2021.05.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
ILPP2-2/4512-1-61/16-12/GZ
z 6 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) oraz art. 223 Ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 367/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 11 lutego 2021 r.) oraz w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2020 r. o sygn. akt I FSK 2038/17 (data wpływu 10 grudnia 2020 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 26 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 października 2016 r. (data wpływu 3 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej oraz tramwajowej a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej oraz tramwajowej a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych. Wniosek uzupełniono 3 listopada 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 12 grudnia 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPP2-2/4512-1-61/16-3/JK w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu zakupu usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej oraz tramwajowej a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 12 grudnia 2016 r. nr ILPP2-2/4512-61/16-3/JK wniósł pismem z 27 grudnia 2016 r. (data wpływu 9 stycznia 2017 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, pismem z 31 stycznia 2017 r. (skutecznie doręczonym 6 lutego 2017 r.), stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego nr ILPP2-2/4512-1-61/16-3/JK złożył w dniu 13 marca 2017 r. (data nadania 7 marca 2017 r.) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z powodu jej niezgodności z prawem (naruszenie prawa materialnego), w której wniósł o uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej interpretacji oraz zasądzenie od Organu podatkowego na rzecz Gminy kosztów postępowania według norm przepisanych.

Pismem z 11 kwietnia 2017 r., nr ILPP2-2/4512-1-61/16-5/JK Szef Krajowej Administracji Skarbowej, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu o oddalenie skargi.

Wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 367/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 12 grudnia 2016 r. Nr ILPP2-2/4512-1-61/16-3/JK. Nieprawomocny wyrok WSA we Wrocławiu wpłynął do Organu w dniu 12 października 2017 r.

Od ww. wyroku Szef Krajowej Administracji Skarbowej złożył skargę kasacyjną z dnia 10 listopada 2017 r. o nr 0110.KWR2.4022.63.2017.2.AB do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 13 października 2020 r. sygn. akt I FSK 2038/17 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną organu.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 sierpnia 2017 r. uchylający interpretację indywidualną wpłynął do Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 11 lutego 2021 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Gmina jest miastem na prawach powiatu. Gmina, jako jednostka samorządu terytorialnego działa na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446), w szczególności, zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Artykuł 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym stanowi natomiast, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, zadania własne obejmują również zadania z zakresu lokalnego transportu zbiorowego.

Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 814), powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych.

Mając na uwadze powyższe, Gmina wykonuje zadanie polegające na organizacji lokalnego transportu zbiorowego – autobusowego oraz tramwajowego.

Gmina emituje bilety obowiązujące przy przewozach, oznacza to więc że Gmina sprzedając (świadczy) usługę komunikacji miejskiej w zakresie transportu autobusowego i tramwajowego (bilety opodatkowane stawką podatku VAT 8%) i w tym zakresie działa jak podatnik podatku od towarów i usług, wykonując działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710. z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, przy czym przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym, do wyłącznej właściwości rady gminy należy stanowienie w innych sprawach zastrzeżonych ustawami do kompetencji rady gminy. Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2016 r., poz. 573), jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego postanawiają o wysokości cen i opłat albo o sposobie ustalania cen opłat za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego.

Na tej podstawie Rada Miejska podjęła uchwałę z dnia 15 maja 2008 r. w sprawie opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego świadczone przez Gminę, w której określone zostały ceny poszczególnych biletów z odpłatnością 100% i 50%. Oprócz tej uchwały Rada Miejska podjęła również uchwałę z dnia 23 kwietnia 1999 r. w sprawie zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego. Uchwała ta określa między innymi jakie osoby (grupy osób) uprawnione są do korzystania z bezpłatnych przejazdów na wszystkich liniach (normalnych i pospiesznych).

Na podstawie tej uchwały, do korzystania z bezpłatnych przejazdów na wszystkich typach linii uprawnieni są:

posłowie i senatorowie;
inwalidzi wojenni i wojskowi;
dzieci niepełnosprawne i młodzież niepełnosprawna oraz uczniowie posiadający orzeczenie publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej o potrzebie kształcenia specjalnego, posługujące się legitymacją w kolorze żółtym o sygnaturze MEN-II/182/2 albo MEN-1/51/2 – uczące się w szkołach i placówkach określonych w ustawie o systemie oświaty oraz osoby opiekujące się nimi w czasie przejazdu lub podróżujące po nie albo po ich odwiezieniu do szkoły, zakładu opieki zdrowotnej, ośrodka rehabilitacji, innej placówki szkolnej lub ochrony zdrowia;
dzieci do lat 4;
osoby, które ukończyły 70 lat;
osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności, w tym osoby głuche i głuchonieme, osoby całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji, dzieci w wieku do lat 16. na które przysługuje zasiłek pielęgnacyjny oraz ich opiekunowie;
osoby niewidome lub ociemniałe oraz ich przewodnicy;
członkowie Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę, ludzie ze znakiem , „P”, członkowie Dawnej Polonii xx oraz Pionierzy XX;
dzieci i młodzież z Rodzin Wielodzietnych, które przystąpiły do programu „Pomoc dla Rodzin Wielodzietnych dwa plus trzy i jeszcze więcej” we wszystkie dni tygodnia oraz rodzice albo opiekunowie prawni dzieci lub młodzieży z Rodzin Wielodzietnych, które przystąpiły do programu „Pomoc dla Rodzin Wielodzietnych dwa plus trzy i jeszcze więcej” w soboty, niedziele i święta;
umundurowani funkcjonariusze Policji do stopnia aspiranta sztabowego i żołnierze żandarmerii wojskowej do stopnia starszego sierżanta sztabowego włącznie;
umundurowani funkcjonariusze Straży Miejskiej we XX;
żołnierze zasadniczej służby wojskowej (z wyłączeniem nadterminowej);
zasłużeni honorowi dawcy krwi po oddaniu co najmniej:
1. mężczyźni – 18 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników,
2. kobiety – 15 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników;
weterani i weterani poszkodowani;
osoby represjonowane z powodów politycznych oraz działacze opozycji antykomunistycznej;
kombatanci oraz inne osoby będące ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, korzystające z uprawnień określonych w przepisach powszechnie obowiązujących.

Ponadto, na podstawie ww. uchwały, uprawnienie do korzystania z bezpłatnych przejazdów w dni powszednie od poniedziałku do piątku na liniach normalnych w granicach miasta, raz w roku w ciągu 90 kolejnych dni, jeżeli przejazd związany jest z odbywanym szkoleniem, przysługuje zamieszkałym we XX osobom bezrobotnym, zarejestrowanym przez okres nic krótszy niż 6 miesięcy w Powiatowym Urzędzie Pracy, bez prawa do zasiłku, aktywnie poszukującym pracy oraz zaliczonym do jednej z niżej wymienionych grup:

bezrobotnym kierowanym do pracodawców zgodnie z napływem ofert;
bezrobotnym długotrwale powyżej 24 miesięcy, będącym beneficjantami projektów finansowanych z Europejskiego Funduszu Społecznego;
kierowanym na szkolenia - w pierwszym miesiącu trwania szkolenia;
kierowanym na zajęcia aktywizujące w klubach pracy;
uczestniczącym w zajęciach w Centrum Integracji Społecznej.

Zgodnie z cyt. uchwałą, w dniu wyznaczonym jako dzień bez samochodu w ramach Europejskiego Tygodnia Zrównoważonego Transportu każdemu przysługuje uprawnienie do bezpłatnych przejazdów środkami lokalnego transportu zbiorowego na wszystkich typach linii komunikacyjnych.

Uchwała stanowi także, iż instytucje państwowe i samorządowe oraz organizacje społeczne organizujące wycieczki, zbiorowe zajęcia i imprezy w ramach wypoczynku wakacyjnego (w okresie wakacji lub ferii) lub w celu terapeutycznym dla dzieci niepełnosprawnych lub rodzin korzystających ze środków pomocy społecznej mogą korzystać z bezpłatnego przewozu liniami normalnymi uczestników tych form opieki i wypoczynku na warunkach określonych przez zarządzającego komunikacją zbiorową, w oparciu o złożony wniosek zawierający: określenie podmiotu organizującego przejazd, listę uczestników i opiekunów, wskazanie celu, terminu i trasy przejazdu. Zgodnie z uchwalą, bagaż ręczny może być przewożony środkami komunikacji miejskiej na wszystkich typach linii, po wniesieniu opłaty za każdą sztukę spełniającą określone warunki (bagaż ręczny, którego suma trzech wymiarów – długości, szerokości i wysokości przekracza 120 cm) lub za każdą jednostkę bagażu niezależnie od wymiarów – dotyczy to wózków dziecięcych (bez dziecka), sanek, nart, rowerów i zwierząt.

Nie podlegają opłacie: wózki dziecięce z dziećmi do lat 4, małe zwierzęta trzymane podczas podróży na rękach, instrumenty muzyczne, a także przyrządy i materiały służące do nauki, przewożone przez uczniów i studentów, w postaci:

tub i teczek zawierających prace rysunki techniczne lub artystyczne.
prac artystycznych i krosen malarskich, o ile nie przekraczają wymiarów: 120 cm x 100 cm x 10 cm.

Niektóre z ww. ulg mają charakter ustawowy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2015 r., poz. 1605, z późn. zm.), poseł i senator ma prawo, na terenie kraju, do bezpłatnego przejazdu środkami publicznego transportu zbiorowego oraz przelotów w krajowym przewozie lotniczym, a także do bezpłatnych przejazdów środkami publicznej komunikacji miejskiej. Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r., poz. 871, z późn. zm.), inwalidzie wojennemu przysługuje prawo do ulgi 100% przy przejazdach tramwajami i autobusami (trolejbusami) komunikacji miejskiej, bez względu na miejsce zamieszkania.

W godzinach pracy i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych prawo do bezpłatnych przejazdów mają pracownicy Urzędu Miejskiego oraz gminnych jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych (na podstawie kart wydanych przez Urząd Miejski).

Komunikacja miejska autobusowa i tramwajowa działa według rozkładu jazdy.

Gmina organizuje przewozy w miejskiej komunikacji zbiorowej we własnym zakresie poprzez działanie spółki należącej do Gminy (Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego Sp. z o.o. – dalej: MPK) oraz poprzez zawarcie umów z przewoźnikami na świadczenie usług przewozowych (na terenie miasta oraz gmin sąsiadujących).

Aby wykonywać usługę komunikacji miejskiej w zakresie transportu tramwajowego oraz autobusowego Gmina zakupuje więc od przewoźników (w tym MPK) usługę przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej, z zastrzeżeniem że usługa przewozowa w zakresie komunikacji tramwajowej zakupywana jest jedynie od MPK.

Koszt zakupionej przez Gminę usługi nie jest kalkulowany od ilości zrealizowanych przejazdów komunikacją (sprzedanych biletów, odbytych podróży), ale m.in. od przejechanych pociągokilometrów w komunikacji tramwajowej i wozokilometrów w komunikacji autobusowej (co do usługi świadczonej przez MPK, w cenę wliczane są również koszty stałe MPK).

Gmina w celu świadczenia usługi komunikacji miejskiej tramwajowej buduje torowiska tramwajowe wraz z infrastrukturą towarzyszącą, przystankami tramwajowymi. Świadczeniu usługi komunikacji miejskiej służą również remonty i utrzymanie torowisk. Gmina ma możliwość wskazania jaka część podatku VAT z tych faktur zakupowych służy wyłącznie świadczeniu usługi komunikacji miejskiej tramwajowej.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał:

Możliwość korzystania z bezpłatnych przejazdów komunikacją miejską wynika z następujących przepisów prawa:

posłowie i senatorowie – art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. z 2016 r., poz. 1510),
inwalidzi wojenni i wojskowi – art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r. poz. 871).
pozostałe uprawnienia do bezpłatnych przejazdów komunikacją miejską wynikają z uchwały Rady Miejskiej z dnia 23 kwietnia 1999 r. w sprawie zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego (Dziennik Urzędowy z 2013 r„ poz. 2080, z późn. zm.).

Z uchwały Rady Miejskiej z dnia 23 kwietnia 1999 r. w sprawie zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego, wynika, że została ona wydana na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 oraz art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446) w związku z art. 15 ust. 5 oraz art. 34 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 915). a począwszy od uchwały Rady Miejskiej z dnia 15 maja 2008 r. w sprawie zmiany uchwały Rady Miejskiej w sprawie zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego, również na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe.

Podejmowane przez Gminę działania w zakresie przejazdów ulgowych oraz darmowych wpisują się w promocję usługi komunikacji miejskiej, jej upowszechnienie, co przyczynia się do zwiększenia zakresu sprzedaży przejazdów odpłatnych.

W szczególności Rada Miejska podjęła dnia 19 września 2013 r. uchwałę w sprawie (…) Polityki Mobilności, która ustala kierunki rozwoju i działania dla ogółu zagadnień związanych z transportem i mobilnością w mieście. W szczególności (…) Polityka Mobilności jest kluczowym dokumentem kierunkowym odnoszącym się do zjawisk związanych z mobilnością, sposobami korzystnego jej kształtowania oraz rozwiązywaniem problemów transportowych. Jest elementem strategii rozwojowej Miasta, mającej na celu zapewnienie wysokiej jakości życia jego mieszkańcom. Zrównoważona mobilność definiowana jest jako ukształtowane strukturą przestrzenną i transportową, zachowania komunikacyjne użytkowników, w których racjonalizuje się długość trasy podróży, motoryzacja indywidualna nie degraduje komunikacji zbiorowej i niezmotoryzowanej, a funkcjonowanie systemu transportu pozwala utrzymać harmonię z otoczeniem – środowiskiem naturalnym i cywilizacyjnym, w tym kulturowym. Pozytywne i nowoczesne zachowania komunikacyjne mieszkańców są podstawą do stworzenia lepszej dostępności komunikacyjnej miasta i obszaru metropolitalnego oraz jego zasobów. Kształtowanie zrównoważonej mobilności wymaga przede wszystkim zapewnienia priorytetu dla rozwoju transportu niesamochodowego. albowiem przyszłość mobilna miasta, a także – w dużym stopniu – obszaru metropolitalnego, leży w sprawnym transporcie zbiorowym, rowerowym i ruchu pieszym. Sprzyjać temu będzie stworzenie spójnej sieci transportu zbiorowego, wzbogaconej o transport rowerowy i przestrzenie publiczne dla ruchu pieszego i uzupełnionej o dobrze funkcjonujący system dróg. Takie podejście pozwoli kreować nową kulturę mobilności, której kierunek wskazany został w dokumentach Unii Europejskiej. Generalnym celem ZZ Polityki Mobilności jest tworzenie optymalnych warunków do efektywnego bezpiecznego przemieszczania osób oraz towarów w mieście i obszarze metropolitalnym, przy spełnieniu wymogu ograniczenia uciążliwości transportu dla środowiska. Cele podstawowe wyznaczono przy założeniu ciągłego wzrostu udziału podróży niesamochodowych w ogólnej liczbie podróży w mieście. W dalszej perspektywie udział transportu niesamochodowego rozumianego jako transport zbiorowy, rowerowy i ruch pieszy powinien wynosić nie mniej niż 65%. Udział transportu niesamochodowego do roku 2020 powinien wynosić nie mniej niż 60%, przy czym najistotniejszym celem na najbliższe lata jest przełamanie obecnej niekorzystnej wzrostowej tendencji udziału ruchu samochodowego w podróżach miejskich.

Nawiązując do celu generalnego (…) Polityki Mobilności, wyznacza się następujące cele podstawowe:

poprawa dostępności transportowej miasta i obszaru metropolitalnego,
wzmacnianie roli transportu zbiorowego oraz rowerowego i pieszego jako podstawy zrównoważonego funkcjonowania miasta i obszaru metropolitalnego.
integracja systemów transportowych miasta i obszaru metropolitalnego oraz regionu i kraju.
poprawa jakości transportu,
wzrost poziomu bezpieczeństwa przemieszczania się,
ograniczanie negatywnego oddziaływania transportu na warunki życia mieszkańców i środowisko przyrodnicze.

Realizacja założonych celów podstawowych powinna odbywać się na wielu płaszczyznach funkcjonowania miasta. W szczególności w zakresie:

planowania przestrzennego,
kształtowania zrównoważonej mobilności (najważniejszym jego założeniem jest wpływanie na zachowania komunikacyjne użytkowników, w których racjonalizuje się długość podróży, w których motoryzacja indywidualna nie degraduje komunikacji zbiorowej i niemotoryzowanej, a funkcjonowanie systemu transportu pozwala utrzymać harmonię z otoczeniem – środowiskiem naturalnym i cywilizacyjnym, w tym kulturowym),
transportu zbiorowego, który jest podstawą zrównoważonego transportu w mieście.

Najistotniejsze środki realizacji celu to w szczególności:

zapewnienie spójności funkcjonalnej, przestrzennej, informacyjnej i organizacyjnej systemu transportu zbiorowego na poziomic miejskim, aglomeracyjnym, regionalnym, krajowym i międzynarodowym, kreowanie priorytetu transportu zbiorowego, zintegrowanie funkcjonalne i przestrzenne transportu zbiorowego z systemem transportu rowerowego i samochodowego, w szczególności w zakresie stworzenia systemu parkingów Park&Ride (Parkuj i Jedź) i Bike&Ride (Parkuj rower i Jedź), zapewnienie wygodnych dojść pieszych do węzłów i przystanków transportu zbiorowego oraz dogodnych warunków do wykonywania przesiadek, zapewnienie obsługi transportem zbiorowym kluczowych dla miasta przestrzeni publicznych, lokalnych centrów oraz dużych generatorów ruchu, zapewnienie jednolitego systemu opłat za korzystanie z miejskiego i metropolitalnego transportu zbiorowego, tworzenie atrakcyjnego systemu taryfowego odpowiadającego potrzebom użytkowników, podnoszenie standardu przewozów pasażerów środkami transportu zbiorowego, organizowanie transportu zbiorowego bez barier, rozwijanie nowoczesnych systemów zarządzania transportem zbiorowym, wydzielanie specjalnych korytarzy komunikacyjnych dla transportu zbiorowego, racjonalizację systemu transportu zbiorowego w zakresie układu linii, rozkładów jazdy i taboru, koordynację rozkładów jazdy środków komunikacji zbiorowej, w szczególności dla połączeń o małej częstotliwości, dbałość o utrzymanie wysokiej jakości infrastruktury transportu zbiorowego, rozwijanie zaawansowanych, dynamicznych systemów informowania pasażerów,
bezpieczeństwa przemieszczania się.
dialogu społecznego,
transportu rowerowego,
polityki parkingowej,
transportu samochodowego,
monitorowania i modelowania zachowań komunikacyjnych - które należą do dziedzin umożliwiających obserwację rzeczywistych warunków ruchu i zachowań komunikacyjnych oraz wirtualne prognozowanie skutków planowanych rozwiązań. Modelowanie zachowań komunikacyjnych pozwala sprawdzić, jaki wpływ miały wprowadzone rozwiązania na mobilność w mieście oraz jaki wpływ mogą mieć inne planowane rozwiązania – bez konieczności ich uprzedniego wdrażania. Monitorowanie i modelowanie zachowań komunikacyjnych jest narzędziem wspomagającym proces decyzyjny w mieście.

Za najistotniejsze środki realizacji celów przyjmuje się: bieżące monitorowanie ruchu w mieście, w tym badanie potoków pasażerskich w komunikacji miejskiej, rozwój automatycznego systemu badania liczby pasażerów w pojazdach komunikacji miejskiej, cykliczne analizowanie przyczyn zmian warunków ruchu oraz zmian zachowań komunikacyjnych mieszkańców, prowadzenie modelowania zachowań komunikacyjnych z uwzględnieniem strategicznych założeń kształtowania mobilności w mieście.

Z dokumentu „(…) Polityka Mobilności. Ocena monitoringu po 3 latach” wynika w szczególności, że w latach 2012-2015 zwiększała się liczba pasażerów komunikacji miejskiej, tj. w roku 2012 – 185.500.000, w roku 2013 - 194.900.00, w roku 2014 – 198.150.000 i w roku 2015 – 2 02.100.000.

Długość tras z wydzielonymi korytarzami wynosiła w 2013 r. 90%, w 2015 r. 91%.

W 2012 r. brak było skrzyżowań z sygnalizacją świetlną zapewniającą priorytet dla ruchu tramwajowego, w 2013 r. skrzyżowań takich było 86, w 2014 r. – 89, a w 2015 r. – 94. Zwiększa się również wartość sprzedaży biletów za pośrednictwem systemu A w 2012 r. – 147.022.775 zł, w 2013 r. –156.775.343 zł, w 2014 r. – 157.888.249 zł, w 2015 r. –160.989.635 zł.

W szczególności poprzez umożliwienie przejazdów nieodpłatnych zwiększa się ilość osób korzystających z komunikacji miejskiej. Może to powodować konieczność uruchamiania dodatkowych kursów komunikacji, wydłużania tras autobusów, modyfikacji tras istniejących, a także wymusza działania Gminy w zakresie przyspieszenia przejazdów komunikacją miejską (poprzez wydzielania torowisk tramwajowych i bus pasów, budowę systemu ITS, którego priorytetem jest udzielanie pierwszeństwa przejazdu tramwajom i autobusom). Powyższe ma wpływ na zwiększenie atrakcyjności przejazdów komunikacją w stosunku do przejazdów samochodem, a tym samym może sprzyjać zwiększeniu dochodów z tytułu świadczenia usługi komunikacyjnej.

Celem ulgi w ramach „Dnia bez samochodu” jest wprost promocja usługi komunikacji miejskiej, a więc zachęcenie mieszkańców do korzystania z komunikacji miejskiej, co ma sprzyjać zwiększeniu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej. W przypadku ulgi dla rodzin wielodzietnych rodzice i opiekunowie prawni dzieci, korzystają z przedmiotowej ulgi w soboty, niedziele i święta, co również może zachęcić do korzystania przez nich z przejazdów komunikacji zbiorowej w dni robocze, a w konsekwencji mieć pozytywny wpływ na sprzedaż biletów komunikacji miejskiej.

Odnośnie udzielania innych ulg, nie można wskazać oddzielnie dla każdej z grup w jaki sposób ich udzielnie sprzyjać będzie zwiększeniu sprzedaży usługi komunikacji miejskiej, gdyż nie są prowadzone szczegółowe badania w tym zakresie.

Udzielanie ulg kształtuje wizerunek Miasta, prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usługi komunikacyjnej, jako przyjaznego dla osób starszych, niepełnosprawnych, dzieci do lat 4, rodzin wielodzietnych, osób zasłużonych dla Miasta i społeczeństwa. Ponadto udzielanie ulg na przejazdy dla dzieci do lat 4, dzieci i młodzieży z rodzin wielodzietnych ma na celu kształtowanie nawyków korzystania z komunikacji miejskiej. Ponadto w sytuacji, gdy podróżuje grupa kilku osób, to jeżeli z komunikacji miejskiej może korzystać nieodpłatnie jeden lub kilku członków grupy, wówczas okazuje się, że tańszym rozwiązaniem niż przejazd samochodem, jest zakup biletów przez osoby nieuprawnione do ulg. Powoduje to również zwiększenie grona odbiorców usługi. Miasto liczy również, że osoby posiadające ulgę zachęcą osoby nie mające ulg do korzystania z komunikacji miejskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gminie służy prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego z tytułu świadczenia opodatkowanej VAT usługi komunikacji miejskiej tramwajowej i autobusowej o całą kwotę podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej oraz tramwajowej a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r„ poz. 710. z późn. zm.). w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Gmina zobowiązana jest do wykonywania zadania z zakresu transportu zbiorowego i zadanie takie wykonuje udostępniając mieszkańcom możliwość skorzystania z komunikacji miejskiej autobusowej i tramwajowej. Gmina wykonuje więc opodatkowaną VAT usługę komunikacji miejskiej w zakresie transportu autobusowego i tramwajowego (bilety opodatkowane stawką podatku VAT 8%) i w tym zakresie działa jak podatnik podatku od towarów i usług, wykonując działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, przy czym przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mając osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Rada Miejska działając w granicach swoich kompetencji ustawowych ustaliła wysokość opłat za przewozy, a także określiła jakie grupy osób oraz typy bagażu mogą korzystać z przewozów bezpłatnych. Należy zaznaczyć również, iż niektóre z uprawnień do przewozów darmowych mają charakter ustawowy.

Istotnym jest również to, że komunikacja miejska działa według ustalonego rozkładu jazdy, tzn. przewoźnicy wykonują przewozy bez względu na ilość pasażerów korzystających w danym momencie z usługi przejazdu. Może zdarzyć się również tak, że żaden pasażer nie korzysta z przejazdu (tramwaj, autobus jedzie pusty). Nic ma to żadnego znaczenia przy świadczeniu tej usługi przez Gminę, bowiem Gmina zobowiązuje się do udostępniania usługi komunikacji miejskiej mieszkańcom, a nie do przewozu konkretnych pasażerów w określonym czasie i na określonej trasie.

Nie bez znaczenia jest również to, iż Gmina rozlicza się z przedsiębiorcami, którym zleca wykonywanie przewozów, na podstawie zrealizowanych wozokilometrów i pociągokilometrów (przejechanych przez tramwaje i autobusy kilometrów), a nie na podstawie ilości wykonanych przewozów pasażerskich. Oznacza to więc, że zakup samej usługi przewozowej nie jest w żaden sposób związany z ilością zrealizowanych przejazdów ani przewiezionych pasażerów, ani tym bardziej z ilością sprzedanych biletów komunikacji miejskiej oraz ich ceną. Oznacza to więc, że samo świadczenie przez Gminę usługi komunikacji miejskiej dla mieszkańców ma specyficzny charakter. Gmina bowiem umożliwia mieszkańcom skorzystanie z przejazdów i wykonuje je bez względu na ilość pasażerów faktycznie korzystających ze środków komunikacji miejskiej oraz bez względu na to czy przewożeni są pasażerowie posiadający uprawnienia do bezpłatnego przejazdu czy też nie.

To samo dotyczy zakupów ponoszonych przez Gminę na budowę, utrzymanie i remonty torowisk tramwajowych. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Gminy zakupy służące wykonywaniu usługi komunikacji miejskiej w zakresie zakupu usługi przewozowej tramwajowej i autobusowej oraz zakupy ponoszone przez Gminę na budowę, utrzymanie, remonty torowisk tramwajowych służą w całości wykonywaniu przez Gminę opodatkowanej VAT usługi komunikacji miejskiej.

Oznacza to, że Gminie służy prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego z tytułu świadczenia opodatkowanej VAT usługi komunikacji miejskiej tramwajowej i autobusowej o całą kwotę podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej oraz tramwajowej, a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych.

W wyniku ponownej analizy przedstawionego we wniosku opisu sprawy, mając na uwadze rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 367/17 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2020 r. sygn. akt I FSK 2038/17 należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą. W świetle tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Powołany art. 86 ust. 1 ustawy stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do celów transakcji opodatkowanych podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia. Ani charakter, ani zakres tego związku nie został przez ustawodawcę w jakikolwiek sposób dookreślony. W szczególności żaden przepis nie wyraża wprost zasady, że związek ten ma być bezpośredni I wyłączny. Wobec tego, przy ocenie, czy nabyty towar lub usługa związane są z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT, należy przede wszystkim zbadać cel wykonania tej czynności lub fakt jej zaistnienia. Cel ten może być zrealizowany przez różne działania, których efektem (nawet potencjalnym) jest „wykreowanie” sprzedaży opodatkowanej, nawet jeśli środkiem do osiągnięcia tego celu jest wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu, a ostatecznie dokonane zakupy towarów lub usług mają związek z czynnością (sprzedażą) opodatkowaną. Związek między zakupami a sprzedażą opodatkowaną nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Wystarczające jest ustalenie istnienia związku pośredniego, byleby w końcowym rozrachunku można było stwierdzić przełożenie dokonanych zakupów na sprzedaż opodatkowaną, np. w postaci chociażby intensyfikacji działalności opodatkowanej danego podmiotu.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy, zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Odliczeniu może podlegać tylko ten podatek naliczony (ta jego część), który związany jest z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Gmina jest miastem na prawach powiatu. Gmina, jako jednostka samorządu terytorialnego działa na podstawie ustawy o samorządzie gminnym, w szczególności, zgodnie z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Artykuł 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o samorządzie gminnym stanowi natomiast, iż zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, zadania własne obejmują również zadania z zakresu lokalnego transportu zbiorowego.

Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie powiatowym, powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym, w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych.

Mając na uwadze powyższe, Gmina wykonuje zadanie polegające na organizacji lokalnego transportu zbiorowego - autobusowego oraz tramwajowego.

Gmina emituje bilety obowiązujące przy przewozach, oznacza to więc że Gmina sprzedaje (świadczy) usługę komunikacji miejskiej w zakresie transportu autobusowego i tramwajowego (bilety opodatkowane stawką podatku VAT 8%) i w tym zakresie działa jak podatnik podatku od towarów i usług, wykonując działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na tej podstawie Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego świadczone przez Gminę, w której określone zostały ceny poszczególnych biletów z odpłatnością 100% i 50%. Oprócz tej uchwały Rada Miejska podjęła również uchwałę w sprawie zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego. Uchwała ta określa między innymi jakie osoby (grupy osób) uprawnione są do korzystania z bezpłatnych przejazdów na wszystkich liniach (normalnych i pospiesznych).

Na podstawie tej uchwały, do korzystania z bezpłatnych przejazdów na wszystkich typach linii uprawnione są poszczególne osoby/grupy osób.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego z tytułu świadczenia opodatkowanej VAT usługi komunikacji miejskiej tramwajowej i autobusowej o całą kwotę podatku VAT w odniesieniu do nabytej usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej i tramwajowej a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto należy zauważyć, że na mocy art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) - zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Oznacza to, że organ będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach, tj. gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań oraz, gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp. umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Tylko w tym zakresie ich czynności mają bowiem charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Określenie działalności producenta, handlowca lub usługodawcy następuje każdorazowo w stosunku do odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnie świadczonych usług na terenie kraju, będących przedmiotem opodatkowania. Przez pojęcie producenta w takim razie będziemy rozumieli podmiot, który w zorganizowany sposób dokonuje produkcji towarów w celu ich dalszego zbycia. Handlowiec dokonuje w sposób zorganizowany zakupu towarów w celu ich odsprzedaży. Podobnie usługodawca, który świadczy usługi w celach zarobkowych. Płaszczyzna działalności podmiotów będących podatnikami podatku od towarów i usług, o czym świadczy zdanie drugie art. 15 ust. 2 ustawy, opierać się musi na działalności podejmowanej w szczególności w sposób ciągły w celach zarobkowych, w ramach prowadzonego przez nich profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

W celu dokonania oceny czynności nieodpłatnych pod względem skutków, jakie mogą wywoływać w świetle przepisów dotyczących podatku od towarów i usług punktem wyjścia powinna być ocena, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te „towarzyszą” działalności gospodarczej.

Zatem odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w pierwszej kolejności należy ustalić, czy czynności wskazane w opisie sprawy są wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, uwzględniając cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności.

Gmina w opisie sprawy przedstawiła grupy osób i rzeczy korzystających z ulg i zwolnień, które wynikają z ustaw i uchwał Gminy. Są to:

1. posłowie i senatorowie;
2. inwalidzi wojenni i wojskowi;
3. dzieci niepełnosprawne i młodzież niepełnosprawna oraz uczniowie posiadający orzeczenie publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej o potrzebie kształcenia specjalnego, posługujące się legitymacją w kolorze żółtym o sygnaturze MEN-II/182/2 albo MEN-I/51/2 – uczące się w szkołach i placówkach określonych w ustawie o systemie oświaty oraz osoby opiekujące się nimi w czasie przejazdu lub podróżujące po nie albo po ich odwiezieniu do szkoły, zakładu opieki zdrowotnej, ośrodka rehabilitacji, innej placówki szkolnej lub ochrony zdrowia;
4. dzieci do lat 4;
5. osoby, które ukończyły 70 lat;
6. osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności, w tym osoby głuche i głuchonieme, osoby całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej egzystencji, dzieci w wieku do lat 16, na które przysługuje zasiłek pielęgnacyjny oraz ich opiekunowie;
7. osoby niewidome lub ociemniałe oraz ich przewodnicy;
8. członkowie Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę, Ludzie ze znakiem „P”, członkowie Dawnej Polonii xx oraz Pionierzy XX;
9. dzieci i młodzież z Rodzin Wielodzietnych, które przystąpiły do programu „Pomoc dla Rodzin Wielodzietnych dwa plus trzy i jeszcze więcej” we wszystkie dni tygodnia oraz rodzice albo opiekunowie prawni dzieci lub młodzieży z Rodzin Wielodzietnych, które przystąpiły do programu „Pomoc dla Rodzin Wielodzietnych dwa plus trzy i jeszcze więcej” w soboty, niedziele i święta;
10. umundurowani funkcjonariusze Policji do stopnia aspiranta sztabowego i żołnierze żandarmerii wojskowej do stopnia starszego sierżanta sztabowego włącznie;
12. umundurowani funkcjonariusze Straży Miejskiej;
13. żołnierze zasadniczej służby wojskowej (z wyłączeniem nadterminowej);
14. zasłużeni honorowi dawcy krwi po oddaniu co najmniej:
  - mężczyźni – 18 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników,
  - kobiety – 15 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników;
15. weterani i weterani poszkodowani;
16. osoby represjonowane z powodów politycznych oraz działacze opozycji antykomunistycznej;
17. kombatanci oraz inne osoby będące ofiarami represji wojennych i okresu powojennego, korzystające z uprawnień określonych w przepisach powszechnie obowiązujących.
osoby bezrobotne – przy spełnieniu odpowiednich warunków;
osoby korzystające z usługi transportowej w „dniu bez samochodu”;
instytucje państwowe i samorządowe oraz organizacje społeczne organizujące wycieczki, zbiorowe zajęcia i imprezy w ramach wypoczynku wakacyjnego (w okresie wakacji lub ferii) lub w celu terapeutycznym dla dzieci niepełnosprawnych lub rodzin korzystających ze środków pomocy społecznej – na określonych warunkach;
bagaż ręczny (wózki dziecięce bez dziecka, sanki, narty, rowery i zwierzęta) oraz wózki dziecięce z dziećmi do lat 4, małe zwierzęta trzymane podczas podróży na rękach, instrumenty muzyczne, a także przyrządy i materiały służące do nauki, przewożone przez uczniów i studentów;
pracownicy Urzędu Miejskiego oraz gminnych jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych (na podstawie kart wydanych przez Urząd Miejski) – w godzinach pracy i w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.

Zatem w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować czy wszystkie ww. działania pozostają w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, związaną z odpłatną usługą transportu osób i bagażu.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.) – gmina wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym - do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym – do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy) oraz lokalnego transportu zbiorowego (art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy), ale także ochrony zdrowia (art. 7 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy), pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych (art. 7 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy), wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej (art. 7 ust. 1 pkt 6a ww. ustawy), edukacji publicznej (art. 7 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy) oraz polityki prorodzinnej, w tym zapewnienia kobietom w ciąży opieki socjalnej, medycznej i prawnej (art. 7 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy).

Zauważyć należy, że przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowi m.in. zapewnienie lokalnego transportu zbiorowego. Wykonywane w tym zakresie czynności, za które pobierana jest opłata (w formie biletów) stanowią niewątpliwie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy należy zaliczyć również realizację obowiązków wynikających z wymienionych w uzupełnieniu do wniosku ustaw, polegających na zapewnieniu bezpłatnych przejazdów pojazdami komunikacji miejskiej na rzecz określonej grupy społecznej. Taki bowiem obowiązek na Wnioskodawcę został nałożony przepisami ustaw, co w żadnym razie nie świadczy o tym, że takie nieodpłatne świadczenie usług przejazdów na rzecz określonych grup społecznych odbywa się poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Nieodpłatne przejazdy dla określonych grup społecznych podyktowane uregulowaniami ustaw wpisują się więc w ogólną działalność gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę.

Zatem również działalność gospodarcza obejmuje nieodpłatne przejazdy wynikające z realizacji obowiązków nałożonych na organizatora publicznego transportu zbiorowego przepisami ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora oraz ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych.

Prowadzoną przez Gminę działalność gospodarczą uzupełnia również dzień wyznaczony jako „Dzień bez samochodu” w ramach Europejskiego Tygodnia Zrównoważonego Transportu. W tym dniu każdemu przysługuje uprawnienie do bezpłatnych przejazdów środkami lokalnego transportu zbiorowego na wszystkich typach linii komunikacyjnych.

Jak wskazała bowiem Gmina celem ulgi w ramach „Dnia bez samochodu” jest wprost promocja usługi komunikacji miejskiej, a więc zachęcenie mieszkańców do korzystania z komunikacji miejskiej, co ma sprzyjać zwiększeniu sprzedaży biletów komunikacji miejskiej.

Zatem czynność ta jest ściśle związana z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i nie mieści się w działalności innej niż działalność gospodarcza.

Wnioskodawca, będzie świadczył również nieodpłatne przewozy określonych grup społecznych.

W tym miejscu wskazać należy na wyrok WSA z dnia 17 sierpnia 2017 r. I SA/Wr 367/17, w którym Sąd wskazał: „Niekwestionowane jest w sprawie, że Gmina jest podatnikiem podatku od towarów i usług”.

Sąd przytoczył przepis art. 15 ust. 1 ustawy oraz wskazał na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1581/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w którym dokonano szerokiej interpretacji pojęcia działalności gospodarczej wskazując, że „jak to wynika z orzecznictwa TS analiza definicji <> wskazuje na szeroki zakres zastosowania powyższego pojęcia oraz na jego obiektywny charakter, co oznacza, że działalność ta jest postrzegana jako taka, niezależnie od jej celów lub rezultatów. Daną działalność kwalifikuje się co do zasady również jako działalność gospodarczą, jeżeli ma ona charakter trwały i jest wykonywana w zamian za wynagrodzenie otrzymywane przez autora danej transakcji (zob. postanowienie TS w sprawie Gmina Wrocław, EU:C:2014:197, pkt 16; wyroki TS w sprawie: Komisja/ Finlandia, C- 246/08, EU:C:2009:671, pkt 36, 37). Kwestia, czy działalność ta ma na celu uzyskiwanie dochodu o charakterze stałym, jest problemem faktycznym, który należy oceniać z uwzględnieniem całości okoliczności sprawy, w tym między innymi charakteru użytkowanego dobra (zob. wyrok TS w sprawie: Redlihs, C-263/11, EU:C:2012:497, pkt 33; Unabhangiger Finanzsenat AuBenstelle Linz, C- 219/12, EU:C:2013:413, pkt 19). W ramach tego przepisu pojęcie „wykorzystywania" odnosi się, zgodnie z wymogami zasady neutralności wspólnego systemu N/AT, do wszelkich czynności, niezależnie od ich formy prawnej, które służą stałemu czerpaniu zysków z danego dobra (wyroki TS w sprawie: T-mobile Austria, C- 284/04, EU:C:2007:381, pkt 38; Van Tiem, C-186/89, EU:C: 1990:429, pkt 18; EDM, C-77/01, EU:C:2004:243, pkt 48; BBL, C-8/03, EU:C:2004:650, pkt 36). Kryterium użytkowania dobra powinno ponadto umożliwiać ustalenie, czy jednostka wykorzystywała dobro w sposób taki, że jej działalność należy zakwalifikować jako <> w rozumieniu dyrektywy 112. Okoliczność, iż dobro nadaje się wyłącznie do użytku gospodarczego, z reguły wystarcza, aby uznać, że jego właściciel wykorzystuje je na potrzeby działalności gospodarczej i w konsekwencji w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu. Jeśli natomiast dobro ze względu na swój charakter może być wykorzystywane zarówno do celów gospodarczych, jak i prywatnych, należy zbadać wszystkie okoliczności jego użytkowania, aby stwierdzić, czy rzeczywiście jest ono wykorzystywane w sposób ciągły w celu uzyskiwania dochodu (zob. wyroki TS w sprawie: Enkler, C-230/94, EU:C:1996:352, pkt 27; Redlihs, EU:C:2012:497, pkt 34). W takim przypadku porównanie okoliczności, w jakich zainteresowany rzeczywiście użytkuje dobro, i okoliczności, w jakich zwykle wykonywana jest odpowiednia działalność gospodarcza, może stanowić jedną z metod, za pomocą których można ustalić, czy działalność jest wykonywana w sposób ciągły w celu uzyskiwania dochodu (zob. wyroki TS w sprawie: Enkler, EU:C:1996:352, pkt 28; Redlihs, EU:C:2012:497, pkt 35)”.

Dalej Sąd w przedmiotowej sprawie podkreślił, że „świadczenie usługi komunikacji miejskiej ma charakter trwały, nieprzerwany. Gmina organizuje wykonywanie tej usługi w sposób profesjonalny, jako usługodawca i w tym celu dokonuje szeregu zakupów o charakterze inwestycyjnym (torowiska, infrastruktura towarzysząca) oraz nabywa od przewoźników usługę przewozową. Gmina świadczy usługę przewozu komunikacją miejską według rozkładu jazdy, przy czym usługa jest świadczona również wówczas gdy żadna z osób nie korzysta z przejazdu. Gmina zobowiązana jest bowiem do zapewnienia komunikacji miejskiej w mieście i nie ma żadnej możliwości odstąpić od jej wykonywania. Działalność ta prowadzona jest w sposób, który zapewnia gminie stały dochód z tytułu opłat za bilety. Co do zasady korzystanie z komunikacji miejskiej jest bowiem odpłatne.

Skoro płaszczyzna działalności podmiotów będących podatnikami VAT opierać się musi na działalności wykonywanej w sposób ciągły w celach zarobkowych, w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego, to, w ocenie Sądu, świadczenie przez Gminę usługi komunikacji miejskiej odbywa się właśnie w ramach działalności gospodarczej, jest to bowiem działalność ciągła, wykonywana w celach zarobkowych, w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego”.

Natomiast przechodząc już do analizy zakwalifikowania poszczególnych nieodpłatnych działań Gminy Sąd wskazał:

„Co do ulg udzielanych na podstawie uchwały Rady Miejskiej organ podatkowy uznał, że Gmina działa w tym zakresie jako organ władzy wykonujący zadania inne niż z zakresu komunikacji miejskiej (…).

W ocenie Sądu, całość usługi komunikacji miejskiej świadczona jest w ramach działalności gospodarczej i nie ma żadnych podstaw do dzielenia tej usługi na wykonywaną w ramach działalności gospodarczej i poza nią. Przedmiotowa usługa świadczona jest bowiem tak samo dla pasażerów płacących za bilet oraz dla pasażerów korzystających z ulgi oraz jej świadczenie nie jest uzależnione od ilości sprzedanych biletów ani faktycznie wykonanych przejazdów. Charakter zakupów ponoszonych na realizację tej usługi również przemawia za tym, że jest ona świadczona nieprzerwanie, dla wszystkich pasażerów. Gmina dokonuje bowiem zakupów mających charakter inwestycyjny (torowiska, infrastruktura towarzysząca), a także zakupuje od przewoźników usługę przewozową. Gmina nie nabywa innych (różnych) towarów i usług w celu świadczenia usługi biletowanej oraz nieodpłatnej oraz w sposób jednakowy świadczy tę usługę bez względu na to czy przewozi pasażera korzystającego z ulgi czy też nie. Gmina nie rozróżnia usługi komunikacji miejskiej na świadczoną nieodpłatnie i na podstawie ulgi. Również w sytuacji gdy środek komunikacji miejskiej nie przewozi pasażerów (ponieważ nikt nie skorzystał z usługi), Gmina także ponosi koszty zakupu usług, płaci bowiem przewoźnikowi za przejechane kilometry.

Rada Miejska mając możliwość ustalanie cen oraz zasad odpłatności za usługę komunikacji miejskiej, z tego uprawnienia skorzystała, stanowiąc uchwałę z dnia 23 kwietnia 1999 r. w sprawie w zasad odpłatności za usługi przewozowe świadczone środkami lokalnego transportu zbiorowego.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że świadczenie usługi komunikacji miejskiej w zakresie przewozów nieodpłatnych ustawowych, jak i na podstawie aktów prawa miejscowego nie jest odrębnym przedmiotem działalności Gminy. Usługi te nie są bowiem świadczone w sposób odmienny od przewozów biletowanych. Zatem, niezasadne jest twierdzenie, że zakupy ponoszone na wykonywanie usługi komunikacji miejskiej służą działalności gospodarczej oraz działalności nie będącej działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca wskazał w odpowiedzi na wezwanie organu podatkowego, iż celem przyznawania ulg jest promocja usługi komunikacji miejskiej, zachęcenie mieszkańców do korzystania z komunikacji, a co za tym idzie Gmina w ten sposób promuje usługę komunikacji miejskiej a więc niewątpliwie jej działalność gospodarczą.

Nie można się również zgodzić z dokonanym przez organ podziałem usługi komunikacji miejskiej i uznaniem, że ulgi ustawowe stanowią działalność gospodarczą Gminy, chociaż zostały nałożone na gminę ustawami, a ulgi przyznane uchwałą Rady Miejskiej już takiej działalności nie stanowią, bo są wykonywane jako organ władzy (za wyjątkiem ulgi w ramach Dnia bez Samochodu).

Zauważyć należy, że odpłatność za usługę komunikacji miejskiej w całości określona jest przez Radę Miejską i gdyby uznać, że określenie lub nie – odpłatności w uchwale jest wystarczające do uznania działania jako organ władzy, to wówczas rozważenia wymagałoby czy świadczona przez Gminę usługa komunikacji powinna w ogóle podlegać opodatkowaniu VAT. Co więcej, ulga w ramach dnia bez samochodu również została przyznana uchwałą Rady Miejskiej, a więc biorąc pod uwagę stanowisko organu, także nie powinna być wykonywana w ramach działalności gospodarczej. Zgodzić się należy ze stanowiskiem organu, iż ulgi przyznane w drodze ustawy nie powodują, iż Gmina nie wykonuje w tym zakresie działalności gospodarczej (…).

Jak prawidłowo wskazał organ w zaskarżonej interpretacji działalność gospodarczą należy rozumieć szeroko i mogą jej towarzyszyć czynności, które będą nieodpłatnie i nieopodatkowane VAT a mimo to będą one wykonywane w ramach szeroko pojętej działalności gospodarczej. Organ wskazał również słusznie, że czynności te nie mogą jednocześnie stanowić odrębnego przedmiotu działalności podatnika.

W niniejszej sprawie właśnie czynności nieodpłatne w żaden sposób nie stanowią odrębnego przedmiotu działalności podatnika.

W ocenie Sądu, do czynności związanych z działalnością gospodarczą skarżącej należy zaliczyć realizację obowiązków wynikających z przepisów ustawowych oraz prawa miejscowego, polegających na zapewnieniu bezpłatnych przejazdów pojazdami komunikacji miejskiej na rzecz określonych grup pasażerów. Realizacja tych obowiązków, w żadnym razie nie świadczy o tym, że takie nieodpłatne świadczenie usług przejazdów na rzecz określonych grup pasażerów odbywa się poza prowadzoną działalnością gospodarczą. Nieodpłatne przejazdy dla określonych grup pasażerów podyktowane uregulowaniami ustaw oraz aktów prawa miejscowego wpisują się w ogólną działalność gospodarczą prowadzoną przez skarżącą. W konsekwencji takie nieodpłatne działania nie stanowią wyłączonej spoza VAT odrębnej działalności (obok działalności gospodarczej).

(…) W związku z powyższym, w ocenie Sądu, dokonane przez organ rozróżnienie świadczenia usługi komunikacji miejskiej niejako w dwóch sferach, tj. w ramach działalności gospodarczej jeżeli jest to usługa odpłatna (za wyjątkiem Dnia bez Samochodu) oraz w ramach reżimu publicznoprawnego jeżeli jest to działalność w ramach ulg dla określonych pasażerów nie ma uzasadnienia. W sytuacji świadczenia usługi komunikacji miejskiej mamy bowiem do czynienia z działalnością jednorodną i nie można twierdzić, że jej część służy działalności opodatkowanej a część działalności pozostającej poza zakresem VAT.

Istotne jest również to, że świadczenie usługi transportu zbiorowego odbywa się na podstawie umowy cywilnoprawnej zawieranej z pasażerem. Wynika to z art. 16 ust. 1 u.p.p., zgodnie z którym umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia - przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Tak więc prawo przewozowe nie zna innej formy korzystania z komunikacji miejskiej jak tylko zawarcie umowy cywilnoprawnej. Oznacza to, że Gmina wykonując usługę transportu zbiorowego nie działa w charakterze władzy publicznej, ponieważ nie działa w ramach reżimu prawa publicznego. W tym zakresie nie wydaje się decyzji administracyjnych”.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną jest czy Gminie służy prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego z tytułu świadczenia opodatkowanej VAT usługi komunikacji miejskiej tramwajowej i autobusowej o całą kwotę podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu usługi przewozu osób i bagażu środkami komunikacji miejskiej autobusowej oraz tramwajowej a także budowy, utrzymania i remontów torowisk tramwajowych.

Zgodnie z wcześniej powołanym przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak wskazał w uzasadnieniu wyroku WSA we Wrocławiu, „związek zakupów ze sprzedażą nie musi mieć charakteru bezpośredniego, wystarczy bowiem związek pośredni, należy badać cel działania podatnika, i czy związany jest on nawet potencjalnie z wykreowaniem opodatkowanej VAT czynności. Najistotniejszym jest to jaki jest główny cel wykorzystywania zakupów, w szczególności czy celem tym jest wykonywanie działalności gospodarczej czy też działalności innej niż gospodarcza.

W niniejszej sprawie podstawowym i głównym celem jest wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usługi komunikacji miejskiej, co oznacza że Gmina ma prawo zrealizować odliczenie VAT z tytułu ponoszenia wydatków na zakup tej usługi w całości, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, o ile nie wystąpią wyłączenia, o których mowa w art. 88 ustawy o VAT a nie przy zastosowaniu prewspółczynnika, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT”.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 367/17 oraz w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 2020 r. o sygn. akt I FSK 2038/17, Wnioskodawcy przysługuje/będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków na nabycie usługi przewozu osób i bagażu, a także od wydatków na budowę, utrzymanie i remonty torowisk tramwajowych, zgodnie z art. 86 ust.1 ustawy.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji, tj . 12 grudnia 2016 r.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin