2021.04.30 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.24.2021.3.AA
z 30 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 stycznia 2021 r. (data wpływu 20 stycznia 2021 r.) uzupełnionym pismem z 5 kwietnia 2021 r. (data wpływu 8 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 24 marca 2021 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek lub udziału w działkach wydzielonych z Nieruchomości oraz prawa do zwolnienia od podatku VAT transakcji sprzedaży działki zabudowanej linią energetyczną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji sprzedaży działek lub udziału w działkach wydzielonych z Nieruchomości oraz prawa do zwolnienia od podatku VAT transakcji sprzedaży działki zabudowanej linią energetyczną.

Wniosek uzupełniony został pismem z 5 kwietnia 2021 r. (data wpływu 8 kwietnia 2021 r.) na wezwanie tut. Organu z 24 marca 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

W 2015 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zakupił do współwłasności małżeńskiej Nieruchomość o powierzchni 5000 m². Działka została zakupiona ze stojącym tam szkieletem budynku oraz dwoma słupami energii elektrycznej wraz z napowietrzną linią energetyczną (linią (…)) przebiegającą wzdłuż późniejszej działki nr 1.

Celem zakupu działki było wybudowanie na niej domu dla własnych celów mieszkaniowych. W tym celu Wnioskodawca rozpoczął działania zmierzające do rozbiórki stojącego szkieletu budynku, (który został rozebrany) oraz przeniesienia linii energetycznej.

Jednakże po podjęciu powyższych działań, zmieniły się plany życiowe Wnioskodawcy (postanowił zostać wraz z żoną w (…), gdzie studiowali i nie wracać w rodzinne okolice) i zrezygnował z budowy domu na tej działce. Wnioskodawca postanowił sprzedać całą działkę i wystawił ją na sprzedaż. W międzyczasie, rozpatrując różne scenariusze i możliwości dotyczące zbycia Nieruchomości, Wnioskodawca wystąpił o warunki zabudowy dotyczące przyłączenia działki do sieci gazowej dla 5 nieruchomości (lipiec 2016 r.) i warunki przyłączenia do prądu w listopadzie 2016 r. i grudniu 2016 r. (odpowiednio dla 5 i 3 budynków). Te działania zostały podjęte wyłącznie w celu rozeznania różnych możliwości zbycia nieruchomości. Poza uzyskaniem tych warunków przyłączenia, żadne działania nie zostały podjęte (w szczególności nie wykonano żadnych prac budowlanych). Niestety nie było chętnych na zakup jednej, dużej działki. Dlatego Wnioskodawca postanowił podzielić działkę na mniejsze działki, które są łatwiej zbywalne. Działkę przed podjęciem decyzji o podziale Wnioskodawca próbował sprzedać przez okres ok. 6 miesięcy niestety, jak było wskazane wcześniej, w ogóle nie było zainteresowania taką dużą działką, więc jedyną możliwością (poza zmniejszeniem ceny, czym z oczywistych względów Wnioskodawca nie był zainteresowany) sprawnej sprzedaży nieruchomości był podział na mniejsze działki, które generalnie są dużo łatwiej zbywalne, niż duże działki.

W związku z podjęciem decyzji o podziale działek, zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 3 budynków mieszkalnych jednorodzinnych, co było warunkiem dokonania podziału działek.

W maju 2018 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 3 budynków jednorodzinnych na części działki. W grudniu 2018 r. została wydana decyzja o podziale nieruchomości na 5 działek - 3 działki, na których miały być wybudowane domy jednorodzinne, jedna działka, na której miała zostać wybudowana droga dojazdowa do pozostałych działek i jedna działka, na której znajdowały się słupy energetyczne i linia energetyczna. W marcu 2019 r. została również wydana zgoda na zjazd z drogi publicznej na jedną z działek.

Dodatkowo w marcu 2019 r. Wnioskodawca założył działalność gospodarczą. Z tytułu tej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT. Działalność ta nie jest w żaden sposób związana z nieruchomościami (ani handlem, ani zarządzaniem, ani niczym pokrewnym).

W maju 2019 r. została również wydana decyzja o warunkach przyłączenia wody i odprowadzenia ścieków do działek, w stosunku do których zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Z działki na której ma zostać wybudowana droga dojazdowa usunięto również drzewa.

Po podjęciu powyższych działań Wnioskodawca rozpoczął proces sprzedaży. W tym celu zamieścił ogłoszenia w Internecie, postawił tablicę na działce, z informacją o zamiarze sprzedaży działek. W październiku 2020 r. Wnioskodawca sprzedał 2 z 3 działek, dla których zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy wraz z udziałem w działce przeznaczonej pod drogę dojazdową.

W grudniu 2020 r. Wnioskodawca podpisał umowę przedwstępną na sprzedaż 3 działki. Umowa prawdopodobnie zostanie sfinalizowana w styczniu 2021 r.

Dodatkowo Wnioskodawca oświadczył, że:

nie planuje budować drogi wewnętrznej. Wnioskodawca będzie sprzedawał/sprzedał część udziału w gruncie pod drogą kupującym działki, tak, aby ostatecznie wszyscy właściciele działek byli również współwłaścicielami działki pod drogą. Nie jest wykluczone, iż wówczas (po sprzedaży części lub wszystkich działek) przyszli współwłaściciele zdecydują się na wybudowanie drogi wewnętrznej. Jednakże do momentu sprzedaży działek Wnioskodawca nie planuje budować drogi (nie jest to jednak wykluczone, jeżeli będą naciski ze strony osób, które kupiły działki i będą współwłaścicielami tej działki);
nie udzielał, ani nie planuje udzielać żadnych pełnomocnictw związanych z postępowaniami administracyjnymi dotyczących nieruchomości, za wyjątkiem pełnomocnictw udzielonych ojcu Wnioskodawcy, które to pełnomocnictwa zostały udzielone w związku z tym, że Wnioskodawca mieszkał razem z żoną w innym mieście;
nie zawierał umów związanych z doprowadzeniem mediów do działek;
przedmiotowe działki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej (w szczególności nie były przedmiotem najmu, ani dzierżawy).

W piśmie uzupełniającym z 5 kwietnia 2021 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy i wskazał, że:

Nieruchomość przez cały okres jej posiadania nie była wykorzystywana w żaden sposób, w szczególności nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej czy też nie była dzierżawiona.

Linia energetyczna znajdująca się na działce przeznaczonej do sprzedaży nie stanowi własności Wnioskodawcy. Linią zarządza (…). W związku z tym, że linia nie stanowi własności Wnioskodawcy - nie będzie przedmiotem sprzedaży

Działka zabudowana linią energetyczną nie stanowi gruntu zabudowanego. Na działce zabudowanej linią energetyczną nie znajdują się budynki/budowle lub ich części.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż działek lub udziału w działkach wydzielonych z Nieruchomości podlegała (w przypadku działek sprzedanych) lub będzie podlegała (w przypadku działek niesprzedanych) opodatkowaniu podatkiem VAT?
Czy sprzedaż działki zabudowanej linią energetyczną będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Sprzedaż działek lub udziału w działkach wydzielonych z Nieruchomości nie podlegała (w przypadku działek sprzedanych) lub nie będzie podlegała (w przypadku działek niesprzedanych) opodatkowaniu podatkiem VAT.
Sprzedaż działki zabudowanej linią energetyczną nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.; dalej: „Ustawa o VAT”), podatnikiem podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych regulacji podatnikiem jest więc każdy podmiot, który wykonuje działalność gospodarczą, przy czym nie jest ważny cel lub skutek takiej działalności, ale musi ona być prowadzona samodzielnie.

W praktyce stosowania wyżej wymienionych przepisów ujawnił się problem dotyczący kryteriów ustalenia podmiotowości prawnopodatkowej w przypadkach odnoszących się do zarządu majątkiem prywatnym i granic tego zarządu, poza którymi znajduje się już obrót profesjonalny. Problem ten znalazł swoje rozstrzygnięcie w orzecznictwie TSUE. W kluczowym dla polskiego systemu prawnego wyroku z dnia 15 września 2011 r. Słaby i in.: C-180/10, C-181/10, TSUE zauważył, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od towarów i usług na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jednocześnie TSUE wskazał, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z VAT i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika VAT w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów. Handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit 2 Dyrektyw 2006/112/WE należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług.

TSUE stanowisko to konsekwentnie prezentował także w innych orzeczeniach (sprawy: C-263/11, C-331/14, C-72/137). Poglądy TSUE zyskały pełną aprobatę Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wielokrotnie wyrażał pogląd, że stwierdzenie czy dany podmiot w odniesieniu do danej czynności, działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga każdorazowo oceny dokonanej na gruncie stanu faktycznego konkretnej sprawy, albowiem odmienność stanów faktycznych zezwala jedynie na sformułowanie pewnych wskazań, bez możliwości tworzenia uniwersalnych wzorców kontroli.

W każdej sprawie konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do danej czynności podmiot występował w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku do tego gruntu. Istotna jest więc ocena, czy z dokonanych w danej sprawie ustaleń wynika, że strona dokonując sprzedaży gruntów zachowywała się jak handlowiec (wyroki NSA: w składzie 7 sędziów z dnia 29 października 2007 r., I FPS 3/07; z dnia 22 października 2013 r., I FSK 1323/12; z dnia 14 marca 2014 r., I FSK 319/13; z dnia 16 kwietnia 2014 r. I FSK 781/13; z dnia 29 kwietnia 2014 r. I FSK 621/13; z dnia 11 września 2014 r. I FSK 1352/13; z dnia 3 marca 2015 r. I FSK 1859/13; z dnia 8 lipca 2015 r., I FSK 729/14; z dnia 5 czerwca 2019 r., I FSK 983/17; podobnie wyroki WSA: z dnia 10 października 2013 r. sygn. akt I SA/Po 379/13; z dnia 11 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Ol 249/19; z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt I SA/Łd 352/2019). Jednocześnie sądy administracyjne wypowiadają zgodny pogląd co do tego, że ustawodawca polski nie skorzystał z możliwości określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE umożliwiającej uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą w zakresie pojedynczej dostawy budynku lub terenu budowlanego (wyroki NSA z: dnia 30 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1684/11; z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 1655/11; z dnia 14 maja 2015 r., sygn. akt I FSK 382/14). Powyższe prowadzi do wniosku, że dokonując oceny zamierzonej sprzedaży gruntu w okolicznościach takich jak w przedstawionym stanie faktycznym, niezbędne jest każdorazowo ustalenie, czy zbywca działał lub będzie działał będzie w ramach zarządu swoim majątkiem prywatnym, czy też w celu dokonania tej sprzedaży podjął aktywne działania, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co - w tym przypadku - skutkowałoby koniecznością uznania, że zbycie nastąpiło w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu tego przepisu, a zbywca działał jako podatnik podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż podejmowane przeze niego działania nie wskazują, że skala aktywności Wnioskodawcy w celu zbycia przedmiotowych gruntów jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie obrotem nieruchomościami (nie angażuje środków podobnych do tych, jakie angażują producenci, handlowcy czy usługodawcy).

Wskazać należy, iż Wnioskodawca jest właścicielem Nieruchomości, z których wydzielone zostały działki, od kilku lat. Zakupiona nieruchomość miała służyć wyłącznie celom rodzinnym (wybudowanie domu rodzinnego) i z takim zamiarem była nabywana. Jednakże plany uległy zmianie i okazało się, że działka nie jest już potrzebna. Wnioskodawca dokonał jedynie podziału działek, gdyż próba sprzedaży całej nieruchomości, bez podziału, nie przyniosła efektów. Natomiast w celu możliwości zbycia nieruchomości, bez obniżania ceny, Wnioskodawca dokonał podziału działek. W celu dokonania tego podziału konieczne było podjęcie szeregu różnych czynności, takich jak uzyskanie warunków zabudowy czy uzyskania warunków przyłącza prądu, wody i gazu. Celem tych działań nie było jednak bezpośrednie podniesienie wartości nieruchomości (poprzez ich uzbrojenie), a jedynie było to dokonane w celu podziału działek, co miało ułatwić ich sprzedaż. Co należy podkreślić, nie były doprowadzane media, ani nie występowano o pozwolenia na budowę domów.

A zatem wszystkie podjęte czynności związane z podziałem działek wynikały przede wszystkim z chęci sprzedaży działek, a nie kierowania się chęcią zysku, czy zamierzonymi działaniami, które miałyby wskazywać na „zawodowy” charakter tej działalności. Wskazać również należy, iż TSUE w powoływanych wyżej orzeczeniach C-180/10, C-181/10 wskazał, iż okoliczność podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest okolicznością decydująca (pkt 38 wyroku). Pozostałe działania (jak np. wystąpienie o warunki zabudowy, uzyskanie warunków przyłączy) wiązały się właśnie z podziałem działek, który to podział, zdaniem TSUE nie stanowi kryterium decydującego o tym, czy sprzedawca nieruchomości działa w charakterze podatnika VAT, czy nie.

Wnioskodawca również nie planuje podejmować żadnych działań marketingowych, poza umieszczeniem ogłoszenia w Internecie czy wywieszeniu informacji o działkach na sprzedaż bezpośrednio na działkach (co nie może zostać uznane za angażowanie środków jak producenci, handlowcy czy usługodawcy, gdyż zamieszczenie ogłoszeń o sprzedaży mieszkań/nieruchomości prywatnych (czyli zarządzania majątkiem prywatnym) jest powszechną praktyką na rynku nieruchomości prywatnych.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie podejmowane przez niego czynności miały na celu sprzedanie nieruchomości, a podejmowane działania związane były z podziałem działek, który to podział działek w ocenie TSUE nie ma decydującego wpływu na uznanie sprzedawcy za podatnika podatku VAT.

Również dokonywane przez Wnioskodawcę ogłoszenia (w przypadku nieruchomości opisywanych w pyt. nr 2) nie wskazują na charakter zawodowy, a są zupełnie standardową praktyką w przypadku sprzedaży nieruchomości prywatnych.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w związku ze sprzedażą opisanych powyżej działek, nie dział w charakterze podatnika podatku VAT, a zatem sprzedaż tych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT

Ad. 2

Również w przypadku nieruchomości zabudowanej linią energetyczną, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż przy sprzedaży tej działki nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, na podstawie tej samej argumentacji, co w pkt 1.

Jednakże, z daleko idącej ostrożności, Wnioskodawca chciałby również wskazać, iż w przypadku nieruchomości zabudowanej, nieruchomości takie, co do zasady są zwolnione z podatku VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy o VAT, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w tych przepisach warunki.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W związku z tym, iż Wnioskodawca nie budował owej linii energetycznej uznać należy, iż do pierwszego zasiedlenia doszło przed nabyciem tej nieruchomości przez Wnioskodawcę, gdyż wtedy rozpoczęło się jej użytkowanie. A zatem uznać należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym spełnione zostały warunki do skorzystania ze zwolnienia w podatku VAT przez Wnioskodawcę. A zatem sprzedaż działki zabudowanej linią energetyczną również będzie zwolniona z podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, nieruchomości spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości.

Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

określone udziały w nieruchomości,
prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.

Potwierdził to również Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym. Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zaznaczenia wymaga, że kwestie stosunków majątkowych pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1359).

Stosownie do art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W myśl art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Stosownie do art. 36 § 1 oraz § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

Zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Z uwagi na powyższe regulacje prawne w akcie notarialnym dokumentującym tego rodzaju nabycie nieruchomości wymieniani są oboje małżonkowie, jeżeli istnieje między nimi ustawowa wspólność majątkowa. Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego.

Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cyt. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu.

Jak wynika z powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dostawa nieruchomości – co do zasady – jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Z przytoczonych regulacji wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów, jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotne dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zasadne jest zatem wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, aportu, darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny, istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny”, to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny, to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, powinien być uznany za podatnika tego podatku. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym również nieruchomości, jest ustalenie m.in. czy majątek został nabyty i faktycznie wykorzystany na potrzeby osobiste, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Zatem w kwestii opodatkowania sprzedaży działek istotne jest, czy w danej sprawie Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Przejawem takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w przypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków i budowli) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że w 2015 r., Wnioskodawca zakupił do współwłasności małżeńskiej Nieruchomość o powierzchni 5000 m². Działka została zakupiona ze stojącym tam szkieletem budynku oraz dwoma słupami energii elektrycznej wraz z napowietrzną linią energetyczną (linią NN). Celem zakupu działki było wybudowanie na niej domu dla własnych celów mieszkaniowych. W tym celu Wnioskodawca rozpoczął działania zmierzające do rozbiórki stojącego szkieletu budynku, (który został rozebrany) oraz przeniesienia linii energetycznej.

Po podjęciu powyższych działań, zmieniły się plany życiowe Wnioskodawcy i zrezygnował z budowy domu. Wnioskodawca postanowił sprzedać całą działkę. W międzyczasie Wnioskodawca wystąpił o warunki zabudowy dotyczące przyłączenia działki do sieci gazowej dla 5 nieruchomości i warunki przyłączenia do prądu. Te działania zostały podjęte w wyłącznie w celu rozeznania różnych możliwości zbycia nieruchomości. Ze względu, że nie było chętnych na zakup jednej, dużej działki Wnioskodawca postanowił podzielić działkę na mniejsze działki, które są łatwiej zbywalne. Następnie zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 3 budynków mieszkalnych jednorodzinnych, co było warunkiem dokonania podziału działek. W maju 2018 r. została wydana decyzja o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 3 budynków jednorodzinnych na części działki. W grudniu 2018 r. została wydana decyzja o podziale nieruchomości na 5 działek - 3 działki, na których miały być wybudowane domy jednorodzinne, jedna działka, na której miała zostać wybudowana droga dojazdowa do pozostałych działek i jedna działka, na której znajdowały się słupy energetyczne i linia energetyczna. W marcu 2019 r. została również wydana zgoda na zjazd z drogi publicznej na jedną z działek. W maju 2019 r. została również wydana decyzja o warunkach przyłączenia wody i odprowadzenia ścieków do działek, w stosunku do których zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy. Z działki na której ma zostać wybudowana droga dojazdowa usunięto również drzewa. W październiku 2020 r. Wnioskodawca sprzedał 2 z 3 działek, dla których zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy wraz z udziałem w działce przeznaczonej pod drogę dojazdową. W grudniu 2020 r. Wnioskodawca podpisał umowę przedwstępną na sprzedaż 3 działki. Umowa prawdopodobnie zostanie sfinalizowana w styczniu 2021 r.

Do momentu sprzedaży działek Wnioskodawca nie planuje budować drogi wewnętrznej (nie jest to jednak wykluczone, jeżeli będą naciski ze strony osób, które kupiły działki i będą współwłaścicielami działki przeznaczonej pod drogę). Wnioskodawca nie udzielał, ani nie planuje udzielać żadnych pełnomocnictw związanych z postępowaniami administracyjnymi dotyczących nieruchomości, za wyjątkiem pełnomocnictw udzielonych ojcu. Wnioskodawca nie zawierał umów związanych z doprowadzeniem mediów do działek. Nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden sposób, w szczególności nie była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej czy też nie była dzierżawiona.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż działek lub udziału w działkach wydzielonych z Nieruchomości podlegała lub będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca działa/będzie działać w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem, osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie występuje ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesądzają, że sprzedaż opisanych we wniosku działek gruntowych wydzielonych z Nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Powyższe wynika z faktu, iż planowana sprzedaż nieruchomości gruntowych będzie stanowiła zwykłe wykonywanie prawa własności. Jak wskazał Wnioskodawca - kupił Nieruchomość w celu wybudowania na niej domu dla własnych celów mieszkaniowych, początkowe czynności, takie jak rozbiórka szkieletu budynku oraz przeniesienie linii energetycznej były wykonywane przed podjęciem decyzji o rezygnacji z budowy domu i sprzedaży Nieruchomości. Rozpatrując różne scenariusze dotyczące zbycia Nieruchomości, Wnioskodawca wystąpił o warunki zabudowy dotyczące przyłączenia do sieci. Poza uzyskaniem warunków przyłączenia, żadne inne działania nie zostały podjęte, a w szczególności nie wykonano żadnych prac budowlanych. Wobec braku chętnych na zakup jednej dużej działki, Wnioskodawca postanowił podzielić Nieruchomość na mniejsze działki. W konsekwencji Wnioskodawca uzyskał decyzję o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 3 budynków jednorodzinnych na części Nieruchomości, a następnie decyzję o podziale Nieruchomości na 5 działek, zgodę na zjazd z drogi publicznej na jedną z działek oraz decyzję o warunkach przyłączenia wody i odprowadzenia ścieków. Jednak, jak wskazuje Wnioskodawca, nie zawierał umów związanych z doprowadzeniem mediów do działek.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawcy w przedmiocie zbycia działek gruntowych wydzielonych z Nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Z wniosku wynika, iż podział działek był dokonany ze względu na brak możliwości sprzedaży przedmiotowej Nieruchomości jako jedna działka. Uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy umożliwiło dokonanie podziału Nieruchomości na 5 działek. Jak wynika z opisu sprawy w celu zbycia Nieruchomości Wnioskodawca zamieścił ogłoszenia w Internecie i postawił tablicę z informacją o zamiarze sprzedaży działek. Ponadto Wnioskodawca nie planuje budować drogi wewnętrznej, nie udzielał i nie planuje udzielać pełnomocnictw związanych z postępowaniami administracyjnymi dotyczącymi nieruchomości, ani nie zawierał umów związanych z doprowadzeniem mediów do działek. Przedmiotowe działki nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej, Nieruchomość nie była dzierżawiona. Działalność gospodarcza prowadzona przez Wnioskodawcę nie jest w żaden sposób związana z nieruchomościami.

W kontekście powyższego należy uznać, że wydzielenie działek z zakupionej na własne cele mieszkaniowe Nieruchomości oraz uzyskanie zgody na zjazd z drogi publicznej na jedną z działek i decyzji o warunkach przyłączenia wody i odprowadzenia ścieków nie może jednoznacznie wskazywać na ciąg podjętych działań mających przesądzić, że Wnioskodawca uzyska status podatnika podatku VAT z tytułu obrotu nieruchomościami. Zatem całość powyższych elementów może odnosić się wyłącznie do zarządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

Działania podjęte przez Wnioskodawcę wpływają generalnie na podniesienie atrakcyjności Nieruchomości jako towaru i wzrost jej wartości, jednak jak wynika z orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10), działania w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Wnioskodawca nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców.

Działania podejmowane przez Wnioskodawcę należą zatem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca sprzedając działki wydzielone z przedmiotowej Nieruchomości będzie korzystać z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, które to czynności oznaczają działanie w sferze prywatnej, do której nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawca sprzedając działki wydzielone z opisanej Nieruchomości (w tym również działkę zabudowaną linią energetyczną) korzystał/będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, co nie jest wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Brak tego statusu pozbawia Wnioskodawcę cech podatnika podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w zakresie sprzedaży ww. nieruchomości, a planowane dostawy - cech czynności podlegających opodatkowaniu, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podlegania sprzedaży działek lub udziału w działkach wydzielonych z nieruchomości (w tym również działki zabudowanej linią energetyczną), należało uznać za prawidłowe.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem bezzasadne jest badanie możliwości korzystania ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy sprzedaży działki zabudowanej linią energetyczną, gdyż w tym przypadku przepisy te nie będą miały zastosowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wniosku wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin