Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.58.2021.2.MC
z 19 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 1 lutego 2021 r.), uzupełnionym w dniu 25 marca 2021 r. (data wpływu 30 marca 2021 r.) na wezwanie z dnia 12 marca 2021 r., skutecznie doręczone w dniu 18 marca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży elementów sieci telekomunikacyjnej dokonanej na podstawie umowy datio in solutum – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży elementów sieci telekomunikacyjnej dokonanej na podstawie umowy datio in solutum.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 25 marca 2021 r., złożonym w dniu 25 marca 2021 r. (data wpływu 30 marca 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 12 marca 2021 r., skutecznie doręczone w dniu 18 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność telekomunikacyjną.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował szerokopasmową sieć szkieletową i dystrybucyjną w ramach realizacji (…) Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007-2013 na podstawie umowy nr (…). W dniu 26 listopada 2019 roku przeniósł własność przedsiębiorstwa na rzecz spółki Spółka Akcyjna (przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego), w ramach zawartej umowy datio in solutum.

Strony w ww. umowie określiły przedsiębiorstwo jako: zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do świadczenia usług telekomunikacyjnych (sieć telekomunikacyjna) obejmujący w szczególności choć nie wyłącznie:

1. włókna światłowodowe wraz z infrastrukturą techniczną niezbędną do prawidłowego działania włókien światłowodowych w celu świadczenia usług telekomunikacyjnych znajdujące się w kanalizacji własnej, kanalizacji obcej oraz podwieszonych na słupach podmiotów trzecich;
2. infrastrukturę techniczną, w tym urządzenia aktywne niezbędne do prawidłowego działania sieci telekomunikacyjnej;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych oraz prawa drogi;
4. koncesje, licencje i inne zezwolenia;
5. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
6. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
7. tajemnice przedsiębiorstwa,
8. prawa rzeczowe ustanowione na majątku;
9. nieodwołalne prawo używania infrastruktury telekomunikacyjnej,
10. sieć.

Strony ustaliły, że przedmiotem sprzedaży będzie przedsiębiorstwo, z uwagi na treść Postanowienia Sądu Rejonowego dla (…) Wydział I Cywilny z dnia 4 grudnia 2017 roku w sprawie o sygnaturze akt: (…), w którym to Postanowieniu Sąd stwierdził, że włókna światłowodowe są częścią sieci telekomunikacyjnej, stanowiącej integralną całość, która w takiej formie nie podlega egzekucji jako ruchomość. Stanowi ona przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 k.c. albowiem stanowi ona zorganizowany zespół składników materialnych (m.in. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości) i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z definicji sieć szerokopasmowa jest to sieć telekomunikacyjna służąca do zapewnienia szerokopasmowego dostępu do internetu.

„Sieć telekomunikacyjna” jest również terminem prawniczym zdefiniowanym w ustawie z dnia 16 lipca 2004 roku prawo telekomunikacyjne i oznacza ona systemy transmisyjne oraz urządzenia komutacyjne lub przekierowujące, a także inne zasoby, które umożliwiają nadanie, odbiór lub transmisję sygnałów za pomocą przewodów, fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, niezależnie od ich rodzaju.

Sieć telekomunikacyjna to obiekt techniczny będący zbiorem węzłów oraz linii telekomunikacyjnych i łączy pomiędzy węzłami. Sieć telekomunikacyjna wykonuje przekazywanie danych informacji lub wiadomości w celu komunikacji pomiędzy dwoma lub wieloma określonymi punktami.

W związku z powyższym oczywistym jest, że każdy element sieci w rozumieniu definicji sieci jest siecią telekomunikacyjną czyli jedna wieża to sieć telekomunikacyjna jeżeli wydajność łącza nie jest czynnikiem ograniczającym możliwość uruchomienia aplikacji dostępnych w sieci jest siecią szerokopasmową.

Termin „przedsiębiorstwo” w znaczeniu przedmiotowym stanowi zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Oczywistym jest, że chodzi tutaj o zbiór praw i elementów niebędących prawami połączonych przez przedsiębiorcę w pewną uporządkowaną całość. W szerokim ujęciu także zobowiązania przedsiębiorcy związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa wchodziłyby w jego skład. Jednakże ustawodawca w art. 55¹ k.c. jednoznacznie przesądził, iż zobowiązania należy traktować jako obciążenie przedsiębiorstwa, które zatem rozumiane jest wyłącznie jako zbiór aktywów. Długi ciążą na przedsiębiorstwie, a odpowiedzialność zbywcy i nabywcy związana z ich przejęciem w razie zbycia przedsiębiorstwa uregulowana jest odrębnie (art. 55⁴ k.c.).

Oprócz pojęcia przedsiębiorstwa występuje także pojęcie „części przedsiębiorstwa” lub „zorganizowanej części przedsiębiorstwa”. Pod tym pojęciem rozumie się zwykle funkcjonalne połączenie składników materialnych i niematerialnych, które mogłyby stanowić odrębne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące określone zadania gospodarcze (np.: wyrok WSA w Warszawie z 18 marca 2011 r., III SA/WA1765/10, Legalis).

Art. 55¹ k.c. wymienia szereg składników przedsiębiorstwa. Wyliczenie to ma charakter przykładowy i wyczerpuje najważniejsze dla funkcjonowania przedsiębiorstwa jego elementy składowe. Jednakże wyliczenie to nie oznacza, że przedsiębiorstwo musi zawierać w sobie te elementy. O połączeniu w przedsiębiorstwo decyduje w każdym przypadku koncepcja organizacyjna jego elementów składowych w całość gospodarczą.

Składniki przedsiębiorstwa ustawodawca podzielił na składniki materialne i niematerialne. Składniki niematerialne odnoszą się do dóbr własności intelektualnej sensu largo. Obejmują one przedmioty zaliczane do praw własności przemysłowej i prawa autorskie oraz prawa pokrewne. W skład przedsiębiorstwa wchodzą także prawa własności nieruchomości lub ruchomości. Do takich praw własności zaliczyć trzeba przede wszystkim prawa do rozmaitych urządzeń sprzętów, materiałów, wyrobów, towarów, surowców. Oprócz praw własności do podobnych rzeczy w skład przedsiębiorstwa mogą tez wchodzić prawa rzeczowe na tych rzeczach, w tym wieczyste użytkowanie nieruchomości, użytkowanie lub służebności.

Oprócz praw bezwzględnych do rzeczy równie wielkie znaczenie mają prawa względne. Przy nieruchomościach chodzi przede wszystkim o prawo najmu i dzierżawy a także prawa do korzystania z rzeczy wynikające z innych umów np.: leasingu, użyczenia.

Ustawodawca wyraźnie zalicza do składników przedsiębiorstwa „koncesje, licencje i zezwolenia” Do tej kategorii należą publicznoprawne decyzje wymagane na podstawie innych ustaw. Ustaw o swobodzie działalności gospodarczej w art. 75 określa te decyzje jako koncesje, zezwolenia, zgody czy licencje, które oznaczają rodzaj zezwolenia na prowadzenie pewnych rodzajów działalności.

Ta kategoria uprawnień opierająca się na decyzji właściwego organu państwowego i zaliczenie ich do składników przedsiębiorstwa wyraźnie wskazuje, że w razie przejścia przedsiębiorstwa na innego przedsiębiorcę także warunki publicznoprawne na których opierała się działalność przed przejściem przedsiębiorstwa pozostają niezmienione.

Reasumując wszystkie wskazane wyżej okoliczności oczywistym jest, że ze względu na charakter działalności Wnioskodawcy należy przyjąć, iż przedmiotem objętym zakresem postępowania egzekucyjnego jest (szerokopasmowa sieć telekomunikacyjna znajdująca się na terenie województwa (…)) jako przedsiębiorstwo.

Inaczej orzekł Sąd Rejonowy w (…) w (…) Wydział I Cywilny w Postanowieniu z dnia 29.03 2018 roku w sprawie o sygnaturze akt: (…), w którym to Postanowieniu Sąd orzekł, że sieć telekomunikacyjna zbudowana przez Wnioskodawcę w województwie (…) nie stanowi przedsiębiorstwa oraz zintegrowanej części przedsiębiorstwa.

W odpowiedzi na wezwanie Wnioskodawca wskazał:

1. „Tak, po przeniesieniu w ramach umowy datio in solutum na rzecz spółki S.A. sieci telekomunikacyjnej pozostały po stronie Wnioskodawcy składniki majątkowe, które nie zostały przeniesione na rzecz spółki. Zgodnie z § 2 ust. 3 umowy były to „pary włókien światłowodowych zajęte przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (…) (…) w postępowaniu prowadzonym pod sygn. (…)”. Mowa o:
   • 72 parach włókien światłowodowych w relacjach: (…), (…), (…), (…), (…), (…) o łącznej długości optycznej 1.712,52 km (łączna długość relacji 144,35 km);
     
   • 378 par włókien światłowodowych w relacjach: (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…) o łącznej długości optycznej 704,83 km (łączna długość relacji 51,62 km);
     
   • 396 par włókien światłowodowych w relacjach: (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), (…), o łącznej długości optycznej 1165,26 km (łączna długość relacji 34,95 km);
     
   • 1.050 par włókien światłowodowych o łącznej długości optycznej 2.217,75 km (łączna długość relacji 115,73 km);
     
   • 1.398 par włókien światłowodowych o łącznej długości optycznej 2.199,76 km (łączna długość relacji 159.79 km).
     
2. Nie było innych składników materialnych i niematerialnych niewymienionych w opinie stanu faktycznego, które miałyby zostać przeniesione na rzecz spółki S.A. w ramach umowy datio in solutum.
   
   
3. Tak, przeniesiony na rzecz spółki S.A. zespół składników materialnych i niematerialnych (sieć telekomunikacyjna) pozwalał na kontynuowanie przez spółkę działalność w niezmienionym zakresie.
   
   
4. Tak, zespół składników materialnych i niematerialnych tworzący sieć telekomunikacyjną był wyodrębniony finansowo w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.
   
   
5. Tak, zespół składników materialnych i niematerialnych tworzących sieć telekomunikacyjną miał swoje wyodrębnione miejsce w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy.
   
   
6. Nie, zespół składników materialnych i niematerialnych tworzący sieć telekomunikacyjną nie stanowił funkcjonalnie odrębnej całości i nie obejmował elementów niezbędnych do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służył w strukturze Wnioskodawcy.
   
   
7. Nie, w dniu przeniesienia zespołu składników materialnych i niematerialnych tworzących sieć telekomunikacyjną do spółki, spółka ta nie miała faktycznej możliwości kontynuowania działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.
   
   
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, powinien naliczyć podatek od towarów i usług od sprzedaży elementów sieci telekomunikacyjnej dokonanej na podstawie Umowy datio in solutum z dnia 26 listopada 2019 roku?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawione w uzupełnieniu wniosku z dnia 25 marca 2021 r.):

W zakresie przedstawienia własnego stanowiska Wnioskodawca wskazuje po pierwsze, że źle zdefiniował przedmiot sprzedaży, jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa. Umowa powinna opisywać sprzedaż poszczególnych składników majątku Wnioskodawcy (poszczególnych obiektów samej sieci i innych praw i licencji wskazanych w analizowanej umowie). Na dziś Zarząd składa się ku stanowisku, iż transakcja została w tym zakresie przeprowadzona w sposób nieprawidłowy, a cała transakcja powinna zostać opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Na podstawie art. 3531 Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Jak stanowi zaś art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Z powyższego przepisu wynika, że wierzyciel może zgodzić się przyjąć – zamiast świadczenia, które dłużnik powinien spełnić zgodnie z treścią zobowiązania – inne świadczenie zaoferowane przez dłużnika w celu zwolnienia się ze zobowiązania (świadczenie w miejsce wypełnienia „datio in solutum”). Przesłankami wygaśnięcia zobowiązania są porozumienia stron oraz rzeczywiste spełnienie świadczenia przez dłużnika.

Świadczenie w miejsce wykonania może być dokonywane w ramach wszelkiego typu zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym (tj. wynikających z czynności prawnych). Zakres modyfikacji dotychczasowego zobowiązania uzależniony jest jedynie od ogólnie obowiązujących przepisów, ale to od uznania stron zależy, jakie świadczenie zgodzi się przyjąć wierzyciel w miejsce dotychczasowego i jakie dłużnik będzie mógł wykonać.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Użyte przez ustawodawcę w powyższym przepisie pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, darowizna, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Prawidłowa klasyfikacja przedmiotu transakcji, tj. przedsiębiorstwo/zorganizowana część przedsiębiorstwa lub poszczególne składniki majątkowe - ma decydujące znaczenie dla prawidłowego ustalenia skutków podatkowych transakcji.

Przy ocenie czy składniki majątku powinny być uznane za (i) przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o VAT czy też (ii) zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy uwzględnić należy następujące okoliczności:

1. zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz
2. faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji.

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi przedsiębiorstwo lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustaw podatkowych należy posłużyć się definicją określoną w Kodeksie cywilnym. Na mocy art. 55¹ Kodeksu cywilnego przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia,
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa,
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   
   
   

W art. 55² Kodeksu cywilnego ustawodawca wprowadza zasadę, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy, przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa.

Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Tym samym, zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

• istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
  

• zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
  

• składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
  

• zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.
  
  
  

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

O tym, czy nastąpiło zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik zobowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność telekomunikacyjną. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wybudował szerokopasmową sieć szkieletową i dystrybucyjną. W dniu 26 listopada 2019 roku Wnioskodawca przeniósł własność przedsiębiorstwa na rzecz spółki Spółka Akcyjna (przedsiębiorstwa telekomunikacyjnego), w ramach zawartej umowy datio in solutum.

W analizowanym przypadku wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia, czy sprzedaż sieci telekomunikacyjnej dokonana na podstawie umowy datio in solutum stanowi zbycie przedsiębiorstwa bądź zorganizowanej części przedsiębiorstwa, a tym samym stanowi transakcję wyłączoną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czy też sprzedaż poszczególnych elementów sieci telekomunikacyjnej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że aby można uznać, że przedmiotem dokonywanej czynności jest przedsiębiorstwo to przedmiotem tym muszą być objęte bezwzględnie te elementy, które umożliwią kontynuowanie działalności gospodarczej. Nie można w tym zakresie formułować jednoznacznych, uniwersalnych wzorów czy kryteriów. Będą się one zmieniały przy każdej dokonywanej czynności a okoliczności konkretnego przypadku stanowią podstawę oceny czy przedmiotem czynności prawnej jest przedsiębiorstwo czy też nie. Tym samym, ocena czy doszło do zbycia przedsiębiorstwa jest możliwa w sytuacji kiedy miarodajne będzie ustalenie czy zbyto minimum środków, bez których kontynuowanie przez nabywcę działalności gospodarczej realizowanej przed zbyciem nie jest możliwe. Przy czym, strony – jak wynika z art. 55¹ Kodeksu cywilnego – mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące przedsiębiorstwo objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres włączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca w ramach zawartej umowy datio in solutum przeniósł na rzecz spółki S.A. zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do świadczenia usług telekomunikacyjnych (sieć telekomunikacyjną). Sieć szerokopasmowa to sieć telekomunikacyjna służąca do zapewnienia szerokopasmowego dostępu do internetu. Sieć telekomunikacyjna to obiekt techniczny będący zbiorem węzłów oraz linii telekomunikacyjnych i łączy pomiędzy węzłami. Zgodnie z umową sieć telekomunikacyjna obejmowała włókna światłowodowe wraz z infrastrukturą techniczną niezbędną do prawidłowego działania włókien światłowodowych w celu świadczenia usług telekomunikacyjnych, infrastrukturę techniczną, w tym urządzenia aktywne niezbędne do prawidłowego działania sieci telekomunikacyjnej, prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych oraz prawa drogi, koncesje, licencje i inne zezwolenia, patenty i inne prawa własności przemysłowej majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne, tajemnice przedsiębiorstwa, prawa rzeczowe ustanowione na majątku, nieodwołalne prawo używania infrastruktury telekomunikacyjnej oraz sieć. Przy czym, co istotne w przedmiotowej sprawie, po przeniesieniu na rzecz spółki S.A. sieci telekomunikacyjnej pozostały po stronie Wnioskodawcy składniki majątkowe, które nie zostały przeniesione na rzecz spółki. Po stronie Wnioskodawcy pozostały opisane szczegółowo we wniosku pary włókien światłowodowych zajęte przez komornika sądowego. Zatem w analizowanym przypadku kluczowe składniki materialne w postaci par włókien światłowodowych pozwalające na funkcjonowanie przedsiębiorstwa w obszarze dotychczasowej działalności zostały z tego przedsiębiorstwa wyłączone. Zrealizowana transakcja nie obejmowała więc wszystkich tych elementów przedsiębiorstwa, które umożliwiają prowadzenie działalności gospodarczej bez zaangażowania przez nabywcę dodatkowych elementów. Jak wskazał Wnioskodawca zespół składników materialnych i niematerialnych tworzący sieć telekomunikacyjną nie stanowił funkcjonalnie odrębnej całości i nie obejmował elementów niezbędnych do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służył w strukturze Wnioskodawcy. Co więcej, w dniu przeniesienia zespołu składników materialnych i niematerialnych tworzących sieć telekomunikacyjną do spółki S.A., spółka ta nie miała faktycznej możliwości kontynuowania działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Zatem stwierdzić należy, że w rozpatrywanym przypadku sprzedaż sieci telekomunikacyjnej dokonana na podstawie umowy datio in solutum, nie stanowiła zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego.

Jednocześnie wskazać należy, że sprzedaż przedmiotowej sieci telekomunikacyjnej dokonana na podstawie umowy datio in solutum nie stanowiła również zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy. W analizowanym przypadku, co prawda, wskazano we wniosku, że zespół składników materialnych i niematerialnych tworzący sieć telekomunikacyjną był wyodrębniony finansowo w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy oraz miał swoje wyodrębnione miejsce w strukturze organizacyjnej Wnioskodawcy. Jednakże, jak wskazał Wnioskodawca, zespół składników materialnych i niematerialnych tworzący sieć telekomunikacyjną nie stanowił funkcjonalnie odrębnej całości i nie obejmował elementów niezbędnych do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służył w strukturze Wnioskodawcy. W dniu przeniesienia przedmiotowego zespołu składników do spółki S.A., spółka ta nie miała faktycznej możliwości kontynuowania działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę. Zatem przeniesiony przez Wnioskodawcę na rzecz spółki S.A. zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do świadczenia usług telekomunikacyjnych (sieć telekomunikacyjna) nie może zostać uznany za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy.

Tym samym w okolicznościach przedstawionych we wniosku, sprzedaż sieci telekomunikacyjnej dokonana na podstawie umowy datio in solutum nie stanowiła transakcji wyłączonej z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy. Sprzedaż przedmiotowej sieci telekomunikacyjnej podlegała opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.