Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.82.2021.2.WR
z 27 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lutego 2021 r. (data wpływu – 9 luty 2021 r.), uzupełnionego pismem z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu: 8 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie miejsca opodatkowania usług logistyczno-magazynowych, a także obowiązku zawierania na fakturach dokumentujących te usługi adnotacji „odwrotne obciążenie”– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2021 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie miejsca opodatkowania usług logistyczno-magazynowych, a także obowiązku zawierania na fakturach dokumentujących te usługi adnotacji „odwrotne obciążenie”.

Wyżej wymieniony wniosek został uzupełniony pismem z 8 kwietnia 2021 r. (data wpływu – 8 kwietnia 2021 r.), które stanowiło odpowiedź na wezwanie Organu z 2 kwietnia 2021 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.82.2021.1.WR.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: Spółka ) […] jest spółką z siedzibą w […], zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku od towarów i usług, jako podatnik VAT czynny oraz dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy są m.in. usługi logistyczne w tym w zakresie transportu drogowego i prac przeładunkowych, a także usługi w zakresie wynajmu powierzchni magazynowej, magazynowania, składowania i przechowywania towarów.

Zainteresowany (dalej: Zlecający) […] jest spółką z siedzibą w Belgii, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT-UE. Podstawowym przedmiotem działalności Zainteresowanego są m.in. usługi logistyczne w tym w zakresie transportu drogowego, a także usługi w zakresie magazynowania, składowania i przechowywania towarów.

Wnioskodawca zawrze z Zainteresowanym umowę na usługi logistyczno-magazynowe (dalej: Umowa) na okres 12 miesięcy z możliwością przedłużenia. Spółka świadczyć będzie na rzecz Zainteresowanego usługi logistyczno-magazynowe polegające na tymczasowym przechowywaniu towarów w magazynie należącym do Spółki. Następnie, towary są wysyłane z magazynu Spółki do klientów wskazanych przez Zainteresowanego lub do magazynów Zainteresowanego znajdujących się za granicą. Spółka świadczy te usługi w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Na świadczone przez Spółkę usługi składają się przede wszystkim:

1. w zakresie tzw. logistyki wejścia (przyjmowanie, magazynowanie):
   
   • wyładunek towarów,
   • sortowanie w przypadku palet mieszanych,
   • sprawdzanie ilości towarów i numerów partii,
   • przechowywanie towarów.
2. w zakresie tzw. logistyki wyjścia (pobieranie, pakowanie i wysyłanie):
   
   • odbiór zamówień,
   • pobieranie i pakowanie towarów,
   • przygotowanie do wysyłki,
   • administracja związana z wysyłką (np. wydruk odpowiednich dokumentów),
   • inspekcje przedwysyłkowe,
   • załadunek na pojazdy ciężarowe.
     
     

Spółka i Zainteresowany nie wykluczają świadczenia dodatkowych, pobocznych usług w razie wystąpienia potrzeby ich wyświadczenia (np. przepakowywanie, etykietowanie). Niemniej, wszystkie główne i mające być najczęściej wykonywane w ramach usług logistyczno-magazynowych czynności zostały wyszczególnione powyżej.

Magazyn, z wykorzystaniem którego Spółka będzie świadczyła usługi na rzecz Zlecającego, nie jest własnością Zlecającego, ani nie jest przez nią wynajmowany czy dzierżawiony. Zlecający nie ma również prawa do swobodnego wstępu na teren magazynu w dowolnym czasie. Spółka będzie świadczyła usługi z wykorzystaniem tego magazynu także na rzecz innych podmiotów niż Zlecający. Zgodnie z Umową Zlecającemu nie przysługuje prawo decydowania o sposobie wykorzystania powierzchni magazynowej. Decyzje o tym, jak i w którym miejscu w magazynie produkty są składowane, podejmowane są przez Spółkę. Zlecający nie posiada swobodnego dostępu do powierzchni magazynu, w którym przechowywane są towary Zlecającego, lecz ma jedynie ograniczone prawo wstępu do pomieszczeń, wyłącznie w celu przeprowadzenia kontroli (np. w celu kontroli liczby sztuk towarów). Dostęp ten jest udzielany po uprzednim uzgodnieniu terminu i jedynie dla wykonania określonych czynności kontrolnych: nie obejmuje on wstępu w celu regularnego wykonywania czynności wchodzących w skład działalności gospodarczej. Czynności kontrolne mogą być także dokonywane przez podmioty trzecie. Zlecający nie sprawuje kontroli nad tym, czy i jakie osoby trzecie przebywają w pomieszczeniach magazynowych, gdzie składowane są jej towary, a także nie może odmówić im do nich wstępu. Spółka jest zobowiązany do zapewnienia i utrzymania sprzętu i wyposażenia (np. regały magazynowe, wózki widłowe, sprzęt do załadunku, owijarki) niezbędnych do świadczenia powyższych usług logistyczno- magazynowych. W celu świadczenia tych usług Zlecający nie udostępnia ani nie zapewnia sprzętu ani wyposażenia Spółce, lecz to Spółka jest zobowiązana zapewnić je we własnym zakresie. Sprzęt i wyposażenie zapewnione przez Spółkę stanowią jej zasoby, w szczególności nie stanowią własności Zlecającego, ani też Zlecający nie posiada do niego żadnego tytułu prawnego (jak np. najem, dzierżawa). Zlecający nie ma również uprawnień do decydowania o rodzaju i ilości sprzętu i wyposażenia używanego przez Spółkę (np. w zakresie wskazania marki i modelu sprzętu, serii produkcji, czy liczby sztuk). Zlecający nie podejmuje również bieżących decyzji dotyczących sprzętu i wyposażenia, np. o konieczności naprawy, wymiany na nowy, czy też nabyciu dodatkowego sprzętu - wszystkie te decyzje leżą po stronie Spółki. Spółka jest podmiotem niepowiązanym z zainteresowanym. W konsekwencji, Spółka występuje w stosunku łączącym strony jako niezależny usługodawca, który świadczy wyżej wskazane usługi w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Zainteresowany nie ma możliwości kierowania działaniami Spółki ani wydawania jakichkolwiek wiążących poleceń pracownikom Spółki. Zawarta umowa nie przewiduje, by pracownicy Spółki biorący udział w świadczeniu usług na rzecz Zainteresowanego byli zobowiązani do wykonywania czynności wyłącznie na rzecz zainteresowanego, innymi słowy nie są wyłączeni z udziału w świadczeniu usług na rzecz innych podmiotów. Zlecający nie decyduje o tym, którzy pracownicy Spółki są faktycznie zaangażowani w świadczenie usług na rzecz Zlecającego, ani o poziomie zatrudnienia niezbędnego do świadczenia usług (np. konieczność zatrudnienia dodatkowych pracowników), ani też nie dokonuje oceny poszczególnych pracowników (np. oceny okresowe, decyzje o zwolnieniu pracownika) - decyzje te leżą po stronie Spółki. Ponadto pracownicy Spółki nie ponoszą odpowiedzialności względem Zlecającego. Pracownicy Spółki nie posiadają (ani faktycznie nie wykonują) upoważnienia do reprezentowania Zlecającego w relacjach z klientami, w szczególności nie negocjują ani nie zawierają umów w imieniu i na rzecz Zlecającego.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał ponadto co następuje:

Kontrahent Wnioskodawcy posiadający siedzibę w Belgii jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej na terytorium Belgii w związku z usługami nabywanymi od Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wskazane w przedmiotowym wniosku usługi logistyczno-magazynowe przedstawione w opisie stanu przyszłego świadczone przez Spółkę na rzecz Zainteresowanego stanowią usługi, które zgodnie z art. 28b ust.1 ustawy o VAT, będą opodatkowane w miejscu, w którym usługobiorca ( Zainteresowany) posiada siedzibę tj. w Belgii, a Spółka w odniesieniu do tej usługi powinna wykazywać na dokumentujących je fakturach „odwrotne obciążenie”?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Miejsce świadczenia usług wyżej przedstawionych [w opisie – przyp. Organu] stanu przyszłego należy ustalać zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n. Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami. I tak, według art. 28e ustawy - miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości. Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”.

Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE. L Nr 284 z 26 października 2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) - zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 - pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Art. 13b, 31a i 31b rozporządzenia 282/2011 stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. I tak, zgodnie z art. 13b rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011, do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 - usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h rozporządzenia 282/2011 - ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c, łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę. Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b rozporządzenia 282/2011 - ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Należy również wskazać , że zgodnie z sentencją Wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 czerwca 2013 roku ( C-155/12) artykuł 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W związku z przedstawionym stanowiskiem Spółka powinna rozpatrywać miejsce świadczenia usług zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i w odniesieniu do tej usługi powinna wykazywać na dokumentujących je fakturach „odwrotne obciążenie” zgodnie z art. 106e ust.1 pkt 18 Ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

W myśl art. 28a ustawy o podatku od towarów i usług, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powołany przepis wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o podatku od towarów i usług. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

Podatnikiem według tej regulacji, jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W świetle regulacji przepisu art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 28b ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28b ust. 1 - 2 ustawy jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j ust. 1 i 2, i 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

I tak, według art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z powyższej regulacji prawnej wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 31a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE seria L z 2011 r. nr 77 s. 1) usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Natomiast w myśl art. 31a ust. 2 lit. h Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011, Ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c), łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Stosownie do art. 31a ust. 3 lit. b ww. rozporządzenia ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę,

W tym miejscu wskazać również należy, że w wyroku z dnia 27 czerwca 2013 r. C-155/12 TSUE stwierdził: „W konsekwencji na zadane pytanie należy udzielić odpowiedzi, że art. 47 dyrektywy 2006/112 powinien być interpretowany w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości”.

Natomiast zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy od podatku od towarów i usług faktura powinna zawierać w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku od towarów i usług, jako podatnik VAT czynny oraz dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Zlecający jest spółką z siedzibą w Belgi, zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT-UE.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości dotyczą miejsca opodatkowania usług świadczonych przez Wnioskodawcę, na rzecz podmiotu z siedzibą w Belgii, a także obowiązku zawarcia na fakturze dokumentującej te usługi adnotacji „odwrotne obciążenie”.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca będzie świadczył usługi logistyczno–magazynowe na rzecz podmiotu z siedzibą w Belgii. W ramach świadczonych usług na Wnioskodawcy będą spoczywać przede wszystkim obowiązki w zakresie: wyładunku towarów, sortowanie, sprawdzania ilości towarów i numerów partii, przechowywanie towarów, odbioru zamówień, pobierania i pakowania towarów, przygotowania do wysyłki, administracji związanej z wysyłką (np. wydruk odpowiednich dokumentów), inspekcji przedwysyłkowych, załadunku na pojazdy ciężarowe.

W stosunku do nieruchomości, na której przechowywane są towary Kontrahent Wnioskodawcy będzie miał jedynie ograniczone prawo wstępu do pomieszczeń w celu przeprowadzenia kontroli (np. liczby sztuk przechowywanych towarów). Uprawnienie to będzie wykonywane jedynie po uprzednim ustaleniu terminu z Wnioskodawcą.

Tym samym kontrahent Wnioskodawcy nie ma prawa wstępu na teren nieruchomości Wnioskodawcy w dowolnym czasie, a pozostałe decyzje w zakresie wykorzystania powierzchni magazynowej, jak np. miejsce przechowywania, dobór sprzętu i pracowników będą podejmowane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca, z wykorzystaniem tego samego magazynu, będzie również przechowywał towary innych podmiotów.

Wskazać również należy, że magazyn stanowiący własność Wnioskodawcy, nie będzie wynajmowany ani wydzierżawiany.

Zatem, należy stwierdzić, że usługi logistyczno-magazynowe w stosunku do towarów należących do kontrahenta Wnioskodawcy z siedzibą w Belgii świadczone przez Wnioskodawcę nie mają bezpośredniego związku z nieruchomością w rozumieniu art. 28e ustawy. Tym samym, do świadczonych usług logistyczno-magazynowych wyrobów gotowych nie znajdują zastosowania szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług wynikające z art. 28e ustawy. Jednocześnie, biorąc pod uwagę opis sprawy, względem przedmiotowych usług nie znajdą zastosowania zasady szczególne ustalania miejsca świadczenia wynikające z art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2, art. 28n ustawy. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, jego kontrahent posiada siedzibę na terytorium Belgii. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy w kontekście miejsca świadczenia, a tym samym opodatkowania usług logistyczno-magazynowych opisanych we wniosku stwierdzić należy, że w przedmiotowym przypadku dla ustalenia miejsca świadczenia usług logistyczno-magazynowych stanowiących przedmiot zapytania zastosowanie znajduje zasada wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy. Zgodnie z tą zasadą miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W konsekwencji, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że usługi logistyczno-magazynowe, świadczone przez Wnioskodawca. na rzecz podmiotu z siedzibą w Belgii powinny być opodatkowane na terytorium Belgii, stosownie do obowiązujących w tym państwie przepisów.

W zakresie Wątpliwości Wnioskodawcy co do obowiązku zawarcia na fakturze adnotacji „odwrotne obciążenie” wskazać należy, że zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego to kontrahent Wnioskodawcy posiadający siedzibę w Belgii jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od wartości dodanej na terytorium Belgii w związku z usługami nabywanymi od Wnioskodawcy. W konsekwencji na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek zawarcia na fakturach dokumentujących świadczenie tej usługi adnotacji „odwrotne obciążenie”.

Mając zatem na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w […] za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.