Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.24.2021.ŚS
z 15 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2021 r. (data wpływu do Organu 25 stycznia 2021 r.), uzupełnionym 14 kwietnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy ten wydatek poniesiony na współfinansowania kosztów zadania inwestycyjnego „Przebudowa (…)” w Spółce stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia, czy stanowi inwestycję w obcym środku trwałym zaliczonym do koszów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2021 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy ten wydatek poniesiony na współfinansowania kosztów zadania inwestycyjnego „Przebudowa (…)” w Spółce stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia, czy stanowi inwestycję w obcym środku trwałym zaliczonym do koszów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 marca 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.24.2021.1.ŚS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 14 kwietnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Porozumieniem podpisanym w dniu 20 maja 2020 r. pomiędzy Gminą X. a Spółką z o.o. Gmina i Spółka zawarły umowę w sprawie współfinansowania zadania inwestycyjnego „Przebudowa (…)”, którego Inwestorem jest Gmina. Zgodnie z postanowieniami umowy Gmina realizuje inwestycję drogową, a Spółka przekazuje na ten cel określoną w Porozumieniu kwotę pieniędzy. Spółka wraz z Gminą ustaliły, że koszty zadania zobowiązują się pokryć w następujących proporcjach:

1. Spółka - 30%;
2. Gmina - 70%.
   
   

Gmina X. przeprowadziła postępowanie przetargowe na wykonanie ww. zadania. W wyniku wyboru najkorzystniejszej oferty na „Przebudowę (…)”, w ramach postępowania (…) o udzielenie zamówienia publicznego prowadzonego w trybie przetargu nieograniczonego, została wyłoniona zewnętrzna firma na wykonanie tej inwestycji.

Postanowieniem umowy o współfinansowaniu zadania inwestycyjnego, Spółka została zobowiązana do wpłaty zaliczki w wysokości 15% wartości kosztorysowej zadania przed podpisaniem umowy z Wykonawcą robót najpóźniej do dnia 5 czerwca 2020 r. Spółka wywiązała się z tego warunku i w dniu 4 czerwca 2020 r. dokonała wpłaty na rzecz Gminy X. w wysokości 47.824,35 zł. Operacja ta została ujęta przez Spółkę w księgach jako rozrachunek z Gminą X. Na pozostałe 15% wartości kosztorysowej zadania, Gmina wystawi notę obciążeniową na Spółkę po otrzymaniu faktury od Wykonawcy, którą to notę Spółka będzie zobowiązana zapłacić w ciągu 7 dni. W chwili obecnej inwestycja nie zakończyła się i nie doszło do ostatecznego jej rozliczenia z Wykonawcą. W związku z powyższym na dzień dzisiejszy Spółka nie otrzymała od Gminy żadnej noty obciążeniowej oraz nie uregulowała drugiej części swojego zobowiązania.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 6 kwietnia 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Właścicielem drogi publicznej jest Gmina,
2. Droga nie jest środkiem trwałym u Wnioskodawcy,
3. Wnioskodawca współfinansuje drogę, ponieważ stanowi ona drogę dojazdową do T. Sp. z o.o. (siedziba spółki i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - lokalizacja zakładu produkcyjnego) i była w bardzo złym stanie. Użytkownikami tej drogi są głównie auta ciężarowe, które wjeżdżają na teren spółki w celu odbioru wyrobów gotowych przeznaczonych do budowy domów, obiektów itp. jak również pracownicy zakładu dojeżdżający do pracy,
4. Bez tej inwestycji auta ciężarowe miałyby utrudniony dojazd do spółki co mogłoby skutkować brakiem możliwości załadunku, a co za tym idzie brakiem sprzedaży w T. Sp. z o.o. naprawa tej drogi to również zagwarantowanie bezpieczeństwa poruszającym się po niej pracownikom zakładu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ten wydatek poniesiony na współfinansowanie kosztów zadania inwestycyjnego „Przebudowa (…)” w Spółce stanowi koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia, czy stanowi inwestycję w obcym środku trwałym zaliczonym do koszów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne?

Zdaniem Wnioskodawcy, siedziba Spółki Sp. z o.o. wraz z zapleczem biurowo-technicznym i całą infrastrukturą produkcją usytuowana jest obok tej drogi, której koszt remontu Spółka zobowiązała się pokryć w 30%, a korzystanie z niej jest istotne dla prawidłowego jej funkcjonowania. Droga ta zapewnia bowiem sprawny transport materiałów do produkcji oraz wytworzonych produktów, a także sprzyja bezpieczeństwu dojeżdżających do pracy pracowników czy zleceniobiorców. W związku z tym Spółka korzysta z tej drogi w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, bo stanowi ona drogę dojazdową do zakładu produkcyjnego oraz budynków administracyjnych Spółki. Właścicielem drogi mającej status drogi publicznej jest Gmina. W konsekwencji nie stanowi ona środka trwałego będącego własnością Spółki. Droga nie jest również przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze. Spółka nie dysponuje tytułem prawnym uprawniającym do wyłącznego z niej korzystania.

Zdaniem Spółki, poniesione wydatki będą stanowiły pośrednie koszty podatkowe, potrącalne w dacie ich poniesienia, nie jest bowiem możliwe powiązanie ich z konkretnym przychodem jednak służą one zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów. Zdaniem Spółki, wydatek ten nie stanowi inwestycji w obcy środek trwały.

Możliwości rozliczenia dofinansowania jako inwestycji w obcym środku trwałym zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „ustawa o PDOP”) istniałaby w przypadku gdyby poniesione wydatki byłyby nakładami poniesionymi na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Samo korzystanie z drogi nie stanowi tytułu prawnego do niej i podstawy do odliczenia przekazanego dofinansowania poprzez odpisy amortyzacyjne. Nakłady te musiałyby poza tym mieć na celu przystosowanie obcego środka trwałego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej oraz powodować jego ulepszenie.

Również wydatek ten nie znajduje odzwierciedlenia w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa na gruncie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Aby wydatek można było uznać za koszt podatkowy, to między nim a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy. O związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje on niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. Są bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem; wydatki tego rodzaju również mogą być uznawane za koszty podatkowe.

Takiego rodzaju wydatkami są zdaniem Spółki, m.in. wydatki ponoszone przez Spółkę mające na celu utrzymanie w należytym stanie drogi publicznej w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo usytuowane jest obok tej drogi i korzystanie z niej jest istotne dla prawidłowego jego funkcjonowania. Zapewnia ona bowiem sprawny transport materiałów do produkcji oraz wytworzonych produktów, a także sprzyja bezpieczeństwu dojeżdżających do pracy pracowników i zleceniobiorców.

Nie ulega też wątpliwości, iż droga publiczna, w przebudowie której partycypuje przedsiębiorstwo, nie stanowi środka trwałego podatnika.

Wątpliwości pojawiły się w Spółce w przypadku, gdy partycypację w kosztach przebudowy drogi należałoby potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym (art. 16a ust. 2 pkt 1 PDOPrU).

Z racji tego, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost pojęcia „inwestycji w obcym środku trwałym”, to w praktyce przyjmuje się, że taką inwestycją są nakłady poniesione na ulepszenie środka trwałego, który używany jest na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Są to zatem poniesione wydatki mające na celu przystosowanie środka trwałego do używania go przez podatnika.

Umowa o partycypację w kosztach budowy drogi publicznej, zawarta pomiędzy podatnikiem a jej właścicielem (w tym przypadku pomiędzy Spółką, a Gminą), nie jest umową, na podstawie której droga ta została przyjęta przez Spółkę do używania. Nie przesądza tego również fakt zwiększonej, w stosunku do innych użytkowników, częstotliwości korzystania z drogi przez spółkę, co wynika z faktu jej usytuowania i bieżącego prowadzenia działalności gospodarczej bezpośrednio przy niej.

Z tego też względu, zdaniem Spółki, wydatki związane z nakładami podatnika na utrzymanie (przebudowę) drogi publicznej nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, a tym samym nie mogą być rozliczane w formie odpisów amortyzacyjnych.

Wydatki takie mogą natomiast stanowić koszt podatkowy, na podstawie przepisu art. 15 ust. 1 PDOPrU, bowiem spełnienie dwóch wspomnianych wyżej warunków, tzn. związku ze swoją działalnością oraz co najmniej pośredniego związku z „celem uzyskania przychodów”, zostało przez Spółkę wskazane powyżej tj. wydatki ponoszone przez Spółkę mają na celu utrzymanie w należytym stanie drogi publicznej ponieważ przedsiębiorstwo usytuowane jest obok tej drogi i korzystanie z niej jest istotne dla prawidłowego jego funkcjonowania. Zapewnia ona bowiem sprawny transport materiałów do produkcji oraz wytworzonych produktów, a także sprzyja bezpieczeństwu dojeżdżających do pracy pracowników czy zleceniobiorców.

W związku z powyższym zdaniem Spółki na gruncie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatek ten stanowi w spółce koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

1. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami - zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy – koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c,
2. zasada dotycząca kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami - art. 15 ust. 4d ustawy - koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
   
   

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z kolei art. 15 ust. 6 ustawy o CIT stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady na ulepszenie (polegające na przebudowie, rozbudowie), rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego używanego przez niego w prowadzonej działalności gospodarczej, a niestanowiącego jego własności. Powyższe dotyczy środka trwałego używanego na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Z uwagi na fakt, że Spółka nie posiada żadnego tytułu prawnego do remontowanej drogi, przedmiotowych wydatków nie należy traktować jako wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego, ani jako „inwestycji w obcym środku trwałym”. Mogą one natomiast stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, który należy kwalifikować jako koszt pośredni potrącany zgodnie z art. 15 ust. 4d tej ustawy w dacie poniesienia.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek z tytułu partycypacji w kosztach remontu drogi publicznej co prawda nie może być powiązany z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Spółkę, jednakże ma wpływ na powstanie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów w sposób pośredni. Wnioskodawca współfinansuje prace związane z naprawą drogi, ponieważ stanowi ona drogę dojazdową do Spółki (siedziba spółki i miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - lokalizacja zakładu produkcyjnego) i droga ta była w bardzo złym stanie. Użytkownikami tej drogi są głównie auta ciężarowe, które wjeżdżają na teren spółki w celu odbioru wyrobów gotowych przeznaczonych do budowy domów, obiektów itp. jak również pracownicy zakładu dojeżdżający do pracy. Bez tej inwestycji auta ciężarowe miałyby utrudniony dojazd do Spółki co mogłoby skutkować brakiem możliwości załadunku, a co za tym idzie brakiem sprzedaży w Spółce. Naprawa tej drogi to również zagwarantowanie bezpieczeństwa poruszającym się po niej pracowników zakładu i przejawia związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Tym samym może stanowić koszt podatkowy w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem poniesione przez Spółkę wydatki związane z naprawą drogi (stanowiącej własność Gminy) nie należy traktować jako wydatków poniesionych na wytworzenie własnego środka trwałego, ani inwestycji w obcym środku trwałym. Przedmiotowy wydatek stanowić będzie, tzw. pośredni koszt uzyskania przychodów i w myśl postanowień art. 15 ust. 4d ustawy powinien być potrącony w dacie jego poniesienia.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, organy podatkowe podejmują w toku postępowania podatkowego. Podstawowym narzędziem realizacji tej zasady jest postępowanie dowodowe, które nie jest prowadzone w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnić się będzie od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54§ 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.