsce zamieszkania i siedzibę przede wszystkim poza terytorium Unii Europejskiej m.in. w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, Kanadzie, Australii. Wnioskodawca prowadzi również sprzedaż na rzecz osób fizycznych, nieprowadzących działalności gospodarczej oraz firm mających miejsce zamieszkania i siedzibę na terenie Unii Europejskiej ale jest to bardzo niewielka ilość, zaledwie kilka procent ogólnej sprzedaży. Jednak w niniejszym opisie sprawy Wnioskodawca chciałby się odnieść do sprzedaży artykułów poza granicę Unii Europejskiej.

Sprzedaży Wnioskodawca dokonuje za pośrednictwem portali internetowych: (…) oraz poprzez firmową stronę internetową (…). Wysyłka towarów w każdym przypadku organizowana jest przez firmę Wnioskodawcy i odbywa się za pośrednictwem firm kurierskich.

Przykładowa transakcja wygląda następująco:

1. Klient (osoba fizyczna lub firma w tym przypadku będąca spoza UE) składa zamówienie poprzez portal internetowy typu (…) lub poprzez firmową stronę internetową.
2. Klient płaci za zamówienie (na potwierdzeniu płatności jest widoczny adres doręczenia poza granice UE).
3. Wnioskodawca po otrzymaniu płatności wystawia fakturę VAT, stosując stawkę podatku 0%.
4. Wnioskodawca zamawia przesyłkę w firmie kurierskiej. Automatycznie generuje się pokwitowanie wysyłki. Dokument ten drukuje się razem z listem przewozowym. Zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby, firmy (wraz z adresem dostawy w tym nazwę kraju, do którego ma zostać wysłana), która kupiła towar oraz numer przesyłki aby można było ją „śledzić” w systemie i sprawdzić czy została dostarczona i czy nabywca ją odebrał. Zawsze gdy tylko odbiorca otrzyma przesyłkę w systemie gdzie można ją „śledzić” pojawia się potwierdzenie, że nabywca odebrał przesyłkę.
   Komunikat obrazujący całą drogę przesyłki, czyli od momentu kiedy opuści ona firmę, aż do momentu kiedy osoba, która nabyła towar ją odbierze, można bezproblemowo wydrukować z systemu śledzenia przesyłek, który posiada każda z firm kurierskich.
5. Jak tylko w systemie śledzenia przesyłek pojawi się informacja, że przesyłka opuściła teren UE Wnioskodawca stara się o pozyskanie od firm kurierskich komunikatu IE-599, jako dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej, co następnie pozwoli na wykazanie tej sprzedaży w ewidencji za dany okres rozliczeniowy stosując stawkę podatku VAT 0%.
6. Nabywca otrzymuje i odbiera przesyłkę z towarem i jednocześnie w systemie śledzenia przesyłek danej firmy kurierskiej pojawia się potwierdzenie, że przesyłka została dostarczona i odebrana przez nabywcę.
   
   

Wnioskodawca wskazał, że pozyskanie od firm kurierskich komunikatu IE-599, a więc dokumentacji, która potwierdza, że przesyłka opuściła granice Unii Europejskiej jest bardzo trudne. Zdarza się tak, że po wysłaniu 30 przesyłek, komunikat IE-599 Wnioskodawca otrzymuje tylko np. do 17 z nich i to po długim czasie. Nie pomagają ponaglenia pisane do firm kurierskich w formie wiadomości e-mail oraz telefony. Ze względów organizacyjnych, które obowiązują w firmach kurierskich, a więc z powodu okoliczności niezależnych od Wnioskodawcy, niemożliwe jest uzyskanie komunikatów IE-599 na bieżąco, do każdej przesyłki wysłanej poza granice UE.

W wyniku tego, że komunikaty IE-599 Wnioskodawca otrzymuje z dużym opóźnieniem i w dużej rozciągłości czasowej, generuje to dodatkowe, uciążliwe i czasochłonne obowiązki administracyjno-organizacyjne. Wysyłając przesyłki poza granicę UE Wnioskodawca dysponuje dokumentami innymi niż komunikat IE-599, które według Wnioskodawcy również potwierdzają te same elementy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt czy dokumenty, którymi dysponuje czyli dokument, który w firmie kurierskiej generuje się automatycznie i zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy) w połączeniu z wydrukiem, z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę stanowią dokumenty, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy i czy posiadając te dokumenty oraz po spełnieniu reszty przesłanek, Wnioskodawca ma prawo zastosować dla takiej sprzedaży stawkę podatku 0%, przewidzianą dla eksportu towarów.

Mając na względzie wskazany opis sprawy, należy stwierdzić, że opisane transakcje dostawy towarów spełniają warunek podstawowy do uznania ich za eksport towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 ustawy, ponieważ miejscem rozpoczęcia wywozu jest terytorium Polski, a wywóz towarów z Polski poza terytorium Unii Europejskiej następuje w ramach transportu o nieprzerwanym charakterze.

Jednak, aby spełniona została definicja eksportu, w myśl ww. przepisu oraz jego opodatkowanie stawką podatku w wysokości 0%, konieczne jest spełnienie również warunku dotyczącego potwierdzenia wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Spełnienie tego warunku ma gwarantować, że faktycznie nastąpił wywóz towarów i że bez ich powrotnego przywozu nie będą one przedmiotem dostawy na terytorium kraju, która poprzez zastosowanie stawki 0% byłaby faktycznie nieopodatkowana.

Stawka podatku – stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W świetle art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi.

Jedną z czynności, która korzysta z obniżonej stawki podatku od towarów i usług jest eksport towarów.

W myśl przepisu art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. a, stawka podatku wynosi 0%.

Jednakże zgodnie z art. 41 ust. 6 ustawy, stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Na podstawie art. 41 ust. 6a ustawy, dokumentem, o którym mowa w ust. 6, jest w szczególności:

1. dokument w formie elektronicznej otrzymany z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych albo potwierdzony przez właściwy organ celny wydruk tego dokumentu;
2. dokument w formie elektronicznej pochodzący z systemu teleinformatycznego służącego do obsługi zgłoszeń wywozowych, otrzymany poza tym systemem, jeżeli zapewniona jest jego autentyczność;
3. zgłoszenie wywozowe w formie papierowej złożone poza systemem teleinformatycznym służącym do obsługi zgłoszeń wywozowych albo jego kopia potwierdzona przez właściwy organ celny.
   
   

Art. 41 ust. 11 ustawy stwierdza natomiast, że przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, otrzymał dokument, o którym mowa w ust. 6, z którego wynika tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio.

Jak wskazuje art. 41 ust. 6 ustawy, aby podatnik miał prawo zastosować stawkę podatku w wysokości 0% do eksportu towarów, przed terminem do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, musi posiadać dokument potwierdzający wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast katalog dokumentów wskazany w art. 41 ust. 6a ustawy jest otwarty, co oznacza, że podatnik dla wykazania eksportu może posłużyć się każdym dokumentem, który jednoznacznie i w sposób niebudzący wątpliwości potwierdza wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej.

Jak wskazał Wnioskodawca zleca on dostarczenie przesyłki firmie kurierskiej, gdzie automatycznie generuje się pokwitowanie wysyłki. Dokument ten drukuje się razem z listem przewozowym i zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy) w połączeniu z wydrukiem, z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę. Ze względów organizacyjnych, które obowiązują w firmach kurierskich, a więc z powodu okoliczności niezależnych od Wnioskodawcy, zdarza się, że niemożliwe jest uzyskanie komunikatów IE-599 na bieżąco, do każdej przesyłki wysłanej poza granice UE, dlatego komunikaty IE-599 Wnioskodawca otrzymuje z dużym opóźnieniem i w dużej rozciągłości czasowej.

Mając na uwadze ww. okoliczności oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że brak jest prawnej możliwości uznania tej czynności za eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. a ustawy, uprawniający do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, o której mowa w art. 41 ust. 4 ustawy. W przedstawionym powyżej sposobie wysyłki Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem otrzymanym od właściwego organu celnego, potwierdzającym wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej. Posiadane bowiem przez Wnioskodawcę dokumenty, które generują się z systemu firmy kurierskiej, zawierające: dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy) w połączeniu z wydrukiem, z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę – nie są dokumentami potwierdzającymi wywóz towarów potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

W konsekwencji, w przypadku dostawy towarów poza terytorium Unii Europejskiej, posiadając wyłącznie dokumenty, które generują się z systemu firmy kurierskiej, zawierające: dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy) w połączeniu z wydrukiem, z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę, Wnioskodawca nie będzie miał możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0%.

Podsumowując, w przypadku wysyłania przez Wnioskodawcę towaru do osoby fizycznej, nieprowadzącej działalności gospodarczej lub firmy poza granice Unii Europejskiej, za pośrednictwem firmy kurierskiej, dokument, który w przypadku zamówienia przesyłki w tejże firmie kurierskiej generuje się automatycznie i zawiera dane firmy Wnioskodawcy, dane osoby lub firmy, która nabyła towar (w tym adres dostawy, kraj, a więc też informację, że opuściła granice UE) oraz numer przesyłki (aby można było ją „śledzić” i sprawdzić czy została dostarczona do nabywcy) w połączeniu z wydrukiem, z systemu umożliwiającego „śledzenie” przesyłek, na którym widnieje informacja, że przesyłka została odebrana przez nabywcę nie będą stanowiły dokumentów, o których mowa w art. 41 ust. 6 i 6a ustawy, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał prawa zastosować dla takiej dostawy towarów stawki podatku przewidzianej dla eksportu towarów 0%, o której mowa w art. 41 ust. 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.