2021.04.15 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.35.2021.1.AW
z 15 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2021 r. (data wpływu 17 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestrowania sprzedaży produktów garmażeryjnych za pomocą kasy on-line od 1 stycznia 2021 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestrowania sprzedaży produktów garmażeryjnych za pomocą kasy on-line od 1 stycznia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność w formie handlu detalicznego Spółka jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca jest franczyzobiorcą posiadającym 27 sklepów detalicznych należnych do sieci franczyzowej „A” (dalej jako: „Sklepy”).

Spółka w prowadzonych Sklepach oferuje klientom detalicznym sprzedaż m.in. artykułów spożywczych, środków chemicznych, alkoholu, wyrobów cukierniczych oraz garmażerii. W ramach sprzedaży garmażerii Spółka oferuje m.in. kurczaki z rożna półksiężyce z ziemniaków i ciepłe warzywa. Spółka zaopatrzyła swoje Sklepy w tzw. „gorące lady”, które zapewniają wystawionym produktom garmażeryjnym odpowiednią temperaturę, a co za tym idzie produkty te nie tracą walorów smakowych, jak i wizualnych.

Należy wyraźnie zaznaczyć, że w ramach prowadzonych Sklepów Spółka nie produkuje produktów garmażeryjnych, nie świadczy usług gastronomicznych, nie przygotowuje posiłków – w ramach działalności sprzedaje m.in. gotowe schłodzone i lub mrożone wyroby garmażeryjne, które kupuje od producenta, a następnie po upieczeniu w piecu umieszcza na tzw. „gorących ladach”. Klient nie ma możliwości ingerencji w sposób przyrządzania danego wyrobu (np. w sposób przyprawiania, stopień wypieczenia itp.) może jedynie wskazać na preferowany rozmiar porcji, która jest pakowana w folię aluminiową lub zgrzewany pojemnik przez pracownika Sklepu.

W miejscach na terenie Sklepów, w którym są tzw. „gorące lady”, nie znajdują się osobne kasy fiskalne.

Klient detaliczny Sklepu po wyborze produktów, dokonuje ich zakupu przy kasach fiskalnych, funkcjonujących dla całego Sklepu i dla wszystkich produktów oferowanych na terenie tego Sklepu.

Ponadto Spółka nie zezwala na konsumowanie zakupionych wyrobów garmażeryjnych na terenie sklepu, nie posiada również stolików ani krzeseł umożliwiających klientom skonsumowanie ww. wyrobów garmażeryjnych.

Sprzedaż powyżej opisanych produktów garmażeryjnych, m.in. kurczaków z rożna sprzedawana jest przez Spółkę ze stawką 5% VAT, zgodnie z załącznikiem nr 10 do Ustawy o VAT w zw. z art. 41 ust. 2a Ustawy o VAT, a zatem sprzedaż taka jest traktowana jako sprzedaż towarów, a nie świadczenie usług gastronomicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2021 r. podlega obowiązkowi prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu tzw. kas online?

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 stycznia 2021 r. nie podlega on obowiązkowi prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu tzw. kas online.

Uzasadnienie

W pierwszej kolejności, należy wskazać, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, świadczeniem usług jest świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 Ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jedynym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących, jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Dnia 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy – Prawo o migracji (Dz. U. 2019 r., poz. 675, dalej jako: „ustawa nowelizująca”). Ustawa ta wprowadziła do Ustawy o VAT zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa nowelizująca zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach – obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas online) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Zgodnie z art. 111 ust. 6a Ustawy o VAT kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie, przechowywanie i bezpieczne przesyłanie danych z kasy rejestrującej na zewnętrzne nośniki danych oraz umożliwiać połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określone w art. 111a ust. 3. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej musi posiadać numer unikatowy nadawany w drodze czynności materialno -technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Natomiast zgodnie z art. 111a ust. 3 Ustawy o VAT kasy rejestrujące łączą się z Centralnym Repozytorium Kas za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w sposób, który zapewnia:

Przesyłanie danych z kas rejestrujących do Centralnego Repozytorium Kas w sposób bezpośredni, ciągły, zautomatyzowany lub na żądanie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 o.p.
Przesyłanie poleceń z Centralnego Repozytorium Kas do kas rejestrujących, dotyczących pracy kas, i ich odbiór przez te kasy:
1. związanych z fiskalizacją kasy rejestrującej,
2. obejmujących określenie:
  - sposobu i zakresu przesyłania danych z tej kasy,
  - sposobu pracy kasy rejestrującej
3. zapewniających prawidłowość pracy kasy rejestrującej.

Pojęcie „kasa fiskalna online” zdefiniowane zostało w § 2 pkt 6 rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816), który odwołuje się do treści znowelizowanej ustawy, wskazując, że przez kasę online rozumie się kasę której mowa w art. 111 ust. 6a Ustawy o VAT.

Ustawa o VAT w art. 145b ust. 1 pkt 2 wskazuje, że do dnia 30 czerwca 2020 r., podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii do:

świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również w tym również sezonowo oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania,
sprzedaży węgla, brykietu i podobnych paliw stałych wytwarzanych z węgla, węgla brunatnego, koksu i półkoksu przeznaczonych do celów opałowych.

W tym miejscu należy również przywołać § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii (Dz. U. 2020 r., poz. 1059, dalej jako: „Rozporządzenie”), w którym ustawodawca wskazał, że od 1 stycznia 2021 r., podatnicy świadczący sprzedaż towarów i usług, wskazani w art. 145b ust. 1 pkt 2 Ustawy o VAT, zobowiązani są stosować kasy online.

Odnosząc się do samego obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas online od dnia 1 stycznia 2021 r., należy zauważyć, że dotyczy on tylko ściśle określonych grup podatników, m.in. podatników świadczących usługi związane z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo.

Należy uznać, że Wnioskodawca nie należy do grupy podatników świadczących wyżej wymienione usługi, wskazane w art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a Ustawy o VAT, a co za tym idzie nie jest zobowiązany do stosowania tzw. kas online od 1 stycznia 2021 r.

W celu potwierdzenia powyższego, niezbędnym jest zdefiniowanie dwóch elementów, a mianowicie usług związanych z wyżywieniem oraz stacjonarnej placówki gastronomicznej.

Po pierwsze, należy zauważyć, że ustawodawca w art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a Ustawy o VAT nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU, który to dział obejmuje usługi związane z zapewnieniem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji w restauracjach. Nie jest przy tym istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem gastronomii rozumie się „działalność produkcyjno -usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp.” oraz „sztukę przyrządzania potraw”. Natomiast zgodnie z definicją stosowaną w statystyce publicznej zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, to obiekt którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.

Placówki gastronomiczne dzielą się na:

placówki ogólnie dostępne;
placówki nastawione na obsługę określonych grup konsumentów.

Placówki gastronomiczne mogą być prowadzone m.in. w obrębie hoteli, moteli, zajazdów, schronisk, pól campingowych, w pensjonatach, domach wypoczynkowych i innych miejscach krótkotrwałego pobytu jak też w wagonach kolejowych wchodzących w skład pociągu oraz na statkach pasażerskich. Do placówek gastronomicznych nie zalicza się ruchomych punktów sprzedaży detalicznej i automatów sprzedażowych. Z kolei punktem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak: smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Jednocześnie stała placówka gastronomiczna to placówka czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja itp. Z kolei sezonowa placówka gastronomiczna to placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym. Dalej wg Głównego Urzędu Statystycznego, stacjonarne placówki gastronomiczne to m.in. bary, punkty gastronomiczne, restauracje, sezonowe placówki gastronomiczne, stołówki.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organ podatkowy w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 maja 2020 r. (nr 0112-KDIL3.4012.262.2020.1.MŁ) oraz z dnia 31 października 2019 r. (nr 0112-KDIL2-2.4012.490.2019.1.AKR).

Należy przede wszystkim zaznaczyć, że w ramach prowadzonych sklepów, Spółka nie produkuje produktów garmażeryjnych, nie świadczy usług gastronomicznych, nie przygotowuje posiłków – w ramach działalności sprzedaje m.in. gotowe wyroby garmażeryjne, które kupuje od producenta, a następnie po upieczeniu lub podgrzaniu umieszcza na tzw. „gorących ladach”. Spółka nie oferuje usług gastronomicznych ani cateringowych. Mając na względzie powyższe należałoby wskazać, iż Sklepy prowadzone przez Wnioskodawcę nie stanowią stacjonarnych placówek gastronomicznych. Należy również zauważyć, iż celem Spółki nie jest świadczenie usług związanych z wyżywieniem (ujętych w Dziale 56 PKWiU), lecz sprzedaż towarów w sklepach prowadzonych przez Spółkę, gdzie do tych towarów należą wyroby garmażeryjne. Wyroby te wystawiane są na tzw. „gorących ladach” w celu utrzymania ich walorów smakowych i wizualnych, a nie w celu świadczenia usług związanych z wyżywieniem. Spółka nie zezwala również klientom swoich sklepów na konsumowanie zakupionych wyrobów na terenie sklepów.

Mając to na uwadze należy stwierdzić, że Spółka nie jest zobowiązana do posiadania tzw. kas online od dnia 1 stycznia 2021 roku zgodnie z art. 145b ust. 1 pkt 2 lit a Ustawy o VAT zw. z § 1 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia. Podobne stanowisko zajął m.in. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 22 czerwca 2020 r. (nr 0113-KDIPTl-3.4012.314.2020.1.ALN). Podatnik w stanie faktycznym sprawy wskazał, że w prowadzonych przez niego sklepach klienci mogą nabyć pieczone kurczaki, przyprawione i upieczone przez jego pracowników, które są podawane z lady grzewczej, bez możliwości konsumpcji na terenie sklepu. Organ podatkowy wyjaśnił, iż na potrzeby statystyki publicznej placówka gastronomiczna oznacza zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos. W pojęciu tym nie mieszczą się jednak ruchome punkty sprzedaży detalicznej i automaty sprzedażowe. Stała placówka gastronomiczna to natomiast placówka gastronomiczna czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja, itp. Sezonową placówką gastronomiczną jest natomiast placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym. W konsekwencji organ podatkowy uznał, że: „(…) sklepy, w których Wnioskodawca dokonuje sprzedaży pieczonych kurczaków, przyprawionych i upieczonych przez pracowników Wnioskodawcy, podawanych klientom z lady grzewczej, bez możliwości konsumpcji na terenie sklepu, nie są zaliczane do placówek gastronomicznych, nie stanowią one również żadnej z placówek prowadzących ograniczoną działalność gastronomiczną definiowaną jako punkt gastronomiczny. Zatem, realizowana przez Wnioskodawcę sprzedaż pieczonych kurczaków, przyprawionych i upieczonych przez pracowników Wnioskodawcy nie będzie objęta obowiązkiem ewidencjonowania przy użyciu kasy on-line (...)”.

Warto również zwrócić uwagę na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 maja 2020 r. (nr 0114-KDIP1-3.4012.142.2020.2.MT). W stanie faktycznym sprawy podatnik wskazał, że sprzedaż na rzecz konsumentów jest dokonywana m.in. w prowadzonych przez niego zakładach, które są miejscami produkcji wyrobów piekarskich i cukierniczych. Produkcja jest przeznaczona co do zasady do sprzedaży hurtowej (na rzecz innych podmiotów) oraz dystrybucji do swoich punktów sprzedaży. Podatnik podkreślił, że w zakładach nie są prowadzone żadnego rodzaju sklepy czy punkty sprzedaży w sposób zorganizowany (brak lad wystawowych, miejsca dla klientów, stolików, krzeseł czy innego wyposażenia sklepowego). Możliwe jest jedynie dokonanie zakupu towarów (m.in. pieczywa, ciastek) pochodzących z linii produkcyjnych. Wskazał również, że zakład nie prowadzi produkcji ani sprzedaży napojów, natomiast sprzedaż całego asortymentu jest prowadzona na wszystkich kasach w punktach sprzedaży. W tak opisanym stanie faktycznym, organ podatkowy stwierdził, że: „(...) Zakłady produkcyjne nie są zaliczane do placówek gastronomicznych, nie stanowią one również żadnej z placówek prowadzących ograniczoną działalność gastronomiczną definiowaną jako punkt gastronomiczny. Zakłady te zajmują się produkcją towarów (wyroby piekarnicze i ciastkarskie), a nie świadczeniem usług podawania przygotowanych posiłków i napoi. Zatem, realizowana przez Wnioskodawcę sprzedaż towarów w zakładach produkcyjnych nie będzie objęta obowiązkiem ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kasy on-line (...)”.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w opisanej powyżej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Z dniem 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. z 2019 r., poz. 675). Ustawa ta wprowadza do ustawy o podatku od towarów i usług zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa ta zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach – obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas on-line) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Kasy on-line wyposażone są w nowe funkcjonalności umożliwiające, oprócz zapisu w pamięci fiskalnej i chronionej kasy, również przekazywanie w sposób ciągły, zautomatyzowany i bezpośredni danych rejestrowanych przy ich użyciu z prowadzonej ewidencji oraz danych o zdarzeniach mających znaczenie dla pracy kas do systemu teleinformatycznego Centralnego Repozytorium Kas.

W myśl art. 111a ust. 3 ustawy, kasy rejestrujące łączą się z Centralnym Repozytorium Kas za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w sposób, który zapewnia:

przesyłanie danych z kas rejestrujących do Centralnego Repozytorium Kas w sposób bezpośredni, ciągły, zautomatyzowany lub na żądanie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 Ordynacji podatkowej;
przesyłanie poleceń z Centralnego Repozytorium Kas do kas rejestrujących, dotyczących pracy kas, i ich odbiór przez te kasy:
1. związanych z fiskalizacją kasy rejestrującej,
2. obejmujących określenie:
  - sposobu i zakresu przesyłania danych z tej kasy,
  - sposobu pracy kasy rejestrującej,
3. zapewniających prawidłowość pracy kasy rejestrującej.

Art. 111 ust. 6a ustawy określa wymagania i zasady działania, którym powinny odpowiadać kasy on-line. W myśl przywołanego przepisu, kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie, przechowywanie i bezpieczne przesyłanie danych z kasy rejestrującej na zewnętrzne nośniki danych oraz umożliwiać połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas określonych w art. 111a ust. 3 (…).

Pojęcie „kasa fiskalna on-line” zdefiniowane zostało w § 2 pkt 6 rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816 z późn. zm.), który odwołuje się do treści znowelizowanej ustawy, wskazując, że przez kasę on-line rozumie się kasę, o której mowa w art. 111 ust. 6a ustawy.

Znowelizowana ustawa o podatku od towarów i usług wskazuje terminy i grupy podatników, których obejmie obowiązek posiadania kasy on-line. Natomiast podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w ustawie, zostali zwolnieni z obowiązku posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych „tradycyjnych” kas fiskalnych. Zgodnie bowiem z art. 145a ust. 1, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.

W myśl art. 145b ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. – do:

świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania,
sprzedaży węgla, brykietu i podobnych paliw stałych wytwarzanych z węgla, węgla brunatnego, koksu i półkoksu przeznaczonych do celów opałowych.

Przepis ust. 1 stosuje się tylko do kas rejestrujących, przy zastosowaniu których jest prowadzona ewidencja sprzedaży w zakresie sprzedaży towarów lub świadczenia usług wymienionych w ust. 1 (art. 145b ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 145a ust. 6 ustawy, producenci krajowi i podmioty dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w celu wprowadzenia ich na terytorium kraju do obrotu są obowiązani do uzyskania dla danego typu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii potwierdzenia Prezesa Głównego Urzędu Miar, że kasy te spełniają funkcje wymienione w ust. 2 oraz kryteria i warunki techniczne dla tych kas. Potwierdzenie to jest wydawane nie później niż do dnia upływu okresów wskazanych odpowiednio w ust. 7 pkt 1 i 2.

Natomiast zgodnie z art. 145a ust. 7 ustawy, potwierdzenia o spełnieniu funkcji, kryteriów i warunków technicznych dla kas rejestrujących przez:

kasy rejestrujące z elektronicznym zapisem kopii – są wydawane na okres do dnia 31 grudnia 2022 r.;
kasy rejestrujące z papierowym zapisem kopii – są wydawane na okres do dnia 31 sierpnia 2019 r.

Zgodnie z art. 145b ust. 5 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, przedłużać terminy określone w ust. 1 i 3, określając rodzaje czynności, dla których termin został przedłużony, oraz dzień upływu przedłużonego terminu, uwzględniając specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej oraz możliwości prowadzenia kontroli celno-skarbowej.

W tym miejscu należy wskazać, że w dniu 19 czerwca 2020 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii (Dz. U. z 2020 r., poz. 1059). Na podstawie § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. rozporządzenia przedłużono terminy, w których podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, o których mowa w art. 145b ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2020 r. w przypadku świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.

Mając na uwadze brzmienie § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, należy stwierdzić, że dniem rozpoczęcia prowadzenia ewidencji (granicznym dniem) przy użyciu kas on-line dla branży gastronomicznej będzie dzień 1 stycznia 2021 r.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność w formie handlu detalicznego Spółka jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Spółka w prowadzonych Sklepach oferuje klientom detalicznym sprzedaż m.in. artykułów spożywczych, środków chemicznych, alkoholu, wyrobów cukierniczych oraz garmażerii. W ramach sprzedaży garmażerii Spółka oferuje m.in. kurczaki z rożna półksiężyce z ziemniaków i ciepłe warzywa. Klient nie ma możliwości ingerencji w sposób przyrządzania danego wyrobu (np. w sposób przyprawiania, stopień wypieczenia itp.) może jedynie wskazać na preferowany rozmiar porcji, która jest pakowana w folię aluminiową lub zgrzewany pojemnik przez pracownika Sklepu.

W miejscach na terenie Sklepów, w którym są tzw. „gorące lady”, nie znajdują się osobne kasy fiskalne. Klient detaliczny Sklepu po wyborze produktów, dokonuje ich zakupu przy kasach fiskalnych, funkcjonujących dla całego Sklepu i dla wszystkich produktów oferowanych na terenie tego Sklepu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rejestrowania od 1 stycznia 2021 r. za pomocą kasy on-line opisanej powyżej sprzedaży.

Odnosząc się do obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas on-line od 1 stycznia 2021 r. – tj. terminu zmienionego ww. rozporządzeniem, należy zauważyć, że dotyczy on tylko ściśle określonych grup podatników.

W niniejszej sprawie zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie On miał obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kas fiskalnych on-line od dnia 1 stycznia 2021 r., ponieważ powyżej opisana sprzedaż nie stanowi świadczenia usług związanych z wyżywieniem, wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy w odniesieniu do realizowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży przedstawionej w opisie sprawy mamy do czynienia ze sprzedażą realizowaną przez stacjonarną placówkę gastronomiczną, w której są świadczone usługi związane z wyżywieniem.

Mając na uwadze powyższe konieczne jest zdefiniowanie dwóch elementów: usług związanych z wyżywieniem oraz stacjonarnej placówki gastronomicznej.

Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 145b ust. 1 pkt 2 ustawy nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU, który to dział obejmuje usługi związane z zapewnieniem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji w restauracjach, włączając restauracje samoobsługowe i oferujące posiłki „na wynos”, z lub bez miejsc do siedzenia. Nie jest przy tym istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.

Dla dokonania prawidłowej klasyfikacji wg PKWiU nie mają wpływu również czynniki takie jak to, czy:

punkty sprzedaży znajdują się w miejscu ogólnodostępnym,
w punktach sprzedaży znajdują się stoliki i krzesła,
dostępne są naczynia i sztućce,
produkty są przeznaczone do spożycia na miejscu czy na wynos, (np. pakowane w bibułki czy tekturowe pudełka),
w punktach sprzedaży są: toalety, szatnia, zainstalowana jest klimatyzacja, czy ogrzewanie.

Wnioskodawca w ramach sprzedaży garmażerii oferuje m.in. kurczaki z rożna półksiężyce z ziemniaków i ciepłe warzywa. Spółka zaopatrzyła swoje Sklepy w tzw. „gorące lady”, które zapewniają wystawionym produktom garmażeryjnym odpowiednią temperaturę, a co za tym idzie produkty te nie tracą walorów smakowych, jak i wizualnych. Spółka nie produkuje produktów garmażeryjnych, nie przygotowuje posiłków – w ramach działalności sprzedaje m.in. gotowe schłodzone i lub mrożone wyroby garmażeryjne, które kupuje od producenta, a następnie po upieczeniu w piecu umieszcza na tzw. „gorących ladach”.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, należy uznać, że Wnioskodawca przygotowując m.in. kurczaki poprzez ich pieczenie w piecu, przygotowuje gotowy do spożycia posiłek. Tak przygotowany przez Wnioskodawcę m.in kurczak, jest przechowywany w ladzie grzewczej skąd jest sprzedawany klientom. Tego rodzaju czynności Wnioskodawcy pozwalają uznać, że Wnioskodawca sprzedaje gotowy posiłek w pełni przyrządzony i serwowany do bezpośredniego spożycia. Czyli taki jak oferowany w placówkach gastronomicznych.

Placówki gastronomiczne dzielą się na:

placówki ogólnie dostępne;
placówki nastawione na obsługę określonych grup konsumentów.

Ponadto dział 56.10.A Polskiej Klasyfikacji Działalności obejmuje „Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne” – Podklasa ta obejmuje przygotowywanie i podawanie posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowywane posiłki na miejscu, biorą je na wynos czy są im dostarczane. Podklasa ta obejmuje działalność:

restauracji,
kawiarni,
restauracji typu fast food,
barów mlecznych,
barów szybkiej obsługi,
lodziarni,
pizzerii,
miejsc z żywnością na wynos,
restauracyjną lub barową prowadzoną w środkach transportu, wykonywaną przez oddzielne jednostki.

Odnosząc powyższe do sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku należy stwierdzić, że prowadząc punkt sprzedaży w postaci sklepu, w którym sprzedawane będą wyroby gastronomiczne, tj. przechowywane w ladzie grzewczej m.in. kurczaki, które uprzednio zostały przygotowane (upieczone) przez Wnioskodawcę do bezpośredniego spożycia, uznać należy, że Wnioskodawca świadczy usługi związane z wyżywieniem w stacjonarnych placówkach gastronomicznych. Nie ma w tym przypadku znaczenia fakt, że Spółka nie zezwala na konsumowanie zakupionych wyrobów garmażeryjnych na terenie sklepu, nie posiada również stolików ani krzeseł umożliwiających klientom skonsumowanie ww. wyrobów garmażeryjnych, a rozliczanie sprzedaży odbywa się poza stoiskiem z ladą grzewczą, tj. klient detaliczny Sklepu po wyborze produktów, dokonuje ich zakupu przy kasach fiskalnych, funkcjonujących dla całego Sklepu i dla wszystkich produktów oferowanych na terenie tego Sklepu.

Tym samym, mając na uwadze powyższe regulacje prawne wynikające z powołanych przepisów należy stwierdzić, że skoro – jak wynika z opisu sprawy – w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi placówki (sklepy), w których sprzedawane są gotowe wyroby gastronomiczne, tj. uprzednio przygotowane do bezpośredniego spożycia m.in. kurczaki, które są przechowywane w ladzie grzewczej w celu wydania klientowi gotowego i ciepłego produktu, to stosownie do zapisu art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy w zw. z § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia z dnia 10 czerwca 2020 r., Wnioskodawca jest zobowiązany w tych placówkach do prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych od 1 stycznia 2021 r. przy użyciu kas on-line, tj. kas umożliwiających połączenie i przesyłanie danych między kasami rejestrującymi, a Centralnym Repozytorium Kas, z uwzględnieniem przepisu art. 145b ust. 2 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisywanym zdarzeniu przyszłym bądź we własnym stanowisku w sprawie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. W szczególności, że „Sprzedaż powyżej opisanych produktów garmażeryjnych, m.in. kurczaków z rożna sprzedawana jest przez Spółkę ze stawką 5% VAT, zgodnie z załącznikiem nr 10 do Ustawy o VAT w zw. z art. 41 ust. 2a Ustawy o VAT, a zatem sprzedaż taka jest traktowana jako sprzedaż towarów, a nie świadczenie usług gastronomicznych”.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin