Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.47.2021.1.MAZ
z 4 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 1 lutego 2021 r. (data wpływu – 4 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania, czy przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego transakcja sprzedaży będzie stanowiła sprzedaż przedsiębiorstwa, podlegającą wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania, czy przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego transakcja sprzedaży będzie stanowiła sprzedaż przedsiębiorstwa, podlegającą wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

ABC Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) znajduje się w likwidacji zgodnie z przepisem art. 274 i następne Kodeksu spółek handlowych, na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników podjętej zgodnie z przepisami obowiązującego prawa.

Spółka prowadziła działalność usługową głównie w zakresie instalacji, konserwacji, produkcji oraz naprawy maszyn i konstrukcji metalowych. Spółka posiada prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz posadowiony na gruncie budynek. Spółka nie posiada innych nieruchomości zarówno w formie prawa własności, jak też w formie najmu czy dzierżawy. Spółka jest właścicielem urządzeń i maszyn służących do wykonywania działalności, jak również pojazdów samochodowych. Spółka świadczyła usługi zarówno w zakładach należących do swoich kontrahentów, jak i w siedzibie Spółki. Wnioskodawca posiada również takie składniki materialne jak meble, sprzęt biurowy i elektroniczny. Spółka jest związana umowami z dostawcami energii elektrycznej, wody oraz gazu. Spółka aktualnie nie posiada otwartego zlecenia usługowego z jakimkolwiek kontrahentem. Spółka nie zatrudnia już pracowników produkcyjnych. Na stanie zatrudnienia pozostaje dwóch pracowników, w tym jeden korzystający z zasiłku chorobowego, a drugi pracownik pełni funkcję prezesa zarządu.

W wyniku sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawca nie przekaże nabywcy nazwy przedsiębiorstwa, gdyż nabywca posiada swoją nazwę firmy. W wyniku sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawca nie przekaże wierzytelności ani środków finansowych, gdyż z uwagi na stopniowe wygaszanie działalności nie będzie nimi dysponował. Nie zostaną także przekazane księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie posiada także koncesji, licencji, zezwoleń, patentów, a także nie posiada autorskich praw majątkowych oraz praw pokrewnych, dlatego też nie zostaną one przekazane nabywcy. Jeśli chodzi natomiast o tajemnice przedsiębiorstwa to nabywcy zostaną przekazane informacje związane z profilem działalności Spółki.

Ponadto z uwagi na to, że nabywcy w wyniku sprzedaży zostanie przekazane całe przedsiębiorstwo i wchodzące w jego skład składniki, Wnioskodawca nie będzie mógł w dalszym ciągu prowadzić ani kontynuować działalności gospodarczej. Składniki majątku przedsiębiorstwa będące przedmiotem sprzedaży będą stanowiły niezależne przedsiębiorstwo, gotowe do prowadzenia działalności gospodarczej zgodnej z dotychczasowym profilem. Oznacza to, że nabywca będzie mógł w oparciu o nabyty zespół składników majątku podjąć działalność zgodnie z dotychczasowym zakresem działalności, to jest w dziedzinie instalacji, konstrukcji, produkcji oraz naprawy maszyn i konstrukcji metalowych.

Sprzedaż przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę będzie prowadziła do wykreślenia tego podmiotu z rejestru przedsiębiorców, po uprzednim zakończeniu procesu likwidacji, gdyż po dokonanej sprzedaży Wnioskodawca nie będzie posiadał składników, na podstawie których mógłby w dalszym ciągu prowadzić działalność. Jednakże z uwagi na konieczność spełnienia sformalizowanych wymogów prawnych związanych z procesem likwidacji, dzień sprzedaży przedsiębiorstwa nie będzie tożsamym dniem wykreślenia Spółki z rejestru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego sprawy, sprzedaż przez Spółkę znajdującą się w stanie likwidacji prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, wraz z posadowionym na gruncie budynkiem, wyposażenia biurowego i elektronicznego, a także urządzeń i maszyn służących do wykonywania działalności, wraz z wstąpieniem przez nabywcę w wiążące obecnie Spółkę umowy z dostawcami energii elektrycznej, wody oraz gazu, aczkolwiek bez przejęcia pracowników, będzie stanowiło sprzedaż przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z art. 55¹ Kodeksu cywilnego?
2. Czy czynność prawna polegająca na zbyciu rzeczy, o których mowa w pkt 1 powyżej, będzie podlegać regulacji art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Mówiąc wprost przekazanie musi obejmować całość przedsiębiorstwa.

W ocenie Spółki sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, wraz z posadowionym na gruncie budynkiem, wyposażenia biurowego i elektronicznego, a także urządzeń i maszyn służących do wykonywania działalności, wraz z wstąpieniem przez nabywcę w wiążące obecnie Spółkę umowy z dostawcami energii elektrycznej, wody oraz gazu, czyni zadość powyższym wymaganiom. Nabywca wykorzystując zakupione składniki w sposób nieskrępowany będzie mógł natychmiast podjąć i kontynuować działalność zgodnie z dotychczasowym profilem Spółki, przy wykorzystaniu przedmiotowego przedsiębiorstwa.

Ponadto w ocenie Spółki okoliczność braku zatrudnienia w omawianym kontekście sprawy nie ma zasadniczego znaczenia, gdyż przesłanka ta nie wynika z dyspozycji przepisu art. 55¹ Kodeksu cywilnego i nie wpływa ona na fakt, iż przedmiotowa sprzedaż stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Podobnie rzecz ma się do kwestii postawienia Spółki w stan likwidacji. Zdaniem Spółki jest to okoliczność irrelewantna do przedmiotu sprawy, pomimo ogłoszenia likwidacji. Przedmiotem sprzedaży jest bowiem nadal prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, wraz z posadowionym na gruncie budynkiem, wyposażenie biurowe i elektroniczne, a także urządzenia i maszyny służące do wykonywania działalności. Nabywca dokonujący zakupu powyższych składników materialnych i niematerialnych będzie mógł natychmiast podjąć i kontynuować działalność.

Reasumując, sprzedaż jak wyżej, stanowiąca sprzedaż przedsiębiorstwa, nie będzie podlegać podatkowi od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2021 r., poz. 685; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 6 ustawy, z zakresu opodatkowania wyłączono pewne określone czynności. Do czynności tych, wymienionych w pkt 1 powołanego przepisu, należą transakcje zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Zatem, jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy przedmiotem transakcji jest zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa – czynność ta nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy. Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług, przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy, obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Przy czym należy zaznaczyć, że użyte w ww. przepisie sformułowanie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Zatem dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” należy odwołać się do regulacji zawartej w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740, ze zm.; dalej jako: „Kodeks cywilny”), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Należy wszakże zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w art. 55¹ Kodeksu cywilnego określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami umożliwiające kontynuowanie określonej działalności gospodarczej.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Jak stanowi art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), wcześniej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L 145, str. 1, z późn. zm.), w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Z przywołanego przepisu wynika, że wprowadza on, tak samo jak ma to miejsce w ustawie o podatku od towarów i usług, możliwość wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku przedsiębiorstwa.

Zakres powyższego wyłączenia zdefiniował w wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. sprawa C-497/01, Zita Modes Sarl stwierdził, że celem ww. opcji jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku przedsiębiorstwa lub jego części, bądź wniesieniem ich aportem. W wyroku tym przyjęto, że jeżeli państwo członkowskie wprowadziło do swojego systemu VAT opcję zawartą w pierwszym zdaniu art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy uznając, że w przypadku wydania całości majątku nie ma miejsca dostawa towarów w rozumieniu regulacji VAT, to zasada ta ma zastosowanie – nie wyłączając możliwości ograniczenia jej stosowania do okoliczności zawartych w zdaniu drugim tego samego paragrafu – do każdego wydania przedsiębiorstwa lub samodzielnej części przedsiębiorstwa, włączając składniki materialne i niematerialne, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa, mogącego samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Nabywca musi jednak wyrazić zamiar dalszego prowadzenia nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie jego bezpośredniej likwidacji i sprzedaży zapasów. TSUE wskazał, że biorąc pod uwagę cel dyrektywy, pojęcia w niej użyte powinny być interpretowane w sposób jednolity i niezależny (autonomiczny), uwzględniając kontekst i cel regulacji. W wyroku tym, dokonując wykładni funkcjonalnej art. 5 ust. 8 Szóstej Dyrektywy, TSUE uznał, że celem wyłączenia zbycia przedsiębiorstwa z opodatkowania jest zapewnienie neutralności podatkowej takiej czynności, która obciążając stronę istotnym zobowiązaniem podatkowym i tak rodziłaby prawo do odliczenia lub zwrotu podatku naliczonego.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r. w sprawie C-444/10 Finanzamt Lüdenscheid przeciwko Christel Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje zaś samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak i nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca znajduje się w likwidacji, na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników. Spółka prowadziła działalność usługową w zakresie instalacji, konserwacji, produkcji oraz naprawy maszyn i konstrukcji metalowych. Spółka posiada prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oraz posadowiony na gruncie budynek. Wnioskodawca jest właścicielem urządzeń i maszyn służących do wykonywania działalności, jak również pojazdów samochodowych. Wnioskodawca świadczył usługi w zakładach należących do swoich kontrahentów oraz w siedzibie Spółki. Wnioskodawca posiada również takie składniki materialne jak meble, sprzęt biurowy i elektroniczny. Spółka jest związana umowami z dostawcami energii elektrycznej, wody oraz gazu. Wnioskodawca aktualnie nie posiada otwartego zlecenia usługowego z jakimkolwiek kontrahentem. Spółka nie zatrudnia już pracowników produkcyjnych – na stanie zatrudnienia pozostaje dwóch pracowników, w tym jeden korzystający z zasiłku chorobowego, a drugi pełniący funkcję prezesa zarządu. W wyniku sprzedaży przedsiębiorstwa Wnioskodawca nie przekaże nabywcy nazwy przedsiębiorstwa, a także wierzytelności i środków finansowych, gdyż z uwagi na stopniowe wygaszanie działalności nie będzie nimi dysponował. Nie zostaną także przekazane księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Nabywcy zostaną przekazane informacje związane z profilem działalności Spółki. W wyniku transakcji sprzedaży Wnioskodawca nie będzie mógł w dalszym ciągu prowadzić ani kontynuować działalności gospodarczej. Czynność sprzedaży będzie prowadziła do wykreślenia Spółki z rejestru przedsiębiorców, po uprzednim zakończeniu procesu likwidacji.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii, czy przedstawiona w opisie zdarzenia przyszłego transakcja sprzedaży będzie stanowiła sprzedaż przedsiębiorstwa, podlegającą wyłączeniu od opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

W opisie sprawy wskazano, że Sp. z o.o. (Wnioskodawca) znajduje się w likwidacji, zgodnie z przepisem art. 274 i następne Kodeksu spółek handlowych, na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników podjętej zgodnie z przepisami obowiązującego prawa.

Zasady i tryb rozwiązania i likwidacji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością regulują przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 1526, ze zm.; dalej jako: „ustawa Kodeks spółek handlowych”). Postępowanie likwidacyjne, prowadzone w celu rozwiązania spółki z przyczyn wskazanych w ustawie Kodeks spółek handlowych, ma na celu uregulować stosunki majątkowe spółki wobec jej wspólników i wierzycieli oraz doprowadzić do ostatecznego wykreślenia spółki z rejestru i zakończenia jej bytu prawnego.

Rozwiązanie spółki – zgodnie z art. 270 pkt 1-4 ustawy Kodeks spółek handlowych – powodują:

• przyczyny przewidziane w umowie spółki;
• uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki albo o przeniesieniu siedziby spółki za granicę, stwierdzona protokołem sporządzonym przez notariusza;
• w przypadku spółki, której umowa została zawarta przy wykorzystaniu wzorca umowy, również uchwała wspólników o rozwiązaniu spółki opatrzona przez wszystkich wspólników kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym;
• ogłoszenie upadłości spółki;
• inne przyczyny przewidziane prawem.
  
  

Rozwiązanie spółki następuje po przeprowadzeniu likwidacji, z chwilą wykreślenia spółki z rejestru (art. 272 ustawy Kodeks spółek handlowych).

Zgodnie z art. 275 § 2 ustawy Kodeks spółek handlowych, w okresie likwidacji nie można, nawet częściowo, wypłacać wspólnikom zysków ani dokonywać podziału majątku spółki przed spłaceniem wszystkich zobowiązań.

W myśl art. 276 § 1 ustawy kodeks spółek handlowych, likwidatorami są członkowie zarządu, chyba że umowa spółki lub uchwała wspólników stanowi inaczej.

Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, likwidatorzy mogą być odwołani na mocy uchwały wspólników. Likwidatorów ustanowionych przez sąd tylko sąd może odwołać (art. 276 § 2 ustawy Kodeks spółek handlowych).

W myśl art. 279 ustawy Kodeks spółek handlowych, likwidatorzy powinni ogłosić o rozwiązaniu spółki i otwarciu likwidacji, wzywając wierzycieli do zgłoszenia ich wierzytelności w terminie trzech miesięcy od dnia tego ogłoszenia.

Art. 282 § 1 ustawy Kodeks spółek handlowych stanowi, iż likwidatorzy powinni zakończyć interesy bieżące spółki, ściągnąć wierzytelności, wypełnić zobowiązania i upłynnić majątek spółki (czynności likwidacyjne). Nowe interesy mogą wszczynać tylko wówczas, gdy to jest potrzebne do ukończenia spraw w toku. Nieruchomości mogą być zbywane w drodze publicznej licytacji, a z wolnej ręki – jedynie na mocy uchwały wspólników i po cenie nie niższej od uchwalonej przez wspólników.

Wyjaśnić należy, że zbycie przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy, ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. Podkreślić należy przy tym, że kontynuacja działalności przez nabywcę jest warunkiem wyłączenia spod działania ustawy zbycia przedsiębiorstwa. O tym czy doszło do zbycia przedsiębiorstwa decyduje zakres i sposób zorganizowania przekazanego majątku, praw i zobowiązań, które muszą składać się na przedsiębiorstwo jako całość. Przedmiot zbycia nie może obejmować dowolnej części danego przedsiębiorstwa lub takiej jego części, która pozostanie w wyniku prowadzonego lub choćby tylko planowanego postępowania likwidacyjnego podmiotu gospodarczego.

Mając na uwadze powołane powyżej orzeczenia TSUE, w ocenie tut. Organu, dla uznania, że zbywany majątek stanowi w swej istocie przedsiębiorstwo, istotne znaczenie ma ocena, czy ten przedmiot zbycia jest zdolny do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, czyli czy zespół składników materialnych i niematerialnych pozwala, z uwagi na swoje zorganizowanie, personel, infrastrukturę, itp., na prowadzenie określonej działalności gospodarczej.

Podkreśla się przy tym, że możliwość stanowienia przez ten zespół składników niezależnego przedsiębiorstwa samodzielnie realizującego zadania gospodarcze powinna mieć wymiar rzeczywisty, a nie jedynie potencjalny. Oznacza to, że majątek ten powinien stanowić już u zbywcy zorganizowany zespół składników gotowych realizować określone zadania gospodarcze jako samodzielne przedsiębiorstwo, a po jego zbyciu możliwe musi być kontynuowanie działalności gospodarczej przez nabywcę przedsiębiorstwa. Istotne jest, żeby nabywca, tylko i wyłącznie w oparciu o te składniki, mógł prowadzić działalność gospodarczą bez udziału dodatkowych struktur lub elementów.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotem transakcji będzie zbycie przedsiębiorstwa. Jak bowiem wskazał Wnioskodawca, Spółka prowadziła działalność usługową, a obecnie znajduje się w likwidacji, nie posiada żadnego otwartego zlecenia usługowego z jakimkolwiek kontrahentem, nie zatrudnia już pracowników produkcyjnych. Wnioskodawca podał, że z uwagi na stopniowe wygaszanie działalności nie będzie dysponował wierzytelnościami i środkami finansowymi. Przedstawione okoliczności sprawy wskazują jednoznacznie, że Spółka nie prowadzi działalności usługowej, a w związku z tym nie można mówić, że potencjalny nabywca będzie kontynuował prowadzenie tej działalności. Nie zostaną także przekazane księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Przy tym przedmiot zbycia będzie stanowił zespół składników niematerialnych i materialnych, pozostały u Wnioskodawcy w wyniku prowadzonej likwidacji przedsiębiorstwa. Wszystkie te okoliczności wskazują, że potencjalny nabywca, chcąc prowadzić działalność w zakresie usług świadczonych uprzednio przez Wnioskodawcę, będzie zmuszony do dodatkowego zaangażowania środków własnych, zwłaszcza do odtworzenia przedsiębiorstwa po jego likwidacji oraz pozyskania odbiorców usług. Ponadto z uwagi na brak pracowników produkcyjnych zatrudnionych w Spółce, w celu przywrócenia „ruchu przedsiębiorstwa”, istnieje konieczność zawarcia umów o pracę lub współpracę.

Tym samym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przedmiot planowanej sprzedaży ma charakter zorganizowany i stanowi niezależne przedsiębiorstwo wykonujące określone zadania, gdyż u Wnioskodawcy przedmiot zbycia nie służy obecnie do wykonywania jakichkolwiek zadań gospodarczych.

Reasumując, w konsekwencji nie można uznać, że w przedstawionych przez Wnioskodawcę okolicznościach sprawy dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa, a tym samym czynność ta nie będzie wyłączona z zakresu opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko spraw będących przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54§ 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.