2021.04.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT2-1.4011.1074.2020.2.KO

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.1074.2020.2.KO
z 13 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni – przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2020 r. (data wpływu 31 grudnia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 8 marca 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 22 lutego 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.1074.2020.1.KO, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 23 lutego 2021 r. (data doręczenia 3 marca 2021 r.). W dniu 8 marca 2021 r. wpłynęło za pośrednictwem platformy ePUAP uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi niepubliczne placówki oświatowo-wychowawcze - szkolne schroniska młodzieżowe i prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Szkolne Schronisko Młodzieżowe „X”. Świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania - wg PKD 55.20.Z - Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, wg PKWiU 55.20.11 - „Usługi świadczone przez schroniska młodzieżowe oraz chaty lub domki”.

Jest to główna i przeważająca działalność gospodarcza. Placówka działa na podstawie wpisu do CEiDG oraz wpisu na listę placówek oświatowych, prowadzoną przez Starostwo Powiatowe w (…) oraz Prezydenta Miasta (…). Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT, podatek dochodowy rozlicza na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Przyjmuje zorganizowane grupy dzieci i młodzieży oraz dodatkowo turystów indywidualnych. Usługi krótkotrwałego zakwaterowania świadczy w obiektach własnych i wydzierżawianych. Od września 2009 r. do 25 listopada 2020 r. jednym z miejsc wykonywania działalności był obiekt o nazwie Szkolne Schronisko Młodzieżowe „X”, położony w (…), który wydzierżawiała na ten cel od właściciela obiektu – (…). W dniu 26 listopada 2020 r. na mocy aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła ten obiekt na własność w celu kontynuowania w nim działalności szkolnego schroniska młodzieżowego. Obiekt ten w momencie podpisania aktu notarialnego był już Wnioskodawczyni wydany. Działalność prowadzi w nim nieprzerwanie od września 2009 r., z tą różnicą, że od 26 listopada 2020 r. jest już nie dzierżawcą a właścicielem obiektu.

W dniu nabycia, tj. 26 listopada 2020 r. budynek schroniska, jako spełniający ustawowe wymogi środka trwałego, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla Firmy Wnioskodawczyni. Przyjęła dla niego stawkę amortyzacji 10% na podstawie art. 22j ust. l pkt 4) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej na dzień wprowadzenia obiektu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Budynek Szkolnego Schroniska Młodzieżowego „X” położony w (…), jest budynkiem przedwojennym, niemieszkalnym, sklasyfikowanym wg KŚT w grupowaniu 10 - budynki niemieszkalne, 109 - pozostałe budynki niemieszkalne -obejmujące m.in. schroniska młodzieżowe, górskie domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego. W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wg stanu prawnego na 26 listopada 2020 r. (data wprowadzenia obiektu do ewidencji środków trwałych) grupowanie 10 - budynki niemieszkalne - ma przypisaną stawkę amortyzacji 2,5%.

Na podstawie posiadanych dokumentów, które potwierdzają, że obiekt ten od ponad czterech dziesięcioleci poprzedzających datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych był wykorzystywany na cele hotelarstwa, turystyki, rekreacji i wypoczynku, Wnioskodawczyni przyjęła, że stawka amortyzacji na podstawie art. 22j ust. l punkt 4) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej na dzień wprowadzenia obiektu do ewidencji środków trwałych wynosi 40 lat, pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia jego oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, ale nie mniej niż 10 lat.

Wnioskodawczyni jest w posiadaniu następujących dokumentów potwierdzających, że budynek został oddany do użytku przed co najmniej czterdziestoma laty:

kopie dokumentów będących w oryginale w posiadaniu Towarzystwa (…), potwierdzone za zgodność z oryginałem przez Prezesa tego Oddziału - w części odnoszącej się do SSM „X” w (…):
1. Informator … - na str. … pod poz. … wymieniono: SM „X”, (…),
2. Informator … - na str. … pod poz. … wymieniono: SM „X”, (…),
3. pismo Urzędu Miejskiego w (…) z dnia 31 maja 1976 r. powołujące p. (…) na stanowisko kierownika Szkolnego Schroniska ... „X” w (…),
4. pismo odręczne z 1 września 1980 r. - przydział czynności dla pracownika fizycznego w Szkolnym Schronisku Młodzieżowym „X” w (…).
kopie dokumentów będących w oryginale posiadaniu Starostwa Powiatowego Wydział Geodezji, Kartografii i Gospodarki Nieruchomościami w (…) potwierdzone za zgodność z oryginałem przez Zastępcę Dyrektora Wydziału - w części odnoszącej się do SSM „X” w (…):
1. księga rejestracyjna prowadzona w Szkolnym Schronisku … w latach 1972-1973 z wpisami odręcznymi gości schroniska „X”,
2. księga rejestrowa SSM „X” - strona tytułowa 1-2 za lata od 1 stycznia 1974 r. do 22 lutego 1976 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od 1 września 2009 r., wybrała opodatkowanie dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przeważającą działalnością gospodarczą Wnioskodawczyni i w tym zakresie prowadzi tę działalność, jest wg PKD prowadzenie obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania (55.20.Z). Dokonuje odpisów amortyzujących od obiektu objętego wnioskiem od 26 listopada 2020 r. Budynek schroniska został wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawczyni 26 listopada 2020 r. - pierwszy odpis miesięczny 12/2020. Wnioskodawczyni na przedmiotowy obiekt przed jego nabyciem, jako na obcym środku trwałym poniosła następujące udokumentowane nakłady:

21.681,97 zł w dniu 31 stycznia 2009 r.,

9.262,22 zł w dniu 30 września 2011 r.,

4.228,00 zł w dniu 12 września 2012 r.

Wnioskodawczyni zamierza amortyzować wskazany we wniosku obiekt przez 10 lat, ponieważ spełnia on warunki do uznania go za używany. Wnioskodawczyni przed wprowadzeniem obiektu do swojej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie poniosła wydatków na jego ulepszenie, stanowiących co najmniej 30% jego wartości początkowej.

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego budynku schroniska w stawce indywidualnej w wysokości 10% rocznie na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, amortyzacja budynku Szkolnego Schroniska Młodzieżowego „X” w (…) według stawki indywidualnej 10% rocznie jest zasadna, ponieważ spełnione zostały wszystkie uwarunkowania do zastosowania tej metody. Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Wynikająca z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych środków trwałych jest prawem podatnika. Przez używanie środka trwałego rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Budynek objęty wnioskiem w tej sprawie jest obiektem przedwojennym (poniemieckim) i został oddany do użytkowania jeszcze przed II wojną światową. W okresie powojennym był nadal używany jako obiekt usługowy. To oznacza, że okres użytkowania obiektu przekracza 40 lat (potwierdzenie tego faktu znajduje się w dokumentach Polskiego Towarzystwa …, jak również w dokumentach Starostwa Powiatu) i co najmniej ten okres upłynął od wprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni. Zgodnie z przepisem art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy. W szczególnie określonych sytuacjach podatnicy mają możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22i, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z zachowaniem okresów amortyzacji wskazanych w tym przepisie. Wobec powyższego, dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% rocznie, okres ten wynosi 40 lat, pomniejszonych o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Zastosowanie przez Wnioskodawczynię indywidualnej stawki amortyzacji dla przedmiotowego budynku w wysokości 10% rocznie jest możliwe, ponieważ zostały spełnione następujące warunki:

budynek Szkolnego Schroniska Młodzieżowego „X” w (…) jest używanym środkiem trwałym,

budynek nie był wcześniej wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni,

budynek został przez Wnioskodawczynię wprowadzony do Jej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych raz pierwszy po zakupie budynku, tj. 26 listopada 2020 r.,

budynek był uprzednio używany przez co najmniej 40 lat,

przewidywany okres użytkowania budynku jest dłuższy niż 1 rok,

budynek jest kompletny i zdatny do użytkowania,

budynek został nabyty przez Wnioskodawczynię i stanowi Jej własność,

budynek jest wykorzystywany przez Wnioskodawczynię na potrzeby związane z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zaistniałym stanie faktycznym będzie Ona uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od zakupionego budynku schroniska w stawce indywidualnej w wysokości 10% rocznie na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

być właściwie udokumentowany,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 omawianej ustawy podatkowej, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

–zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Co do zasady, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 – art. 22d ust. 2 cyt. ustawy.

Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania; późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 – art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje również możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22j ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca wskazał w art. 22j ust. 2 i 3 ww. ustawy, jakie środki trwałe należy uznać za używane i ulepszone, przy czym definicje te dotyczą środków trwałych wskazanych w art. 22j ust. 1 pkt 1, 2 i 3, nie w pkt 4.

Jak wynika z powyższego przepisu, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% można ustalić, jeżeli ww. budynki (lokale) nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane lub ulepszone. Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Natomiast wydatki na ulepszenie środków trwałych to nakłady poczynione na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i preferencyjnych), których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Celem ustalenia zakresu pojęciowego „ulepszenia” posiłkować się należy definicją zawartą w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany lub ulepszony.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi niepubliczne placówki oświatowo-wychowawcze - szkolne schroniska młodzieżowe i od 1 września 2009 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Szkolne Schronisko Młodzieżowe. Wybrała opodatkowanie dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej na zasadach ogólnych i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania: wg PKD 55.20.Z - Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, wg PKWiU 55.20.11 - „Usługi świadczone przez schroniska młodzieżowe oraz chaty lub domki”. Wnioskodawczyni przyjmuje zorganizowane grupy dzieci i młodzieży oraz dodatkowo turystów indywidualnych. Usługi krótkotrwałego zakwaterowania świadczy w obiektach własnych i wydzierżawianych. Od września 2009 r. do 25 listopada 2020 r. jednym z miejsc wykonywania działalności był obiekt o nazwie Szkolne Schronisko Młodzieżowe, wydzierżawiany na ten cel od właściciela obiektu - Powiatu. W dniu 26 listopada 2020 r. na mocy aktu notarialnego Wnioskodawczyni nabyła ten obiekt na własność w celu kontynuowania w nim działalności szkolnego schroniska młodzieżowego. Obiekt ten w momencie podpisania aktu notarialnego był już Wnioskodawczyni wydany. Działalność prowadzi w nim nieprzerwanie od września 2009 r. z tą różnicą, że od 26 listopada 2020 r. jest już nie dzierżawcą a właścicielem obiektu. W dniu nabycia, tj. 26 listopada 2020 r., budynek schroniska, jako spełniający ustawowe wymogi środka trwałego, został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przyjęła dla niego stawkę amortyzacji 10% na podstawie art. 22j ust. l pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Budynek Szkolnego Schroniska Młodzieżowego jest budynkiem przedwojennym, niemieszkalnym, sklasyfikowanym wg KŚT w grupowaniu 10 - budynki niemieszkalne, 109 - pozostałe budynki niemieszkalne - obejmujące m.in. schroniska młodzieżowe, górskie domki kempingowe, domy wypoczynkowe oraz pozostałe budynki zakwaterowania turystycznego. W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wg stanu prawnego na 26 listopada 2020 r. (data wprowadzenia obiektu do ewidencji środków trwałych) grupowanie 10 - budynki niemieszkalne - ma przypisaną stawkę amortyzacji 2,5%. Na podstawie posiadanych dokumentów, które potwierdzają, że obiekt ten od ponad czterech dziesięcioleci poprzedzających datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych był wykorzystywany na cele hotelarstwa, turystyki, rekreacji i wypoczynku, Wnioskodawczyni przyjęła, że stawka amortyzacji na podstawie art. 22j ust. l punkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej na dzień wprowadzenia obiektu do ewidencji środków trwałych wynosi 40 lat, pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych (...), ale nie mniej niż 10 lat. Odpisów amortyzujących od obiektu objętego wnioskiem dokonuje od 26 listopada 2020 r.

Ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że dla przedmiotowego budynku niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, spełniony został warunek wykorzystywania środka trwałego przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy, a zatem Wnioskodawczyni będzie mogła amortyzować zakupiony budynek schroniska, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej − przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg stawki nie wyższej niż 10%.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin