Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.375.2021.2.KO
z 29 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 25 stycznia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP 26 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2021 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP 14 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-11 w związku z umorzeniem jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia informacji PIT-11 w związku z umorzeniem jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 7 kwietnia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.375.2021.1.KO, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy elektronicznej ePUAP w dniu 7 kwietnia 2021 r. (data doręczenia 7 kwietnia 2021 r.). W dniu 14 kwietnia 2021 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 23 października 2020 r. Wójt Gminy (…) umorzył Państwu (…) zaległość w opłacie z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego, w wysokości 196 545,20 zł. Zobowiązanie powstało na podstawie decyzji z dnia 10 grudnia 2008 r., ustalającej wysokość jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej) na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku ze zbyciem działek w (…). Działki te stanowiły własność Państwa (…).

Należność nie została opłacona w terminie, wierzyciel wystosował więc do dłużników upomnienie, a po bezskutecznym upływie terminu wskazanego w upomnieniu wystawił tytuł wykonawczy i skierował wniosek do Naczelnika Urzędu Skarbowego, celem wyegzekwowania zadłużenia. W związku ze zbiegiem egzekucji akta sprawy przekazano do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (…). Postanowieniem z dnia 27 lutego 2015 r. Komornik Sądowy umorzył postępowanie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Wierzyciel ponownie próbował wyegzekwować przysługującą mu należność i dlatego ponownie wystawił tytuł wykonawczy i skierował go do egzekucji do Naczelnika Urzędu Skarbowego w (…). Jednak zawiadomieniem z dnia 29 czerwca 2020 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w …. poinformował o nieprzystąpieniu do egzekucji, szczegółowo uzasadniając swoje stanowisko.

Zgodnie z art. 60 ustawy o finansach publicznych środkami publicznymi, stanowiącymi nieopodatkowane należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym, są min. dochody budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Przepis ten nie ma charakteru zamkniętego co oznacza, że należności z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego, jako dochód budżetu jednostki samorządu terytorialnego stanowią niepodatkową należność publicznoprawną, pobieraną na podstawie odrębnych ustaw (ustawa o gospodarce nieruchomościami).

Stosownie do art. 61 ust. 1 pkt 4 i ust. 3 pkt 4 ustawy o finansach publicznych, organem pierwszej instancji właściwym do wydania decyzji w odniesieniu do należności, o których mowa w art. 60 w stosunku do należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego jest wójt. Zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, należności, o których mowa w art. 60, właściwy organ mógł z urzędu umorzyć w całości. Okolicznością przemawiającą za umorzeniem, określoną w art. 56 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, było uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji tej należności lub postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wójt Gminy (…) wydał decyzję o umorzeniu Państwu (…) jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wysokości 196 545,20 zł, wynikającej z decyzji z dnia 10 grudnia 2008 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy umorzenie jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości stanowi przysporzenie majątkowe dla każdego z małżonków (w wysokości 50% umorzonych kwot), podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym, czy na Urzędzie Gminy (…) ciąży obowiązek wystawienia osobom, którym umorzono opłatę, informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-11 i przekazania ww. informacji właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy: w wyniku umorzenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, osoba, w stosunku do której dokonano umorzenia, odnosi rzeczywistą korzyść.

Kwota umorzonej renty planistycznej stanowi nieodpłatne świadczenie, należy więc ją traktować jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym osobom, które w omawianym przypadku uzyskały korzyść majątkową należy wystawić informację, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-11 (dla (…) kwota przychodu 98 272,60 zł, dla (…) kwota przychodu 98 272,60 zł).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 tej ustawy, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

W świetle art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Należy zauważyć, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stwierdzić również zależy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji „nieodpłatnych świadczeń”, dlatego każdy przypadek wymaga wnikliwej analizy pod kątem zaistnienia przesłanek pozwalających na ustalenie, że miało miejsce nieodpłatne przysporzenie w majątku danej osoby fizycznej (świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść, nie świadcząc nic w zamian). Jednocześnie nie został wskazany nawet przybliżony katalog takich świadczeń, zatem sądzić należy, że świadczeniami nieodpłatnymi nie są tylko takie świadczenia, w wyniku których spełniający świadczenie nie uzyskał żadnych korzyści majątkowych pod jakąkolwiek postacią.

Zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Stosownie do art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293), jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Opłata ta jest dochodem własnym gminy. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości.

Zatem warunkiem pobrania renty planistycznej jest jednoczesne spełnienie trzech przesłanek wynikających z powyższego przepisu. Pierwsza z nich dotyczy wzrostu wartości nieruchomości w wyniku uchwalenia nowego lub zmiany dotychczasowego planu miejscowego. Druga polega na określeniu w planie miejscowym stawki procentowej wzrostu wartości nieruchomości, stanowiącej podstawę do naliczenia wysokości renty planistycznej. Z kolei trzecia sprowadza się do zbycia nieruchomości przez dotychczasowego właściciela lub użytkownika wieczystego przed upływem pięciu lat, licząc od dnia, w którym zaczął obowiązywać nowy lub zmieniony plan zagospodarowania przestrzennego. Jeśli te przesłanki będą spełnione gmina może rozpocząć postępowanie mające na celu ustalenie i pobranie renty planistycznej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że decyzją z dnia 23 października 2020 r. Wójt Gminy umorzył Państwu (…) zaległość w opłacie z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w związku z uchwaleniem planu zagospodarowania przestrzennego, w wysokości 196 545,20 zł. Zobowiązanie powstało na podstawie decyzji z dnia 10 grudnia 2008 r., ustalającej wysokość jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej) na skutek uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku ze zbyciem działek w (…). Działki te stanowiły własność Państwa (…). Należność nie została opłacona w terminie, wierzyciel wystosował więc do dłużników upomnienie, a po bezskutecznym upływie terminu wskazanego w upomnieniu wystawił tytuł wykonawczy i skierował wniosek do Naczelnika Urzędu Skarbowego, celem wyegzekwowania zadłużenia. Postanowieniem z dnia 27 lutego 2015 r. Komornik Sądowy umorzył postępowanie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Wierzyciel ponownie próbował wyegzekwować przysługującą mu należność i dlatego ponownie wystawił tytuł wykonawczy i skierował go do egzekucji do Naczelnika Urzędu Skarbowego. Jednak zawiadomieniem z dnia 29 czerwca 2020 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego poinformował o nieprzystąpieniu do egzekucji, szczegółowo uzasadniając swoje stanowisko. Wójt Gminy (…) wydał decyzję o umorzeniu Państwu (…) jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wysokości 196 545,20 zł, wynikającej z decyzji z dnia 10 grudnia 2008 r.

Powstała jednak wątpliwość, czy umorzenie tej kwoty stanowi przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu.

Zgodnie z treścią art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 305), organami pierwszej instancji właściwymi do wydawania decyzji w odniesieniu do należności, o których mowa w art. 60, o ile odrębne ustawy nie stanowią inaczej, są w stosunku do należności budżetów jednostek samorządu terytorialnego – wójt, burmistrz, prezydent miasta, starosta albo marszałek województwa.

W myśl art. 60 pkt 7 ww. ustawy, środkami publicznymi stanowiącymi niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym są m.in. dochody pobierane przez państwowe i samorządowe jednostki budżetowe na podstawie odrębnych ustaw.

Zgodnie zaś z treścią art. 64 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, należności, o których mowa w art. 60, właściwy organ może:

1. z urzędu umarzać w całości – w przypadku gdy zachodzi jedna z okoliczności, o których mowa w art. 56 ust. 1 pkt 1-4;
2. na wniosek zobowiązanego:
   1. umarzać w całości – w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem zobowiązanego lub interesem publicznym,
   2. umarzać w części, odraczać terminy spłaty całości albo części należności lub rozkładać na raty płatność całości albo części należności – w przypadkach uzasadnionych względami społecznymi lub gospodarczymi, w szczególności możliwościami płatniczymi zobowiązanego.
   
   
   

Mając na uwadze powołane przepisy oraz zasadę powszechności opodatkowania – stwierdzić należy, że właściciel nieruchomości otrzymał możliwość uzyskania wyższej wartości pieniężnej z tytułu zbycia tej nieruchomości na skutek wzrostu jej wartości związanej z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym właściciel sprzedanej nieruchomości mógł zyskać dużo większe przysporzenie w swoim majątku ze względu na wzrost wartości sprzedanej nieruchomości i tym zyskiem zobowiązany jest podzielić się z gminą. Istotą renty planistycznej jest zrekompensowanie gminom wydatków poniesionych przy uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W rozpatrywanej sprawie pozytywną wolą świadczeniodawcy (Wnioskodawcy) jest fakt podjęcia na wniosek właścicieli zbywanej nieruchomości decyzji o umorzeniu w całości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej). W tym przypadku otrzymujący świadczenie odnosi określoną korzyść nie świadcząc nic w zamian.

Należy podkreślić, że w wyniku umorzenia całości opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej) osoba ta odnosi rzeczywistą korzyść. Natomiast osoby, które nie złożą wniosku o umorzenie tej opłaty i w związku z tym nie zostanie im ona umorzona, ponoszą wydatek w postaci zapłaty opłaty w całości kosztem swojego majątku. Wskazuje to jednoznacznie, że osoby, którym zostanie umorzona opłata z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renta planistyczna) odnoszą z tego tytułu korzyść. Gdyby bowiem nie wystąpiły one o umorzenie całości ww. opłaty, byłyby zobowiązane do jej poniesienia kosztem uszczuplenia swojego majątku. W wyniku umorzenia tej kwoty odnoszą w związku z tym realną korzyść majątkową – brak uszczuplenia majątku.

Przedstawione powyżej okoliczności powodują, że kwota umorzonej w całości wymaganej do zapłaty należności stanowi nieodpłatne świadczenie Wnioskodawcy na rzecz właścicieli działek. Tak więc kwota umorzonej należności z tytułu wzrostu wartości nieruchomości (renty planistycznej) stanowi dla osób fizycznych, o których mowa we wniosku, przychód z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji powyższego na Wnioskodawcy, jako płatniku, ciąży obowiązek wystawienia i przesłania ww. osobom uzyskującym realne przysporzenie majątkowe informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-11), a także przesłania jej właściwemu urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania tych osób wykonuje swoje zadania.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Organ jednocześnie zaznacza, że interpretacja została wydana w oparciu o opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różnił się będzie od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym stanu rzeczywistego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.