Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.109.2021.1.KOM
z 23 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku wspólnym z 22 lutego 2021 r. (data wpływu 26 lutego 2021 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy towarów realizowanych pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą za dostawę towarów opodatkowaną na terytorium Polski oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Zainteresowanego na rzecz Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2021 r. wpłynął do Organu wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy towarów realizowanych pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą za dostawę towarów opodatkowaną na terytorium Polski oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Zainteresowanego na rzecz Wnioskodawcy.

We wniosku wspólnym złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania:

• Wnioskodawca […] sp. z o.o.

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:

• Zainteresowany […] Sp. z o.o.

przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zainteresowany oraz Wnioskodawca są spółkami prawa polskiego, działającymi w branży wyrobów elektronicznych.

Zarówno Zainteresowany oraz Wnioskodawca są podatnikami, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zarejestrowanymi, jako podatnicy VAT czynni, w tym jako podatnicy VAT-UE.

W ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza współpracować z Zainteresowanym w zakresie dostaw towarów na rzecz zagranicznych kontrahentów zlokalizowanych w innych krajach Unii Europejskiej (dalej: „Końcowy Odbiorca”).

Końcowy Odbiorca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

W każdym przypadku towary zakupione przez Wnioskodawcę będą dostarczane bezpośrednio od Zainteresowanego do Końcowego odbiorcy.

W ramach opisywanego schematu transakcji planowany jest przepływ towarów według następującego schematu.

1. Wnioskodawca zamierza nabywać towary od Zainteresowanego w celu dokonania ich dostawy do Końcowego Odbiorcy w innym kraju UE.
2. Towary zostaną nabyte przez Wnioskodawcę od Zainteresowanego zgodnie z warunkami Incoterms Ex Works (EXW), w miejscu lokalizacji zakładu Zainteresowanego. Oznacza to, że w momencie pozostawienia towarów do dyspozycji Wnioskodawcy w zakładzie Zainteresowanego (warunki EXW) dojdzie do przeniesienia ryzyka związanego z utratą/ uszkodzeniem towarów przez Zainteresowanego na Wnioskodawcę. W tym momencie zostanie również przeniesione na Wnioskodawcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.
3. Wnioskodawca, na potrzeby nabycia towarów od Zainteresowanego, posłuży się polskim numerem identyfikacji podatkowej VAT (NIP), nadanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.
4. Wnioskodawca dokona dostawy towarów, nabytych uprzednio od Zainteresowanego, na rzecz Końcowego Odbiorcy. Dostawa towarów odbędzie się zgodnie z warunkami Incoterms z grupy „D” (np. DAP). Ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów będą przeniesione przez Wnioskodawcę na Końcowego Odbiorcę w momencie dostarczenia towarów do określonego miejsca w innym kraju UE, wskazanego przez Końcowego Odbiorcę. W tym momencie zostanie również przeniesione na Końcowego Odbiorcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.
5. Towary będą przedmiotem jednej wysyłki i transportu bezpośrednio od zakładu Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy, zlokalizowanego w innym kraju UE.
6. Końcowy Odbiorca posłuży się na cele dostawy od Wnioskodawcy, swoim numerem VAT nadanym mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Zgodnie z tak ustalonymi warunkami Incoterms, wszelkie ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów w ramach całej dostawy (od zakładu Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy) będą obciążały Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie właścicielem towarów, aż do czasu dostarczenie ich do Końcowego Odbiorcy. Warunki Incoterms wskazują również, że odpowiedzialność za transport (dostarczenie) towarów do Końcowego Odbiorcy na całej trasie, będzie po stronie Wnioskodawcy.

Jednocześnie, z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, Zainteresowany oraz Wnioskodawca zamierzają zawrzeć umowę, na podstawie której Zainteresowany będzie zobowiązany do organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy na rzecz Wnioskodawcy, za odpłatnością (dalej: „Umowa”), a w tym w szczególności:

• Działając na zlecenie Wnioskodawcy, Zainteresowany będzie zobowiązany do zawarcia umowy przewozu.
  

• Zainteresowany będzie odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem, działając na rzecz Wnioskodawcy.
  

• Instrukcje oraz polecenia wydawane przez Wnioskodawcę w związku z transportem towarów do Końcowego Odbiorcy będą miały charakter wiążący dla Zainteresowanego.
  

• Zainteresowany, zgodnie z otrzymanymi instrukcjami i poleceniami od Wnioskodawcy, będzie odpowiedzialny za poczynienie odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów do Końcowego Odbiorcy (np. organizacji oraz określenia sposobu załadunku, określenia trasy itd.).
  

• Zainteresowany obciąży Wnioskodawcę wszelkimi kosztami związanymi z czynnościami polegającymi na organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy.
  
  
  

Wnioskodawca oraz Zainteresowany wskazują, że dostawa towarów, które będą przedmiotem opisanej transakcji, byłaby objęta podstawową stawką VAT 23%, w sytuacji gdy towary byłyby przedmiotem odpłatnej dostawy na terytorium kraju.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy planowana dostawa towarów pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą powinna zostać uznana za dostawę towarów, dla której miejscem opodatkowania będzie Polska, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 22 ust. 2b do ust. 2d oraz art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji, czy dostawa towarów od Zainteresowanego do Wnioskodawcy będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaną polskim podatkiem VAT?
   
2. Czy Wnioskodawca będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wynikającego z nabycia towarów od Zainteresowanego, na podstawie faktury wystawionej przez Zainteresowanego?
   
   
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Planowana dostawa towarów pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą powinna zostać uznana za dostawę towarów, dla której miejscem opodatkowania będzie Polska, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 22 ust. 2b do ust. 2d oraz art. 22 ust. 2 ustawy o VAT. W konsekwencji dostawa towarów od Zainteresowanego do Wnioskodawcy będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaną polskim podatkiem VAT.
2. Wnioskodawca będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wynikającego z nabycia towarów od Zainteresowanego, na podstawie faktury wystawionej przez Zainteresowanego.

Uzasadnienie

Przepisy ustawy o VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
  

• eksport towarów;
  

• import towarów na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
  

• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
  
  
  

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przypadku transakcji towarowych obejmujących dostawę pomiędzy różnymi krajami, kluczowe znacznie ma ustalenie miejsca opodatkowania.

W przypadku dostaw towarów wysyłanych lub transportowanych, miejsce dostawy (a tym samym - opodatkowania) wyznacza art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, miejscem dostawy towarów - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

W myśl art. 22 ust. 2b ustawy o VAT, w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Jednakże, stosownie do art. 22 ust. 2c ustawy o VAT, w przypadku gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

Jak wynika z art. 22 ust. 2d ustawy o VAT, przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c art. 22 ustawy o VAT, rozumie się, innego niż pierwszy w kolejności, dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z powołanych przepisów wynika, że w przypadku transakcji łańcuchowych, do których odnosi się art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że wysyłkę (transport) przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie. Z uwagi na fakt, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Art. 22 ust. 2a-2d ustawy o VAT wprowadzają szczegółowe regulacje pozwalające zidentyfikować transakcję ruchomą w zależności od tego, czy towary są wysyłane do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej czy też do państwa trzeciego.

Należy wskazać, że przed wejściem w życie ustawy z dnia 28 maja 2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2020 poz. 1106) analogiczne reguły odnosiły się do wszystkich transakcji łańcuchowych, niezależnie od tego, czy towar wysyłany (transportowany) był na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej czy też państwa trzeciego. Wspomnianą ustawą wprowadzono jednak odrębne zasady odnoszące się do transakcji, w których towar wysyłany jest na terytorium innego państwa członkowskiego.

W praktyce oznacza to, że w przypadku transakcji wewnątrzwspólnotowych, w których za transport towarów odpowiada podmiot pośredniczący, status dostawy „ruchomej” determinować będzie numer identyfikacyjny podany przez ten podmiot pośredniczący do jego dostawcy.

Status podmiotu pośredniczącego należy ustalić w zgodzie z dotychczas wypracowaną praktyką, biorąc pod uwagę który z podmiotów wchodzących w skład łańcucha odpowiedzialny jest za organizację transportu.

Pojęcie „organizacji” transportu nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT. W potocznym znaczeniu „organizacja” oznacza „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Zatem przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów.

Noty wyjaśniające w sprawie zmian w zakresie unijnego podatku VAT w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych i zwolnień wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („szybkie rozwiązania na 2020 r.”).

Wartym wspomnienia jest fakt, iż w grudniu 2019 r. zostały opublikowane przez Dyrekcję Generalną ds. Podatków i Unii Celnej Komisji Europejskiej Noty wyjaśniające w sprawie zmian w zakresie unijnego podatku VAT w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych i zwolnień wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów („szybkie rozwiązania na 2020 r.”) (dalej: „Noty wyjaśniające”) wskazujące na sposoby stosowania nowych regulacji w zakresie transakcji łańcuchowych, które zostały wprowadzone Dyrektywą Rady (UE) 2018/1910.

Treść Not Wyjaśniających ma kluczowe znaczenie, gdyż obecne brzmienie przepisów ustawy o VAT w zakresie dostaw łańcuchowych stanowi implementację Dyrektywy Rady (UE) 2018/1910.

W sekcji 3.6.5. Not wyjaśniających wskazano, w jaki sposób należy definiować oraz interpretować definicję „podmiotu pośredniczącego, w szczególności sformułowanie „wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz”: „Sformułowanie to jest odzwierciedleniem sformułowania zawartego w art. 138 ust. 1 DV, które odnosi się do „dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych... przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz”. W związku z tym jego interpretacja powinna być taka sama jak interpretacja tego ostatniego.

Ogólnie rzecz biorąc, podmiotem pośredniczącym będzie dostawca w łańcuchu, który organizuje
(bezpośrednio sam albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz) transport towarów; osoba, która albo sama dokonuje transportu we własnym imieniu, albo zleca go osobie trzeciej działającej na jego rzecz.” (podkr. własne)

W dalszej części dokumentu powołano stanowisko rzecznik generalnej J. Kokott, która przedstawiając swoją opinię w sprawie C-401/18 wskazała, że: „(…) dla przypisania pojedynczego transgranicznego przemieszczenia wyrobów do określonej dostawy w ramach transakcji łańcuchowej decydujące znaczenie ma to, kto w przypadku transgranicznego transportu towarów ponosi ryzyko przypadkowej utraty towarów. Dostawa ta jest zwolnioną z podatku dostawą wewnątrzwspólnotową, której miejscem dostawy jest miejsce, w którym dochodzi do rozpoczęcia transportu”. (podkr. własne).

Zdaniem J. Kokott w przedmiotowej sprawie, podmiotem pośredniczącym byłby podatnik w łańcuchu, który ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu.

Jak dalej wskazują Noty Wyjaśniające, kryterium ponoszenia ryzyka może być w pewnych przypadkach trudne do zastosowania, wobec czego „W takich sytuacjach w celu ustalenia, kto jest podmiotem pośredniczącym, najodpowiedniejszym kryterium byłoby kryterium podatnika w łańcuchu, który samodzielnie transportuje towary lub dokonuje niezbędnych uzgodnień z osobą trzecią w zakresie transportu towarów i zawiera z tą osobą trzecią umowę. Chyba że w takich przypadkach podatnik ten jest w stanie wykazać w sposób zadowalający dla organów podatkowych, że w rzeczywistości transport został dokonany lub umowa została zawarta na rzecz innego podatnika w łańcuchu, który w rzeczywistości ponosił ryzyko przypadkowej utraty towarów podczas transportu.” (podkr. własne).

Zgodnie z treścią sekcji 3.6.6. Not wyjaśniających stroną transportującą towary na rzecz podmiotu pośredniczącego może być również inny podmiot z łańcucha dostaw: „Podmiot pośredniczący może transportować towary samodzielnie lub za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz. Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient.”

Jako przykład mający w ocenie Wnioskodawcy wpływ na sposób interpretacji polskich regulacji ustawy VAT wskazano: „(…) jeden z dostawców pośredniczących w łańcuchu może poprosić pierwszego dostawcę o przetransportowanie towarów od ostatniego klienta. W tej sytuacji ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5

Ten podatnik będzie podmiotem pośredniczącym dla celów art. 36a DV”. (podkr. własne).

Powyższe objaśnienia wprost wskazują, że podmiotem pośredniczącym będzie podmiot, który zleci wykonanie transportu pierwszemu dostawcy w ramach łańcucha dostaw, pod warunkiem, że to podmiot zlecający transport ponosi ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów podczas transportu.

Interpretacje prawa podatkowego

W piśmie z dnia 9 października 2020 r. (sygnatura nr 0114-KDIP1-1.4012.419.2020.2.KOM) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odstąpił od uzasadnienia prawnego w związku z oceną stanowiska wnioskodawcy jako prawidłowego w pełnym zakresie. Tym samym organ przyznał rację twierdzeniom oraz argumentacji wnioskodawcy, który - powołując się na treść Not Wyjaśniających - w treści wniosku wskazywał, iż: „Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient (…) jeden z dostawców pośredniczących w łańcuchu może poprosić pierwszego dostawcę o przetransportowanie towarów do ostatniego klienta. W tej sytuacji ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5. Ten podatnik będzie podmiotem pośredniczącym dla celów art. 36a DV”.

Organy podatkowe popierają zatem treść Not Wyjaśniających.

Wnioskodawca jako „podmiot pośredniczący”

W ramach opisanego zdarzenia przyszłego, w każdym przypadku towary zakupione przez Wnioskodawcę będą dostarczane bezpośrednio od Zainteresowanego do Końcowego odbiorcy. Transakcja będzie zatem stanowiła dostawę łańcuchową.

Zgodnie z ustalonymi warunkami Incoterms, wszelkie ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów w ramach całej dostawy (od zakładu Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy) będą obciążały Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie właścicielem towarów, aż do czasu dostarczenia ich do Końcowego Odbiorcy.

Warunki Incoterms wskazują również, że odpowiedzialność za transport (dostarczenie) towarów do Końcowego Odbiorcy na całej trasie, będzie po stronie Wnioskodawcy.

Jednocześnie, z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, Zainteresowany oraz Wnioskodawca zamierzają zawrzeć Umowę, na podstawie której Zainteresowany będzie zobowiązany do organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy na rzecz Wnioskodawcy.

Jak wynika z przepisu art. 22 ust. 2d ustawy o VAT, przez podmiot pośredniczący, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

Przepis wprost wskazuje, że podmiot pośredniczący nie musi osobiście wysyłać/transportować towarów. W tym zakresie, osoba trzecia może działać na rzecz tego podmiotu.

Przepisy ustawy o VAT nie precyzują i nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcie „na rzecz”.

W związku z tym, zwrot ten, zgodnie z regułami wykładni literalnej, powinien być interpretowany według ogólnych zasad języka polskiego. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN, określenie „na rzecz” oznacza tyle, co działanie „na czyjąś korzyść, dla kogoś, dla czyjegoś dobra”.

Tym samym rolę podmiotu pośredniczącego, o którym mowa w art. 22 ust. 2d ustawy o VAT, w ramach opisanego scenariusza, będzie pełnić Wnioskodawca jako że:

• jest innym niż pierwszy w kolejności dostawcą towarów;
  

• po jego stronie spoczywa odpowiedzialność za organizację transportu, zgodnie z ustalonymi warunkami Incoterms;
  

• ponosi ryzyko przypadkowej utraty lub zniszczenia towarów w trakcie transportu od Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy.
  
  
  

Bez znaczenia dla takiego ustalenia pozostaje fakt, że Wnioskodawca, z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, powierzy zorganizowanie transportu - na podstawie odpłatnej Umowy – Zainteresowanemu.

Jak bowiem wskazuje treść Not Wyjaśniających: „Podmiot pośredniczący może transportować towary samodzielnie lub za pośrednictwem innej osoby działającej na jego rzecz. Strona transportująca towary na rzecz podmiotu pośredniczącego nie musi być koniecznie osobą trzecią spoza łańcucha czy też przedsiębiorstwem specjalizującym się w transporcie towarów. Może to być którykolwiek z pozostałych dostawców uczestniczących w transakcji łańcuchowej lub nawet ostatni klient.”

(…) jeden z dostawców pośredniczących w łańcuchu może poprosić pierwszego dostawcę o przetransportowanie towarów od ostatniego klienta. W tej sytuacji ważnym elementem będzie stwierdzenie, który z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5.

Ten podatnik będzie podmiotem pośredniczącym dla celów art. 36a DV”. (podkr. własne).

Treść Not Wyjaśniających wyraźnie potwierdza, że podmiot pośredniczący może zlecić wykonanie transportu również innemu podmiotowi w łańcuchu. Co więcej, podmiot pośredniczący może zlecić wykonanie transportu również pierwszemu dostawcy.

Co najistotniejsze, zgodnie z ustalonymi warunkami Incoterms, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za transport. W danym przypadku Wnioskodawca zleci jednak wykonanie transportu Zainteresowanemu (pierwszemu dostawcy) – co jednak nie zmienia wniosku, iż wciąż to Wnioskodawca powinien być uważany za podmiot pośredniczący.

Jak wskazano w pkt 3.6.6. Not Wyjaśniających, w przypadku gdy podmiot pośredniczący zleca wykonanie transportu pierwszemu dostawcy, „(…) ważnym elementem będzie stwierdzenie, który
z podatników w ramach łańcucha spełnia warunki określone w sekcji 3.6.5”.

W sekcji 3.6.5. Not wyjaśniających wskazano, że (…) dla przypisania pojedynczego transgranicznego przemieszczenia wyrobów do określonej dostawy w ramach transakcji łańcuchowej decydujące znaczenie ma to, kto w przypadku transgranicznego transportu towarów ponosi ryzyko przypadkowej utraty towarów. Dostawa ta jest zwolnioną z podatku dostawą wewnątrzwspólnotową, której miejscem dostawy jest miejsce, w którym dochodzi do rozpoczęcia transportu” (podkr. własne).

Należy zatem ponownie wskazać, że to Wnioskodawca będzie ponosił ryzyko przypadkowej utraty towarów podczas transgranicznego transportu towarów. W takiej sytuacji, nie może ulegać wątpliwości, że to Wnioskodawca będzie podmiotem pośredniczącym w rozumieniu art. 22 ust. 2d ustawy o VAT.

Skutki podatkowe dostawy pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą

Kluczowym dla prawidłowej oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego będzie fakt, iż Wnioskodawca w transakcji nabycia towarów od Zainteresowanego posłuży się polskim numerem VAT i tym samym zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 2c ustawy o VAT, zgodnie, z którym w przypadku gdy Wnioskodawca (podmiot pośredniczący) przekaże swojemu dostawcy (Zainteresowany) numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane (Polska) to wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

W związku z powyższym, w ramach opisanego schematu, transakcja pomiędzy Zainteresowanym
a Wnioskodawcą będzie stanowić tzw. „dostawę nieruchomą”, o której mowa w art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji transakcja pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą stanowić będzie odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT w zw. z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Prawo do odliczenia VAT przez Wnioskodawcę

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

Ustanowione przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jest podstawowym prawem podatnika, wynikającym z samej konstrukcji podatku VAT.

Przepis ten stanowi zatem realizację fundamentalnej zasady obowiązującej w systemie podatku od wartości dodanej jaką jest zasada neutralności VAT. Oznacza to, że podatek VAT ma być dla podatnika podatkiem neutralnym a wszelkie ograniczenia w prawie do odliczenia podatku naliczonego muszą jednoznacznie wynikać z przepisów prawa.

Kluczowe znaczenie dla oceny spełnienia przesłanek prawa do odliczenia wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ma ustalenie związku pomiędzy nabytymi towarami a czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym, mając na uwadze fakt, że dostawa pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów, opodatkowaną polskim VAT, Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, na podstawie faktury wystawionej przez Zainteresowanego.

Wnioskodawca wykorzysta bowiem nabyte towary do wykonania czynności opodatkowanej – towary zostaną odprzedane do Końcowego Odbiorcy, w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W świetle art. 2 pkt 3 ustawy, przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

Jednocześnie, w oparciu o art. 2 pkt 4 ustawy, przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

Na mocy przepisu art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosowanie do art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca i Zainteresowany są spółkami prawa polskiego, działającymi w branży wyrobów elektronicznych, są podatnikami, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zarejestrowanymi, jako podatnicy VAT czynni, w tym jako podatnicy VAT-UE.

W ramach swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza współpracować z Zainteresowanym w zakresie dostaw towarów na rzecz zagranicznych Końcowych Odbiorców zlokalizowanych w innych krajach Unii Europejskiej. Końcowy Odbiorca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

W każdym przypadku towary zakupione przez Wnioskodawcę będą dostarczane bezpośrednio od Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy.

W ramach opisywanego schematu transakcji planowany jest przepływ towarów według następującego schematu:

1. Wnioskodawca zamierza nabywać towary od Zainteresowanego w celu dokonania ich dostawy do Końcowego Odbiorcy w innym kraju UE.
2. Towary zostaną nabyte zgodnie z warunkami Incoterms ExWorks (EXW), w miejscu lokalizacji zakładu Zainteresowanego, co oznacza, że w momencie pozostawienia towarów do dyspozycji Wnioskodawcy w zakładzie Zainteresowanego (warunki EXW) dojdzie do przeniesienia ryzyka związanego z utratą/uszkodzeniem towarów przez Zainteresowanego na Wnioskodawcę, w tym momencie zostanie również przeniesione na Wnioskodawcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.
3. Wnioskodawca na potrzeby nabycia towarów od Zainteresowanego, posłuży się polskim numerem identyfikacji podatkowej VAT (NIP), nadanym dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.
4. Wnioskodawca dokona dostawy towarów nabytych uprzednio od Zainteresowanego, na rzecz Końcowego Odbiorcy.

Dostawa towarów odbędzie się zgodnie z warunkami Incoterms z grupy „D” (np. DAP), co oznacza, że ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem towarów będą przeniesione przez Wnioskodawcę na Końcowego Odbiorcę w momencie dostarczenia towarów do określonego miejsca w innym kraju UE, wskazanego przez Końcowego Odbiorcę. W tym momencie zostanie również przeniesione na Końcowego Odbiorcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel.
5. Towary będą przedmiotem jednej wysyłki i transportu bezpośrednio od zakładu Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy, zlokalizowanego w innym kraju UE.
6. Końcowy Odbiorca posłuży się na cele dostawy od Wnioskodawcy swoim numerem VAT nadanym mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Zgodnie z tak ustalonymi warunkami Incoterms, wszelkie ryzyka związane z utratą/uszkodzeniem
towarów w ramach całej dostawy (od zakładu Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy) będą obciążały Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie właścicielem towarów, aż do czasu dostarczenie ich do Końcowego Odbiorcy. Warunki Incoterms wskazują również, że odpowiedzialność za transport (dostarczenie) towarów do Końcowego Odbiorcy na całej trasie będzie po stronie Wnioskodawcy.

Z powodów logistycznych oraz organizacyjnych, Zainteresowany oraz Wnioskodawca zamierzają zawrzeć umowę, na podstawie której Zainteresowany będzie zobowiązany do organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy na rzecz Wnioskodawcy, za odpłatnością, w tym w szczególności:

• Działając na zlecenie Wnioskodawcy Zainteresowany będzie zobowiązany do zawarcia umowy przewozu.
  

• Zainteresowany będzie odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem, działając na rzecz Wnioskodawcy.
  

• Instrukcje oraz polecenia wydawane przez Wnioskodawcę w związku z transportem towarów do Końcowego Odbiorcy będą miały charakter wiążący dla Zainteresowanego.
  

• Zainteresowany zgodnie z otrzymanymi instrukcjami i poleceniami od Wnioskodawcy będzie odpowiedzialny za poczynienie odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów do Końcowego Odbiorcy (np. organizacji oraz określenia sposobu załadunku, określenia trasy itd.).
  

• Zainteresowany obciąży Wnioskodawcę wszelkimi kosztami związanymi z czynnościami polegającymi na organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy.
  
  
  

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą w pierwszej kolejności wskazania, czy planowana dostawa towarów pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą powinna zostać uznana za dostawę towarów, dla której miejscem opodatkowania będzie Polska, a w konsekwencji, czy dostawa towarów od Zainteresowanego do Wnioskodawcy będzie stanowiła odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju, opodatkowaną polskim podatkiem VAT.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W świetle art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Natomiast na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie.

Ponadto, według art. 22 ust. 2b ustawy w przypadku towarów, o których mowa w ust. 2, które są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

W przypadku, gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot – art. 22 ust. 2c ustawy.

Definicja podmiotu pośredniczącego zawarta została w art. 22 ust. 2d ustawy w myśl którego przez podmiot pośredniczący, o którym mowa w ust. 2b i 2c, rozumie się innego niż pierwszy w kolejności dostawcę towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy w przypadkach, o których mowa w ust. 2-2c, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Zatem w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

W tym miejscu przywołać należy orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej TSUE), z dnia 6 kwietnia 2006 r. w sprawie EMAG Handel Eder OHG (sygn. C-245/04), w którym TSUE stwierdził: „Jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która – jako jedyna – zostanie zwolniona z opodatkowania na mocy art. 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku zmienionej dyrektywą Rady 95/7/WE z dnia 10 kwietnia 1995 r. (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy 77/388 zmienionej dyrektywą 95/7 określone jest jedynie miejsce dostawy skutkującej wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów. Miejscem tym jest państwo członkowskie, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte. Miejsce dokonania pozostałej z dwóch dostaw ustala się zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. b tej dyrektywy. Za miejsce to uznaje się państwo członkowskie rozpoczęcia albo państwo członkowskie zakończenia tej wysyłki lub transportu w zależności od tego, czy dostawą tą jest pierwsza, czy druga z dwóch następujących po sobie dostaw”.

Należy przy tym zauważyć, że w przypadku transakcji łańcuchowej określenie miejsca, w którym dostawa towarów została dokonana powinno nastąpić w odniesieniu do tego, której dostawie należy przyporządkować transport. Uzgodnione warunki dostawy (np. Incoterms) mogą co prawda stanowić wskazówki przy określaniu, która dostawa w ramach transakcji łańcuchowej ma charakter „ruchomy”, nie mają one jednak decydującego znaczenia.

W tym miejscu należy także wskazać, że o przypisaniu transportu do danej transakcji, a w konsekwencji potraktowaniu jej jako transgranicznej, nie decyduje wola kontrahentów, lecz okoliczności faktyczne w jakich przeprowadzona została dana transakcja.

Z przywołanych wcześniej przepisów ustawy o VAT wynika, że w przypadku, gdy towary są wysyłane lub transportowane z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, wysyłka lub transport tych towarów są przyporządkowane wyłącznie dostawie dokonanej do podmiotu pośredniczącego, czyli podmiotu innego niż pierwszy w kolejności dostawca towarów, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. Przy czym w przypadku, gdy podmiot pośredniczący przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie dostawie dokonanej przez ten podmiot.

W analizowanym przypadku Zainteresowany sprzeda towary Wnioskodawcy, który następnie sprzeda je Końcowemu Odbiorcy z kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Towary będą transportowane bezpośrednio z zakładu Zainteresowanego do Końcowego Odbiorcy do kraju członkowskiego Unii Europejskiej. Odnośnie transportu towarów Wnioskodawca wskazał, że Zainteresowany działając na rzecz Wnioskodawcy będzie zobowiązany do zawarcia umowy przewozu. Zainteresowany będzie odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem. Instrukcje oraz polecenia wydawane przez Wnioskodawcę w związku z transportem towarów do Końcowego Odbiorcy będą miały charakter wiążący dla Zainteresowanego. Zainteresowany, zgodnie z otrzymanymi instrukcjami i poleceniami od Wnioskodawcy, będzie odpowiedzialny za poczynienie odpowiednich ustaleń w zakresie transportu towarów do Końcowego Odbiorcy (np. organizacji oraz określenia sposobu załadunku, określenia trasy itd.). Zainteresowany obciąży Wnioskodawcę wszelkimi kosztami związanymi z czynnościami polegającymi na organizacji transportu towarów do Końcowego Odbiorcy.

Powyższe wskazuje zatem, że transakcja realizowana w ramach opisanego schematu jest transakcją łańcuchową, w ramach której następuje dostawa towarów pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą, a następnie pomiędzy Wnioskodawcą a Końcowym Odbiorcą z kraju członkowskiego UE.

Wnioskodawca w opisanym schemacie będzie działał jako podmiot pośredniczący w rozumieniu art. 22 ust. 2d ustawy. Ponieważ, Wnioskodawca dla transakcji nabycia towarów od Zainteresowanego posłuży się polskim numerem identyfikacji podatkowej nadanym na terytorium kraju, transport towarów należy przypisać dostawie dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz Końcowego Odbiorcy zgodnie z art. 22 ust. 2c ustawy („dostawa ruchoma”).

Natomiast dostawa towarów dokonana pomiędzy Zainteresowanym a Wnioskodawcą - poprzedzająca transport towarów - powinna być uznana za transakcję o charakterze „nieruchomym”, która zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 1 ustawy, będzie dokonana i opodatkowana w miejscu rozpoczęcia transportu towarów, tj. na terytorium Polski, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Zatem stanowisko zainteresowanych w zakresie pyt nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest również prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez Zainteresowanego z tytułu dostawy towarów na rzecz Wnioskodawcy.

Odnosząc się do przedstawionych wątpliwości należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jednocześnie w myśl art. 88 ust. 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz, że towary nabyte na terytorium kraju będzie wykorzystywał do wykonania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, tj. odsprzedaży na rzecz Końcowego Odbiorcy. Zatem w analizowanym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

Tym samym, Wnioskodawca będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu towaru od polskiego kontrahenta (Zainteresowanego), na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy je uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu strona postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.