Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.78.2021.1.SK
z 16 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 10 lutego 2021 r. (który wpłynął do Organu 18 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych Spółki odsetek od zaciągniętej Pożyczki nr 2 przeznaczonej na utrzymanie płynności finansowej Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych Spółki odsetek od zaciągniętej Pożyczki nr 2 przeznaczonej na utrzymanie płynności finansowej Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X. Sp. z o.o. (dalej również jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) podjęła uchwałę w sprawie podziału zysku i wypłaty dywidendy na rzecz wspólnika będącego udziałowcem Spółki tj. Y S.A. (dalej również jako: „Wspólnik”). Z uwagi na kwotę dywidendy Spółka uznała, że posiadane przez nią środki finansowe są zbyt małe, aby zapewnić prawidłowe prowadzenie działalności gospodarczej i jednocześnie wypłatę dywidendy na rzecz wspólnika.
Przeznaczając wszelkie środki na wypłatę dywidendy Spółka mogłaby doprowadzić do naruszenia płynności finansowej co byłoby równoznaczne z brakiem możliwości regulowania przez Spółkę zobowiązań wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej.
Z uwagi na powyższe, Spółka uznała za właściwe pozyskanie finansowania, w formie pożyczki (dalej również: „Pożyczka nr 1”), od spółki Wspólnika. Z analizy dokonanej przez Spółkę wynikało, że jeśli otrzyma pożyczkę będzie miała wystarczające środki, aby na bieżąco regulować zobowiązania związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i jednocześnie wypłacić dywidendę na rzecz Wspólnika.
Spółka (Wnioskodawca) wypłacane odsetki od Pożyczki nr 1 (dalej również: „Odsetki nr 1”) nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej sugerując się dominującą linią interpretacji indywidualnych i wyroków sądów administracyjnych.
X. Sp. z o.o., uwzględniając swoje zobowiązania wynikające z prowadzonej działalności gospodarczej, postanowiła zaciągnąć kolejną pożyczkę (dalej również: „Pożyczka nr 2”) od spółki Wspólnika. Kolejną pożyczkę Spółka zaciągnęła w celu utrzymania płynności finansowej, na regulowanie swoich bieżących zobowiązań.
Wśród tych bieżących zobowiązań Spółki powstałych w działalności gospodarczej jest też część niespłaconej Pożyczki nr 1.
Spółka (Wnioskodawca) na bieżąco spłaca wartość kapitałową i odsetkową (dalej również: „Odsetki nr 2”) od Pożyczki nr 2.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów całość wydatków poniesionych na zapłatę odsetek od Pożyczki nr 2, jeżeli środki pochodzące z umowy pożyczki (Pożyczki nr 2) będą przeznaczone na spłatę bieżących zobowiązań Spółki w tym w części na spłatę Pożyczki nr 1?

Zdaniem Wnioskodawcy odsetki od Pożyczki nr 2 Spółka ma prawo zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty.

Uzasadniając swoje stanowisko Spółka zauważa, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa”) kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Przy czym, co ważne, cele te podatnik może osiągać w sposób bezpośredni jak i pośredni. W związku z powyższym, aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie następujących warunków:

1. koszt musi zostać poniesiony,
2. celem poniesienia kosztu jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. koszt nie może znajdować się na liście zawartej w art. 16 ust 1 Ustawy stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
   
   

W art. 16 ust. 1 Ustawy z kosztów uzyskania przychodów wyłączono odsetki od pożyczek (kredytów) naliczone, ale niezapłacone, odsetki od pożyczek (kredytów) zwiększające koszty inwestycji, odsetki od własnego kapitału włożonego przez podatnika w źródło przychodów, odsetki od dopłat wnoszonych d spółki, odsetki od dywidend i innych dochodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odsetek z ww. tytułów ma charakter wyjątku od ogólnej zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów. Dlatego też przepis art. 16 ust. 1 Ustawy musi być interpretowany ściśle. W konsekwencji odsetki od pożyczki zaciągniętej przez Spółkę powinny stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile wydatek został przez Spółkę poniesiony (odsetki zostały faktycznie zapłacone) i spełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 1 Ustawy.

Innymi słowy, o możliwości zaliczenia zapłaconych odsetek od kredytu do kosztów podatkowych Spółki zadecyduje to, czy Spółka zaciągając kredyt działała w celu uzyskania przychodów lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów. Przy czym podkreślić należy, że cele te mogą być osiągane także w sposób pośredni, a więc wystarczy, że Spółka wykaże pośredni związek wydatku z przychodem lub z jego zabezpieczeniem na przyszłość.

Zauważyć jednak należy, że obowiązująca linia orzecznictwa sądów administracyjnych w tym zakresie nie jest jednolita. Część orzeczeń uznaje, że odsetki od pożyczki przeznaczonej bezpośrednio na wypłatę dywidendy nie stanowią kosztu uzyskania przychodu, ale są też wyroki przeciwne.

Wnioskodawca zauważa, że w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r. sygn. IIFSK234/08 NSA stwierdził: „wycofanie już zaangażowanych w działalności gospodarczej środków finansowych tylko po to by zapewnić je na przyszłą wypłatę dywidendy byłoby działaniem nieracjonalnym i w dodatku prowadziłoby do strat związanych z karami umownymi, odszkodowaniami itp. (...) Zatem nie powinno w tym świetle budzić wątpliwości, że zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy należy traktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., albowiem osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów. Co więcej zaciągnięty przez spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej”.

Opisana w wyroku sytuacja jest podobna do przedstawionej przez Spółkę.

Zatem NSA uznał, że w sytuacji gdy wydatek umożliwi zachowanie płynności finansowej w spółce a co za tym idzie kontynuację działalności gospodarczej i w ten sposób zabezpieczy Spółce osiąganie przechodów w przyszłości, można taki koszt zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Przechodząc do analizy kwestii Odsetek nr 2 spłacanych na podstawie Pożyczki nr 2, Wnioskodawca uważa, że tego typu wydatek w całości może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie zapłaty. O ile można uznać, że istnieją pewne wątpliwości w zakresie spłaty odsetek od Pożyczki nr 1, o czym wspomniano w powyższym akapicie, to takich wątpliwości nie można mieć w zakresie odsetek, które są przedmiotem spłaty Pożyczki nr 2. Spółka podkreśla, że Pożyczka nr 2 nie wiąże się bezpośrednio z finansowaniem spłaty dywidendy co było jednym z kryteriów wykluczenia takich odsetek z kosztów podatkowych. Spłata odsetek nr 2, w ocenie Spółki, wiąże się z ogólnymi kosztami prowadzonej działalności i wszelkie tego typu koszty powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym. Inne podejście do tego typu kwestii byłoby nieracjonalne i w żadnym stopniu nie uwzględniałoby realiów prowadzenia działalności gospodarczej.

Spłata zobowiązań bieżących, włączając w to umowy pożyczki zaciągnięte w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, powinna być promowana na gruncie przepisów podatkowych. Wnioskodawca podkreśla, że ewentualne wykorzystanie środków własnych na spłatę wcześniej zaciągniętej pożyczki (Pożyczki nr 1) mogłoby naruszyć płynność finansową.

Brak płynności finansowej mogłoby spowodować wiele negatywnych skutków w prowadzonej działalności spółki, jak np. problem z finansowaniem kosztów pracowniczych, płatności wobec kontrahentów, lub ponoszenia innych koniecznych wydatków do funkcjonowania.

Wnioskodawca uważa, że dodatkowym argumentem przemawiającym za zaliczeniem do kosztów podatkowych wszystkich zapłaconych odsetek od Pożyczki nr 2 jest pośrednio przepis art. 15cb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepis wprowadził rozwiązanie umożliwiające zaliczenie do kosztów podatków hipotetycznych kosztów pozyskania kapitału zewnętrznego, w przypadku gdy źródłem finansowania spółki są dopłaty wnoszone przez wspólników lub tzw. zyski zatrzymane. Przepisy w tym zakresie, jak wynika z uzasadnienia do projektu, mają na celu promowanie działań zmierzających do tworzenia w spółkach kapitałów samofinansowania, powstałych z zysku zatrzymanego oraz z dopłat wnoszonych przez wspólników. Skoro sam ustawodawca umożliwia zaliczanie do kosztów podatkowych „sztucznie” przeliczonych odsetek od zysków zatrzymanych to odsetki „rzeczywiste” tym bardziej powinny być uznane za koszt podatkowy. Zdaniem Wnioskodawcy jednym z głównych celi racjonalnego ustawodawcy jest by wypracowane zyski Spółki służyły działalności inwestycyjnej. Dywidenda jest bezpośrednio związana z działalnością gospodarczą spółki i jest jej elementem w zasadzie koniecznym, jednakże wypłacenie dywidendy powoduje drenaż środków finansowych przeznaczonych na prowadzenie działalności gospodarczej i aby zapewnić dostateczną ilość środków, konieczne jest ich uzyskanie z innych źródeł np. z kredytu/pożyczki. Pożyczki i kredyty zaciągnięte na prowadzenie działalności gospodarczej, jak i pożyczka na wypłatę dywidendy są w swym celu podobne, oba służą zapewnieniu płynności finansowej lub jej zwiększeniu w celu rozwoju gospodarczego spółki - a więc w celu osiągnięcia przychodów lub ich zabezpieczenia. Uwzględniając powyższe Spółka stoi na stanowisku, że odsetki od pożyczki (Odsetki nr 2 od Pożyczki nr 2) zaciągniętej na prowadzenie działalności gospodarczej w całości mogą stanowić koszt podatkowy, niezależnie w jakiej części pożyczka ta była przeznaczona na spłatę pożyczki zaciągniętej w celu wypłaty dywidendy, ponieważ zabezpieczała dalsze, płynne funkcjonowanie działalności gospodarczej Spółce a tym samym osiąganie przychodów zgodnie z treścią art. 15 ust 1 ustawy.

Tak też orzekł Naczelnik Urząd Skarbowy w Poznaniu , który w indywidualnej interpretacji z 24 lipca 2006 r. nr ZD/406-88-1/CIT/06 stwierdził, że: „zaciągnięcie pożyczki na sfinansowanie dywidendy ukierunkowane na zachowanie płynność finansowej przedsiębiorcy, należy uznać za działanie zmierzające do zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, co powoduje spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 15 ust 1 ustawy.

Zachowanie płynności finansowej jest jednym z podstawowych wymogów ekonomicznych pozwalających na prowadzenie jakiejkolwiek działalności gospodarczej”. Wnioskodawca zauważa, że nie jest to jedyna interpretacja wskazująca na takie stanowisko Organów podatkowych, oczywiście są też przeciwne. Jednak przepis art. 15 ustawy od początku obowiązywania ustawy ma taką samą treść. Zatem w zakresie obowiązującego prawa nic się nie zmieniło, więc nieuzasadnione są obecnie zmiany niektórych interpretacji wydawanych w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, ze przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Spółki dotyczącego możliwości rozpoznania jako kosztu uzyskania przychodów odsetek wypłaconych od Pożyczki nr 2. W szczególności nie jest przedmiotem tej interpretacji ocena skutków podatkowych kosztów poniesionych w związku z otrzymaniem Pożyczki nr 1, przeznaczonej na wypłatę dywidendy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Przy ocenie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od kredytu, konieczne jest ustalenie celu, na jaki zaciągnięty został kredyt. Jedynie odsetki od kredytu związanego z uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem/zabezpieczeniem źródła przychodów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Przedsiębiorca zaciągając kredyt/pożyczkę na bieżącą działalność albo cele inwestycyjne, może odliczyć wydatki z tytułu odsetek. W myśl bowiem art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), są natomiast skapitalizowane odsetki od tych pożyczek (kredytów) oraz inne odsetki pod warunkiem ich naliczenia i zapłacenia (art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w celu utrzymania płynności finansowej prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zaciągnęła pożyczkę na regulowanie swoich bieżących zobowiązań. Wśród bieżących zobowiązań Spółki powstałych w działalności gospodarczej jest część niespłaconej Pożyczki nr 1, którą to Spółka zaciągnęła m.in. na wypłatę dywidendy. Z wniosku wynika, że zapłacone odsetki od Pożyczki nr 1 Spółka nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od Pożyczki nr 2.

Mając na względzie powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę na zapłacenie odsetek od Pożyczki nr 2, w sytuacji przeznaczenia Pożyczki nr 2 na spłatę bieżących zobowiązań Spółki w tym w części na spłatę Pożyczki nr 1, będzie można uznać za koszty uzyskania przychodów Spółki. Spełnione bowiem zostaną przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 updop, tj. przedmiotowe wydatki pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z przychodami Spółki. Ponadto, wydatki te nie będą mieściły się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawyo podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.