2021.04.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.64.2021.3.MB
z 20 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 10 lutego 2021 r. (data wpływu 10 lutego 2021 r.) uzupełnionym w dniu 13 kwietnia 2021 r. (data wpływu 13 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 1 kwietnia 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Zainteresowanych niebędących stroną postępowania za podatników podatku od towarów i usług w związku z dostawą działek nr 1 i 2 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2021 r. wpłynął ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Zainteresowanych niebędących stroną postępowania za podatników podatku od towarów i usług w związku z dostawą działek nr 1 i 2.

Wniosek uzupełniony został w dniu 13 kwietnia 2021 r. (data wpływu 13 kwietnia 2021 r.) na wezwanie Organu z dnia 1 kwietnia 2021 r.

We wniosku wspólnym przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – (…) - jest osobą prawną i czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie realizacji inwestycji deweloperskich oraz sprzedaży lokali i budynków, zarówno mieszkalnych, jak również użytkowych.

Sprzedający (Zainteresowany 1 oraz Zainteresowana 2) są osobami fizycznymi, małżeństwem. Do niedawna Zainteresowani 1 i 2 pozostawali właścicielami (w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej) nieruchomości położonej w miejscowości (…), w powiecie (…), w woj. (…) („Nieruchomość”). Na Nieruchomość składają się:

działka ewidencyjna gruntu o numerze 1, o powierzchni (…) ha, oraz

działka ewidencyjna gruntu o numerze 2, o powierzchni (…) ha.

Wskazane działki ewidencyjne nie są zabudowane żadnymi naniesieniami w postaci budynków lub budowli.

Zainteresowany 1 prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Działalność gospodarcza Zainteresowanego 1, zgodnie z wpisem w CEIDG obejmuje wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z). Zainteresowani 1 i 2 są bowiem poza Nieruchomością właścicielami m.in. lokali lub budynków, które są przedmiotem komercyjnego najmu. Niemniej, ten zakres działalności nie ma żadnego związku z transakcją zbycia nieruchomości, opisaną w niniejszym wniosku. Wskazane powyżej Nieruchomości gruntowe (działka nr 1 i 2) nie były nigdy używane w ramach wskazanej powyżej działalności gospodarczej. Pozostawały one wyłącznie w majątku osobistym małżonków, w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, oraz były użytkowane w ramach prowadzenia produkcji rolnej przez Zainteresowanych jako rolników ryczałtowych.

Zainteresowana 2 nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wskazane nieruchomości (działka nr 1 oraz 2) zostały zakupione przez Sprzedających w (…) r. dla celów ich działalności rolniczej, na powiększenie prowadzonego wspólnie gospodarstwa rolnego. W planie zagospodarowania przestrzennego, który obowiązywał do 2020 r., wskazane nieruchomości były przeznaczone na cele rolnicze. Również zgodnie z treścią ewidencji gruntów i budynków przedmiotowe grunty stanowią grunty orne (R), pastwiska (Ps) oraz grunty pod rowem (W).

Treść miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uległa jednak zmianie w 2020 r. W wyniku tej zmiany wskazane nieruchomości są aktualnie przeznaczone pod zabudowę. Zgodnie z treścią aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej także: „MPZP”), teren na którym znajdują się Nieruchomości jest terenem:

Dróg publicznych;

Obiektów produkcyjnych, składów i magazynów („P/U 2”)

Zabudowy usługowej, magazynów i składów („UMS-3”);

Należy podkreślić, że powyższa zmiana treści MPZP nastąpiła z inicjatywy gminy, zaś Zainteresowani nie podejmowali żadnych czynności w celu zmiany przeznaczenia ich Nieruchomości. Wskazane Nieruchomości nie są objęte decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w rozumieniu przepisów o planowaniu przestrzennym.

Zainteresowani nie podejmowali żadnych czynności, które byłyby typowe dla działalności handlowej, w stosunku do wskazanej Nieruchomości, w szczególności:

Nie dokonywali jej podziału;

Nie doprowadzali do Nieruchomości instalacji wodnych, elektrycznych, gazowych, etc.

Nie podejmowali czynności w zakresie promowania lub ogłaszania intencji sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawca oraz Sprzedający zawarli w dniu (…) umowę sprzedaży, zgodnie z którą Sprzedający przenieśli własność wskazanej nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Przed dokonaniem transakcji, Sprzedający udzielili Wnioskodawcy upoważnienia do pobrania następujących dokumentów:

wypisów wraz z wyrysami z rejestru gruntu;

zaświadczenia w sprawie urządzenia uproszczonego planu urządzenia lasu.

Dokumenty te zostały pozyskane w celu przygotowania umowy sprzedaży. Sprzedający nie udzielili Wnioskodawcy pełnomocnictwa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, ani do występowania w ich imieniu z jakimikolwiek wnioskami formalnymi do organów administracji w celu pozyskania decyzji lub pozwoleń związanych z planowaną przez Wnioskodawcę inwestycją deweloperską.

Transakcja sprzedaży nieruchomości nie została rozpoznana przez Sprzedających jako czynność podlegająca opodatkowaniu VAT, z uwagi na przekonanie Sprzedających o braku po ich stronie statusu podatników VAT, działających w takim charakterze. Transakcja została opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych, który został pobrany przez notariusza. Niemniej, w celu uniknięcia wszelkich wątpliwości, strony transakcji wspólnie składają niniejszy wniosek w celu potwierdzenia skutków podatkowych w PCC oraz braku skutków podatkowych w VAT niniejszej transakcji.

W piśmie uzupełniającym z dnia 13 kwietnia 2021 r. Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego w zakresie podatku od towarów i usług i wskazał, że:

Działki nr 1 i 2 opisane w złożonym wniosku w całym okresie ich posiadania pozostawały wyłącznie w majątku osobistym Zainteresowanych, w ramach ich wspólności majątkowej małżeńskiej oraz były użytkowane w ramach prowadzenia przez Zainteresowanych produkcji rolnej jako rolników ryczałtowych.
Wskazane we wniosku nieruchomości nie były i nie są odpłatnie udostępniane osobom trzecim. Nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Nabycie przedmiotowych działek nie było udokumentowane fakturą VAT. Według wiedzy Zainteresowanych, nabycie przez nich przedmiotowych nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu VAT. Ponadto podkreślenia wymaga fakt, że jednoznaczne i kategoryczne stwierdzenie wszystkich okoliczności dotyczących nabycia nieruchomości w zakresie udokumentowania fakturą nabycia ww. nieruchomości, opodatkowania podatkiem VAT tej transakcji oraz zwolnieniu z podatku VAT wymagałoby analizy statusu zbywcy, od którego Zainteresowani nabyli nieruchomość.
Z uwagi na brak kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. nieruchomości, kwestia prawa odliczenia naliczonego VAT nie dotyczyła Zainteresowanych.
Nieruchomości opisane we wniosku nie były wprowadzone do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej Zainteresowanego 1.
W całym okresie posiadania ww. nieruchomości przez Zainteresowanych były i pozostają one wykorzystywane do celów działalności rolniczej zwolnionej z VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w ramach zrealizowanej sprzedaży nieruchomości opisanych w stanie faktycznym Zainteresowany 1 nie działał w charakterze podatnika VAT, a w konsekwencji transakcja ta nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT?
Czy w ramach zrealizowanej sprzedaży nieruchomości opisanych w stanie faktycznym Zainteresowana 2 nie działała w charakterze podatnika VAT, a w konsekwencji transakcja ta nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT?
Czy wobec faktu, że transakcja nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia przez strony umowy sprzedaży nieruchomości?

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytania oznaczone numerem 1 i 2, tj. w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie pytania numer 3 dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Sprzedających, żadne z nich nie miało statusu podatnika VAT czynnego, działającego w takim charakterze w ramach dokonanej umowy sprzedaży nieruchomości opisanych w stanie faktycznym. W konsekwencji, sprzedaż niniejszej nieruchomości nie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu Ustawy o VAT.

Uzasadnienie

Ad. 1 i 2

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Zatem, status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonywania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem VAT, istotne jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

W konsekwencji uznanie, że dany podmiot sprzedając nieruchomość podejmuje działania w charakterze podatnika VAT wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Biorąc pod uwagę treść przepisów, jak również stanowisko sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, przy uznaniu sprzedaży nieruchomości za działalność gospodarczą na gruncie ustawy o VAT istotne jest, czy:

sprzedawca realizuje daną sprzedaż w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych handlowca, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem podjęcie takich działań zbliżonych do tych podejmowanych przez podmioty profesjonalne skutkowałoby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też

sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

W konsekwencji, za zawodową (profesjonalną) działalność gospodarczą zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną należy uznać podjęcie szeregu czynności stanowiących logiczny ciąg zdarzeń, w szczególności: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę w celu jego dalszej odsprzedaży z zyskiem, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, podjęcie działań marketingowych w celu sprzedaży działek, wykraczających poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu etc.

Stanowisko to potwierdza bogate orzecznictwo sądów administracyjnych, oparte na wyrokach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”).

W wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) Trybunał podkreślił, że: „dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności (...) sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych w niniejszej sprawie nie ma charakteru decydującego. Jak orzekł Trybunał, zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Wellcome Trust, pkt 37). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

(...) okoliczność, że skarżący w postępowaniu głównym w sprawie C-181/10 zarejestrowali się jako podatnicy podatku VAT w systemie ryczałtowym z tytułu działalności rolniczej jest bez znaczenia z punktu widzenia powyższych rozważań.

(...) Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Powołane powyżej orzeczenie TSUE wyznaczyło aktualny kierunek interpretacyjny i stanowi podstawę rozstrzygnięć administracji podatkowej w przedmiotowym zakresie. Tożsame stanowisko znajdziemy bowiem w orzeczeniach polskich sądów administracyjnych.

Podobne stanowisko znajdujemy np. w wyroku NSA z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt I FSK 143/13) zgodnie z którym „przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

Zgodnie ze stanowiskami prezentowanymi przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach „Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności” (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 19 listopada 2015 roku, sygn. ILPP2/ 4512- 1-730/15-2/OA). Również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 grudnia 2015 roku sygn. IPTPP2/4512-504/15-6/JS, stwierdzono, iż ,,Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich”.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności stanu faktycznego, przedstawionych we wniosku, należy podkreślić, że:

Sprzedający nie podejmowali żadnych aktywnych działań zmierzających do uatrakcyjnienia sprzedawanej Nieruchomości, tj. w szczególności nie dokonywali w tym celu uzbrojenia terenu, ogrodzenia terenu, wydzielenia drogi, wyposażenia w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacji sanitarnej, energetycznej;

Sprzedający nie dokonywali żadnych innych nakładów w celu przygotowania Nieruchomości do sprzedaży ani nie podejmował żadnych działań mających na celu podwyższenie wartości sprzedawanej Nieruchomości;

Sprzedający nie prowadzili żadnych działań marketingowych ani informacyjnych w celu sprzedaży Nieruchomości, w szczególności polegających na umieszczeniu tablicy informującej o chęci sprzedaży, nie stosował innej formy ogłoszenia, w tym w urzędzie gminnym lub na portalach internetowych;

Nieruchomość w całym okresie od dnia jej nabycia nie była wykorzystywana do celów prowadzonej działalności gospodarczej (jak również nie była środkiem trwałym);

fakt prowadzenia przez Zainteresowanego 1 działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług najmu komercyjnego nieruchomości nie zmienia jego statusu VAT w ramach opisanej transakcji. Jego rejestracja jako podatnika VAT czynnego oddziałuje bowiem wyłącznie na transakcje realizowane profesjonalnie, w których dokonuje sprzedaży w sposób zorganizowany. Rejestracja dla celów VAT Zainteresowanego 1 nie wyklucza zaś rozporządzania jego majątkiem osobistym, poza zakresem prowadzonej działalności;

braku zawodowego i komercyjnego działania Sprzedających świadczy również fakt, że Nieruchomości zostały nabyte do celów prowadzenia działalności rolnej i były wykorzystywane do produkcji rolnej przez Sprzedających jako rolników ryczałtowych;

zmiana przeznaczenia nieruchomości w MPZP nie była inicjowana przez Sprzedających, lecz przez jednostkę samorządu terytorialnego.

W praktyce organów podatkowych podnoszone jest, że na status podatkowy sprzedawcy wpływać może fakt udzielenia nabywcy pełnomocnictwa w zakresie składania wniosków lub pozyskiwania pozwoleń, uzgodnień lub decyzji w imieniu sprzedawcy celem uzyskania technicznych warunków lub decyzji w zakresie przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, gazowej, teleinformatycznej, wodociągowej, ciepłowniczej, kanalizacji deszczowej i sanitarnej lub innej infrastruktury technicznej. Zdaniem organów podatkowych, czynności realizowane przez pełnomocnika wywołają bowiem skutki bezpośrednio w sferze prawnej sprzedającego jako mocodawcy, co wskazuje, że w celu przeprowadzenia sprzedaży, podejmuje on pewne działania w sposób zorganizowany. Bez względu na ocenę merytoryczną tego poglądu, należy wskazać, że opisane w niniejszym stanie faktycznym pełnomocnictwo udzielone przez Sprzedających Wnioskodawcy dotyczyło wyłącznie pozyskania dokumentów określających granice gruntu oraz zaświadczenia w sprawie urządzenia uproszczonego planu urządzenia lasu. Dokumenty te były potrzebne wyłącznie dla celów sporządzenia umowy sprzedaży, nie wiązały się więc z jakimkolwiek zaangażowaniem Sprzedających w czynności związane z działalnością deweloperską Wnioskodawcy. Udzielenie przedmiotowego pełnomocnictwa pozostaje więc bez znaczenia dla oceny skutków podatkowych transakcji.

W konsekwencji należy więc uznać, że Sprzedający nie angażowali środków podobnych do wykorzystywanych przez podmioty profesjonalne, tj. producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, Sprzedający - zarówno łącznie, jak i każde z nich oddzielnie - dokonując sprzedaży Nieruchomości nie działali jako podatnicy podatku VAT w rozumieniu ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania Zainteresowanego 1 niebędącego stroną postępowania za podatnika podatku od towarów i usług w związku z dostawą działek nr 1 i 2 – jest prawidłowe,
nieuznania Zainteresowanego 2 niebędącego stroną postępowania za podatnika podatku od towarów i usług w związku z dostawą działek nr 1 i 2 – jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowej (działki), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości gruntowej) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż pięć lat. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze pięć lat; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 tej ustawy wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Należy w tym miejscu zauważyć, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez obojga małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

W myśl art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna m.in. do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, iż dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Należy wskazać, że definicję działalności gospodarczej wypełnia również rolnik ryczałtowy dokonujący dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej lub świadczący usługi rolnicze.

W świetle art. 2 pkt 15 ustawy, przez działalność rolniczą rozumie się produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (CN 4403 41 00 i 4403 49) oraz bambusa (CN 1401 10 00), a także świadczenie usług rolniczych.

Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 19 ustawy, przez rolnika ryczałtowego należy rozumieć rolnika dokonującego dostawy produktów rolnych lub świadczącego usługi rolnicze, korzystającego ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3, z wyjątkiem rolnika obowiązanego na podstawie odrębnych przepisów do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W przedmiocie statusu – na płaszczyźnie podatku VAT – podmiotu dokonującego sprzedaży nieruchomości wypowiedział się również NSA w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07) wskazującej na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządem majątkiem prywatnym. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Zdaniem NSA ,,(…) przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako osoba wykonująca wolny zawód”. Zatem w opinii NSA ,,ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesadzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”.

W przedmiotowym zagadnieniu istotne znaczenie mają tezy przedstawione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10), oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) - ECLI:EU:C:2011:589. W wyroku bowiem tym TSUE wskazał na kryteria uznania tego rodzaju sprzedaży za działalność gospodarczą. TSUE stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, a sama liczba i zakres dokonanych transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Inaczej jest natomiast zdaniem Trybunału w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE. Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak np.: uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, a także uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z krajowego orzecznictwa sądowo-administracyjnego wynika zatem, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli. W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu.

Podkreślić należy – na co wskazują sądy administracyjne – że ustalenie jakie działania sprzedającego mogą zostać uznane za „aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami” jest przedmiotem badania w każdej indywidualnej sprawie.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną i czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą m.in. w zakresie realizacji inwestycji deweloperskich oraz sprzedaży lokali i budynków, zarówno mieszkalnych, jak również użytkowych. Sprzedający (Zainteresowany 1 oraz Zainteresowana 2) są osobami fizycznymi, małżeństwem. Do niedawna Zainteresowani 1 i 2 pozostawali właścicielami (w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej) nieruchomości położonej w miejscowości (…), w powiecie (…), w woj. (…). Na Nieruchomość składają się: działka ewidencyjna gruntu o numerze 1 oraz działka ewidencyjna gruntu o numerze 2. Wskazane działki ewidencyjne nie są zabudowane żadnymi naniesieniami w postaci budynków lub budowli. Zainteresowany 1 prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT. Działalność gospodarcza Zainteresowanego 1, zgodnie z wpisem w CEIDG obejmuje wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Wskazane powyżej Nieruchomości gruntowe (działka nr 1 i 2) nie były nigdy używane w ramach wskazanej powyżej działalności gospodarczej. Pozostawały one wyłącznie w majątku osobistym małżonków, w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, oraz były użytkowane w ramach prowadzenia produkcji rolnej przez Zainteresowanych jako rolników ryczałtowych. Zainteresowana 2 nie prowadzi działalności gospodarczej. Wskazane nieruchomości (działka nr 1 oraz 2) zostały zakupione przez Sprzedających w (…) r. dla celów ich działalności rolniczej, na powiększenie prowadzonego wspólnie gospodarstwa rolnego. W planie zagospodarowania przestrzennego, wskazane nieruchomości są aktualnie przeznaczone pod zabudowę. Należy podkreślić, że powyższa treści MPZP zmiana nastąpiła z inicjatywy gminy, zaś Zainteresowani nie podejmowali żadnych czynności w celu zmiany przeznaczenia ich Nieruchomości. Zainteresowani nie podejmowali żadnych czynności, które byłyby typowe dla działalności handlowej, w stosunku do wskazanej Nieruchomości, w szczególności tj.: nie dokonywali jej podziału, nie doprowadzali do Nieruchomości instalacji wodnych, elektrycznych, gazowych, nie podejmowali czynności w zakresie promowania lub ogłaszania intencji sprzedaży nieruchomości. Wnioskodawca oraz Sprzedający zawarli w dniu (…) umowę sprzedaży, zgodnie z którą Sprzedający przenieśli własność wskazanej nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Przed dokonaniem transakcji, Sprzedający udzielili Wnioskodawcy upoważnienia do pobrania wypisów wraz z wyrysami z rejestru gruntu oraz zaświadczenia w sprawie urządzenia uproszczonego planu urządzenia lasu. Dokumenty te zostały pozyskane w celu przygotowania umowy sprzedaży. Sprzedający nie udzielili Wnioskodawcy pełnomocnictwa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, ani do występowania w ich imieniu z jakimikolwiek wnioskami formalnymi do organów administracji w celu pozyskania decyzji lub pozwoleń związanych z planowaną przez Wnioskodawcę inwestycją deweloperską. Wskazane we wniosku nieruchomości nie były i nie są odpłatnie udostępniane osobom trzecim. Nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Według wiedzy Zainteresowanych, nabycie przez nich przedmiotowych nieruchomości nie podlegało opodatkowaniu VAT.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Zainteresowanych – wyrażone w pytaniu pierwszym – dotyczą kwestii uznania Zainteresowanego 1 za podatnika podatku VAT przy sprzedaży działek nr 1 i 2 .

Należy zatem ustalić, czy Zainteresowany 1 odnośnie sprzedaży ww. działek spełnia przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w świetle powołanych przepisów prawa oraz wyroku TSUE prowadzi do wniosku, że w analizowanej sytuacji brak jest okoliczności, które wskazują, że sprzedaż w działek nr 1 i 2, stanowi działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, która skutkować będzie uznaniem Zainteresowanego 1 za podatnika podatku VAT.

Znaczenie dla sprawy ma analiza całokształtu działań jakie Zainteresowany 1 podjął w odniesieniu do Nieruchomości, tj. działek przez cały okres jej posiadania. Z przedstawionego opisu sprawy nie wynika taka aktywność Zainteresowanego 1, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zainteresowany 1 nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu Nieruchomościami.

W niniejszej sprawie należy podkreślić, że fakt prowadzenia przez Zainteresowanego 1 działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, jak wskazano w opisie sprawy nie ma odniesienia do sprzedaży działek nr 1 i 2, które nie były nigdy używane w ramach wskazanej powyżej działalności gospodarczej. Pozostawały one wyłącznie w majątku osobistym małżonków, w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej, oraz były użytkowane w ramach prowadzenia produkcji rolnej przez Zainteresowanych jako rolników ryczałtowych.

Zatem w odniesieniu do przeprowadzonej przez Zainteresowanych sprzedaży działek nr 1 i 2 brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży Zainteresowany 1 wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT nie wystarczy stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie sprzedaż ww. działek będzie czynnością związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W związku z tym, Zainteresowany 1 korzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego sprzedaż działek będących przedmiotem wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Zainteresowany 1 przy sprzedaży działek nr 1 i 2 w opisanym stanie faktycznym nie będzie działał jako podatnik VAT.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania pierwszego należało uznać za prawidłowe.

Zainteresowani mają także wątpliwości – wyrażone w pytaniu drugim – które dotyczą kwestii uznania Zainteresowanej 2 za podatnika podatku VAT przy sprzedaży działek nr 1 i 2.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanej 2 w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Nie wystąpił bowiem ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż ww. nieruchomości gruntowych wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Zainteresowana 2 nie podjęła takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Działania podejmowane przez Zainteresowaną należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Zainteresowana sprzedając przedmiotowe nieruchomości będzie korzystać z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Zainteresowana 2 dokonując sprzedaży działek nr 1 i 2 będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Zainteresowaną cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży ww. nieruchomości, a dostawę tych nieruchomości cech czynności podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytania drugiego należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że w zakresie objętym pytaniem nr 3 wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin