Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.188.2017.10.ALN
z 14 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia i zwrot akt 28 stycznia 2021 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt I FSK 681/18 (data wpływu 30 grudnia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2017 r. (data wpływu 24 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy - dokonującego sprzedaży działek o numerach ewidencyjnych 1, 2, 3, 4 oraz sprzedaży 6/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność o nr 5 - za podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 i ust. 2 ustawy -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy - dokonującego sprzedaży działek o numerach ewidencyjnych:

• 1, 2, 3, 4 oraz sprzedaży 6/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność o nr 5 - za podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 i ust. 2 ustawy;
  

• 6, 7, 8, 9 oraz sprzedaży 4/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność o nr 5 - za podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 i ust. 2 ustawy.
  
  

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 15 maja 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: 0113-KDIPT1-3.4012.188.1.ALN, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieuznania Wnioskodawcy - dokonującego sprzedaży działek o numerach ewidencyjnych 1, 2, 3, 4 oraz sprzedaży 6/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność o nr 5 - za podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 i ust. 2 ustawy.

Indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego z dnia 15 maja 2017 r. znak 0113-KDIPT1-3.4012.188.2017.1.ALN została skutecznie doręczona w dniu 22 maja 2017 r., wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 1 czerwca 2017 r. (data wpływu), zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 9 czerwca 2017 r. znak 0113-KDIPT1-3.4012.188.2017.2.JM (skuteczne doręczenie w dniu 20 czerwca 2017 r.).

Wnioskodawca na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego złożył skargę w dniu 10 lipca 2017 r. (data nadania 5 lipca 2017 r.). Wnioskodawca zaskarżył wydaną interpretację indywidualną i wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji prawa podatkowego w całości.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną interpretację.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z dnia 1 lutego 2018 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt I FSK 681/18 (data wpływu 30 grudnia 2020 r.) oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17, na interpretację indywidualną z dnia 15 maja 2017 r. znak: 0113-KDIPT1-3.4012.188.2017.1.ALN (data wpływu akt 28 stycznia 2021 r.).

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 1936 r. dziadek Wnioskodawcy zakupił gospodarstwo rolne o powierzchni 3 ha położone w miejscowości (...) między (…) a (…) . Następnym właścicielem ww. nieruchomości zostali rodzice Wnioskodawcy, którzy w latach 90-tych zrobili darowiznę dla Wnioskodawcy i Jego brata po ok. 1/3 nieruchomości dla każdego. Na swojej części rodzice wybudowali dom, gdzie aktualnie mieszkają. Rodzice Wnioskodawcy są w podeszłym wieku i chcieli mieć jakieś zabezpieczenie, ewentualnie kupić mieszkanie w (…). W związku z powyższym Wnioskodawca zrobił w 2014 r. darowiznę dla mamy wielkości 4/10 udziału w działce, którą od nich otrzymał.

Mama Wnioskodawcy chciała sprzedać swój udział, ale nie znalazła chętnych na zakup udziału. W związku z powyższym zniesiono współwłasność działki nr 5/1 położonej w miejscowości (...) Gmina (...) wydzielając 9 działek w tym jedną komunikacyjną. Powstały następujące działki: 6; 1; 7; 2; 8; 3; 9; 4; 5. Działki o nr: 1; 2; 3; 4 są własnością Wnioskodawcy, działki o nr 6; 7; 8; 9 są własnością mamy Wnioskodawcy (…), natomiast działka 5 jest we współwłasności w udziałach: Wnioskodawca 6/10 i jego mamy 4/10. Wszystkie działki są niezabudowane a w rejestrze gruntów oznaczone są jako działki rolne R oraz leśne Ls. Żadna z działek po podziale nie została uzbrojona w media. Mama Wnioskodawcy rozważa o ile to będzie możliwe przyłączenie gazu do budynku mieszkalnego położonego na działce, której nie dotyczy zapytanie, przyłącze może przebiegać przez działkę komunikacyjną objętą zapytaniem.

Wnioskodawca od 2007 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami oraz wycen nieruchomości, ale przedmiotowa nieruchomość nie jest w żaden sposób związana z prowadzona działalnością.

Działki 6; 1; 7; 2; 8; 3; 9; 4; 5 nie były i nie są udostępniane innym osobom na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze ani takich działania nie są planowane.

Wnioskodawca wskazał, że nie podejmuje aktualnie działań marketingowych dotyczących działek 6; 1; 7; 2; 8; 3; 9; 4; 5 ponieważ nie jest przekonany czy je będą sprzedawać a już na pewno nie wszystkie.

Wnioskodawca podał, że w 2007 r. uzyskał decyzję o warunkach zabudowy dla budynku mieszkalnego jednorodzinnego dla działki 5/1. Dla wskazanych powyżej działek po zniesieniu współwłasności nie występował Wnioskodawca ani jego mama o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i na razie nie mają takich planów chyba, że przy ewentualnej sprzedaży działki taki warunek postawi kupujący. Dla obszaru (...) Gmina (...) nie uchwaliła miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonując sprzedaży 9 działek o nr ewidencyjnych 6; 1; 7; 2; 8; 3; 9; 4; 5 położonych w (…) Gmina (...) wg wskazanego w pozycji 74 zaistniałego stanu faktycznego, Wnioskodawca będzie działał jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2016, poz. 710 ze zm. - dalej jako: u.p.t.u.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieruchomość należy do rodziny od trzech pokoleń, a przez Wnioskodawcę została nabyta w drodze darowizny od rodziców w 1996 r. kiedy Wnioskodawca pracował w sferze budżetowej i nie prowadził działalności gospodarczej ani nie miał nawet takich planów. Sytuacja materialna oraz wiek rodziców spowodowały, że Wnioskodawca rozważa sprzedaż części działek. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca uważa, że jest to realizowanie prawa własności co do majątku rodzinnego, prywatnego, a w konsekwencji działanie takie nie nosi żadnych znamion działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość jest od wielu lat własnością rodzinną i nie ma przesłanek aby przypisywać Wnioskodawcy działania z zamiarem stworzenia sobie źródła dochodów z nieruchomości w ramach działalności gospodarczej, na co wskazuje jej historia. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że brak jest podstaw do naliczania podatku od towarów i usług, gdyż nie występują zorganizowane działania gospodarcze typu: nabycie nieruchomości z zamiarem zbycia z zyskiem, uzbrojenie techniczne, nakłady, stworzenie koncepcji zagospodarowania terenu z zamiarem sprzedaży w niedługim czasie. Brak jest ciągłości procesu polegającego na uczynieniu z tego ciągłego źródła dochodu i powtarzalności tych działań, gdyż w tym przypadku ewentualna sprzedaż dotyczy sprzedaży majątku własnego. Jest to konsumowanie nabytego 20 lat temu w przypadku Wnioskodawcy i Jego mamy jeszcze wcześniej, majątku osobistego w ramach prawa własności, a nie działalności gospodarczej.

W związku ze stanem faktycznym Wnioskodawca uważa, że ewentualna sprzedaż części działek nie spowoduje powstania statusu podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług

Mając na uwadze rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt I FSK 681/18, należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dniu wydania pierwotnej interpretacji nr 0113-KDIPT1-3.4012.188.1.ALN z dnia 15 maja 2017 r. w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku ww. orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt I FSK 681/18.

Ponadto należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja została wydana w zakresie nieuznania Wnioskodawcy - dokonującego sprzedaży działek o numerach ewidencyjnych 1, 2, 3, 4 oraz sprzedaży 6/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność o nr 5 - za podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 i ust. 2 ustawy.

Natomiast w zakresie uznania Wnioskodawcy - dokonującego sprzedaży działek o numerach ewidencyjnych 6, 7, 8, 9 oraz sprzedaży 4/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność o nr 5 - za podatnika w rozumieniu art. 15 ust 1 i ust. 2 ustawy wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle zatem ww. przepisów, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwe zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych wyjaśnień, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Mając na względzie tezy płynące z wyżej powołanych rozstrzygnięć TSUE stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w latach 90-tych otrzymał w darowiźnie ok. 1/3 nieruchomości nr 5/1. Wnioskodawca w 2014 r. darował mamie 4/10 udziału w działce, którą otrzymał od rodziców. Następnie zniesiono współwłasność działki nr 5/1 położonej w miejscowości (...) Gmina (...) wydzielając 9 działek w tym jedną komunikacyjną. Działki o nr: 1, 2, 3, 4 są własnością Wnioskodawcy, natomiast działka 5 jest we współwłasności w udziałach: Wnioskodawca 6/10 i jego mamy 4/10. Wszystkie działki są niezabudowane a w rejestrze gruntów oznaczone są jako działki rolne R oraz leśne Ls. Wnioskodawca podał, że w 2007 r. uzyskał decyzję o warunkach zabudowy dla budynku mieszkalnego jednorodzinnego dla działki 5/1. Dla wskazanych powyżej działek po zniesieniu współwłasności nie występował Wnioskodawca ani jego mama o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy przytoczyć stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17, w którym wskazano, cyt.: „(…) stwierdzenie czy dana osoba fizyczna, sprzedając działki gruntu działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Powyższe potwierdza również wyrok TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 (powołany przez obie strony), choć dotyczący osób, które nabyły grunty orne, a następnie grunty te sprzedały. Z orzeczenia tego wynika co do zasady, że jeżeli dana osoba w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2000/112, zmienionej Dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Nie jest przy tym tak jak uważa organ interpretacyjny, że elementem decydującym o zorganizowanej aktywności wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami jest fakt wystąpienia przez niego o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (przed podziałem) i podział nieruchomości, w wyniku którego powstało kilkanaście działek. Skarżący nie wystąpił choćby z wnioskiem o lokalizację sieci wodociągowej i energetycznej oraz o wydanie warunków technicznych przyłączenia do sieci wody i innych mediów. Nie wykazał też chęci wykonywania działań marketingowych w celu sprzedaży działek (np. wystawienie tablicy na działce, zamieszczanie ogłoszeń w Internecie, reklama w innych środkach masowego komunikowania itp.). Decyzja o warunkach zabudowy to przecież ustalająca warunki zmiany sposobu zagospodarowania terenu poprzez budowę obiektu budowlanego lub wykonanie innych robót budowlanych wydawana w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania terenu - art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778 ze zm.). Wystąpienie o taka decyzję jest prostym wykonywaniem prawa własności i nie może być ujmowane jako aktywność profesjonalnego pomiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Dla podkreślenia wagi powyższego stwierdzenia warto w tym miejscu zacytować fragment powołanego wyżej orzeczenia TSUE, zgodnie z którym okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego (teza 38).

Kontynuując zauważyć też należy, że wnioskodawca nie przedsięwziął takich działań, które Trybunał zakwalifikował jako znamiona profesjonalnej działalności gospodarczej jak wskazane wyżej uzbrojenie terenu w media lub działania marketingowe (teza 40). Za działania marketingowe nie można bowiem uznać planowanych spotkań z potencjalnymi nabywcami działek, zawieranie umów przedwstępnych i w końcu umów przenoszących własność.

Reasumując zauważyć należy, że aktywność wnioskodawcy nie wykracza poza zwykły, racjonalny zarząd majątkiem prywatnym i z całą pewnością nie nosi cech aktywności wykonywanej zawodowo, w sposób profesjonalny.(…)”

Z kolei jak wskazał w przedmiotowej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt I FSK 681/18 wskazał, że „(…) Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku o interpretację opis zdarzenia przyszłego, rację należy przyznać Sądowi pierwszej instancji, który stwierdził, że na tle stanu faktycznego podanego przez skarżącego nie można przyjąć, że w celu dokonania planowanej sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Podany we wniosku opis zdarzenia przyszłego uprawniał do przyjętej przez Sąd pierwszej instancji oceny, że „aktywność skarżącego w pełni mieściła się w granicach zarządu majątkiem prywatnym”. Stanowisko zajęte przez Sąd pierwszej instancji pozostaje co do zasady w zgodzie z przywołanym przez ten Sąd wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10, C-181/10.

Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika bowiem, aby skarżący podejmował wskazane w wyroku Trybunału Sprawiedliwości, jako tzw. „minimum”, działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych, pozwalające na ustalenie, że działa jako handlowiec. (…)”

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy, jak również wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 816/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt I FSK 681/18 należy stwierdzić, że podjęte przez Wnioskodawcę ww. działania wskazują, że dostawa przedmiotowych działek o nr ewidencyjnych 1, 2, 3, 4 oraz dostawy 6/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność nr 5 nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie nie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa przedmiotowych działek o nr ewidencyjnych 1, 2, 3, 4 oraz dostawy 6/10 udziału w działce stanowiącej współwłasność nr 5, nie zostanie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji nr 0113-KDIPT1-3.4012.188.1.ALN z dnia 15 maja 2017 r. w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczeń Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 grudnia 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 816/17 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 listopada 2020 r. sygn. akt I FSK 681/18.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.