Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.47.2021.1.IM
z 16 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2021 r. (data wpływu 18 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

• nieprawidłowe ‒ w części dotyczącej obliczonego okresu amortyzacji,
• prawidłowe ‒ w części dotyczącej zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych na terytorium Polski od całości swych dochodów, jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą i opodatkowuje swoje dochody, uzyskane z tego źródła jako dochody z działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o PIT.

W dniu 12 marca 2020 r. Wnioskodawczyni nabyła na podstawie aktu notarialnego nieruchomość położoną w (…). Na nieruchomość składają się działka gruntu oraz wybudowany na niej budynek (dalej: Budynek). Zgodnie z projektem budowlanym oraz decyzją o pozwoleniu na użytkowanie, wydaną przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, Budynek jest budynkiem handlowo-usługowym z funkcją mieszkalną.

Budynek jest obiektem trzykondygnacyjnym. Na parterze znajdują się lokale użytkowe, przeznaczone do wykorzystania na cele handlowe. Natomiast na pierwszym i drugim piętrze znajdują się apartamenty, przeznaczone do krótkotrwałego wynajmu turystom.

Budynek wybudowany został w roku 2001 r., jednakże poprzedni właściciel Budynku nie dopełnił wszystkich niezbędnych czynności prawnych, związanych z dopuszczeniem Budynku do użytkowania. Stosowne zgłoszenie do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz wydana przez Inspektora decyzja o pozwoleniu na użytkowanie dokonane zostały dopiero w roku 2020.

Niemniej jednak ‒ pomimo niedochowania wymogów formalnych, poprzedni właściciel użytkował Budynek w całości. Jednocześnie ‒ pomimo użytkowania obiektu ‒ poprzedni właściciel nie wprowadził go do ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez siebie działalności.

Po zawarciu umowy sprzedaży i przeniesieniu własności Budynku na rzecz Wnioskodawczyni sprzedawca złożył Wnioskodawczyni pisemne oświadczenie, iż użytkował Budynek w okresie od roku 2001 marca 2020 r. w taki sposób, iż:

• od 2001 roku do 2007 roku na parterze Budynku prowadził własną działalność gospodarczą, były to sklepy z odzieżą, akcesoriami oraz sprzętem sportowym;
• w tym czasie apartament znajdujący się na pierwszym piętrze był wynajmowany cały rok, natomiast apartament znajdujący się na drugim piętrze tylko w sezonie;
• od 2007 roku do 2020 roku pomieszczenia na parterze były wynajmowane komercyjnie dla podmiotów gospodarczych zajmujących się sprzedażą odzieży, pamiątek;
• Od 2007 roku do 2017 roku oba apartamenty były wynajmowane w cyklu mieszanym, natomiast od 2017 do 2020 roku były zamieszkiwane.
  
  

Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać Budynek w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej właśnie w taki sposób, jak opisany wynajmu na cele handlowe, tzn. pomieszczenia na parterze zamierza wynajmować podmiotom prowadzącym działalność handlową, które w pomieszczeniach tych prowadzić będą sprzedaż towarów (własne sklepy). Natomiast apartamenty na pierwszym i drugim piętrze Wnioskodawczyni zamierza wynajmować turystom w ramach tzw. najmu krótkoterminowego. Należy też zaznaczyć, iż Wnioskodawczyni wprowadziła Budynek do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy.

W związku z faktem, iż stosownie do oświadczenia sprzedawcy, rozpoczęcie użytkowania Budynku miało miejsce w roku 2001 bez wskazania konkretnego miesiąca, zaś nabycie budynku przez Wnioskodawczynię miało miejsce w marcu 2020 r., zamierza ona przyjąć uproszczenie, iż Budynek można uznać za używany przez 18 pełnych lat ‒ począwszy od 2002 r., skończywszy na 2019 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, tzn. zastosowania okresu amortyzacji wynoszącego 22 lata, będącego wynikiem pomniejszenia okresu 40 lat o liczbę 18 pełnych lat?

Zdaniem Wnioskodawczyni ‒ będzie ona uprawniona do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, tzn. zastosowania okresu amortyzacji wynoszącego 22 lata, będącego wynikiem pomniejszenia okresu 40 lat o liczbę 18 pełnych lat.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji ‒ w odniesieniu do budynków ‒ nie może być krótszy niż:

1. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 cytowanego przepisu ‒ 10 lat, z wyjątkiem:
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   ‒ dla których okres amortyzacji ‒ nie może być krótszy niż 3 lata (ust. 1 pkt 3 cytowanego przepisu);
2. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ‒ 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (ust. 1 pkt 4 cytowanego przepisu).
   
   

Zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek wynosi 2,5%, możliwe jest więc pod warunkiem, że budynki (lokale) niemieszkalne nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto były one uprzednio używane.

W pierwszej kolejności, zdaniem Wnioskodawczyni, nie ulega wątpliwości, iż Budynek stanowi budynek niemieszkalny. Wynika to z posiadanych przez Wnioskodawczynię dokumentów, tj. projektu budowlanego oraz decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, wydanej przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zgodnie z którymi Budynek jest budynkiem handlowo-usługowym z funkcją mieszkalną.

Jednocześnie w ustawie o P1T nie zostały określone warunki w stosunku do budynków niemieszkalnych, jakie muszą one spełnić, aby zostały uznane za używane. W interpretacjach indywidualnych, np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 czerwca 2019 roku sygn. 0115-KD1T3.4011.181.2019.1.PSZ, wskazuje się, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika.

Zgodnie z powyższym istotnym jest jedynie, aby budynek niemieszkalny był używany przez poprzedniego właściciela przed jego nabyciem przez podatnika. W ustawie o PIT nie określono, jaki charakter powinno mieć to użytkowanie, ani nie uregulowano sposobu wykazania lub udokumentowania używania środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych podatnika. Za właściwe należy więc uznać stwierdzenie, że ustawodawca nie obarczył podatników żadnymi faktycznymi ani formalnymi obowiązkami w tym zakresie. Zgodnie z interpretacją Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 czerwca 2018 roku sygn. 0114-KDIP3-1.4011.214.2018.1.KS należy przyjąć, że potwierdzeniem używania przed nabyciem przez podatnika mogą być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie obiektu w określonym czasie.

Podsumowując więc, aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten był wcześniej używany, przy czym określony w przepisach okres 40 lat amortyzacji budynku niemieszkalnego może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Stanowisko to ugruntowane jest również w wydawanych indywidualnych interpretacjach, np. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 27 maja 2019 roku sygn. 0112-KD1L3-3.4011.110.2019.1.AM bądź Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 lutego 2017 roku sygn. 3063-ILPB1-3.4511.199.2016.2.TW.

Budynek, który jest przedmiotem niniejszego wniosku, został oddany do używania w 2001 r. Nie ma przy tym znaczenia, że nie został on przez poprzedniego właściciela formalnie zgłoszony do odpowiednich organów w celu uzyskania pozwolenia na użytkowanie ‒ istotne jest jedynie, że faktycznie był on wykorzystywany przez poprzedniego właściciela. Nie ulega więc żadnej wątpliwości, iż został spełniony określony w przepisach Ustawy o PIT warunek używania lokalu przed wprowadzeniem go przez Wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych konieczny dla zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawczyni, skoro ustawodawca nie określił katalogu dowodów właściwych dla potwierdzenia okresu używania danego budynku niemieszkalnego, nie ulega wątpliwości, iż wystarczający dowód będzie stanowić oświadczenie złożone na piśmie przez poprzedniego właściciela Budynku.

Jednocześnie ‒ wobec braku precyzyjnej informacji co do konkretnego miesiąca rozpoczęcia używania Budynku przez poprzedniego właściciela ‒ uprawnione jest zastosowanie uproszczenia zmierzającego do skrócenia udokumentowanego okresu używania Budynku tylko do tych lat, co do których bez wątpienia Budynek używany był przez pełen rok ‒ przed wprowadzeniem Budynku do ewidencji środków trwałych przez Wnioskodawczynię.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawczyni wnosi o potwierdzenie jej stanowiska jako prawidłowego. Wnioskodawczyni pragnie przy tym zaznaczyć, iż zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawczyni potwierdza również linia interpretacyjna organów podatkowych.

Tytułem przykładu przywołać można choćby interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Nr 0114-KD1P3-1.4011.369.2019.1.KS1 z dnia 2 września 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej obliczonego okresu amortyzacji jest nieprawidłowe.
• w części dotyczącej zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością ‒ o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 cytowanej ustawy podatkowej: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania tego składnika.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ‒ 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Należy podkreślić, że wyliczenia zgodnie z powyżej wskazanym sposobem należy dokonać w oparciu o dwie daty – po pierwsze o datę oddania po raz pierwszy do używania danego środka trwałego oraz o datę wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych przez podatnika.

W świetle powyższego należy wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia, należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni w marcu 2020 r. nabyła na podstawie aktu notarialnego nieruchomość, na którą składają się działka gruntu oraz wybudowany na niej budynek (dalej: Budynek). Zgodnie z projektem budowlanym oraz decyzją o pozwoleniu na użytkowanie, wydaną przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, Budynek jest budynkiem handlowo-usługowym z funkcją mieszkalną. Budynek jest obiektem trzykondygnacyjnym. Na parterze znajdują się lokale użytkowe, przeznaczone do wykorzystania na cele handlowe. Natomiast na pierwszym i drugim piętrze znajdują się apartamenty przeznaczone do krótkotrwałego wynajmu turystom. Budynek wybudowany został w roku 2001 r., jednak poprzedni właściciel Budynku nie dopełnił wszystkich niezbędnych czynności prawnych, związanych z dopuszczeniem Budynku do użytkowania. Stosowne zgłoszenie do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz wydana przez Inspektora decyzja o pozwoleniu na użytkowanie zostały dokonane dopiero w roku 2020. Niemniej jednak ‒ mimo niedochowania wymogów formalnych ‒ poprzedni właściciel użytkował Budynek w całości. Po zawarciu umowy sprzedaży i przeniesieniu własności Budynku na rzecz Wnioskodawczyni sprzedawca złożył Wnioskodawczyni pisemne oświadczenie, że użytkował Budynek w okresie od roku 2001 do momentu do jego nabycia przez Wnioskodawczynię. Wnioskodawczyni zamierza wykorzystywać Budynek w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i wprowadziła Budynek do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, należy stwierdzić, że w przypadku nabycia przez Wnioskodawczynię opisanego Budynku oraz wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, skoro Wnioskodawczyni wprowadzi go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niniejszy Budynek będzie mógł być amortyzowany przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym pełną liczbę lat (o które pomniejsza się wskazane w ww. regulacji 40 lat) należy liczyć od danego miesiąca 2001 roku, w którym zbywca Budynku rozpoczął jego używanie (np. zbywca rozpoczął używanie w miesiącu X 2001 roku, to pierwszy pełny rok upływa w miesiącu X 2002 roku ).

Reasumując – w opisanym powyżej stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym Wnioskodawczyni jest/będzie uprawniona do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie okres amortyzacji wynosi 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania Budynku po raz pierwszy do używania przez zbywcę do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przez Wnioskodawczynię.

Końcowo należy wskazać, że jeżeli chodzi o wyliczenie pełnych lat użytkowania Budynku, przedstawiony przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku, to Organ nie ma obowiązku odnosić się do niego, ponieważ interpretacji indywidualnej, w myśl art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ‒ Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), podlegają przepisy prawa podatkowego. Zatem Organ nie może potwierdzić prawidłowości dokonanego przez Wnioskodawczynię wyliczenia, gdyż zasady arytmetycznego wyliczania, w tym przypadku ilości pełnych lat użytkowania, nie podlegają interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.