Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4011.153.2021.1.DJ
z 5 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2021 r. (data wpływu 5 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego elektrycznego do celów prywatnych jest:

• prawidłowe – w kwestii możliwości zastosowania ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a do rozliczania udostępniania elektrycznych samochodów służbowych pracownikom (pytanie nr 1);
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie (pytanie nr 2).
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystywaniem przez pracownika samochodu służbowego elektrycznego do celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) jest członkiem międzynarodowego koncernu. Przedmiotem działalności Spółki jest produkcja samochodów, a także części do produkcji samochodów.

Koncern posiada w swojej ofercie samochody o napędzie hybrydowym oraz samochody elektryczne.

Wnioskodawca udostępnia pracownikom samochody elektryczne jako ich samochody służbowe, do użytku zarówno służbowego, jak i prywatnego.

Udostępnienie samochodów służbowych pracownikom, posiadających napęd konwencjonalny (diesel, benzyna) Spółka opodatkowuje korzystając z ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Na terenie zakładu Wnioskodawcy, Spółka posiada stacje ładowania, które służą przede wszystkim do ładowania samochodów służbowych pracowników Spółki.

Samochód elektryczny ma mniejszy zasięg niż samochód z napędem konwencjonalnym. Dodatkowo na terenie zakładów nie ma wystarczającej ilości stacji ładowania, aby zapewnić możliwość naładowania samochodu służbowego każdego pracownika użytkującego samochód elektryczny. W niektórych zakładach w ogóle nie ma stacji ładowania samochodów elektrycznych.

W przypadku samochodów z napędem konwencjonalnym pracownik ma możliwość zatankowania na terenie zakładów lub w przypadku zakładów nie posiadających stacji paliw – we wskazanych stacjach w pobliżu tych zakładów.

W przypadku samochodów z napędem elektrycznym, w przypadku braku możliwości naładowania samochodu na terenie zakładu, czy innych bezpłatnych stacji ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu Spółka planuje wypłacać pracownikom określoną ryczałtowo kwotę, na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych pracownikom Wnioskodawcy, Spółka może zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT?
2. Czy dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT? Czy też kwota ta powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych odrębnie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, do udostępnienia pracownikom elektrycznego samochodu służbowego do celów służbowych, jak i prywatnych, może znaleźć zastosowanie ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT.

Jak stanowi przepis art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Udostępniany samochód jest pojazdem elektrycznym, w związku z tym pojemność jego silnika wynosi 0. Wobec tego ryczałt z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych służbowego auta elektrycznego należy ustalać w oparciu o przepis art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy o PIT, tj. w wysokości 250 zł miesięcznie. Takie stanowisko prezentowane jest także w interpretacjach wydawanych przez organy skarbowe, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowe Informacji Skarbowej z 11 lutego 2020 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.587.2019.1.JK3.

Z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że ryczałt, o którym mowa w przepisie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodu. Sądy przyjmują bowiem, że świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu. Jest nim zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, w tym także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa czy badań technicznych. Z tego względu, nawet w przypadku dodatkowych dopłat pracodawcy do paliwa, dopłaty te nie stanowią odrębnego świadczenia i nie podlegają odrębnemu opodatkowaniu (tak np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 1116/18, z 6 czerwca 2019 r. II FSK 1723/17, czy z dnia 10 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 1185/16).

Wobec tego, że w przypadku samochodów elektrycznych paliwem jest prąd, uzasadnione wydaje się analogiczne odniesienie zaprezentowanego wyżej stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego do kwestii dopłat do kosztów zużycia energii elektronicznego przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w ich domach (miejscach zamieszkania).

Z tego względu, zdaniem Wnioskodawcy, dopłaty te mieszczą się w kosztach użytkowania samochodu służbowego opodatkowanych według ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. Nie ma przy tym konieczności dodatkowego opodatkowania dopłat do zużycia prądu, w związku z ładowaniem samochodów w domu.

Zatem, niezależnie od wysokości kwot, jakie Spółka wypłacać będzie pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich zwiększonych kosztów zużycia energii elektrycznej, mając także na względzie stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegać będzie kwota 250 zł, o której mowa w art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w kwestii możliwości zastosowania ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a do rozliczania udostępniania elektrycznych samochodów służbowych pracownikom (pytanie nr 1);
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie (pytanie nr 2).
  
  

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Z kolei jak wynika z art. 12 ust. 2c ww. ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Nowe regulacje określające zryczałtowaną wysokość przychodów pracowników z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, miały znieść wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. W uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej zmianę (druk sejmowy (…)) przepisów wskazano: „Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.

Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ – co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ – czyli 72 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych – w wysokości 1/30 ww. kwot.”

W świetle obowiązujących przepisów wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustawodawca uzależnia od pojemności silnika: 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³, 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (dalej również jako: „Spółka”) posiada w swojej ofercie samochody o napędzie hybrydowym oraz samochody elektryczne. Spółka udostępnia pracownikom samochody elektryczne jako ich samochody służbowe, do użytku zarówno służbowego, jak i prywatnego. Na terenie zakładu Wnioskodawcy, Spółka posiada stacje ładowania, które służą przede wszystkim do ładowania samochodów służbowych pracowników Spółki. Samochód elektryczny ma mniejszy zasięg niż samochód z napędem konwencjonalnym. Dodatkowo na terenie zakładów nie ma wystarczającej ilości stacji ładowania, aby zapewnić możliwość naładowania samochodu służbowego każdego pracownika użytkującego samochód elektryczny. W niektórych zakładach w ogóle nie ma stacji ładowania samochodów elektrycznych. W przypadku samochodów z napędem elektrycznym, w sytuacji braku możliwości naładowania samochodu na terenie zakładu, czy innych bezpłatnych stacjach ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu Spółka planuje wypłacać pracownikom określoną ryczałtowo kwotę, na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzą kwestie, czy do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych pracownikom, Spółka może zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, a także czy dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, czy też kwota ta powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych odrębnie.

Legalną definicję pojazdu elektrycznego, wprowadzono ustawą z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 110), dalej jako ustawa o elektromobilności. Zgodnie z art. 2 pkt 12 ustawy o elektromobilności, pojazd elektryczny to pojazd samochodowy w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, wykorzystujący do napędu wyłącznie energię elektryczną akumulowaną przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania.

Przepisy o szczególnych zasadach naliczania przychodu z tytułu wykorzystywania do celów prywatnych samochodów służbowych nie regulują w sposób odrębny określenia kwoty ryczałtu dla samochodów elektrycznych.

Skoro zatem, w przedmiotowej sprawie, pojemność silnika wynosi 0 i mieści się w przedziale do 1600 cm ³ należy przyjąć, że wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystania samochodu służbowego, będącego samochodem elektrycznym do celów prywatnych będzie wynosić 250 zł. Mając na uwadze powyższe, do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych pracownikom Spółki, Spółka może zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc natomiast do wątpliwości Wnioskodawcy, czy dopłata do kosztów energii elektrycznej ponoszonych przez pracowników w związku z ładowaniem samochodów służbowych w domu mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, czy też kwota ta powinna zostać opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych odrębnie, należy wskazać co następuje.

Jak już wyżej wywiedziono, z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w przypadku samochodów z napędem elektrycznym, w sytuacji braku możliwości naładowania samochodu na terenie zakładu, czy innych bezpłatnych stacjach ładowania, pracownik, aby korzystać z samochodu elektrycznego musi naładować samochód w domu, co powoduje wzrost ponoszonych przez niego kosztów energii elektrycznej. Z tego względu Spółka planuje wypłacać pracownikom określoną ryczałtowo kwotę, na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu.

Zatem, Wnioskodawca planuje prócz nieodpłatnego udostępnienia samochodu do celów prywatnych wypłacać ryczał. Jak się wydaje, ryczałt ten wypłacany jest bez żądania jakichkolwiek potwierdzeń, że samochód był ładowany w domu. Wnioskodawca nie przedstawia też w jaki sposób ów ryczałt jest kalkulowany. Ponadto ładowanie może dotyczyć zarówno używania samochodu do celów prywatnych jak i służbowych.

Rozwiązanie wynikające z art. 12 ust. 2a reguluje kwestię nieodpłatnego udostępnienia samochodu. Dotyczy więc sytuacji, gdy pracodawca ponosi koszt związany z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, a pracownik nieodpłatnie z niego korzysta.

Natomiast w sprawie dochodzi równolegle do nieodpłatnego udostępnienia samochodu i wypłacania ryczałtu. I o ile w istocie to pracodawca ponosi koszty używania samochodu (tu koszty ładowania), to część tych kosztów stanowią opłaty na rzecz pracownika z niego korzystającego. Zatem, o ile faktycznie poniesione przez pracodawcę koszty utrzymania i użytkowania udostępnionego samochodu mieszczą się w ryczałcie, to wypłacony ryczałt należy rozpatrywać odrębnie. Co istotne ryczałt ma charakter pieniężny, wypłacany jest on bez względu na to czy/jak wysokie koszty pracownik ponosi oraz bez względu na to czy/w jakim stopniu wykorzystuje samochód prywatnie.

Powtórzyć zatem należy, że stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z kolei w świetle art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Wobec powyższego, przedmiotowa kwota (planowana, określona ryczałtowo kwota wypłaty pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu) stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Dokonując oceny zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku, wyjaśnić należy, że ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyodrębniając pojęcie nieodpłatnych świadczeń od pieniędzy uznał tym samym, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną. Stanowisko to potwierdza również brzmienie art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy, w których to regulacjach ustawodawca wskazuje sposób ustalania wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, byłby on zobowiązany do ich pokrycia z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku, jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.

Wobec powyższego planowana, określona ryczałtowo kwota wypłaty pracownikom na pokrycie ponoszonych przez nich kosztów związanych z ładowaniem służbowego samochodu elektrycznego w domu, stanowić będzie po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z art. 31 i 38 ww. ustawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.