Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.65.2021.2.KW
z 23 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lutego 2021 r. (według daty wpływu), uzupełnionym pismem z 6 kwietnia 2021 r. (data wpływu 6 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku oznaczenia w ewidencji kodem GTU 13 usług transportowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku oznaczenia w ewidencji kodem GTU 13 usług transportowych. Wniosek został uzupełniony pismem z 6 kwietnia 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz o kwestie związane z reprezentacją.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Spółką realizującą na rzecz swoich klientów usługi związane z obsługą handlingową i dokumentacyjną przesyłek lotniczych na lotniskach w …, … i … (…). Ponadto firma zajmuje się również organizacją transportu drogowego towarów zarówno do/z lotniska, jak i po terenie całej Polski a nawet czasem państw ościennych. Zakres usług jest dość szeroki i obejmuje obsługę towarów na magazynie (załadunek, rozładunek, przygotowanie przesyłki do transportu lotniczego), obsługę dokumentacyjną oraz celną i transport drogowy. Usługi transportowe realizowane przez Spółkę nigdy nie są świadczone własnym taborem, Spółka nie posiada własnego taboru transportowego, każda usługa świadczona jest przez podwykonawców. Spółka przyjmuje zlecenie na transport drogowy, po czym przekazuje to zlecenie któremuś ze swoich podwykonawców. Spółka nie posiada swojej agencji celnej, również korzysta z podwykonawców w tym zakresie.

Każda z wyżej wymienionych usług jest oddzielnie wyszczególniona na fakturze lub załączniku do faktury, po to by klient miał dokładne rozeznanie dotyczące sposobu obliczenia ceny za całość wykonanej na jego rzecz usługi. Faktury wystawiane są za okres tygodniowy. Klient może otrzymać fakturę za same usługi transportowe wykonane w danym tygodniu lub za obsługę handlingową na danym lotnisku wraz z transportem z/do lotniska. I tak dla przykładu na fakturze mogą znaleźć się takie pozycje jak: opłata spedycyjna, handling w eksporcie, transport, rozładunek, odprawa celna, rozpaletyzowanie przesyłki, przygotowanie przesyłki do kontroli bezpieczeństwa, obsługa DGR (materiałów niebezpiecznych). Wymienione usługi poza opłatą spedycyjną świadczone są przez pośredników a nie bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Do faktur wystawianych przez podwykonawców Wnioskodawca z reguły dolicza marżę z tytułu pośrednictwa w realizacji wymienionych wcześniej usług.

W uzupełnieniu wniosku, odpowiadając na pytania dotyczące opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca wskazał, że niestety nie może wszystkich z wymienionych poniżej elementów uznać za opis stanu faktycznego, bowiem część z nich stanowi ocenę tego stanu faktycznego. W związku z powyższym poniżej udzielono odpowiedzi na wszystkie wymienione w wezwaniu pytania z oznaczeniem czy stanowią one opis stanu faktycznego, czy też ocenę tego stanu faktycznego:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatkiem VAT (opis stanu faktycznego);
2. PKWiU usługi, o którą pyta Wnioskodawca to 49.41.Z Transport Drogowy Towarów. Sam kod PKWiU stanowi opis stanu faktycznego, natomiast dodatkowo należy zaznaczyć, że w ocenie Wnioskodawcy opisywana usługa stanowi usługę samodzielną.
3. Na zadane w wezwaniu pytanie „Czy usługi transportowe objęte zakresem zadanego we wniosku pytania stanowią dla kontrahenta Wnioskodawcy samodzielne (niezależne) świadczenie?”, Wnioskodawca podał, że trudno jest Wnioskodawcy odpowiedzieć w części dotyczącej opisu stanu faktycznego na pytanie – w jaki sposób usługę Wnioskodawcy ocenia jego Kontrahent. Po pierwsze jest to element oceny, po drugie oceny nie Wnioskodawcy ale kontrahenta Wnioskodawcy. Wnioskodawca musiałby o taką ocenę najpierw zapytać swojego kontrahenta. Wnioskodawca może jedynie odpowiedzieć w jaki sposób wygląda faktyczna realizacja usługi i sposób takiej realizacji został opisany we wniosku: Wnioskodawca zajmuje się m.in. świadczeniem usług transportu drogowego towarów po terenie całej Polski a nawet czasem państw ościennych. Usługi transportowe realizowane przez Spółkę nigdy nie są świadczone własnym taborem, ale za pomocą podwykonawców. Kontrahent Wnioskodawcy kupuje u niego samodzielną usługę transportu. Przy czym poza tą usługą często korzysta również z innych usług, które świadczy Wnioskodawca, np. usług handlingu przesyłek. Jednak co ważne czasem klienci korzystają tylko z usług transportu, a czasem tylko z usług handlingu, Wnioskodawca przyjmuje od swoich kontrahentów zlecenia zarówno na kilka usług razem, jak i na poszczególne z nich oddzielnie.
4. W odpowiedzi na pytanie Organu „Czy usługobiorca może nabyć od Wnioskodawcy poszczególne usługi wymienione w opisie sprawy oddzielnie, w szczególności będące przedmiotem zapytania usługi transportowe?”, wskazano, że Kontrahent może kupić u Wnioskodawcy samą usługę transportu.
5. Na pytanie Organu o następującej treści: „Czy którąś czynność wchodzącą w skład świadczenia będącego przedmiotem wniosku realizowanego przez Wnioskodawcę, w którego skład wchodzi usługa transportowa, Wnioskodawca uznaje za czynność główną (dominującą) – jeśli tak, to należy wskazać którą konkretnie czynność uznaje za główną (dominującą), a które czynności za pomocnicze względem czynności dominującej?”, Wnioskodawca wskazał, iż w przypadku usług transportu i usług handlingu nie uważa, że którakolwiek z nich jest dominująca. Wnioskodawca przyjmuje od swoich kontrahentów zlecenia zarówno na realizację samej usługi transportu, jak i na realizację samej usługi handlingu, jak i na realizację obu usług wspólnie. Wybór należy do kontrahenta – to on decyduje z jakich usług chce skorzystać;
6. Na pytanie „Jeśli Wnioskodawca którąś czynność wchodzącą w skład świadczenia będącego przedmiotem wniosku, realizowanego przez Wnioskodawcę, w którego skład wchodzi usługa transportowa, uznaje za czynność dominującą należy precyzyjnie wskazać jakie okoliczności przesądzają o tym, że dana czynność realizowanego świadczenia ma charakter dominujący.”, wskazano: „jak w pkt 5 Wnioskodawca nie uważa, że któraś z ww. usług jest usługą dominującą”;
7. Na pytanie Organu „Czy usługi transportowe będące przedmiotem pytania Wnioskodawcy, z punktu widzenia kontrahenta są uznawane za czynności dominujące w ramach świadczenia będącego przedmiotem wniosku?” Wnioskodawca wskazał „Tu również odpowiedź jest tożsama z tą udzieloną w pkt 3 i 6”;
8. W odpowiedzi na zadane w wezwaniu pytanie „Czy między czynnościami wchodzącymi w skład świadczenia będącego przedmiotem wniosku, realizowanego przez Wnioskodawcę istnieje zależność powodująca, że czynności te nie mogą być świadczone odrębnie? Jeżeli tak, należy wskazać na czym konkretnie polega ta zależność”, Zainteresowany odpowiedział: „Pomiędzy świadczonymi usługami handlingu i usługami transportu, w ocenie Wnioskodawcy, nie istnieje związek powodujący, że czynności te nie mogą być świadczone osobno”;
9. Jak wskazano wyżej, w ocenie Wnioskodawcy żadna z ww. czynności nie stanowi świadczenia głównego. Kod PKWiU dla świadczonej usługi (będącej samodzielnym świadczeniem) to 49.41.Z Transport Drogowy Towarów.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane w pytaniu usługi transportowe powinny zostać oznaczone kodem GTU 13?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi opisane w pytaniu powinny być oznaczane kodem GTU 13. Zgodnie z treścią rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 1988 z późn. zm.) - § 10 ust. 3 pkt 2 lit. c podatnik ma obowiązek oznaczania na fakturach kodem GTU 13 świadczenia usług transportowych i gospodarki magazynowej – Sekcja H PKWiU 2015 symbol ex 49.4, ex 52.1.

Jak zaprezentowano w części dotyczącej opisu stanu faktycznego Wnioskodawca świadczy usługi transportu dla swoich klientów. Każda z tych usług świadczone są za pomocą podwykonawców. Jak również wskazano w opisie stanu faktycznego w związku z każdą z ww. usług (oraz innych dodatkowych usług z nimi związanych) na fakturach znajduje się osobna pozycja dotycząca konkretnej usługi wyświadczonej dla kupującego. Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy na fakturze znajdują się usługi transportu Wnioskodawca powinien oznaczyć taką fakturę kodem GTU 13 właściwym dla każdej z ww. usług. Zdaniem Wnioskodawcy dotyczy to również sytuacji, w których na fakturze, poza usługami transportu znajdą się inne usługi takie jak magazynowanie, odprawa celna, handling, czy inne.

Zdaniem Wnioskodawcy takie stanowisko dotyczyć będzie usług transportu, pomimo, że Wnioskodawca występuje jako podwykonawca. Jak bowiem wynika z art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.) – w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Podatnik refakturujący usługę jest traktowany jako świadczący usługę (która jest przez niego refakturowana). Zdaniem Wnioskodawcy, w takiej sytuacji podatnik wykazuje na fakturze oraz w JPK VAT taką usługę tak, jakby sam był świadczącym tę usługę.

Jak wynika z § 10 ust. 3 pkt 2 lit. c rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia 15 października 2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r. poz. 1988) ewidencja zawiera następujące dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku należnego w przypadku świadczenia usług transportowych i gospodarki magazynowej – Sekcja H PKWiU 2015 symbol ex 49.4 (wymieniono tu Transport Drogowy Towarów oraz Usługi Związane z Przeprowadzkami, ex 52.1 (wymieniono tu Magazynowanie i Przechowywanie Towarów) – oznaczenie „13”.

Powyższe oznacza, że w każdym przypadku kiedy na fakturze znajdują się usługi transportu drogowego, faktura powinna zostać oznaczona kodem GTU 13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności – art. 15 ust. 1 ustawy.

Działalność gospodarcza – stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, zawierają dane niezbędne do rozliczenia podatku, obliczenia jego wysokości, w tym wysokości podstawy opodatkowania, podatku należnego i podatku naliczonego, a także dane dotyczące podatnika – art. 99 ust. 7c ustawy.

Według art. 99 ust. 11b ustawy, deklaracje, o których mowa w ust. 1-3, 3c-6, 8-9 i 11a, składa się wyłącznie za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

Na podstawie art. 99 ust. 11c ustawy, deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 1-3, są składane zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2019 r,. poz. 700, 730 i 848), który obejmuje deklarację i ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3. Dokument elektroniczny, o którym mowa w zdaniu pierwszym, jest przesyłany w sposób określony w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3 Ordynacji podatkowej i zgodnie z wymaganiami określonymi w tych przepisach.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 7c, wraz z objaśnieniami co do sposobu wypełniania i miejsca składania deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, oraz niezbędnymi pouczeniami, uwzględniając konieczność prawidłowego rozliczenia podatku oraz kontroli tego obowiązku przez organ podatkowy – art. 99 ust. 13b ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane pozwalające na prawidłowe rozliczenie podatku i sporządzenie informacji podsumowującej, w szczególności dane dotyczące:

1. rodzaju sprzedaży i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, w tym korekty podatku należnego, z podziałem na stawki podatku;
2. kwoty podatku naliczonego obniżającego kwotę podatku należnego, w tym korekty podatku naliczonego;
3. kontrahentów;
4. dowodów sprzedaży i zakupów.
   
   

W myśl art. 109 ust. 3b ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 99 ust. 1, są obowiązani przesyłać, na zasadach określonych w art. 99 ust. 11c, za każdy miesiąc do urzędu skarbowego, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, ewidencję, o której mowa w ust. 3, łącznie z deklaracją podatkową, w terminie do złożenia tej deklaracji.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres danych, o których mowa w ust. 3, oraz sposób wykazywania danych w ewidencji przesyłanej zgodnie z ust. 3b i 3c, uwzględniając konieczność zapewnienia prawidłowości rozliczeń podatników oraz kontroli obowiązków podatników przez organ podatkowy, identyfikowania obszarów, w których występują nadużycia w podatku lub narażonych na te nadużycia, oraz możliwości techniczno-organizacyjne prowadzenia przez podatników ewidencji – art. 109 ust. 14 ustawy.

Na podstawie art. 99 ust. 13b oraz art. 109 ust. 14 ustawy, 15 października 2019 r. Minister Finansów, Inwestycji i Rozwoju wydał rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2019 r., poz. 1988, z późn. zm.), którego przepisy weszły w życie z dniem 1 października 2020 r.

Zgodnie z § 10 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia poza danymi, o których mowa w ust. 1 i 2, ewidencja zawiera następujące oznaczenia dotyczące świadczenia usług:

1. w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, o których mowa w ustawie z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1201 i 2538 oraz z 2019 r. poz. 730, 1501 i 1532) – oznaczenie "11",
2. o charakterze niematerialnym – wyłącznie: doradczych, księgowych, prawnych, zarządczych, szkoleniowych, marketingowych, firm centralnych (head offices), reklamowych, badania rynku i opinii publicznej, w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych – oznaczenie "12",
3. transportowych i gospodarki magazynowej – Sekcja H PKWiU 2015 symbol ex 49.4, ex 52.1 – oznaczenie "13".
   
   

W tym miejscu należy odwołać się do kwestii świadczeń złożonych. Aby móc mówić, że dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), powinna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, gdy cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Należy mieć na względzie, aby zastosowanie koncepcji świadczenia złożonego nie prowadziło do korzystania z nieuzasadnionych preferencji w zakresie opodatkowania. Jeśli usługi mogą być rozdzielone bez uszczerbku dla każdej z nich, a zatem w sposób naturalnie uzasadniony, wówczas nie można uznać – w szczególności w celu rozszerzenia zwolnienia podatkowego – że stanowią jedno świadczenie kompleksowe, opodatkowane wedle zasad dotyczących świadczenia głównego.

Koncepcję opodatkowania świadczeń kompleksowych wypracował Trybunał Sprawiedliwości UE, w wydanych orzeczeniach na podstawie pierwotnie obowiązującej Szóstej Dyrektywy Rady (77/388/EWG) oraz obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). W szczególności w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd., Trybunał uznał, że każde świadczenie usług powinno być, co do zasady, traktowane jako świadczenie odrębne i niezależne. Jeżeli jednak dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą w aspekcie gospodarczym jedną całość, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej.

W wyroku TSUE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanční ředitelství v Ústí nad Labem, Trybunał wskazał, że „(...) w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy” oraz „(...) jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”.

Również w orzecznictwie NSA przyjmuje się, że świadczenie złożone (kompleksowe) ma miejsce wówczas, gdy relacja poszczególnych świadczeń wykonywanych na rzecz jednego nabywcy dzieli je na świadczenie podstawowe i świadczenia pomocnicze – tzn. takie, które umożliwiają skorzystanie ze świadczenia podstawowego lub są niezbędne dla możliwości skorzystania ze świadczenia podstawowego. Jeżeli jednak świadczenia te można rozdzielić, tak że nie zmieni to ich charakteru ani wartości z punktu widzenia nabywcy, wówczas świadczenia takie powinny być traktowane jako dwa niezależnie opodatkowane świadczenia. Zatem należy uwzględniać ochronę podstawowych zasad opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wymagających, by każda działalność gospodarcza była traktowana w ten sam sposób. Sprzeciwia się to temu, by podmioty gospodarcze dokonujące takich samych czynności, były traktowane odmiennie w zakresie poboru tego podatku (wyrok NSA z 6 maja 2015 r. sygn. akt I FSK 2105/13).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca realizuje na rzecz swoich klientów usługi związane z obsługą handlingową i dokumentacyjną przesyłek lotniczych. Ponadto firma zajmuje się również organizacją transportu drogowego towarów zarówno do/z lotniska, jak i po terenie całej Polski a nawet czasem państw ościennych. Zakres usług jest dość szeroki i obejmuje obsługę towarów na magazynie (załadunek, rozładunek, przygotowanie przesyłki do transportu lotniczego), obsługę dokumentacyjną oraz celną i transport drogowy. Usługi transportowe realizowane przez Spółkę nigdy nie są świadczone własnym taborem, Spółka nie posiada własnego taboru transportowego, każda usługa świadczona jest przez podwykonawców. Spółka przyjmuje zlecenie na transport drogowy, po czym przekazuje to zlecenie któremuś ze swoich podwykonawców. Spółka nie posiada swojej agencji celnej, również korzysta z podwykonawców w tym zakresie. Każda z wyżej wymienionych usług jest oddzielnie wyszczególniona na fakturze lub załączniku do faktury, po to by klient miał dokładne rozeznanie dotyczące sposobu obliczenia ceny za całość wykonanej na jego rzecz usługi. Faktury wystawiane są za okres tygodniowy. Klient może otrzymać fakturę za same usługi transportowe wykonane w danym tygodniu lub za obsługę handlingową na danym lotnisku wraz z transportem z/do lotniska. Do faktur wystawianych przez podwykonawców Wnioskodawca z reguły dolicza marżę z tytułu pośrednictwa w realizacji wymienionych wcześniej usług. Jak wskazał Wnioskodawca – kontrahent kupuje u niego samodzielną usługę transportu. Przy czym poza tą usługą często korzysta również z innych usług, które świadczy Wnioskodawca, np. usług handlingu przesyłek. Jednak co ważne czasem klienci korzystają tylko z usług transportu, a czasem tylko z usług handlingu, Wnioskodawca przyjmuje od swoich kontrahentów zlecenia zarówno na kilka usług razem, jak i na poszczególne z nich oddzielnie. Pomiędzy świadczonymi usługami handlingu i usługami transportu, w ocenie Wnioskodawcy, nie istnieje związek powodujący, że czynności te nie mogą być świadczone osobno.

W tak przedstawionych okolicznościach sprawy należy wskazać, że Wnioskodawca opisane usługi, tj. usługę handlingu przesyłek oraz usługi transportowe traktuje odrębnie. Zatem każda z ww. usług stanowi samodzielne (niezależne) świadczenie (nie jest wykonywana jako element świadczenia kompleksowego).

Jak podał Wnioskodawca PKWiU dla usługi transportowej to 49.41. Wskazać należy, że zgodnie z ww. § 10 ust. 3 pkt 2 lit. c) ww. rozporządzenia z 15 października 2019 r. w ewidencji oznaczenie GTU 13 odnosi się do świadczenia usług transportowych i gospodarki magazynowej – Sekcja H PKWiU 2015 symbol ex 49.4, ex 52.1.

W myśl art. 2 pkt 30 ustawy, przez PKWiU ex rozumie się zakres towarów i usług węższy niż określony odpowiednio w danym dziale, pozycji, podpozycji lub kodzie Nomenklatury scalonej (CN) lub danym grupowaniu klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Zatem świadczone przez Spółkę usługi transportowe, sklasyfikowane w PKWiU 49.41, powinny być oznaczone w ewidencji kodem GTU 13, na podstawie § 10 ust. 3 pkt 2 lit. c) rozporządzenia z 15 października 2019 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, w szczególności wykorzystywania efektów realizacji przedmiotowego projektu do czynności opodatkowanych, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.