Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.556.2020.2.BG
z 30 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 28 grudnia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP - 28 grudnia 2020 r.), uzupełnionym 18 lutego 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu w pełnej kwocie wartości zamówienia tzn. wraz z brytyjskim VAT (tj. w kwocie brutto),
• obliczony przychód może zostać pomniejszony o koszt uzyskania przychodu w postaci brytyjskiego VAT zapłaconego przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego,
• różnica kursowa wynikająca z przeliczenia wartości brytyjskiego VAT podlegającego ujęciu jako zobowiązanie Spółki, ze względu na różny moment zapłaty tego podatku będzie stanowiła dla Spółki przychód lub koszt uzyskania przychodu

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu w pełnej kwocie wartości zamówienia tzn. wraz z brytyjskim VAT (tj. w kwocie brutto),
• obliczony przychód może zostać pomniejszony o koszt uzyskania przychodu w postaci brytyjskiego VAT zapłaconego przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego,
• różnica kursowa wynikająca z przeliczenia wartości brytyjskiego VAT podlegającego ujęciu jako zobowiązanie Spółki, ze względu na różny moment zapłaty tego podatku będzie stanowiła dla Spółki przychód lub koszt uzyskania przychodu.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 4 lutego 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.556.2020.1.BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 18 lutego 2021 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka A z o.o. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) wpisana do rejestru przedsiębiorców (KRS) w dniu (…), zajmuje się głównie sprzedażą (…) poprzez sklep internetowy. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka sprzedaje swoje towary m.in. na rzecz osób fizycznych zamieszkałych w Wielkiej Brytanii. Spółka jest zarejestrowana w Wielkiej Brytanii jako podatnik brytyjskiego VAT.

W związku z wystąpieniem Wielkiej Brytanii ze struktur Unii Europejskiej, od 01.01.2021 r. zmianie ulegnie sposób rozliczania VAT od transakcji sprzedaży towarów realizowanych na rzecz osób fizycznych z dostawą do Wielkiej Brytanii (poza Irlandią Północną).

Spółka wystąpiła do doradcy podatkowego w Wielkiej Brytanii o opinię podatkową dot. rozliczenia brytyjskiego VAT od sprzedaży towarów dokonywanej na rzecz osób fizycznych zamieszkałych w Wielkiej Brytanii i nieprowadzących działalności gospodarczej. Zgodnie z tą opinią, Spółka dokonując sprzedaży towarów o wartości (…) na rzecz ww. osób będzie zobowiązana opodatkować taką sprzedaż brytyjskim VAT i odprowadzić ten podatek do brytyjskiego urzędu skarbowego. W związku z tym, Spółka będzie zobowiązana wykazywać na wystawianych swoim odbiorcom fakturach brytyjski VAT.

Spółka wyjaśnia ponadto, że:

• w związku ze sprzedażą dokonywaną na rzecz osób fizycznych zamieszkałych na terytorium Wielkiej Brytanii po stronie Spółki nie powstanie zakład,
• dla celów rozliczania podatku dochodowego Spółka stosuje podatkową metodę rozliczania różnic kursowych.
  
  

W odpowiedzi na wezwanie Organu, w uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego ujętym w piśmie z 18 lutego 2021 r. Wnioskodawca wskazał, że oczekuje uzyskania informacji w zakresie pytań w odniesieniu do sprzedaży towarów poprzez sklep internetowy, która nastąpi po 1 stycznia 2021 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu w pełnej kwocie wartości zamówienia tzn. wraz z brytyjskim VAT (tj. w kwocie brutto)?
2. Jeżeli w ocenie tut. Organu Spółka będzie zobowiązana do rozpoznania przychodu w pełnej kwocie należnej od nabywcy tzn. wraz z brytyjskim VAT, to czy tak obliczony przychód może zostać pomniejszony o koszt uzyskania przychodu w postaci brytyjskiego VAT zapłaconego przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego?
3. Czy różnica kursowa wynikająca z przeliczenia wartości brytyjskiego VAT podlegającego ujęciu jako zobowiązanie Spółki, ze względu na różny moment zapłaty tego podatku będzie stanowiła dla Spółki przychód lub koszt uzyskania przychodu?
   
   

Ad. 1

W ocenie Spółki, przychodem Wnioskodawcy będzie otrzymane od nabywcy towarów wynagrodzenie w kwocie brutto tj. razem z brytyjskim VAT.

Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”) przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii. Przy czym, art. 12 ust. 4 ww. ustawy wymienia rodzaje przysporzeń, które nie mogą być przychodem podatkowym.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej i z uwagi na wspólność konstrukcji tego podatku z polskim podatkiem od towarów i usług, istnieją argumenty przemawiające za taką wykładnią art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, która obejmuje zarówno podatek od towarów i usług jak również obowiązujący w Unii Europejskiej podatek od wartości dodanej.

Jednocześnie w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby rozszerzać je także na odpowiedni podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii po jej wystąpieniu ze struktur Unii Europejskiej. Podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie będzie bowiem stanowił podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług czyli podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania ww. przepis art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT.

Podobne stanowisko (aczkolwiek na gruncie norweskiego podatku od wartości dodanej) zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 21 października 2020 r., znak 0111-KDIB2-1.4010.322.2020.1.PB.

W związku z powyższym, faktury wystawiane przez Spółkę na rzecz kontrahentów w Wielkiej Brytanii, w których wykazany będzie brytyjski VAT, powinny być ujmowane jako przychody należne w kwotach brutto, tj. wraz z tym podatkiem.

Ad. 2

W ocenie Spółki, zapłacony do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT będzie dla niej kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie tego przepisu w doktrynie i w orzecznictwie wskazuje się na warunki, jakie muszą być łącznie spełnione, aby wydatek stanowił dla podatnika koszt uzyskania przychodów. Są to następujące warunki:

• wydatek musi być faktycznie poniesiony przez podatnika,
• celem poniesienia wydatku jest osiągniecie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 ustawy o CIT).
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota brytyjskiego VAT odprowadzana przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego będzie spełniać wszystkie z ww. warunków.

Wydatek zostanie faktycznie poniesiony, gdyż Spółka odprowadzi ten podatek do właściwego organu podatkowego w Wielkiej Brytanii, a więc dokona faktycznej zapłaty tego podatku.

Celem poniesienia wydatków jest osiągniecie przychodów. Wnioskodawca zapłaci brytyjski VAT w związku ze sprzedażą swoich towarów, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, opodatkowanej w całości na terytorium Polski. Zapłata brytyjskiego VAT będzie zatem realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na Wnioskodawcę. Spółka będzie musiała realizować ten obowiązek, aby móc sprzedawać towary na terytorium Wielkiej Brytanii, a w konsekwencji uzyskiwać przychody.

Kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT, co do zasady nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług. Jednakże, jak wskazano już w uzasadnieniu do pytania nr 1, brytyjski VAT nie spełnia definicji podatku od towarów i usług ani podatku od wartości dodanej na gruncie polskiej ustawy o VAT. Z tego względu, należy przyjąć, że brytyjski VAT nie będzie podlegał wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, zapłacony do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT będzie spełniać wszystkie ww. warunki, aby uznać go za koszt uzyskania przychodu dla Spółki.

Ad. 3

W ocenie Spółki, różnice kursowe powstałe przy zapłacie kwoty brytyjskiego VAT, wynikającego z zobowiązania wobec brytyjskiego organu podatkowego, będą podlegały ujęciu jako podatkowe różnice kursowe w rozumieniu ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

W myśl art. 15a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy dodatnie różnice kursowe powstają w szczególności, jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia. Natomiast zgodnie z ust. 3 pkt 2 powołanego przepisu ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Powołane przepisy wyraźnie określają sytuacje, kiedy powstają różnice kursowe mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, a mianowicie m.in. gdy wartość kosztu podatkowego w walucie obcej w dniu jego zarachowania jest inna niż jego wartość w dniu zapłaty. Przychody bądź koszty w znaczeniu ekonomicznym mogą uzyskiwać status podatkowy, jeżeli wynika to z odpowiednich regulacji prawnych dotyczących tego podatku. Jeżeli zatem poniesione wydatki na zapłatę zagranicznego podatku od wartości dodanej będą mogły być zaliczone do kosztów podatkowych to również różnice kursowe ustalane od ich wartości będą mogły stanowić odpowiednio przychody lub koszty uzyskania przychodów.

Spółka dokonując sprzedaży towarów dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i mających miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii, naliczy brytyjski VAT według właściwej dla tego państwa stawki. Podatek ten zostanie ujęty w jej księgach rachunkowych jako zobowiązanie wobec zagranicznego organu podatkowego. Uznając, że zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w odniesieniu do pyt. 2 Spółki podatek ten będzie stanowił dla Spółki koszt uzyskania przychodu, należy konsekwentnie przyjąć, że powstanie podatkowa różnica kursowa przy zapłacie kwoty podatku od wartości dodanej na rzecz zagranicznego organu podatkowego.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 19 stycznia 2018 r., znak 0111-KDIB2-1.4010.388.2017.1.EN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT).

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości.
   
   
   
   

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, ilekroć mowa jest o „ustawie o podatku od towarów i usług” rozumie się przez to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz.106, z późn. zm.).

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa podatku od wartości dodanej to rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, przez terytorium państwa członkowskiego należy rozumieć terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej. Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. ustawy, przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce i dokonuje sprzedaży poprzez sklep internetowy. Spółka sprzedaje swoje towary m.in. na rzecz osób fizycznych zamieszkałych w Wielkiej Brytanii. Spółka jest zarejestrowana w Wielkiej Brytanii jako podatnik brytyjskiego VAT. Spółka dokonując sprzedaży towarów na rzecz ww. osób będzie zobowiązana opodatkować taką sprzedaż brytyjskim VAT i odprowadzić ten podatek do brytyjskiego urzędu skarbowego. W związku z tym, Spółka będzie zobowiązana wykazywać na wystawianych swoim odbiorcom fakturach brytyjski VAT. W związku ze sprzedażą dokonywaną na rzecz osób fizycznych zamieszkałych na terytorium Wielkiej Brytanii po stronie Spółki nie powstanie zakład. Dla celów rozliczania podatku dochodowego Spółka stosuje podatkową metodę rozliczania różnic kursowych. Sprzedaż towarów poprzez sklep internetowy, nastąpi po 1 stycznia 2021 r.

Wskazać przy tym należy, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Zauważyć należy, że Wielka Brytania nie jest obecnie państwem członkowskim Unii Europejskiej. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanię należy traktować jako terytorium państwa trzeciego. Podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie będzie bowiem stanowił podatku od towarów i usług, oraz nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług czyli podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12.11.2019, str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”) jest to porozumienie o charakterze międzynarodowym, na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską – w art. 126 przewiduje, że: „obowiązuje okres przejściowy lub okres wdrażania, który rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy i kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r.”. Zgodnie zatem z brzmieniem Umowy Brexitowej, okres przejściowy zakończył się 31 grudnia 2020 r. Wskazać także należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalano ustawę z dnia 19 lipca 2019 r. o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie z dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, w okresie przejściowym, o którym mowa w art. 126 Umowy Brexitowej, rozumie się przez to również Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej, o ile Umowa Brexitowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium. W okresie przejściowym prawo Unii mające zastosowanie zgodnie z ust. 1 wywołuje takie same skutki prawne w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, jakie wywołuje w Unii i w jej państwach członkowskich, oraz jest stosowane zgodnie z tymi samymi metodami i ogólnymi zasadami, jak te mające zastosowanie w Unii (art. 127 ust. 3 Umowy Brexitowej).

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Natomiast, z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Na powyższe wskazuje także stanowisko z broszury informacyjnej zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pt. „Konsekwencje na gruncie VAT upływu okresu przejściowego po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej”: „Po upływie okresu przejściowego (który zakończył się 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania będzie dla celów VAT traktowana jako państwo trzecie, z zastrzeżeniem postanowień Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, zgodnie z którym na terytorium Irlandii Północnej w dalszym ciągu będą obowiązywać unijne regulacje VAT w odniesieniu do towarów (zastrzeżenie to nie obejmuje świadczenia usług)”.

Ponadto z ww. broszury wynika, że: „Po zakończeniu okresu przejściowego unijne i krajowe przepisy o VAT dotyczące przemieszczeń (dostaw) towarów dokonywanych pomiędzy państwami UE nie będą miały zastosowania do obrotu towarowego między państwami członkowskimi (UE-27) a Zjednoczonym Królestwem (z wyjątkiem terytorium Irlandii Północnej)”.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Wnioskodawcę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Wnioskodawcę na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Wnioskodawcy będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Analogicznie należy postąpić w przypadku kosztów uzyskania przychodów. Wskazać należy, że cyt. powyżej art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem dotyczy on podatku od towarów i usług, a nie podatku płaconego na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wyżej wyjaśniono, podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie można utożsamiać z podatkiem obowiązującym w Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na terenie Wielkiej Brytanii zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, jeżeli spełnione zostaną warunki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii w kwocie brutto, tj. powiększonej o zapłacony brytyjski podatek VAT. Zasada ta dotyczy także zapłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT.

Podsumowując, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Wnioskodawca jest zobowiązany uwzględniać:

• w przychodach podatkowych - wartość faktur wystawionych za sprzedaż towarów w kwocie brutto (przychód należny),
• w kosztach uzyskania przychodów – wydatki ponoszone na terytorium Wielkiej Brytanii wraz z zapłaconym przez Spółkę podatkiem VAT czyli koszty poniesione w kwocie brutto, a także zapłacony przez Wnioskodawcę do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjski VAT

gdyż w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Przechodząc, do możliwości zaliczenia do przychodów/kosztów podatkowych różnic kursowych związanych z brytyjskim VAT w pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez firmy audytorskie.
   
   

W myśl art. 15a ust. 1 ustawy o CIT, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Stosownie do art. 15a ust. 2 ww. ustawy, dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.
   
   

Stosownie do art. 15a ust. 3 ustawy o CIT, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:

1. przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia;
2. poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.
   
   

Powołane powyżej przepisy art. 15a ust. 2 i ust. 3 ustawy o CIT wyraźnie określają sytuacje, kiedy powstają różnice kursowe mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, a mianowicie m.in.:

• gdy wartość przychodu należnego w walucie obcej w dniu jego powstania dla celów podatkowych jest inna niż jego wartość w dniu faktycznego otrzymania;
• gdy wartość kosztu podatkowego w walucie obcej w dniu jego zarachowania jest inna niż jego wartość w dniu zapłaty.
  
  

Tym samym, regulacje art. 15a ww. ustawy, stanowią zestaw reguł, które są niezbędne do wyliczenia dodatnich oraz ujemnych różnic kursowych. Katalog, zarówno różnic dodatnich (art. 15a ust. 2 tej ustawy), jak i katalog ujemnych różnic kursowych (art. 15a ust. 3 ww. ustawy) jest katalogiem wyczerpującym, tj. zamkniętym.

Jeżeli otrzymane należności bądź poniesione wydatki będą mogły być zaliczone do przychodów bądź kosztów podatkowych wg przepisów wynikających z tej ustawy to również różnice kursowe ustalane od ich wartości będą mogły stanowić odpowiednio przychody lub koszty uzyskania przychodów. W konsekwencji skoro przepisy art. 15a ust. 2 pkt 1 i 2 i art. 15a ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy o CIT mają zastosowanie do ustalania różnic kursowych od uzyskanych przychodów (poniesionych kosztów) w walucie obcej i otrzymanych (zapłaconych) w takiej walucie - a jak już wyżej wyjaśniono przychodem należnym/kosztem poniesionym jest w tym przypadku kwota brutto faktury (tj. wraz z podatkiem od wartości dodanej) - to wskazane regulacje dot. rozliczania różnic kursowych w niniejszym przypadku znajdą zastosowanie.

Powyższa zasada dotyczy także uznanego za koszt uzyskania przychodu wpłaconego do brytyjskiego urzędu skarbowego brytyjskiego VAT.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, bowiem powołane interpretacje nie stanowią materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.