Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.470.2020.1.BD
z 22 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 października 2020 r. (data wpływu 28 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota niewypłaconego zysku Spółki w formie dywidendy, w przypadku zmiany przeznaczenia zysku przed dniem wypłaty dywidendy na wpłatę zysku na kapitał rezerwowy stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2020 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy kwota niewypłaconego zysku Spółki w formie dywidendy, w przypadku zmiany przeznaczenia zysku przed dniem wypłaty dywidendy na wpłatę zysku na kapitał rezerwowy stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „podatek CIT”). Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie wytwarzania komponentów do pojazdów samochodowych, tj. elastycznych elementów ze stali nierdzewnej do zastosowań w zarządzaniu silnikami, w układach wydechowych i agregatach do samochodów oraz pojazdów użytkowych.

W dniu 6 października 2016 r. Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę nr 2 w sprawie przeznaczenia zysku osiągniętego przez Spółkę w roku obrotowym rozpoczynającym się 1 maja 2015 r., a kończącym się 30 kwietnia 2016 r. (dalej: „Uchwała ZZW”).

Zgodnie z Uchwałą ZZW postanowiono przeznaczyć całość zysku Spółki w kwocie 10.119.999,11 pln na wypłatę dywidendy (dalej: „Dywidenda”) poprzednim wspólnikom Spółki, tj. Spółce prawa brytyjskiego (…) z siedzibą w (…) w Wielkiej Brytanii, (…) numer identyfikacyjny (…) (dalej: „Spółka N”) oraz osobie fizycznej, będącej polskim rezydentem podatkowym w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1426). Dywidenda miała zostać wypłacona niezwłocznie, nie później jednak niż do 31 grudnia 2016 r.

Do dnia sporządzenia wniosku dywidenda nie została wypłacona. Zgodnie z Uchwałą ZZW, w związku z niedotrzymaniem powyższego terminu przez Spółkę, od dywidendy naliczane są odsetki.

Od dnia podjęcia Uchwały ZZW nastąpiła zmiana wspólników Wnioskodawcy. Obecnie jedynym wspólnikiem Spółki jest Spółka F limited z siedzibą w specjalnym regionie administracyjnym Honk Kong w Chińskiej Republice Ludowej, adres: (…) numer identyfikacyjny (…) (dalej: „Spółka F”), który jest uprawnionym do otrzymania dywidendy.

Z uwagi na sytuację finansową Wnioskodawcy pojawił się plan zmiany przeznaczenia zysku Spółki za rok obrotowy rozpoczynający się 1 maja 2015 r., a kończący się 30 kwietnia 2016 r. Stąd obecnie planowanym jest podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki Uchwały zmieniającej wcześniejszą Uchwałę ZZW poprzez przeznaczenie całości zysku za rok obrotowy rozpoczynający się 1 maja 2015 r., a kończący się 30 kwietnia 2016 r. na kapitał rezerwowy (dalej: „Uchwała zamieniająca”). W rezultacie Spółka F nie będzie przysługiwała wierzytelność o wypłatę dywidendy.

Wątpliwości Spółki dotyczą konsekwencji na gruncie podatku CIT zmiany uchwały o przeznaczeniu zysku (przeznaczenie niewypłaconej dywidendy na kapitał rezerwowy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kwota niewypłaconego zysku Spółki tytułem dywidendy, w przypadku przeznaczenia zysku na kapitał rezerwowy przed dniem wypłaty dywidendy, będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód w podatku CIT - w szczególności przychód z tytułu umorzenia zobowiązania zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota niewypłaconego zysku Spółki tytułem dywidendy, w przypadku przeznaczenia zysku na kapitał rezerwowy przed dniem wypłaty dywidendy, nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychodu w podatku CIT - w szczególności przychodu z tytułu umorzenia zobowiązania zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Jak stanowi art. 191 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1526; dalej: „ksh”):

§ 1. Wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.

§ 2. Umowa spółki może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem przepisów art. 192-197.

§ 3. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do udziałów.

§ 4. W przypadku gdy koszty prac rozwojowych zakwalifikowanych jako aktywa spółki nie zostały całkowicie odpisane, nie można dokonać podziału zysku odpowiadającego równowartości kwoty nieodpisanych kosztów prac rozwojowych, chyba że kwota kapitałów rezerwowych i zapasowych dostępnych do podziału i zysków z lat ubiegłych jest co najmniej równa kwocie kosztów nieodpisanych.

Stosownie do powyższej regulacji Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło Uchwałę o podziale zysku za rok obrotowy rozpoczynający się 1 maja 2015 r, a kończący się 30 kwietnia 2016 r. i przeznaczeniu go na wypłatę dywidendy, jednak obecnie planowana jest zmiana Uchwały ZZW skutkująca przeznaczeniem ww. zysku na kapitał rezerwowy Wnioskodawcy.

Tytułem wstępu Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w Uchwale w sprawie przeznaczenia zysku osiągniętego przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”), Zgromadzenie Wspólników Spółki może w szczególności zadecydować o przeznaczeniu wypracowanego zysku do wypłaty na rzecz wspólników (dywidenda) albo o pozostawieniu zysku w Spółce i przekazaniu go np. na kapitał zapasowy lub rezerwowy. W związku z powzięciem Uchwały w sprawie przeznaczenia zysku do wypłaty na rzecz wspólników (dywidenda), wspólnicy stają się wierzycielami Spółki i mogą żądać od niej wypłaty dywidendy. Podkreślenia wymaga, że przedmiotowe stanowi uprawnienie, a nie obowiązek wspólnika. Tym samym, wspólnicy mogą zrezygnować z prawa do żądania wypłaty należnej im dywidendy.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, w ocenie Spółki możliwa jest zmiana przez Zgromadzenie Wspólników Uchwały w sprawie przeznaczenia zysku do wypłaty na rzecz wspólników tytułem dywidendy w ten sposób, iż niewypłacana kwota zysku zostanie przeznaczona na kapitał zapasowy lub rezerwowy. Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalnym prawnie jest, by uchwała o podziale zysku została zmieniona, jeżeli za taką zmianą opowiedzą się wszyscy wspólnicy, którym dywidenda miała zostać wypłacona (w Spółce jest tylko jeden udziałowiec). Jeżeli po podjęciu Uchwały o wypłacie dywidendy, ale jeszcze przed jej wypłatą, wszyscy wspólnicy postanowią, iż lepszym rozwiązaniem jest pozostawienie zysku w Spółce, mogą podjąć uchwałę, w której zmienią pierwotną Uchwałę o podziale zysku. Decyzja o przeznaczeniu zysku leży w kompetencji Zgromadzenia Wspólników.

Spółka pragnie również wyjaśnić, że ustawodawca nie zawarł w ksh przepisów, które wyraźnie zakazywałyby dokonywania zmian uchwał o przeznaczeniu zysku, w tym poprzez zmianę przeznaczenia z wypłaty dywidendy na przekazanie na kapitał zapasowy lub rezerwowy. Nie rodzi też wątpliwości. że na kolejnym Zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników Spółki można postanowić o wypłacie zysku, który na poprzednim Zwyczajnym Zgromadzeniu został przeznaczony na kapitał zapasowy bądź rezerwowy Spółki (o ile rzecz jasna spełnione są inne warunki wypłaty określonej kwoty dywidendy).

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, podjęcie uchwały zmieniającej jest prawnie dopuszczalne. Co istotne, w ocenie Wnioskodawcy, zmiana przeznaczenia zysku (z wypłaty dywidendy na przeznaczenie zysku na kapitał rezerwowy) nie jest dwoma czynnościami prawnymi. Jest to jedna czynność (przeznaczenie zysku).

Odnosząc powyższe do ewentualnych skutków na gruncie podatku CIT, zdaniem Wnioskodawcy, planowana zmiana Uchwały ZZW w sprawie przeznaczenia zysku poprzez przekazanie niewypłaconego wspólnikowi zysku na kapitał rezerwowy nie będzie stanowić dla Spółki przychodu. Czynność ta będzie zatem neutralna dla Spółki na gruncie podatku CIT. Ewentualne konsekwencje podatkowe pojawią się u wspólnika w przypadku późniejszej wypłaty zysku.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca zauważa, że za przychód należy uznać definitywne i trwałe przysporzenia w majątku podatnika. Już z samej istoty czynności przeznaczenia zysku Spółki (zarówno na wypłatę dywidendy, jak i przekazanie na kapitał rezerwowy) wynika, że nie może ona wiązać się z powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego i tym samym nie generuje przychodu dla Spółki. Analogicznie zatem, zmiana przeznaczenia niewypłaconego zysku Spółki z wypłaty na rzecz wspólników na przekazanie na kapitał rezerwowy również nie stanowi przychodu dla Spółki, jako niewiążąca się z powstaniem po jej stronie jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają żadnych regulacji zgodnie, z którymi po stronie Spółki powstanie przychód na gruncie podatku CIT z tytułu przeznaczenia zysku na kapitał rezerwowy, czy też wypłaty dywidendy. W szczególności należy wskazać, że art. 12 ust. 1 ustawy o CIT nie wymienia takiego rodzaju przychodu w katalogu przychodów w podatku CIT. Stąd, jeżeli z decyzji ustawodawcy nie wynika, aby zmiana przeznaczenia niewypłaconego zysku z wypłaty na rzecz wspólników na przekazanie na kapitał rezerwowy stanowiła przychód podatkowy dla Spółki, jak i zdarzenie to nie generuje dla Spółki przysporzenia majątkowego, to nie sposób twierdzić, że powoduje ono dla niej przychód. Przyjęcie stanowiska przeciwnego skutkowałoby nie tylko rozszerzeniem przewidzianego przez ustawodawcę katalogu źródeł przychodów, jak i niweczyłoby istotę pojęcia przychodu jako przysporzenia majątkowego.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanej sytuacji nie będzie stosowany art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT zgodnie, z którym przychodem jest wartość umorzonych zobowiązań. Dla porządku wskazać należy, że umorzenie zobowiązań może mieć miejsce poprzez zwolnienie z długu pod tytułem darmym lub odpłatnie (art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 1145, dalej: „kc”), potrącenie (art. 498 kc) oraz odnowienie (art. 506 kc).

Z istoty pojęcia przychodu (jako przysporzenia majątkowego) wynika jednak, że art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT dotyczy wyłącznie przychodu z tytułu umorzenia poprzez zwolnienie z długu pod tytułem darmym. Zaznaczenia jednak wymaga, że zwolnienie z długu stanowi umowę wierzyciela z dłużnikiem i tym samym wymaga akceptacji dłużnika. W myśl bowiem art. 508 kc zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Zmiana przeznaczenia niewypłaconego zysku z wypłaty wspólnikom na przekazanie na kapitał rezerwowy podejmowana jest w drodze Uchwały przez Zgromadzenie Wspólników Spółki, jako jej organu i tym samym ma charakter jednostronny. Uchwała ta odnosi skutek w stosunku do Spółki oraz danego wspólnika, jednakże, co istotne, Spółka nie ma wpływu na treść tej Uchwały, ani możliwości jej akceptacji, czy też ingerencji w treść.

Uwzględniając powyższe, planowana przez Zgromadzenie Wspólników Spółki zmiana Uchwały ZZW w sprawie przeznaczenia zysku z wypłaty wspólnikowi na przekazanie na kapitał rezerwowy nie może być traktowana jako umowa zwolnienia z długu. Dodatkowo, z ostrożności, Wnioskodawca podkreśla, że z istoty ww. zmiany przeznaczenia zysku wynika, że nie wiąże się ona z potrąceniem wzajemnych wierzytelności Spółki i Wspólnika, ani z odnowieniem zobowiązania Wnioskodawcy. W konsekwencji, w analizowanej sytuacji, art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT nie będzie miał zastosowania.

Wnioskodawca zwraca także uwagę, że środki stanowiące zysk Spółki, który nie został wypłacony wspólnikowi i których przeznaczenie planuje zmienić Zgromadzenie Wspólników Spółki, zostały już uprzednio uznane za przychód Spółki (jako jej zysk) i opodatkowane. Samo przekazanie tych środków na kapitał rezerwowy Spółki w miejsce ich wypłaty wspólnikowi nie stanowi ponownego zdarzenia generującego przychód po stronie Spółki. Przychód ten został już bowiem rozpoznany i opodatkowany przez Spółkę jako jej zysk. Zdarzeniem generującym przychód - lecz po stronie Wspólnika Spółki - będzie dopiero w przyszłości potencjalna wypłata zysku Spółki na Jego rzecz.

Podkreślić należy również, że zgodnie z przepisem art. 192 ksh, Spółka F w dalszym ciągu zagwarantowane ma prawo do wypłaty dywidendy przeznaczając w przyszłości na ten cel kwoty zgromadzone na kapitale rezerwowym.

Dodatkowo, dla porządku Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że planowana zmiana Uchwały ZZW w sprawie przeznaczenia zysku nie może być traktowana za równoznaczną z wypłatą dywidendy na rzecz wspólnika i jednoczesnym dokapitalizowałem Spółki. Wypłata dywidendy wymaga bowiem wypłaty środków pieniężnych na rzecz wspólnika lub dokonania innej formy rozliczenia ze wspólnikiem (np. potrącenia ze zobowiązaniem wspólnika w stosunku do Spółki). Dokapitalizowanie Spółki, w tym poprzez zasilenie kapitału rezerwowego wymaga dokonania określonego świadczenia pieniężnego lub innej formy rozliczenia pomiędzy Wspólnikiem, a Wnioskodawcą. Takie sytuacje nie miały miejsca w sytuacji będącej przedmiotem analizy. Tym samym, nie można przyjąć, że planowana zmiana Uchwały ZZW w sprawie przeznaczenia zysku jest równoznaczna z wypłatą dywidendy z jednoczesnym dokapitalizowaniem Spółki.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że stanowisko analogiczne do przedstawionego we wniosku zostało uznane za prawidłowe w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 kwietnia 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.88.2020.1.MS oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 stycznia 2011 r., sygn. ILPC4/423-278/10-2/DS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że przedmiotem interpretacji jest wyłącznie kwestia ustalenia, czy w związku z przedstawionym zdarzeniem przyszłym po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W interpretacji nie rozstrzygano w szczególności o dopuszczalności zmiany podjętej wcześniej uchwały o podziale zysku. Dopuszczalność takiej zmiany została przez Organ przyjęta jako element opisu sprawy, gdyż kwestia ta (zmiana raz podjętej uchwały o podziale zysku) jest poza zakresem unormowań objętych przepisami prawa podatkowego.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 ustawy o CIT, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d ustawy o CIT).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób, czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe. Zdarzeniem, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest m.in. wartość umorzonych zobowiązań.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a. ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych

zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

W prawie cywilnym istnieje kilka form umorzenia zobowiązań. I tak, w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, dalej: „Kc”) wśród nich wymieniono potrącenie (art. 498 Kc), nowację (zwana również odnowieniem - art. 506 Kc) oraz zwolnienie z długu (art. 508 Kc).

Cywilistyczna instytucja potrącenia prowadzi do umorzenia dwóch przeciwstawnych sobie wierzytelności i jest dokonywana poprzez złożenie stosownego oświadczenia woli przez jednego z wierzycieli drugiemu wierzycielowi lub w drodze dwustronnej umowy między nimi. Potrącenie wierzytelności, podobnie jak wykonanie zobowiązania, powoduje efektywne zaspokojenie wierzyciela. W wyniku potrącenia wierzyciel uzyskuje w zasadzie taką samą korzyść, jaką zapewnia mu wykonanie zobowiązania.

Odnowienie również jest formą zaspokojenia interesu wierzyciela, jednakże nie w sposób efektywny. W celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania dłużnik zobowiązuje się wobec wierzyciela, za jego zgodą, spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje zastąpione nowym. Czynność ta powoduje wykreowanie tylko nowego tytułu prawnego do spłaty długu, co oznacza, iż w wyniku nowacji nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Dłużnik będzie bowiem cały czas zobowiązany do spełnienia tego samego świadczenia, tyle że z innej podstawy prawnej.

Natomiast, zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 Kc, oznacza dobrowolne zrezygnowanie przez wierzyciela ze świadczenia należnego mu od dłużnika Zwolnienie to może być zarówno odpłatne lub pod tytułem darmym. Zwolnienie z długu ma charakter umowy pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, która zostaje zawarta, kiedy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje. Zwolnienie z długu musi być zatem zaakceptowane przez dłużnika. Samo oświadczenie woli wierzyciela, który zrzeka się przysługującej mu wierzytelności nie jest wystarczające.

W doktrynie prawa podatkowego nie jest wyjaśnione jednoznacznie, czy „umorzenie zobowiązania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT dotyczy wszystkich wymienionych powyżej przypadków wygaśnięcia zobowiązania. Jednakże, w ślad za utrwalonym i powszechnie przyjmowanym stanowiskiem, przyjmuje się, że przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT powstaje jedynie w przypadku umorzenia zobowiązania pod tytułem darmym, a zatem tylko i wyłącznie w przypadku nieodpłatnego zwolnienia z długu. Wyłącznie bowiem w takiej sytuacji dłużnik otrzymuje definitywne przysporzenie majątkowe. W zamian za wygaśnięcie zobowiązania dłużnik nie jest zobligowany do spełnienia w jego miejsce jakiegokolwiek innego świadczenia. Inne przypadki, takowego definitywnego przysporzenia nie rodzą (por. A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz do art. 12”, wydanie IV, Warszawa 2014).

Na potwierdzenie powyższego wskazać należy art. 192 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1526) z którego wynika, że wspólnicy spółki mają wciąż zagwarantowane prawo do wypłaty dywidendy przeznaczając w przyszłości do podziału kwoty zgromadzone z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowego.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie nie dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania, bowiem prawo do wypłaty dywidendy będzie nadal zagwarantowane przepisami Kodeksu spółek handlowych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę o przeznaczeniu zysku osiągniętego przez Spółkę na wypłatę dywidendy poprzednim Wspólnikom Spółki. W dalszej kolejności nastąpiła zmiana dotychczasowych Wspólników Spółki, która obecnie posiada jednego Wspólnika. Dywidenda miała zostać wypłacona niezwłocznie, jednak do dnia sporządzenia wniosku nie dokonano jej wypłaty. Obecnie Wnioskodawca planuje zmianę przeznaczenia zysku Spółki w wyniku podjęcia przez Zgromadzenie Wspólników Spółki Uchwały zmieniającej wcześniejszą Uchwałę ZZW poprzez przeznaczenie całości zysku Spółki na kapitał rezerwowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy kwota niewypłaconego zysku Spółki w formie dywidendy, w przypadku zmiany przeznaczenia zysku przed dniem wypłaty dywidendy na wypłatę zysku na kapitał rezerwowy stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT.

Odnosząc powyższe do ww. przepisów prawa stwierdzić należy, że w przypadku zmiany przeznaczenia zysku z wypłaty dywidendy na wypłatę zysku na kapitał rezerwowy nie powstanie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT. Jak wcześniej wskazano, zdarzeniem wynikającym z ww. przepisu, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest wartość umorzonych zobowiązań. Podkreślić należy, że przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT powstaje jedynie w przypadku umorzenia zobowiązania pod tytułem darmym, a zatem tylko i wyłącznie w przypadku nieodpłatnego zwolnienia z długu, bowiem wyłącznie w takiej sytuacji dłużnik otrzymuje definitywne przysporzenie majątkowe. W rozpatrywanej sprawie mamy natomiast do czynienia z sytuacją, w której następuje zmiana przeznaczenia zysku, która nie wiąże się z umorzeniem zobowiązania wobec Wspólnika. Stanowisko takie potwierdzają również unormowania Kodeksu spółek handlowych, w których zagwarantowano prawo wspólników spółki do wypłaty dywidendy w sytuacji przeznaczenia zysków na kapitał zapasowy i rezerwowy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące ustalenia, czy w przypadku zmiany przeznaczenia zysku przed dniem wypłaty dywidendy na wypłatę zysku na kapitał rezerwowy nie będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychodu jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.