Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.26.2021.4.SG
z 4 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 stycznia 2021 r. (data wpływu 27 stycznia 2021 r.), uzupełnionym 20 kwietnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy cło antydumpingowe stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki – jest prawidłowe,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2017 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2018 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok – jest nieprawidłowe,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2018 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2019 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok – jest nieprawidłowe,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2019 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2020 – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 27 stycznia 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• czy cło antydumpingowe stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2017 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2018 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2018 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2019 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2019 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2020

(pytania oznaczone we wniosku odpowiednio Nr 1, 2, 3 i 4).

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 kwietnia 2021 r. Znak: 0113-KDIPT1-2.4012.39.2021.2.JS, 0111-KDIB1-1.4010.26.2021.3.SG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 20 kwietnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej jako: „Podatnik”) pismem z dnia 14 października 2020 r. został poinformowany, że w związku z zakończeniem czynności prowadzonych przez Naczelnika Urzędu Celno- Skarbowego w (…) (dalej: „organ celno-skarbowy” lub „Organ”) rozpoczął procedurę mającą na celu ustalenie pochodzenia i w rezultacie nałożenia cła antydumpingowego na towary przywożone przez Podatnika w latach 2017-2019. Decyzją z dnia 11 grudnia 2020 r. (data odbioru 4 stycznia 2020 r., winno być: 4 stycznia 2021 r.) cło antydumpingowe na Podatnika zostało nałożone.

Ponadto, Organ wydał postanowienie w dniu 14 października 2020 r. w którym wszczął postępowanie w sprawie naliczenia podatku VAT w związku z ustaleniami celnymi (wyżej opisane). Mając powyższe na względzie Podatnik oczekuje, że otrzyma decyzję Organu określającą wysokość podatku VAT naliczonego w związku ze zwiększeniem podstawy opodatkowania w postaci cła antydumpingowego.

W związku z tym Podatnik pragnie rozwiać swoje wątpliwości dotyczące ujmowania w kosztach uzyskania przychodów cła antydumpingowego oraz rozliczenia naliczonego na postawie decyzji Organy podatku VAT naliczonego.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 20 kwietnia 2021 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że cło antydumpingowe zostało nałożone w roku 2020. Cło antydumpingowe zostało zapłacone w roku 2020. Wnioskodawca nie złożył sprawozdania finansowego za rok 2020. Zeznanie podatkowe już złożył. Wnioskodawca zakupił folie, które służą do pakowania towarów przez niego sprzedawanych, ale również do dalszej sprzedaży (odsprzedaży). W związku z tym, wszystkie koszty związane z zakupem folii, wraz z cłem antydumpingowym, służyły i służą osiągnięciu przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy cło antydumpingowe stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki?
2. Czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2017 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów (dalej jako: „KUP”) roku 2018 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok?
3. Czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2018 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2019 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok?
4. Czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2019 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2020? (pytanie ostatecznie przeformułowane w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 20 kwietnia 2021 r.)

(pytania oznaczone we wniosku odpowiednio Nr 1, 2, 3 i 4)

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Cło stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki.

Ad. 2

Naliczone cło antydumpingowe naliczone za rok 2017 stanowi KUP roku 2018 i jednocześnie podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok.

Ad. 3

Naliczone cło antydumpingowe naliczone za rok 2018 stanowi KUP roku 2019 i jednocześnie podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok.

Ad. 4

Naliczone cło antydumpingowe naliczone za rok 2019 stanowi KUP roku 2020 i jednocześnie podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok.

Uzasadnienie:

Ad. 1-4

Zwiększenie cła antydumpingowego ujmowane jest zgodnie z zasadami z art. 15 ust. 4c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406, z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”), tzn. w roku następnym po roku, w którym miało miejsce zdarzenie i zostało sporządzone sprawozdanie finansowe. Tutaj, jest momentem ujęcia KUP będzie rok 2018, bo import miał miejsce w 2017 r.

Takie stanowisko wynika z interpretacji indywidualnej dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 20 sierpnia 2020 r., Znak: 2461-IBPB-1-2.4510.104.2017.11.ANK. Ta interpretacja jest o tyle istotna, że jest z sierpnia tego roku i jest następstwem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 746/18, skargę kasacyjną na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 16 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 819/17 oddalił: „Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się importem towarów z różnych krajów m.in. z Malezji. W 2011 r. oraz w 2012 r. Spółka dokonała importu towarów handlowych, a wydatki związane z zakupem ujęła jako koszty uzyskania przychodu. Importowane towary sprzedano odpowiednio w 2011 r. i 2012 r. W 2014 r. Urząd Celny wydał decyzje, na mocy których na towary sprowadzone przez Wnioskodawcę w 2011 r. i 2012 r. nałożono cło antydumpingowe. Postępowanie odwoławcze oraz sądowo- administracyjne zakończyło się utrzymaniem w mocy decyzji organu celnego. Wobec powyższego w 2014 r. Spółka zapłaciła należne cło antydumpingowe oraz podatek VAT. (...) Podkreślić należy, iż cło antydumpingowe stanowiące koszty zostało poniesione przez Wnioskodawcę w 2014 r., a zatem po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2. Wnioskodawca uprawniony jest zatem do potrącenia tego kosztu wyłącznie w roku następującym, po roku w którym osiągnięto przychód, tj. odpowiednio w 2012 r. i 2013 r. Jak słusznie zauważono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 8 kwietnia 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 1410/15 „Poniesienie kosztu wiążącego się bezpośrednio z przychodem, po dniu sporządzenia sprawozdań finansowych, skutkuje tym, że koszty te można rozliczyć wyłącznie w trybie art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p. tj. w roku podatkowym następującym bezpośrednio po roku, którego dotyczy przychód powiązany z wydatkiem. (...). Art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie stanowi o zasadach potrącalności kosztów w czasie i nie modyfikuje zasad określonych art. 15 ust. 4, 4b i ust. 4c. Czym innym bowiem jest normatywne ustalenie, kiedy koszt został poniesiony (art. 15 ust. 4e) a czym innym, kiedy taki poniesiony koszt może być zaliczony do kosztów podatkowych. Nie ma zatem podstaw do utożsamiania pojęć „poniesienia kosztów” i „potrącalności kosztów”. Z powyższego wynika więc, iż niezależnie od tego, że Spółka zapłaciła cło dopiero w 2014 r., to Wnioskodawca może dokonać potrącenia tych kosztów w zeznaniu za 2012 r. i 2013 r. Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy opłaty celne, które zostały nałożone w drodze decyzji w 2014 r. a dotyczące lat poprzednich, powinny być zaliczone w ciężar kosztów zgodnie z art. 15 ust. 4c u.p.d.o.p. tj. odpowiednio w 2012 r. i 2013 r.”

Tak więc, w przedmiotowym przypadku, naliczenie cła antydumpingowego w związku z importem z lat 2017, 2018, 2019, będzie stanowić KUP odpowiednio w następujących latach podatkowych: 2018, 2019, 2020. Jednocześnie Podatnik jest zobowiązany do złożenia korekt deklaracji CIT-8 za lata 2018, 2019.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, z późn. zm., dalej „updop”, „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przechodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty ze środków podatnika,
• jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów, określony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważanych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca nie wymienił cła (należności celnych). Tak więc zapłata cła antydumpingowego za lata 2017-2019, jako koszt poniesiony przez Wnioskodawcę i nieujęty w zamkniętym katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT).

Na podstawie art. 9 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Wspomniane powyżej prowadzenie ewidencji rachunkowej może wynikać m.in. z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 217, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje dwie kategorie kosztów:

1. koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów – w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);
2. koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia – są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną), różnicując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, 4b-4e ustawy o CIT).
   
   

Moment potrącalności kosztów został uregulowany przez ustawodawcę w art. 15 ust. 4-4e ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

–są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Na podstawie art. 15 ust. 4c ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że Sp. z o.o. (dalej jako: „Podatnik”) pismem z dnia 14 października 2020 r. została poinformowana, że w związku z zakończeniem czynności prowadzonych przez Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w (…) (dalej: „organ celno-skarbowy” lub „Organ”) rozpoczął on procedurę mającą na celu ustalenie pochodzenia i w rezultacie nałożenia cła antydumpingowego na towary przywożone przez Podatnika w latach 2017-2019. Decyzją z dnia 11 grudnia 2020 r. (data odbioru 4 stycznia 2020 r., winno być: 4 stycznia 2021 r.) cło antydumpingowe na Podatnika zostało nałożone.

Ponadto, Organ wydał postanowienie w dniu 14 października 2020 r. w którym wszczął postępowanie w sprawie naliczenia podatku VAT w związku z ustaleniami celnymi (wyżej opisane). Mając powyższe na względzie Podatnik oczekuje, że otrzyma decyzję Organu określającą wysokość podatku VAT naliczonego w związku ze zwiększeniem podstawy opodatkowania w postaci cła antydumpingowego.

Cło antydumpingowe zostało nałożone w roku 2020. Cło antydumpingowe zostało zapłacone w roku 2020. Wnioskodawca nie złożył sprawozdania finansowego za rok 2020. Zeznanie podatkowe już złożył. Wnioskodawca zakupił folie, które służą do pakowania towarów przez niego sprzedawanych, ale również do dalszej sprzedaży (odsprzedaży). W związku z tym, wszystkie koszty związane z zakupem folii, wraz z cłem antydumpingowym, służyły i służą osiągnięciu przychodu.

Odnosząc powołane wcześniej przepisy prawa do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że w przypadku cła związanego z zakupionymi towarami handlowymi należy mówić o bezpośrednim związku tego rodzaju wydatku z przychodami ze sprzedaży tych towarów.

Ponadto, należy wskazać, że zgodnie z powołanymi wyżej przepisami ustawy o CIT, Wnioskodawca ma obowiązek prowadzenia dokumentacji w sposób pozwalający na prawidłowe ustalanie przychodów i związanych z nimi kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazano wyżej, w roku podatkowym, w którym powstały odpowiadające im przychody, są również potrącalne bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

• sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
• do dnia złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego .
  
  

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po upływie ww. terminów, są natomiast potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Przy rozliczeniu kosztów bezpośrednich na zasadzie wyjątku, pozwalającego ująć te koszty w roku następnym w stosunku do tego, w którym wystąpił przychód, ustawodawca nie ograniczył wyłącznie do jednego następnego roku podatkowego, umiejscowionego bezpośrednio po roku, w którym powstał przychód. Przepis ten zawiera otwartą formułę rozliczenia kosztów bezpośrednich w czasie, to jest w tym roku podatkowym następnym, w którym został poniesiony i udokumentowany koszt bezpośredni.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż zapłacone przez Wnioskodawcę cło antydumpingowe, jako wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jako wydatek związany z uzyskaniem przychodu, pod warunkiem jego właściwego udokumentowania.

Z uwagi na okoliczność, że poniesienie kosztu w postaci cła antydumpingowego w związku z wydaną decyzją, zarówno memoriałowo jak i kasowo, nastąpiło w 2020 r. nie ma możliwości ujęcia go jako kosztu uzyskania przychodów w rozliczeniach podatkowych roku podatkowego 2018, 2019. Z tej też przyczyny stosownie do art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zapłacone przez Wnioskodawcę cło stanowi koszt uzyskania przychodu, w momencie jego poniesienia, co jest zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w 2020 r.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2017, 2018, 2019 zapłacone w 2020 r. należy zaliczyć do kosztów podatkowych w 2020 r. Tym samym skoro wydatek poniesiony z ww. tytułu należy zaliczyć do kosztach podatkowych w 2020 r., to nie spowoduje to obowiązku dokonania korekty zeznania podatkowego składanego za rok 2018 i 2019.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

• czy cło antydumpingowe stanowi koszt uzyskania przychodów dla Spółki – jest prawidłowe,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2017 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2018 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok – jest nieprawidłowe,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2018 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2019 i jednocześnie, czy podatnikowi przysługuje prawo do złożenia korekty deklaracji za ten rok – jest nieprawidłowe,
• czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2019 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2020 – jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Ponadto wskazać należy, że stosownie do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, jego uzupełnienia oraz zadanego pytania ostatecznie przeformułowanego w uzupełnieniu wniosku oznaczonego Nr 4 (wyznaczających zakres wniosku) przedmiotem niniejszej interpretacji w tym zakresie była wyłącznie kwestia ustalenia, czy cło antydumpingowe naliczone w związku z dostawami w roku 2019 należy ująć w kosztach uzyskania przychodów roku 2020. Nie była przedmiotem interpretacji ta część przedstawionego stanowiska do ww. pytania, która odnosiła się do prawa złożenia korekty deklaracji za 2020 rok.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Natomiast odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej oraz wyroku sądowego stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem tj. dotyczącym podatku od towarów i usług, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.