Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.844.2020.3.JM
z 14 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 grudnia 2020 r. (data wpływu 30 grudnia 2020 r.) uzupełnionym pismem z 24 lutego 2021 r. (data nadania 24 lutego 2021 r., data wpływu 24 lutego 2021 r.) oraz pismem, które wpłynęło 16 marca 2021 r. na wezwanie telefoniczne z 17 lutego 2021 r. oraz uzupełnionym pismem z 20 marca 2021 r. (data nadania 21 marca 2021 r., data wpływu 21 marca 2021 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z 16 marca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.844.2020.2.JM (data nadania 16 marca 2021 r., data doręczenia 17 marca 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, 17 lutego 2021 r. telefonicznie oraz pismem z 16 marca 2021 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.844.2020.2.JM (data nadania 16 marca 2021 r., data doręczenia 17 marca 2021 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnym wniosku. Pismem z 24 lutego 2021 r. (data nadania 24 lutego 2021 r., data wpływu 24 lutego 2021 r.), pismem, które wpłynęło 16 marca 2021 r. oraz pismem z 20 marca 2021 r. (data nadania 21 marca 2021 r., data wpływu 21 marca 2021 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, przebywającym na stałe w Wielkiej Brytanii, gdzie od 2007 roku prowadzi zarejestrowaną jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca posiada status osoby osiedlonej w Wielkiej Brytanii. Całość prowadzonej działalności gospodarczej jest wykonywana w Wielkiej Brytanii, tam też rozlicza przychody, które osiągnął z prowadzenia działalności. Od tego czasu, mając status rezydenta podatkowego Wielkiej Brytanii Wnioskodawca rozliczał podatek w brytyjskim urzędzie. Z brytyjskiego urzędu Wnioskodawca pobiera również zasiłek rodzinny. Na terenie Wielkiej Brytanii w ciągu roku spędza średnio 300 dni kalendarzowych, dni urlopowe wykorzystuje na przyjazd do Polski, gdzie przebywa żona z córką – Wnioskodawca zatrzymuje się wtedy w nieruchomości, której jest właścicielem. Średnio 2 razy do roku żona i córka przyjeżdżają również do Wnioskodawcy, do Wielkiej Brytanii na okres 2-3 tygodni. W trakcie pobytu na terenie Wielkiej Brytanii Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu, w którym oprócz czynszu pokrywa również opłaty eksploatacyjne, tj. prąd, gaz, woda, internet. W Wielkiej Brytanii płaci składki na ubezpieczenie społeczne, dzięki czemu korzysta z bezpłatnej opieki zdrowotnej, ponadto pokrywa koszty związane z ubezpieczeniem samochodu służbowego. W Wielkiej Brytanii przebywają również Jego krewni: ciocia, wujek, kuzyni wraz z dziećmi, z którymi Wnioskodawca spotyka się w wolnym czasie. W Polsce z kolei mieszkają Jego rodzice, nie wymagają oni jednak stałej opieki. Ponadto Wnioskodawca jest współwłaścicielem jednego samochodu zarejestrowanego w Polsce, właścicielem jednej nieruchomości i rachunków bankowych zarówno w Wielkiej Brytanii i Polsce, przy czym na brytyjski rachunek wpływa wynagrodzenie z prowadzonej tam działalności i służy on do pokrywania bieżących wydatków związanych z życiem w Wielkiej Brytanii (jedzenie, opłaty, podróże), polski zaś służy do regulowania zobowiązań i bieżących opłat w Polsce – małżonka, przebywając na stałe w Polsce i będąc współwłaścicielem konta w polskim banku używa go na co dzień do pokrywania wydatków w celu zapewnienia potrzeb życiowych. Dodatkowo w Polsce Wnioskodawca opłaca prywatne składki ubezpieczeniowe z tytułu ochrony zdrowia i życia.

W uzupełnieniu z 20 marca 2021 r. Wnioskodawca doprecyzował, że Jego miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie będącym przedmiotem zapytania znajduje się na terenie Wielkiej Brytanii. W latach 2007-2010 Wnioskodawca przebywał w Wielkiej Brytanii tylko celem prowadzenia tam działalności gospodarczej. Od roku 2010 do dnia dzisiejszego przebywa na terenie Wielkiej Brytanii z zamiarem osiedlenia się tam na stałe. Aktualnie Wnioskodawca nie zamierza powracać do Polski na stałe, Jego wizyty (jeżeli będą) będą miały charakter okazjonalny. Żona Wnioskodawcy przebywa aktualnie w Polsce z konieczności sprawowania opieki nad 16-letnią córką. Po osiągnięciu pełnoletności przez córkę żona zamierza przeprowadzić się do Wielkiej Brytanii i tworzyć z Wnioskodawcą wspólne gospodarstwo domowe, córka zaś będzie kontynuowała naukę w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z opisanym stanem faktycznym można uznać, że Wnioskodawca nie spełnia kryteriów przypisanych dla rezydenta podatkowego, określonych w art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Zważywszy na powiązania towarzyskie, gospodarcze oraz całkowity czas spędzany na terenie Wielkiej Brytanii, a pobyt Wnioskodawcy na terenie RP ma charakter incydentalny należy uznać, że Jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Wielkiej Brytanii, a tym samym nie spełnia kryteriów polskiego rezydenta podatkowego, określonych w art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, przebywającym na stałe w Wielkiej Brytanii, gdzie od 2007 roku prowadzi zarejestrowaną jednoosobową działalność gospodarczą. Miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy w okresie będącym przedmiotem zapytania znajduje się na terenie Wielkiej Brytanii. W latach 2007-2010 Wnioskodawca przebywał w Wielkiej Brytanii tylko celem prowadzenia tam działalności gospodarczej. Od roku 2010 do dnia dzisiejszego przebywa na terenie Wielkiej Brytanii z zamiarem osiedlenia się tam na stałe. Wnioskodawca posiada status osoby osiedlonej w Wielkiej Brytanii. Od tego czasu, mając status rezydenta podatkowego Wielkiej Brytanii Wnioskodawca rozliczał podatek w brytyjskim urzędzie. Na terenie Wielkiej Brytanii w ciągu roku spędza średnio 300 dni kalendarzowych, dni urlopowe wykorzystuje na przyjazd do Polski, gdzie przebywa żona z córką – Wnioskodawca zatrzymuje się wtedy w nieruchomości, której jest właścicielem. Żona Wnioskodawcy przebywa aktualnie w Polsce z konieczności sprawowania opieki nad 16-letnią córką. Po osiągnięciu pełnoletności przez córkę żona zamierza przeprowadzić się do Wielkiej Brytanii i tworzyć z Wnioskodawcą wspólne gospodarstwo domowe, córka zaś będzie kontynuowała naukę w Polsce. Średnio 2 razy do roku żona i córka przyjeżdżają również do Wnioskodawcy, do Wielkiej Brytanii na okres 2-3 tygodni. W trakcie pobytu na terenie Wielkiej Brytanii Wnioskodawca mieszka w wynajętym mieszkaniu. W Wielkiej Brytanii płaci składki na ubezpieczenie społeczne, dzięki czemu korzysta z bezpłatnej opieki zdrowotnej, ponadto pokrywa koszty związane z ubezpieczeniem samochodu służbowego. W Wielkiej Brytanii przebywają również Jego krewni: ciocia, wujek, kuzyni wraz z dziećmi, z którymi Wnioskodawca spotyka się w wolnym czasie. W Polsce z kolei mieszkają Jego rodzice, nie wymagają oni jednak stałej opieki. Ponadto Wnioskodawca jest współwłaścicielem jednego samochodu zarejestrowanego w Polsce, właścicielem jednej nieruchomości i rachunków bankowych zarówno w Wielkiej Brytanii i Polsce, przy czym na brytyjski rachunek wpływa wynagrodzenie z prowadzonej tam działalności i służy on do pokrywania bieżących wydatków związanych z życiem w Wielkiej Brytanii (jedzenie, opłaty, podróże), polski zaś służy do regulowania zobowiązań i bieżących opłat w Polsce – małżonka, przebywając na stałe w Polsce i będąc współwłaścicielem konta w polskim banku używa go na co dzień do pokrywania wydatków w celu zapewnienia potrzeb życiowych. Dodatkowo w Polsce Wnioskodawca opłaca prywatne składki ubezpieczeniowe z tytułu ochrony zdrowia i życia. Aktualnie Wnioskodawca nie zamierza powracać do Polski na stałe, Jego wizyty (jeżeli będą) będą miały charakter okazjonalny

Zatem, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W związku z powyższym, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że Jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Wielkiej Brytanii. Na terytorium Polski pozostała żona Wnioskodawcy wraz z córką, która jest na utrzymaniu Wnioskodawcy. Powyższe wynika z faktu, że polski rachunek bankowy Wnioskodawcy służy małżonce do regulowania zobowiązań i bieżących opłat w Polsce. Osiedlenie na stałe w Wielkiej Brytanii nastąpi dopiero w momencie, gdy 16-letnia córka Wnioskodawcy się usamodzielni i żona przeprowadzi się do Wielkiej Brytanii by tworzyć z Wnioskodawcą wspólne gospodarstwo domowe.

Ponadto należy wskazać, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem samochodu zarejestrowanego w Polsce oraz właścicielem nieruchomości w Polsce, w której zatrzymuje się w trakcie pobytów w Polsce, natomiast w Wielkiej Brytanii mieszka w wynajętym lokalu. Dodatkowo należy zauważyć, że w Polsce Wnioskodawca opłaca prywatne składki ubezpieczeniowe z tytułu ochrony zdrowia i życia.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić bowiem należy, że od momentu wyjazdu do Wielkiej Brytanii Wnioskodawca spełnia warunki określone w art. 3 ust. 1a ustawy, pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce, w związku z posiadaniem centrum interesów osobistych i gospodarczych w tym kraju. Zatem, podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dopiero w momencie gdy 16-letnia córka Wnioskodawcy się usamodzielni i żona przeprowadzi się do Wielkiej Brytanii by tworzyć z Wnioskodawcą wspólne gospodarstwo domowe, Wnioskodawca przeniesie swój ośrodek interesów osobistych i gospodarczych do Wielkiej Brytanii, gdzie zamierza osiedlić się na stałe. Tym samym, od momentu wyjazdu do Wielkiej Brytanii żony Wnioskodawcy ściślejsze związki osobiste i gospodarcze łączyć będą Wnioskodawcę z Wielką Brytanią. Od tego momentu Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast odnosząc do statusu rezydencji podatkowej wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – certyfikat rezydencji oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest dokumentem wydawanym przez właściwą administrację podatkową, potwierdzającym – miejsce rezydencji podatnika dla celów podatkowych, którym w przypadku podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jest miejsce zamieszkania. Wydając takie zaświadczenie właściwy organ potwierdza, że – na moment wydania tego dokumentu, bądź na moment w nim określony – stan faktyczny wskazany w jego treści jest zgodny ze stanem faktycznym, wynikającym z ewidencji, rejestrów prowadzonych przez ten organ bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu; może zatem dotyczyć wyłącznie zaistniałych, tj. teraźniejszych lub przeszłych stanów faktycznych, nigdy przyszłych okoliczności faktycznych.

Certyfikatu rezydencji nie może zastąpić inny dowód (np. oświadczenie w formie mailowej czy papierowej, dokument potwierdzający prowadzenie przez określony podmiot działalności gospodarczej na terytorium danego kraju, oświadczenie podatnika, odpis z właściwego rejestru handlowego, a nawet informacja o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej, czy też decyzja podatkowa). Certyfikat stanowi środek dowodowy (wyłączny) posiadania rezydencji podatkowej w określonym kraju, czego stwierdzenie umożliwia płatnikowi, zastosowanie postanowień stosownej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przede wszystkim trzeba uznać, że uzależnienie stosowania opodatkowania przewidzianego w odpowiedniej umowie w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (we wskazanym zakresie), od przedstawienia certyfikatu rezydencji oznacza, że fakt posiadania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium określonego państwa, nie może być dowodzony w inny sposób, aniżeli za pomocą tegoż certyfikatu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.