2021.05.11 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0113-KDIPT1-2.4012.141.2021.2.AMO

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.141.2021.2.AMO
z 11 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 lutego 2021 r. (data wpływu 2 marca 2021 r.), uzupełnionym pismem z 20 kwietnia 2021 r. (data wpływu 23 kwietnia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług;

prawa do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Kontrahenta dokumentującej nabycie składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

nieuznania składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług;

prawa do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Kontrahenta dokumentującej nabycie składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 20 kwietnia 2021 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (uzupełniony pismem z dnia 20 kwietnia 2021 r.).

X S.A. (dalej: „Spółka”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest opracowywanie i integracja oprogramowania, tworzenie systemów IT.

Spółka zawarła z inną spółką akcyjną, zajmującą się m.in. świadczeniem usług inżynieryjnych z zakresu automatyki przemysłowej, aparatury kontrolno-pomiarowej, informatyki, telemetrii, teletechniki i elektroniki, a także z zakresu instalacji klimatyzacyjnych, wentylacji, ogrzewania oraz energetyki (dalej: „Kontrahent”) - umowę zatytułowaną jako umowa sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: „Umowa”).

Kontrahent jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Na podstawie Umowy Spółka nabyła od Kontrahenta składniki majątkowe i niemajątkowe wchodzące w skład zdefiniowanej w Umowie „Części przedsiębiorstwa” Kontrahenta oraz stosunki umowne obejmujące działalność Części przedsiębiorstwa.

„Część przedsiębiorstwa” została zdefiniowana w Umowie jako organizacyjnie wyodrębniony zespół powiązanych funkcjonalnie składników materialnych i niematerialnych, w tym rzeczy ruchome, prawa własności intelektualnej, prawa i obowiązki wynikające z umów gospodarczych wraz z pracownikami oraz osobami współpracującymi na podstawie umów cywilnoprawnych.

Dodatkowo w Umowie określono, że „Część przedsiębiorstwa” obejmuje składniki materialne i niematerialne związane z prowadzoną przez Kontrahenta działalnością w zakresie IT oraz pracowników i osoby fizyczne współpracujące na podstawie umów cywilnoprawnych, składające się na wyodrębniony w strukturze organizacyjnej Kontrahenta dział informatyki.

Wspomniana w umowie działalność w zakresie IT, prowadzona przez Kontrahenta w dziale informatyki, obejmowała głównie realizację projektów w obszarze IT związanych z wdrożeniami i serwisem wytworzonych produktów informatycznych oraz projektów z zakresu instalacji ochrony katodowej rurociągów, a sporadycznie również sprzedaż własnych produktów i urządzeń związanych z instalacją ochrony katodowej.

Przedmiot Umowy - tj. składniki majątkowe i niemajątkowe wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa oraz stosunki umowne związane z działalnością Części przedsiębiorstwa - obejmował zgodnie z Umową:

wszelkie prawa, w tym autorskie prawa majątkowe do oprogramowania (wymienione w załączniku do Umowy) i rozwiązań softwarowych wytworzonych przez Kontrahenta we własnym zakresie, łącznie z kodami źródłowymi na wszystkich znanych w chwili zawarcia Umowy polach eksploatacji,

własność, użytkowanie i inne prawa do wszystkich zbywalnych wartości niematerialnych i prawnych, w tym wszelkie autorskie prawa majątkowe nabyte w sposób pochodny, prawa z umów licencji, prawa własności przemysłowej lub inne prawa własności intelektualnej, znaki towarowe, know-how, tajemnice handlowe i zakładowe – w zakresie określonym w załączniku do Umowy,

prawa i obowiązki wynikające z umów związanych z działalnością Części przedsiębiorstwa, umowy z dostawcami, zleceniodawcami, zamawiającymi i inne w zakresie wymienionym w załączniku do Umowy,

wszystkie rzeczowe środki trwałe, wyposażenie techniczne, maszyny, urządzenia, towary, inne wyposażenie, aktywa o niskiej wartości i wszystkie inne rzeczowe środki trwałe, które były częścią podstawowych aktywów Kontrahenta i które były przez Kontrahenta wykorzystywane w Części przedsiębiorstwa - w szczególności w zakresie wymienionym w załączniku do Umowy - a także będące własnością Kontrahenta przedmioty materialne, które są przypisane wyłącznie do Części przedsiębiorstwa i jednocześnie są konieczne, by kontynuować działalność Części przedsiębiorstwa,

aktualne i obowiązujące oferty Kontrahenta wymienione w załączniku do Umowy,

stosunki pracy z pracownikami Części przedsiębiorstwa oraz stosunki cywilnoprawne z osobami współpracującymi - zgodne z listą umów o pracę oraz umów cywilnoprawnych załączone do Umowy; w ramach Umowy Spółka przejęła wszelkie prawa i obowiązki wynikające ze stosunków pracy z pracownikami przypisanymi organizacyjnie do nabywanej Części przedsiębiorstwa i stała się stroną tych stosunków; w zakresie nabywanej Części przedsiębiorstwa zastosowanie miał art. 231 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy,

dokumenty związane wyłącznie z działalnością Części przedsiębiorstwa.

Kontrahent oświadczył w Umowie, że sprzedawane na mocy Umowy środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne majątku trwałego i obrotowego, a także przenoszone umowy i przechodzący pracownicy obejmują wszystkie aktywa, umowy i pracowników niezbędnych i wykorzystywanych do bieżącej działalności gospodarczej Części przedsiębiorstwa.

W Umowie zastrzeżono, że Część przedsiębiorstwa Kontrahenta ma zostać przejęta przez Spółkę na drodze nabycia poszczególnych dóbr gospodarczych (Asset Deal).

Cena sprzedaży Części przedsiębiorstwa została określona w kwocie netto. Jednocześnie strony Umowy oświadczyły, że sprzedaż Części przedsiębiorstwa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W związku z tym do ceny sprzedaży zostanie doliczony należny podatek VAT, zaś zapłata ceny sprzedaży nastąpi na podstawie prawidłowo wystawionej faktury.

Biorąc powyższe pod uwagę, Kontrahent wystawił na Spółkę fakturę, w której treści - określając nazwę towaru / usługi - wskazał „sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa zgodnie z Umową” oraz do określonej w Umowie ceny netto doliczył należny podatek VAT.

Część przedsiębiorstwa była w strukturze przedsiębiorstwa Kontrahenta przeznaczona do realizacji określonych zadań gospodarczych, tj. prowadzenia działalności w zakresie IT polegającej - jak wskazano powyżej - na realizacji projektów w obszarze IT związanych z wdrożeniami i serwisem wytworzonych produktów informatycznych oraz projektów z zakresu instalacji ochrony katodowej rurociągów. Zakres i charakter składników materialnych i niematerialnych przypisanych do Części przedsiębiorstwa i będących przedmiotem Umowy (w zakresie opisanym powyżej - w szczególności biorąc pod uwagę aktywa Części przedsiębiorstwa i przypisanych do Części przedsiębiorstwa pracowników) pozwala twierdzić, że w przypadku wyodrębnienia Części przedsiębiorstwa jako niezależnego / odrębnego podmiotu gospodarczego mogłaby ona samodzielnie realizować powierzone jej działania gospodarcze. Jednocześnie, Spółka ma zamiar kontynowania działalności Części przedsiębiorstwa przy pomocy składników majątkowych wchodzących w jej skład w takim samym zakresie, w jakim Część przedsiębiorstwa działała u Kontrahenta. Zakres i charakter składników materialnych i niematerialnych przypisanych do Części przedsiębiorstwa i będących przedmiotem Umowy, będzie dawał Spółce obiektywną możliwość kontynuowania działalności Części przedsiębiorstwa.

Kontynuowana działalność Części przedsiębiorstwa będzie obejmować wykonywanie przez Spółkę czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Część przedsiębiorstwa była wyodrębniona w strukturze organizacyjnej Kontrahenta jako dział informatyki posiadający własnego kierownika podległego bezpośrednio zarządowi Kontrahenta.

Stosowany przez Kontrahenta sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych nie przewidywał natomiast wyodrębniania Części przedsiębiorstwa pod względem księgowo-finansowym. Na podstawie ewidencji / ksiąg rachunkowych Kontrahenta nie było możliwe bieżące przyporządkowywanie do Części przedsiębiorstwa przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań. W szczególności, nie prowadzono odrębnych kont analitycznych dla aktywów i pasywów (w szczególności należności i zobowiązań), przychodów i kosztów związanych z funkcjonowaniem Części przedsiębiorstwa, które umożliwiałyby przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego Części przedsiębiorstwa. Na potrzeby transakcji sprzedaży Części przedsiębiorstwa sporządzono jedynie zestawienie wyników działalności Części przedsiębiorstwa za ostatnie trzy lata, poprzez „ręczne”, retrospektywne przypisanie przychodów i kosztów do poszczególnych projektów realizowanych w tym czasie przez Część przedsiębiorstwa (z wyłączeniem jednak przypisania do Części przedsiębiorstwa części kosztów ogólnego zarządu przypadającej na Część przedsiębiorstwa).

Brak było zatem możliwości bieżącej identyfikacji głównych strumieni przepływów przychodów i kosztów związanych z Częścią przedsiębiorstwa, a także należności i zobowiązań wpływających na obraz sytuacji finansowej i majątkowej Części przedsiębiorstwa.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wskazał:

Na pytanie Czy składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa na moment zbycia u Kontrahenta charakteryzowały się wyodrębnieniem na płaszczyźnie finansowej?
Na moment zbycia Części przedsiębiorstwa:
1. stosowany przez Kontrahenta sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych nie przewidywał wyodrębniania Części przedsiębiorstwa (składników materialnych i niematerialnych) pod względem księgowo-finansowym;
2. nie prowadzono odrębnych kont analitycznych dla aktywów i pasywów (w szczególności należności i zobowiązań), przychodów i kosztów związanych z funkcjonowaniem Części przedsiębiorstwa ani innych narzędzi księgowych, które umożliwiałyby przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego Części przedsiębiorstwa.
Na pytanie Czy na dzień zbycia u Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy możliwe było przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zbywanej Części przedsiębiorstwa?
Na dzień zbycia Części przedsiębiorstwa ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona przez Kontrahenta (stosowane w jej ramach narzędzia i sposoby ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych) nie pozwalała na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zbywanej Części przedsiębiorstwa w sposób metodyczny i usystematyzowany.Jak wskazano we wniosku, na dzień zbycia Części przedsiębiorstwa dokonana została wyłącznie „ręczna”, retrospektywna identyfikacja i zsumowanie poszczególnych przychodów i kosztów związanych z projektami realizowanymi przez Część przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa stanowią tzw. zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?
Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Kontrahenta, dokumentującej nabycie od Kontrahenta składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Zdaniem Spółki, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa nie stanowią tzw. zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”). Zgodnie z definicją zawartą we wspomnianym art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W świetle powyższego wskazać należy, że ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa mamy do czynienia jeśli spełnione są łącznie następujące przesłanki:

istnieje określony zespół składników materialnych i niematerialnych;
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie;
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych;
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące wyżej wymienione zadania gospodarcze.

Zdaniem Spółki, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa nie posiadają wszystkich wskazanych powyżej cech, w związku z czym należy przyjąć, że przedmiotem Umowy z Kontrahentem nie była sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, ale sprzedaż poszczególnych składników Części przedsiębiorstwa, która winna być kwalifikowana na gruncie ustawy o VAT jako odpłatna dostawa towarów lub świadczenie usługi (zgodnie z art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1 ustawy o VAT) - odpowiednio do charakteru poszczególnych składników Części przedsiębiorstwa.

O ile bowiem można przyjąć, że:

elementy Części przedsiębiorstwa tworzą pewien zespół składników materialnych i niematerialnych; nie stanowią one bowiem wyłącznie zbioru luźno powiązanych ze sobą elementów, ale zespół składników materialnych i niematerialnych stanowiących pewną całość z biznesowego punktu widzenia, przeznaczony do realizacji określonych zadań gospodarczych i faktycznie mogący te zadania wykonywać. O tym że można Część przedsiębiorstwa traktować jako zespół składników materialnych i niematerialnych może więc świadczyć przede wszystkim to, że nie jest ona tylko sumą poszczególnych składników, pomocnych przy prowadzeniu określonego rodzaju działalności, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, których charakter i wzajemne powiązania powodują, że mógłby on stanowić samodzielną i niezależną jednostkę biznesową.

Część przedsiębiorstwa została organizacyjnie wyodrębniona w przedsiębiorstwie Kontrahenta zarówno od strony formalnej jako dział informatyki oraz od strony faktycznej / materialnej poprzez przypisanie temu działowi określonych zadań gospodarczych oraz składników majątkowych pozwalających na ich realizowanie;

Część przedsiębiorstwa można również uznać za wyodrębniony funkcjonalnie w przedsiębiorstwie Kontrahenta, które przejawia się w przeznaczeniu składników materialnych i niematerialnych wchodzących w jej skład do realizacji określonych zadań gospodarczych (związanych z prowadzoną przez Kontrahenta działalnością IT, obejmującą głównie realizację projektów w obszarze IT związanych z wdrożeniami i serwisem wytworzonych produktów informatycznych oraz projektów z zakresu instalacji ochrony katodowej rurociągów) i hipotetycznej zdolności tego zespołu składników do samodzielnej realizacji tych zadań (jako niezależne przedsiębiorstwo);

o tyle brak było wyodrębnienia finansowego Części przedsiębiorstwa, koniecznego do uznania składników materialnych i niematerialnych wchodzących w jej skład za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT.

W praktyce powszechnie przyjmuje się, że o wyodrębnieniu finansowym zorganizowanej części przedsiębiorstwa można mówić w sytuacji, gdy na podstawie prowadzonej ewidencji zdarzeń gospodarczych możliwe jest przypisanie do zorganizowanej części przedsiębiorstwa związanych z nią kosztów, przychodów, należności i zobowiązań.

Jak wskazano zaś w opisie stanu faktycznego, stosowany przez Kontrahenta sposób ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w księgach rachunkowych nie przewidywał wyodrębniania Części przedsiębiorstwa pod względem księgowo-finansowym. Na podstawie ewidencji / ksiąg rachunkowych Kontrahenta nie było możliwe bieżące przyporządkowywanie do Części przedsiębiorstwa przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań. W szczególności, nie prowadzono odrębnych kont analitycznych dla aktywów i pasywów (w szczególności należności i zobowiązań), przychodów i kosztów związanych z funkcjonowaniem Części przedsiębiorstwa, które umożliwiałyby przedstawienie sytuacji majątkowej i finansowej oraz wyniku finansowego Części przedsiębiorstwa. Na potrzeby transakcji sprzedaży Części przedsiębiorstwa sporządzono jedynie zestawienie wyników działalności Części przedsiębiorstwa za ostatnie trzy lata, poprzez „ręczne", retrospektywne przypisanie przychodów i kosztów do poszczególnych projektów realizowanych w tym czasie przez Część przedsiębiorstwa (z wyłączeniem jednak przypisania do Część przedsiębiorstwa części kosztów ogólnego zarządu przypadającej na Część przedsiębiorstwa).

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa nie spełniają kryterium wyodrębnienia finansowego i tym samym nie można uznać Części przedsiębiorstwa za zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, transakcję nabycia składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa należy na gruncie podatku VAT traktować jako odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług - odpowiednio do charakteru poszczególnych składników Części przedsiębiorstwa - podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Kontrahenta, dokumentującej nabycie od Kontrahenta składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa.

Rozstrzygnięcie czy składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa należy traktować jako zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy o VAT (vide punkt 1 powyżej) ma doniosłe znaczenie dla kwalifikacji i sposobu rozliczenia transakcji ich sprzedaży na gruncie podatku VAT.

Zgodnie bowiem z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów tejże ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa - co w praktyce oznacza, że tego rodzaju transakcje nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Konsekwentnie w przypadku transakcji sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa do ceny sprzedaży nie powinien być doliczany podatek VAT a dokonanie tego rodzaju transakcji nie powinno być dokumentowane fakturą (która co do zasady powinna być wystawiana wyłącznie dla transakcji podlegających opodatkowaniu VAT i w przypadkach wskazanych w art. 106a i 106b ustawy o VAT).

Ponadto, w przypadku błędnego doliczania podatku VAT do ceny sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa i wystawienia przez sprzedającego faktury zawierającej kwotę podatku VAT, nabywcy nie przysługuje prawo do odliczenia tego podatku VAT. Zgodnie bowiem z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu (tak jak transakcja sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa) albo jest zwolniona od podatku.

Przyjmując jednak, zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym przez Spółkę w punkcie 1, że składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa nie stanowią zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, wskazane powyżej przepisy art. 6 pkt 1 i art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, wyłączające prawo do odliczenia VAT w określonych w nich sytuacjach, nie znajdą zastosowania.

Przeciwnie, przyjmując, że transakcję nabycia składników majątkowych i niemajątkowych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa należy na gruncie podatku VAT traktować jako odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług (odpowiednio do charakteru poszczególnych składników Części przedsiębiorstwa) podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, prawo Spółki do odliczenia VAT z faktury wystawionej przez Sprzedawcę należy ocenić z uwzględnieniem zasady ogólnej określonej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z tym artykułem, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi podatku VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Biorąc powyższe pod uwagę oraz uwzględniając okoliczność, że, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa będą wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktury wystawionej przez Kontrahenta.

Nie ma w powyższym zakresie znaczenia fakt, że Umowa została zatytułowana umową sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa oraz że Kontrahent wystawiając fakturę umieścił na niej opis towaru / usługi „sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa zgodnie z Umową”. Dla ustalenia czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT istotny jest rzeczywisty charakter transakcji, którą, jak wskazano powyżej, należy zdaniem Spółki uznać nie za transakcję nabycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, ale za transakcję odpłatnej dostawy towarów lub świadczenia usługi (zgodnie z art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1 ustawy o VAT) - odpowiednio do charakteru poszczególnych składników Części przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r., poz. 685, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Na mocy art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ustawodawca w ww. przepisie nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym także w formie umowy sprzedaży lub aportu.

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma on zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Należy zauważyć, że powyższa regulacja stanowi implementację art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE Rady”.

W świetle art. 19 ust. 1 i 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. W przypadkach, gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów niniejszego artykułu.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „przedsiębiorstwa”. Dlatego też, dla potrzeb przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy posłużyć się definicją sformułowaną w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem – przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym doprowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Natomiast przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa – w myśl art. 2 pkt 27e ustawy – rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Podstawowym wymogiem jest więc to, aby obejmowała ona zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Kolejnym warunkiem jest wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie. Wydzielenie to ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp. Przy czym, w doktrynie zwraca się uwagę, że organizacyjne wyodrębnienie powinno być dokonane na bazie statutu, regulaminu lub innego aktu o podobnym charakterze.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest przede wszystkim wyodrębniona organizacyjnie, ale także posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość – obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa. Aby zatem część mienia przedsiębiorstwa mogła być uznana za jego zorganizowaną część, musi ona – obiektywnie oceniając – posiadać potencjalną zdolność do funkcjonowania jako samodzielny podmiot gospodarczy. Składniki majątkowe materialne i niematerialne wchodzące w skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa muszą zatem umożliwić nabywcy podjęcie działalności gospodarczej w ramach odrębnego przedsiębiorstwa.

Zatem, aby w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym.

Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego.

Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie i funkcjonalnie całość).

Przesłanki takiego wyodrębnienia są spełnione w sytuacji organizacyjnego wyodrębnienia w wewnętrznej strukturze przedsiębiorstwa oraz ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w sposób pozwalający na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań związanych z tą częścią przedsiębiorstwa.

Jednocześnie zorganizowana część przedsiębiorstwa powinna być gospodarczo samodzielna, zanim dojdzie do transakcji zbycia. Zatem wydzielona jednostka jeszcze przed jej zbyciem powinna uzyskać samodzielność gospodarczą i realizować ją w praktyce. Skutki prawne po stronie zbywcy nie powinny bowiem zależeć od zdarzeń przyszłych i niepewnych (samodzielne realizowanie zadań gospodarczych) powstałych już w innym podmiocie (u nabywcy).

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że nie wystarczy zatem zorganizowanie jakiejkolwiek masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością organizacyjną i finansową, z możliwością samodzielnego funkcjonowania w razie zaistnienia takiej potrzeby w obrocie gospodarczym. W przeciwnym razie nie można bowiem uznać, że dojdzie do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Podsumowując, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,
zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,
składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,
zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące ww. zadania gospodarcze.

Jak wyjaśniono powyżej podstawowym wymogiem do uznania dostawy majątku za zorganizowaną część przedsiębiorstwa jest to, aby majątek stanowił zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań, należności oraz środków pieniężnych), podlegający wydzieleniu w istniejącym przedsiębiorstwie na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenia do realizacji określonych zadań gospodarczych). Istotnym jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalnie niezależne przedsiębiorstwo w istniejącym przedsiębiorstwie.

Podkreślić należy, że interpretacji pojęcia „zorganizowana część przedsiębiorstwa”, określonego w art. 2 pkt 27e ustawy, należy dokonywać w ramach wykładni prowspólnotowej z uwzględnieniem cyt. normy art. 19 Dyrektywy 112. Regulacja ta natomiast była przedmiotem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes (C-497/01) Trybunał stwierdził, że: „(...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że – w świetle tej normy dyrektywy – nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje natomiast samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz wskazane regulacje prawne należy stwierdzić, że w okolicznościach niniejszej sprawy składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa będące przedmiotem transakcji sprzedaży, wyodrębnione w strukturze organizacyjnej Kontrahenta jako dział informatyki dają Spółce obiektywną możliwość kontynuowania działalności Części przedsiębiorstwa i stanowią wyodrębnienie na płaszczyźnie organizacyjnej oraz funkcjonalnej. Natomiast na moment zbycia Części przedsiębiorstwa składniki te nie zostały wyodrębnione finansowo w przedsiębiorstwie Kontrahenta. Jak wynika bowiem z opisu sprawy ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona przez Kontrahenta nie pozwalała na przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zbywanej Części przedsiębiorstwa w sposób metodyczny i usystematyzowany.

Zatem uznać należy, że ww. zespół składników materialnych i niematerialnych nie cechuje się wyodrębnieniem finansowym, które jest warunkiem koniecznym dla stwierdzenia, że mamy do czynienia z zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa.

Wobec powyższego wskazać należy, że w okolicznościach niniejszej sprawy zespół składników materialnych i niematerialnych nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 2 pkt 27e ustawy, a zatem ww. transakcja nabycia przez Wnioskodawcę składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa stanowiła w myśl art. 7 pkt 1 ustawy odpłatną dostawę towarów oraz zgodnie z art. 8 ust. 1 odpłatne świadczenie usług i podlegała opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy według stawek właściwych dla poszczególnych składników majątkowych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii prawa do odliczenia podatku VAT wykazanego na fakturze wystawionej przez Kontrahenta dokumentującej nabycie składników materialnych i niematerialnych wchodzących w skład Części przedsiębiorstwa należy wskazać, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Zaznaczyć należy, że przepisy art. 87 ustawy, regulują sposób dokonania przez podatnika rozliczenia w sytuacji, gdy w danym okresie rozliczeniowym deklaruje on nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym. Przepisy te statuują możliwość otrzymania przez podatnika rzeczywistego zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym. Warunkiem, który musi spełnić podatnik, by domagać się zwrotu, jest powstanie w okresie rozliczeniowym różnicy pomiędzy kwotą podatku naliczonego a kwotą podatku należnego. Wynika to z generalnej zasady określonej w przywołanym powyżej art. 87 ust. 1 ustawy.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle powyższego, w zakresie w jakim dostawa przedmiotowych składników majątkowych podlegała opodatkowaniu i nie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, to Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego przez Kontrahenta na fakturze dokumentującej sprzedaż przedmiotowych składników majątkowych na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy. W przedstawionym opisie sprawy jednoznacznie wskazano, że Wnioskodawca oraz Kontrahent są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, a składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład Części przedsiębiorstwa będą przez Wnioskodawcę wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Zauważyć przy tym należy, że uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawca będzie mógł zrealizować, pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Końcowo zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna wywiera zatem skutek prawny wyłącznie dla Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin