Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.894.2020.2.IM
z 23 marca 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2020 r. (data wpływu 16 grudnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskanych z prowadzonej działalności gospodarczej w Danii jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej braku opodatkowania w Danii uzyskanych tam dochodów z działalności gospodarczej w formie zakładu,
• prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek ‒ uzupełniony pismem z 10 marca 2021 r. (data wpływu 11 marca 20201 r.) ‒ o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów uzyskanych z prowadzonej działalności gospodarczej w Danii.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność jednoosobową o nr NIP x, której siedziba mieści się w x. Od stycznia 2021 roku Wnioskodawca będzie świadczył usługi konsultacyjne na rzecz innej firmy, mającej swoją siedzibę w Danii. Będzie to jego główne miejsce pracy. Na rzecz tej samej firmy Wnioskodawca będzie świadczył usługi konsultacyjne dla jej klientów, którzy mają zakłady w Europie i Azji. Będzie się to wiązało z podróżami do krajów z tych kontynentów.

Wnioskodawca będzie się rozliczał miesięcznie za pomocą faktur wystawianych w Polsce i przesyłanych do firmy Duńskiej. Zgodnie z umową pomiędzy firmą Wnioskodawcy i firmą Duńską Wnioskodawca będzie pracował przez cztery dni w tygodniu, wliczając w ten czas jego transport. Firma Duńska zapewnia Wnioskodawcy biurko, komputer i dodatkowe narzędzia niezbędne w jego pracy.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielono odpowiedzi na następujące pytania:

Czy Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium Danii stałą placówkę działalności gospodarczej, tj. pomieszczenie, urządzenia itp.?

Tak, laboratorium. Jest ono udostępnione przez kontrahenta.

Czy placówka ta będzie miała charakter stały, tzn. będzie utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem stałości?

Tak.

Czy prowadzenie działalności Wnioskodawcy na terenie Danii będzie odbywać się za pośrednictwem tej stałej placówki, tj. działalność Wnioskodawcy będzie prowadzona w konkretnym pomieszczeniu bądź przestrzeni pozostającej do dyspozycji Wnioskodawcy w celu prowadzenia działalności gospodarczej?

Tak.

Czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych (tj. czy Wnioskodawca z Polską posiada najsilniejsze więzy osobiste, czy w Polsce przebywa jego najbliższa rodzina, czy w Polsce Wnioskodawca podejmuje aktywności społeczne, kulturalne, sportowe czy też polityczne)?

Tak, Wnioskodawca posiada najsilniejsze więzi osobiste w Polsce. (…).

Czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski centrum interesów gospodarczych (tj. czy w Polsce położone jest główne źródło przychodów Wnioskodawcy, czy w Polsce Wnioskodawca posiada majątek ruchomy i nieruchomy, lokaty bądź kredyty, czy też polisy ubezpieczeniowe)?

Tak, Wnioskodawca ma dom jednorodzinny, lokaty w bankach oraz kredyty.

Czy Wnioskodawca przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym?

Tak, pracuje 4 dni w tygodniu w Danii. Do tego czasu wlicza się również jego dojazd do i z pracy. Niektóre tygodnie Wnioskodawca pozostaje w Polsce. W tym czasie pracuje w biurze w swoim domu, lub dojeżdża do klientów duńskiego kontrahenta mających swoje siedziby na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek rozliczania podatku dochodowego w Polsce czy w Danii?

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadając rodzinę i prowadząc działalność jednoosobową w Polsce, pozostaje Rezydentem Polski. Pracując większość czasu poza granicami kraju, głównie w Danii, lecz prowadząc pracę w sposób niejednostajny (cztery dni w tygodniu), bez posiadania nieruchomości w Danii, nie podlega konieczności odprowadzania podatków dochodowych w tym kraju.

Swoje dochody, w postaci faktur opłacanych przez Duńską firmę, Wnioskodawca opodatkowuje w Polsce. Będą to główne dochody firmy. Pozostały dochód będzie uzyskiwany na podstawie faktur z działalności handlowej w Polsce, niezwiązanej z firmą Duńską.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej braku opodatkowania w Danii uzyskanych tam dochodów z działalności gospodarczej w formie zakładu,
• prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a tej ustawy: za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na jej terytorium dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Tym samym, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność jednoosobową, której siedziba mieści się w Polsce. Od stycznia 2021 r. Wnioskodawca będzie świadczył usługi konsultacyjne na rzecz firmy mającej swoją siedzibę w Danii (dalej: Kontrahent). Będzie to jego główne miejsce pracy. Zgodnie z umową między firmą Wnioskodawcy i Kontrahentem Wnioskodawca będzie pracował przez cztery dni w tygodniu, wliczając w ten czas jego transport. Kontrahent zapewnia Wnioskodawcy biurko, komputer i dodatkowe narzędzia niezbędne w jego pracy. Wnioskodawca wskazał ponadto, że będzie posiadał na terytorium Danii stałą placówkę działalności gospodarczej, tj. laboratorium, udostępnione przez Kontrahenta. Placówka ta będzie miała charakter stały. Prowadzenie działalności Wnioskodawcy na terenie Danii będzie odbywać się za pośrednictwem tej stałej placówki. Wnioskodawca posiada najsilniejsze więzi osobiste w Polsce, tu mieszka z żoną i z dziećmi. Żona pracuje, a dzieci chodzą do przedszkola i szkoły podstawowej. Ponadto Wnioskodawca w Polsce podejmuje aktywności sportowe. Wnioskodawca posiada w Polsce dom jednorodzinny, lokaty w bankach oraz kredyty. Wnioskodawca przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Uwzględniając zatem okoliczności przedstawione we wniosku, należy stwierdzić, że w Polsce znajduje się centrum życiowej działalności Wnioskodawcy, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych. Tym samym Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Wobec tego będzie on podlegał w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Z uwagi na prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność na terenie Danii – w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie Konwencja z dnia 6 grudnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368 z późn. zm.; dalej: konwencja polsko-duńska), zmieniona Protokołem podpisanym w Warszawie dnia 7 grudnia 2009 r. oraz zmodyfikowana przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Danię dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: Konwencja MLI).

Definicja zagranicznego zakładu została zawarta w treści art. 5a pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą definicją ‒ „zagraniczny zakład” oznacza:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
2. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

‒ chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej;

W rozumieniu art. 5 ust. 1 konwencji polsko-duńskiej: określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 konwencji polsko-duńskiej: określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Powstanie zakładu w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jest uwarunkowane od łącznego zaistnienia następujących przesłanek:

1. istnienia placówki;
2. stałości placówki;
3. prowadzenia całości bądź części działalności za pośrednictwem placówki.
   
   

Kluczowym elementem wskazanej definicji jest pojęcie „placówka”. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku za placówkę należy uznawać zbiór pomieszczeń, maszyn lub innych środków oraz urządzeń niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Aby placówka mogła zostać uznana za zakład w rozumieniu art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, musi mieć stały charakter. Przez stały charakter należy natomiast rozumieć, że placówka ma charakter trwały oraz nie tymczasowy. Aby zakład został w pełni ukonstytuowany, przedsiębiorstwo musi prowadzić całość lub część swojej działalności przez placówkę.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca będzie posiadał na terytorium Danii stałą placówkę działalności gospodarczej, tj. laboratorium udostępnione przez Kontrahenta. Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca w Danii prowadzi działalność gospodarczą w formie zakładu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 konwencji polsko-duńskiej: zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 konwencji polsko-duńskiej: jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać takiemu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Stosownie do przepisu art. 7 ust. 3 konwencji polsko-duńskiej: przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakładu, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej.

W myśl art. 7 ust. 4 konwencji polsko-duńskiej: jeżeli w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczególne części, to postanowienia ustępu 2 nie wykluczają ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle stosowanego podziału; sposób stosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami zawartymi w tym artykule.

Warunek określony w art. 7 ust. 1 konwencji polsko-duńskiej należy interpretować zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w Sprawie Podatku od Dochodu i Majątku (pkt 3 Komentarza do art. 7 ust. 1), przyjmując, że przedsiębiorstwo jednego Państwa nie może być opodatkowane w drugim Państwie, chyba że prowadzi ono w tym drugim Państwie działalność handlową lub przemysłową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej OECD (pkt 4 Komentarza do art. 3 ust. 1) fakt, czy działalność jest prowadzona w ramach przedsiębiorstwa, powinien być interpretowany na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych państw. Termin „przedsiębiorstwo” należy przy tym rozumieć nie w znaczeniu podmiotowym, ale jako prowadzenie działalności handlowej lub przemysłowej przez rezydenta państwa będącego stroną umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Analiza powyższych zapisów wskazuje, że dochód przedsiębiorstwa, co do zasady, opodatkowany jest w państwie rezydencji, czyli w przypadku Wnioskodawcy w Polsce. W państwie zakładu – w Danii opodatkowany będzie natomiast wyłącznie dochód uzyskany z tego zakładu.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że dochód Wnioskodawcy mającego miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Danii będzie opodatkowany w Danii, ponieważ Wnioskodawca w Danii prowadzi działalność gospodarczą przez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi, będzie opodatkowany w Danii wg przepisów w tym państwie obowiązujących.

W związku z powyższym – jako że dochody Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu zarówno na terytorium Polski, jak i w Danii, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania należy zastosować właściwą metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI ‒ postanowienia art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 9 ust. 4 i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

• w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz
• w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 lipca 2020 r.
  
  

Zgodnie z art. 35 ust. 1 i 3 Konwencji MLI ‒ postanowienia art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 9 ust. 4 i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Danię:

• w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Danii, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.;

oraz

• w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Danię, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 stycznia 2021 r.
  
  

Tym samym od 1 stycznia 2021 r. ‒ w przypadku osoby fizycznej mającej miejsce zamieszania lub siedzibę w Polsce, podwójnego opodatkowania unika się zgodnie z art. 5 ust. 6 Konwencji MLI, który zastępuje art. 22 ust. 1 pkt a konwencji polsko-duńskiej: w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami Konwencji mogą być opodatkowane przez Danię (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez Danię wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Danii), Polska zezwoli na:

1. odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Danii;
2. odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w Danii.

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w Danii.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem konwencji polsko-duńskiej dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, wówczas Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

Jednocześnie w myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a tej ustawy: w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją. Skoro Konwencja MLI zmieniła metodę unikania podwójnego opodatkowania na metodę proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia), to metoda ta znajdzie zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy.

Zgodnie z metodą proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) podatnik (tu: Wnioskodawca) osiągający dochody z działalności gospodarczej za granicą (tu: w Danii) ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej bądź podatku liniowego ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą (tu: w Danii). Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

Reasumując ‒ Wnioskodawca ma obowiązek rozliczania podatku dochodowego w Polsce ‒ po zakończonym roku podatkowym, z zeznaniu podatkowym ‒ od całości swoich dochodów, a zatem uzyskanych zarówno w Polce, jak i w Danii.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.