2021.04.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.27.2021.1.SK
z 15 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 20 stycznia 2021 r. (który wpłynął do Organu 25 stycznia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków związanych z kartami przedpłaconymi poniesionych na rzecz pracowników Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wskazanych we wniosku wydatków związanych z kartami przedpłaconymi poniesionych na rzecz pracowników Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

„X” Sp. z o.o. (dalej jako: Wnioskodawczyni, Spółka) jest osobą prawną z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawczyni działa w branży produkcji sprzętu elektronicznego.

Zgodnie z regulaminem wynagradzania obowiązującym w Spółce, Wnioskodawczyni jako pracodawca wprowadziła karty żywieniowe przedpłacone dla wszystkich swoich pracowników (osób zatrudnionych na umowę o pracę). Celem zasilania przez Wnioskodawczynię kart przedpłaconych żywieniowych jest realizacja polityki Spółki zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przez pracowników przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację ich pracy. Przyznanie przez Spółkę środków finansowych na zasilenie ww. kart na rzecz pracowników stanowi działanie dobrowolne, mające przyczynić się do zwiększenia jego przychodów w przyszłości.

Karty żywieniowe dostarczane i obsługiwane są przez zewnętrzny pomiot (dalej: Podmiot obsługujący). Mają one charakter kart przedpłaconych, są bezimienne, a pracownik otrzymujący kartę musi ją aktywować - zarejestrować ją we własnym imieniu/na własne imię i nazwisko podając numer telefonu lub adres email, wtedy już karta jest połączona z tym pracownikiem. Karty akceptowane są w punktach gastronomicznych np. w barach, kantynach, stołówkach, restauracjach, piekarniach.

Karty zasilane są comiesięcznie, ze środków obrotowych Spółki. Wnioskodawczyni wskazuje Podmiotowi obsługującemu wykaz kart z kwotą zasilenia, przelewa środki, a następnie karty są zasilane. Podmiot obsługujący wystawia na Spółkę fakturę, która oprócz kwot zasilenia zawiera również prowizję za obsługę kart.

Maksymalna kwota zasilenia karty to 190 zł brutto miesięcznie. Kwota zasilenia uzależniona jest od obecności pracownika w poprzednim miesiącu. Karty wydawane są pracownikom w pierwszym miesiącu pracy i ważne są przez ok. 3 lata (termin ważności danej karty jest na niej wskazany). Z regulaminu określającego zasady korzystania z karty obowiązującego u Podmiotu obsługującego wynika, że w przypadku utraty ważności karty, niewykorzystane środki nie podlegają zwrotowi Spółce. Gdy okres ważności karty się kończy, Spółka wydaje pracownikowi nową kartę, a pracownik ma możliwość wykorzystania środków zgromadzonych na karcie albo dokonania transferu na nową kartę.

Zdarzają się sytuacje, że pracownicy nie odbierają przysługujących im kart żywieniowych, pomimo wezwań do ich odbioru. Najczęściej przypadki te dotyczą osób, które nie są już pracownikami Spółki, zatem karty żywieniowe pozostają w posiadaniu Wnioskodawczyni lub utraciły ważność (a środki na nich zgromadzone nie podlegają zwrotowi Spółce).

Ani regulamin wynagradzania obowiązujący w Spółce, ani regulamin określający kwestie korzystania z kart obowiązujący u Podmiotu obsługującego nie zawiera postanowień odnoście przekazania niepodjętej karty innemu pracownikowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawczyni uprawniona jest do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zasilenie kart żywieniowych?
Czy Wnioskodawczyni uprawniona jest do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych w związku z opłatą prowizyjną za obsługę kart?
Czy Wnioskodawczyni uprawniona jest uprawniona jest do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zasilenie kart żywieniowych nieodebranych przez pracowników, zarówno tych które są nadal ważne, jak i tych, które utraciły ważność oraz wydatków poniesionych w związku z opłatą prowizyjną za obsługę tych kart?

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawczyni uprawniona jest ona do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zasilenie kart żywieniowych.

Ad 2.

W ocenie Spółki, uprawniona jest ona do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych w związku z opłatą prowizyjną za obsługę kart.

Ad 3.

Spółka stoi na stanowisku, że uprawniona jest do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zasilenie kart żywieniowych nieodebranych przez pracowników, zarówno tych które są nadal ważne, jak i tych, które utraciły ważność oraz wydatków poniesionych w związku z opłatą prowizyjną za obsługę tych kart.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r poz. 1406, ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Powyższe oznacza, że zasadniczo wszystkie poniesione wydatki, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów Prócz tego, uznanie wydatku za koszt podatkowy wymaga od podatnika wykazania, że wydatek jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony

Tak więc, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika winien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej, z wyjątkiem gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu a przychodem, bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od tego, czy nie znajduje się on w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, tj. w grupie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów

Podsumowując powyższe, należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów będzie wydatek, spełniający łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika;
jest definitywny (rzeczywisty);
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
został właściwie udokumentowany;
nie został wymieniony w art. 16 ustawy o CIT.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi - co do zasady - są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Jednocześnie zaznaczyć należy, że wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT - w szczególności należy mieć na uwadze wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT, me uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2 ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawczyni stwierdzić należy, że wydatków będących przedmiotem zapytania nie należy rozpatrywać pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT jako kosztów reprezentacji, ani też pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o CIT jako wydatków na działalność socjalną. Bowiem wydatki te nie są skierowane „na zewnątrz”, czyli do kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów Spółki, lecz dotyczą pracowników. Ponadto, jak wskazała Spółka wydatki te ponoszone są ze środków obrotowych Wnioskodawczyni, a więc ich wydatkowanie nie odbywa się poprzez wykorzystanie środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Zatem zasadność poniesionych wydatków z ww. tytułu należy rozpatrywać pod kątem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad 1 i 2.

Spółka stoi na stanowisku, że poniesione przez mą wydatki bez wątpienia pozostają w związku z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą i mają przyczynić się do zwiększenia jej przychodów w przyszłości. Ponoszone przez Wnioskodawczynię wydatki dotyczące zakupu kart żywieniowych z przeznaczeniem dla pracowników, są przejawem i wyrazem starań Wnioskodawczyni o stan zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia jej pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji do zwiększania wydajności pracy z przełożeniem na uzyskiwane przychody.

Dodatkowo, wydatki te nie podlegają zwrotowi Spółce w jakiejkolwiek formie, co wynika z regulaminu określającego zasady korzystania z karty, obowiązującego u Podmiotu obsługującego. W przypadku utraty terminu ważności karty, pracownik otrzymuje nową kartę i ma możliwość wykorzystania środków zgromadzonych na karcie albo dokonania transferu na nową kartę. Wobec czego, należy uznać, że poniesione przez Spółkę wydatki na zasilenie kart, stanowią wydatek definitywny.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni jest zdania, że wydatki poniesione na zasilenie kart żywieniowych oraz w związku z opłatą prowizyjną związaną z obsługą kart, mogą zostać przez nią uznane za koszt uzyskania przychodu. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 maja 2018 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.136.2018.2.NL.

Ad. 3.

Zdaniem Spółki, dla możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodu, nie ma znaczenia fakt, że niektóre karty nie zostały odebrane przez pracowników (najczęściej są to osoby, które nie są już pracownikami Spółki), a karty pozostają w posiadaniu Wnioskodawczyni lub utraciły ważność (środki na nich zgromadzone nie podlegają zwrotowi Spółce). Karty te zostały postawione do dyspozycji ówczesnych pracowników, którzy pomimo wielokrotnych wezwań nie zgłaszali się po nie - to pracownicy zaniechali możliwości skorzystania z przyznanych przez Spółkę uprawnień. W ocenie Wnioskodawczyni, wystąpi w tym przypadku sytuacja analogiczna do ujmowania w kosztach wydatków przeznaczonych na pakiety medyczne dla pracowników - możliwość zaliczenia tych wydatków w koszty nie jest uzależniona od faktycznego skorzystania pracownika z usług medycznych. Wnioskodawczyni, poniosła wydatki związane z zasileniem nieodebranych kart oraz opłatą prowizyjną z tytułu obsługi kart, które wypełniają przesłanki ujęte w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wobec tego mogą zostać ujęte przez Spółkę w kosztach uzyskania przychodu.

Podsumowując, Spółka uprawniona jest do ujęcia w kosztach uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zasilenie kart żywieniowych nieodebranych przez pracowników, zarówno tych które są nadal ważne, jak i tych, które utraciły ważność oraz wydatków poniesionych w związku z opłatą prowizyjną za obsługę tych kart.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm.).

Art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi – co do zasady – są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Jednocześnie zaznaczyć należy, że wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w szczególności należy mieć na uwadze wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz koszty, o których mowa w art. 15 ust. 1za pkt 2.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zgodnie z regulaminem wynagradzania obowiązującym w Spółce, Wnioskodawczyni jako pracodawca wprowadziła karty żywieniowe przedpłacone dla wszystkich swoich pracowników zatrudnionych na umowę o pracę. Celem zasilania przez Wnioskodawczynię kart przedpłaconych żywieniowych jest realizacja polityki Spółki zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przez pracowników przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację ich pracy. Przyznanie przez Spółkę środków finansowych na zasilenie ww. kart na rzecz pracowników stanowi działanie dobrowolne, mające przyczynić się do zwiększenia jego przychodów w przyszłości. Karty żywieniowe dostarczane i obsługiwane są przez zewnętrzny. Mają one charakter kart przedpłaconych, są bezimienne, a pracownik otrzymujący kartę musi ją aktywować - zarejestrować ją we własnym imieniu/na własne imię i nazwisko podając numer telefonu lub adres email, wtedy już karta jest połączona z tym pracownikiem. Karty akceptowane są w punktach gastronomicznych np. w barach, kantynach, stołówkach, restauracjach, piekarniach. Karty zasilane są comiesięcznie, ze środków obrotowych Spółki. Wnioskodawczyni wskazuje podmiotowi obsługującemu wykaz kart z kwotą zasilenia, przelewa środki, a następnie karty są zasilane. Podmiot obsługujący wystawia na Spółkę fakturę, która oprócz kwot zasilenia zawiera również prowizję za obsługę kart. Maksymalna kwota zasilenia karty to 190 zł brutto miesięcznie. Kwota zasilenia uzależniona jest od obecności pracownika w poprzednim miesiącu. Karty wydawane są pracownikom w pierwszym miesiącu pracy i ważne są przez ok 3 lata (termin ważności danej karty jest na niej wskazany). Z regulaminu określającego zasady korzystania z karty obowiązującego u podmiotu obsługującego wynika, że w przypadku utraty ważności karty, niewykorzystane środki nie podlegają zwrotowi Spółce. Gdy okres ważności karty się kończy, Spółka wydaje pracownikowi nową kartę, a pracownik ma możliwość wykorzystania środków zgromadzonych na karcie albo dokonania transferu na nową kartę. Zdarzają się sytuacje, że pracownicy nie odbierają przysługujących im kart żywieniowych, pomimo wezwań do ich odbioru. Najczęściej przypadki te dotyczą osób, które nie są już pracownikami Spółki, zatem karty żywieniowe pozostają w posiadaniu Wnioskodawczyni lub utraciły ważność (a środki na nich zgromadzone nie podlegają zwrotowi Spółce). Ani regulamin wynagradzania obowiązujący w Spółce, ani regulamin określający kwestie korzystania z kart obowiązujący u Podmiotu obsługującego nie zawiera postanowień odnoście przekazania niepodjętej karty innemu pracownikowi.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatków będących przedmiotem zapytania nie należy rozpatrywać pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 28 jako kosztów reprezentacji, ani też pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 45 jako wydatków na działalność socjalną. Bowiem wydatki te nie są skierowane „na zewnątrz”, czyli do kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów Spółki, lecz dotyczą pracowników. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca wydatki te ponoszone są ze środków obrotowych Spółki, a więc ich wydatkowanie nie odbywa się poprzez wykorzystanie środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zatem zasadność poniesionych wydatków z ww. tytułu należy rozpatrywać pod kątem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, zakup przedmiotowych kart ma na celu zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przez pracowników przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację ich pracy. Zgodzić należy się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że wydatki dotyczące zakupu kart żywieniowych z przeznaczeniem dla pracowników, są przejawem i wyrazem starań Wnioskodawczyni o stan zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia jej pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji do zwiększania wydajności pracy z przełożeniem na uzyskiwane przychody.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, że wydatki poniesione na zasilenie kart żywieniowych, opłatą prowizyjną za obsługę kart, stanowią koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Również poniesione wydatki na zasilenie kart żywieniowych nieodebranych przez pracowników, zarówno tych które są nadal ważne, jak i tych, które utraciły ważność oraz wydatków poniesionych w związku z opłatą prowizyjną za obsługę tych kart mogą zostać uznane za koszty podatkowe Spółki. Z wniosku wynika, że karty te zostały postawione do dyspozycji pracowników, którzy pomimo wielokrotnych wezwań nie zgłaszali się po nie, a środki na nich zgromadzone nie podlegają w takich sytuacjach zwrotowi Spółce, jak również nie ma możliwości przekazania niepodjętej karty innemu pracownikowi.

W związku z tym, wydatki poniesione przez Spółkę na zasilenie takiej karty mogą zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, spełnia bowiem przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Wnioskodawcę.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…). Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni uznano za prawidłowe.

Nadmienić jednakże należy, że zasadność zaliczenia wskazanych przez Wnioskodawcę wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin