Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.50.2021.2.ST
z 12 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 2 lutego 2021 r. (data wpływu 4 lutego 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 marca 2021 r. (data wpływu 2 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości gruntowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT sprzedaży nieruchomości gruntowej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 marca 2021 r. (data wpływu 2 kwietnia 2021 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, przeformułowanie pytania, własne stanowisko, brakującą opłatę i załącznik ORD-WS/B.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania:
  Pana (…);
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  Panią (…)

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 30 marca 2021 r.).

Wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości gruntowej niezabudowanej położonej w miejscowości (…) – działka numer (…) o powierzchni 1,8374 ha.

Wnioskodawcy działkę nabyli na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po córce z dnia XX grudnia 2016 r.

Dnia XX listopada 2017 r. na mocy Decyzji Wójta Gminy (…) o podziale ww. nieruchomość została podzielona na 15 (słownie: piętnaście) działek, z czego pierwsza stanowi drogę dojazdową do pozostałych.

Grunty te są gruntami ornymi (RIVa i RIVb).

Wnioskodawcy nie planowali zbywać tych nieruchomości, mieli w planach pozostawić w rodzinie działki, lecz wyszło inaczej.

Dnia XX listopada 2017 r. Wnioskodawcy sprzedali pierwsze z podzielonych działek (o numerach 2, 6 oraz udział w działce 1 – droga dojazdowa), gdyż potrzebowali środków finansowych na przeprowadzenie pilnego remontu domu, w którym mieszkają.

Sfinansowali również zakup nieżyjącej już, jedynej córce piękny pomnik, na który przeznaczyli (…) zł (słownie: (…) złotych).

Kolejne działki o numerach 11, 12, 14 i 15 oraz udział w działce 1 (droga dojazdowa) Wnioskodawcy zbyli dnia XX stycznia 2019 r. Sprzedaż ta podyktowana była celem uzyskania świadczenia emerytalnego przez Wnioskodawcę Pana (…) (odrolnienie).

Wnioskodawcy przeprowadzili również termomodernizację swojego domu poprzez dokonanie remontu instalacji centralnego ogrzewania wraz z zamontowaniem pompy ciepła. Zainstalowali również instalacje fotowoltaiczną. Łączny koszt przeprowadzonej termomodernizacji wyniósł (…) zł (słownie: (…) złotych), z czego dofinansowanie z Programu Priorytetowego Czyste Powietrze wyniosło (…) zł (słownie: (…) złotych).

Część środków pieniężnych z planowanej sprzedaży Wnioskodawcy planują przeznaczyć na rzecz wnucząt jako darowizna pieniężna.

Wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości i od samego początku nie było ich celem zbycie nieruchomości.

Wnioskodawcy nie są czynnymi podatnikami VAT, nie są rolnikami ryczałtowymi oraz nie prowadzą działalności gospodarczej.

Działka nr (…) została podzielona na piętnaście działek na wniosek Wnioskodawców, zgodnie z Decyzją Wójta Gminy (…) z dnia XX listopada 2017 r. o numerach: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15.

Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Gminy (…) wszystkie działki znajdują się na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług o symbolu 8MN/U.

W stosunku do działek Wnioskodawcy zapewnili dojazd poprzez wydzielenie jednej działki nr 1 – na drogę wewnętrzną.

Wnioskodawcy nigdy nie występowali w celu opracowania planu zagospodarowania przestrzennego dla działek oraz nie wykonywali żadnych innych działań.

Działki nie są i nigdy nie były przedmiotem najmu czy dzierżawy.

Od chwili nabycia działki były przeznaczone na cele prywatne. Są regularnie koszone. Były i nadal są opłacane podatki od nieruchomości, działki były zagospodarowane w drzewa owocowe, ogród warzywny.

Ponieważ Wnioskodawcy są osobami w podeszłym wieku i schorowanymi potrzebne są im środki finansowe na leczenie, dlatego został dokonany podział nieruchomości, żeby można było je łatwiej zbyć.

Wnioskodawcy nie posiadają innych nieruchomości do sprzedaży.

Wnioskodawcy nie dokonywali wcześniej żadnej sprzedaży nieruchomości (oprócz wymienionych we wniosku).

Ponadto Zainteresowani wskazali, że:

• Sprzedażą będą objęte działki nr 10 oraz 13 wraz z udziałem w drodze dojazdowej (działka nr 1).
• Wnioskodawcy planują za środki uzyskane ze sprzedaży tych działek przede wszystkim wymienić dach na budynku mieszkalnym, w którym mieszkają oraz budynku gospodarczym, gdyż są one pokryte eternitem.
• Wnioskodawcy w stosunku do nieruchomości będących przedmiotem wniosku nie ponosili i nie będą ponosili jakichkolwiek nakładów w celu ich uatrakcyjnienia, bądź zwiększenia ich wartości.
• Owoce oraz warzywa z przedmiotowych działek Wnioskodawcy przeznaczali na potrzeby własne oraz swoich najbliższych, nigdy nie były one przedmiotem sprzedaży.
• Sprzedaż działek nie będzie ogłaszana w środkach masowego przekazu, tj. prasie, radiu czy w sieci internetowej.
• Wnioskodawcy nie występowali i nigdy nie będą występować o wydanie decyzji o warunkach zabudowy działek.
• Wnioskodawcy nie występowali i nigdy nie będą występować o wydanie pozwolenia na budowę na opisywanych działkach.
  
  

Wnioskodawcy są współwłaścicielami przedmiotowych działek. Odpowiedzi na pytania doprecyzowujące dotyczą w jednakowej mierze obydwu Wnioskodawców oraz wszystkich działek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 30 marca 2021 r.).

Czy sprzedaż nieruchomości gruntowej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Zainteresowanych (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 30 marca 2021 r.), sprzedaż nieruchomości gruntowej w ich przypadku nie powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż są osobami fizycznymi, nieprowadzącymi działalności gospodarczej, a od chwili nabycia w drodze spadku, działki nie były i nie są przedmiotem najmu czy dzierżawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawców w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy również wskazać, że w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359), zwanej dalej k.r.o., z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 k.r.o., w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Jak stanowi art. 36 § 1 oraz § 2 k.r.o., oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 k.r.o., zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne, w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości, wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego.

Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym (art. 43 § 1 k.r.o.).

Zatem w świetle przedstawionych powyżej przepisów, zarówno grunt, jak i udziały w nim spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on

w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.).

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Zatem w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest to, czy zbywca w celu dokonania jego sprzedaży, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Podkreślić należy, że wskazane orzeczenie TSUE wyznacza aktualnie kierunki interpretacyjne i stanowi podstawę orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, np. NSA z dnia 18 października 2011 r. (sygn. akt I FSK 1536/10), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt I FSK 1658/11), z dnia 9 listopada 2011 r. (sygn. akt. I FSK 1656/11) oraz WSA z dnia 1 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 670/11), z dnia 14 grudnia 2011 r. (sygn. akt I SA/Po 730/11), które zapadły na tle wyroku Trybunału.

Z powyższych wyroków wynika, że podejmowanie zorganizowanych działań, takich jak podział gruntu na mniejsze działki, uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zabudowy, wykonywanie czynności marketingowych, świadczy o tym, że czynności te przybierają formę zawodową (profesjonalną).

Niemniej jednak o tym, że działania prowadzone przez sprzedawcę gruntu przybierają profesjonalną formę decydować może również sposób wykorzystywania gruntu, stąd – jak zaznaczono powyżej – niezbędna jest każdorazowa ocena okoliczności faktycznych danej sprawy.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości gruntowej niezabudowanej – działka numer (…) o powierzchni 1,8374 ha. Wnioskodawcy działkę nabyli na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po córce. Dnia XX listopada 2017 r. na mocy Decyzji Wójta Gminy (…) o podziale ww. nieruchomość została podzielona na 15 działek, z czego pierwsza stanowi drogę dojazdową do pozostałych. Wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości i od samego początku nie było ich celem zbycie nieruchomości. Wnioskodawcy nie są czynnymi podatnikami VAT, nie są rolnikami ryczałtowymi oraz nie prowadzą działalności gospodarczej. Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wszystkie działki znajdują się na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i usług o symbolu 8MN/U. W stosunku do działek Wnioskodawcy zapewnili dojazd poprzez wydzielenie jednej działki nr 1 – na drogę wewnętrzną. Wnioskodawcy nigdy nie występowali w celu opracowania planu zagospodarowania przestrzennego dla działek oraz nie wykonywali żadnych innych działań. Działki nie są i nigdy nie były przedmiotem najmu czy dzierżawy. Od chwili nabycia działki były przeznaczone na cele prywatne. Ponieważ Wnioskodawcy są osobami w podeszłym wieku i schorowanymi potrzebne są im środki finansowe na leczenie, dlatego został dokonany podział nieruchomości, żeby można było je łatwiej zbyć. Wnioskodawcy nie posiadają innych nieruchomości do sprzedaży, nie dokonywali wcześniej żadnej sprzedaży nieruchomości (oprócz wymienionych we wniosku). Sprzedażą będą objęte działki nr 10 oraz 13 wraz z udziałem w drodze dojazdowej (działka nr 1). Wnioskodawcy w stosunku do nieruchomości będących przedmiotem wniosku nie ponosili i nie będą ponosili jakichkolwiek nakładów w celu ich uatrakcyjnienia, bądź zwiększenia ich wartości. Owoce oraz warzywa z przedmiotowych działek Wnioskodawcy przeznaczali na potrzeby własne oraz swoich najbliższych, nigdy nie były one przedmiotem sprzedaży. Sprzedaż działek nie będzie ogłaszana w środkach masowego przekazu, tj. prasie, radiu czy w sieci internetowej. Wnioskodawcy nie występowali i nigdy nie będą występować o wydanie decyzji o warunkach zabudowy ani o wydanie pozwolenia na budowę na opisywanych działkach.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawców dotyczą kwestii podlegania opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży działek nr 10 oraz 13 wraz z udziałem w drodze dojazdowej (działka nr 1).

W celu rozwiania powyższych wątpliwości w pierwszej kolejności należy ustalić czy Wnioskodawcy z tytułu planowanej sprzedaży ww. działek będą działali jako podatnicy podatku VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków, zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawców, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawcy nie podjęli ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, (takich jak: np. nabycie z zamiarem odsprzedaży, uzbrojenie terenu, ogrodzenie działek).

W niniejszej sprawie brak jest zatem przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawców dokonujących sprzedaży działek nr 10 oraz 13 wraz z udziałem w drodze dojazdowej (działka nr 1) za podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT, nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. Podejmowane przez Wnioskodawców czynności stanowią jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego majątku prywatnego. Skutkiem powyższego, transakcja zbycia przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, w okolicznościach przedstawionego zdarzenia przyszłego sprzedaż nieruchomości gruntowej przez Zainteresowanych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawców należało uznać jako prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawców w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.