Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.24.2018.9.IM
z 1 kwietnia 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 lipca 2020 r. sygn. akt II FSK 3407/18, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2018 r. (data wpływu 12 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej w formie karty podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2018 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony 5 lutego 2018 r. o opłatę w wysokości 40zł – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej zryczałtowanego podatku od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej w formie karty podatkowej.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 2 marca 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację indywidualną nr 0112-KDIL3-1.4011.24.2018.2.IM, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym po objęciu przez Wnioskodawcę funkcji wspólnika – komandytariusza w spółce komandytowej nie zachowa on prawa do rozliczania swoich dochodów (przychodów) osiąganych z działalności lekarskiej w formie zryczałtowanej – karty podatkowej.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z 2 marca 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.24.2018.2.IM złożył skargę z 27 marca 2018 r. (data wpływu 3 kwietnia 2018 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 27 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 461/18 oddalił skargę w całości.

Od ww. wyroku Wnioskodawca złożył do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną z 24 sierpnia 2018 r.

Wyrokiem z 30 lipca 2020 r. sygn. akt II FSK 3407/18 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił w całości zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 27 czerwca 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 461/18 oraz uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 2 marca 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.24.2018.2.IM.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego – wniosek Strony dotyczący zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej w formie karty podatkowej wymaga ponownego rozpatrzenia przez Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest lekarzem prowadzącym w tym zakresie działalność gospodarczą. Na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych spełnia on warunki niezbędne dla rozliczania się w formie karty podatkowej i w takiej właśnie formie rozlicza się z podatku dochodowego.

Aktualnie Wnioskodawca planuje, poza wykonywaną praktyką lekarską, powołanie spółki komandytowej, w której obejmie funkcję komandytariusza. Jako komandytariusz Wnioskodawca nie będzie prowadził w żaden sposób spraw spółki, czy też nią zarządzał.

Pomimo planowanego założenia spółki Wnioskodawca nadal ma zamiar prowadzić własną działalność gospodarczą w zakresie praktyki lekarskiej i nie prowadzi oraz nie ma zamiaru prowadzić żadnej innej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po objęciu przez Wnioskodawcę funkcji wspólnika ‒ komandytariusza w spółce komandytowej zachowa on prawo do rozliczania swoich dochodów (przychodów) osiąganych z działalności lekarskiej w formie zryczałtowanej ‒ karty podatkowej, jeśli nie prowadzi on żadnej innej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku ziszczenia się opisanego jako zdarzenie przyszłe wydarzenia, zachowa on prawo do rozliczania się w formie karty podatkowej.

Istotą zaprezentowanego zagadnienia jest to, czy wspólnik ‒ komandytariusz spółki komandytowej, przez sam fakt bycia wspólnikiem, będzie prowadził dodatkową działalność gospodarczą, która mogłaby stanowić przeszkodę do opodatkowania w formie karty podatkowej dochodów (przychodów) uzyskiwanych z praktyki lekarskiej.

Na wstępie należy wskazać, iż zaprezentowane zagadnienie zostało szeroko przeanalizowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 27 stycznia 2016 r. o sygnaturze akt I SA/Wr 1649/15.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej: ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym) podatnicy prowadzący działalność, o której mowa w art. 23 tej ustawy, podlegają opodatkowaniu w formie karty podatkowej, jeżeli:

1. złożą wniosek o zastosowanie opodatkowania w tej formie,
2. we wniosku, o którym mowa w pkt 1, zgłoszą prowadzenie działalności wymienionej w jednej z 12 części tabeli,
3. przy prowadzeniu działalności nie korzystają z usług osób nie zatrudnionych przez siebie na podstawie umowy o pracę oraz z usług innych przedsiębiorstw i zakładów, chyba że chodzi o usługi specjalistyczne,
4. nie prowadzą, poza jednym z rodzajów działalności wymienione w art. 23, innej pozarolniczej działalności gospodarczej, (...).
   
   

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 pkt 12 tejże ustawy za pozarolniczą działalność gospodarczą rozumie się pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

W tym miejscu należy podkreślić, iż art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym zawiera warunek „nieprowadzenia działalności gospodarczej”, a nie warunek „nieosiągania przychodów z działalności gospodarczej”. Są to pojęcia rozłączne i nie mogą być utożsamiane.

Zgodnie z art. 5a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PdofU) pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒ prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Istotne rozwinięcie tego przepisu stanowi art. 5b ust. 2 PdofU, zgodnie z którym jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (czyli źródła pozarolnicza działalność gospodarcza).

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, iż jednostką prowadzącą działalność gospodarczą jest spółka osobowa, a nie jej wspólnicy. Wynika to z wielu przepisów, nie tylko wyżej przytoczonych, ale także z przepisów Kodeksu spółek handlowych (dalej: Ksh). Zgodnie z art. 8 § 1 Ksh spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Zgodnie natomiast z § 2 tego przepisu spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Rozwinięciem tego przepisu jest art. 102 Ksh, zgodnie z którym spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona. Zgodnie z art. 11 Ksh komandytariusz odpowiada za zobowiązania spółki wobec jej wierzycieli tylko do wysokości sumy komandytowej. Kodeks spółek handlowych wprowadził w art. 31 zasadę subsydiarnej odpowiedzialności wspólników, co oznacza, że egzekucja z majątku wspólnika możliwa jest dopiero po bezskutecznej egzekucji z majątku spółki.

Dodatkowo spółka komandytowa jest osobą ustawową, tj. jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która jednak pod wieloma względami jest traktowana właśnie jak osoba prawna. Podsumowując powyższe rozważania na temat spółki komandytowej, należy wskazać, iż spółka ta posiada nie tylko odrębny majątek, ale jest też odrębnym podmiotem prawa. Wynika to z przytoczonych przepisów i jest jednoznacznie potwierdzane przez doktrynę i orzecznictwo. Przepisy Kodeksu spółek handlowych wykluczają jednoznacznie możliwość interpretacji, że zdolność prawna przysługuje w istocie nie spółce, lecz wspólnikom. Jako konsekwencja przyznania spółce komandytowej zdolności prawnej należy uznać fakt, iż posiada ona odrębny majątek, a nie przedmiot łącznej własności wszystkich wspólników.

Przechodząc dalej, należy wskazać, iż spółka komandytowa nie jest, pomimo posiadania zdolności prawnej i odrębnego majątku, podmiotem prawa w zakresie podatku dochodowego. Jednakże, odrębna podmiotowość prawna spółki komandytowej ma w niniejszej sprawie istotne znaczenie. Biorąc bowiem pod uwagę definicję działalności gospodarczej z PdofU i zestawienie jej z regulacjami dotyczącymi spółki komandytowej, należy przesądzić jednoznacznie, iż podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą jest spółka, ona przecież nabywa prawa we własnym imieniu i jest stroną stosunków prawnych zawieranych „na zewnątrz”, ona odpowiada w pierwszej kolejności w zakresie zobowiązań zarówno cywilnoprawnych, jak i publicznoprawnych. Spółka komandytowa spełnia wszystkie warunki uznania ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, brak nadania tej spółce podmiotowości podatkowej i w efekcie opodatkowania jej wspólników sprawił konieczność wprowadzenia reguły z art. 5b ust. 2PdofU, tj. wprowadzenia tzw. fikcji prawnej polegającej na przyjęciu, iż przychody spółki w całości podlegają podziałowi pomiędzy wspólników i są przez nich opodatkowane. Co istotne, nie oznacza to wcale automatycznie „prowadzenia działalności gospodarczej” przez wspólników spółki komandytowej. Ich przychody uznaje się tylko i wyłącznie za pochodzące z działalności gospodarczej, mimo jej nieprowadzenia. Działalność ta jest bowiem prowadzona przez samą spółkę. Gdyby uznać inaczej, przepis art. 5b ust. 2 PdofU byłby całkowicie zbędny. Taka wykładnia przepisu, zgodnie z zasadami wykładni językowej, jak i celowościowej i funkcjonalnej, jest nieprawidłowa i nieuprawniona.

Podsumowując dotychczasowe, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca po przystąpieniu do spółki komandytowej będzie uzyskiwał dodatkowe przychody ze źródła działalność gospodarcza. Nie będzie natomiast prowadził działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 12 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w związku z art. 5a pkt 4 i 5b ust. 2 PdofU. Jak wynika z powyższego wywodu, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia pojęcia „działalność gospodarcza” i „przychody z działalności gospodarczej”. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku I SA/Wr 1649/15, nie można racjonalnie przyjąć, że na gruncie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym będącej elementem tego samego systemu używać tych pojęć zamiennie.

Dlatego też nie zajdzie w niniejszej sytuacji przeszkoda do opodatkowania działalności lekarskiej kartą podatkową, wskazana w art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Wobec spełnienia wszystkich pozostałych warunków z przepisu art. 25 powołanej ustawy i nie zajścia żadnej innej przeszkody uniemożliwiającej dalsze opodatkowanie działalności lekarskiej kartą podatkową należy przyjąć, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca będzie miał możliwość dalszego opodatkowania prowadzonej działalności lekarskiej w formie karty podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, ponieważ niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2020 r., poz. 1905, z późn. zm.): zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego – w warunkach określonych w części VIII tabeli, stanowiącej załącznik nr 3 do ustawy.

Przepis z art. 4 ust. 1 pkt 11 tej ustawy ‒ jako wolny zawód określa się pozarolniczą działalność gospodarczą wykonywaną osobiście przez lekarzy, lekarzy stomatologów, lekarzy weterynarii, techników dentystycznych, felczerów, położne, pielęgniarki, tłumaczy oraz nauczycieli w zakresie świadczenia usług edukacyjnych polegających na udzielaniu lekcji na godziny, jeśli działalność ta nie jest wykonywana na rzecz osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej albo na rzecz osób fizycznych dla potrzeb prowadzonej przez nie pozarolniczej działalności gospodarczej, z tym że za osobiste wykonywanie wolnego zawodu uważa się wykonywanie działalności bez zatrudniania na podstawie umów o pracę, umów zlecenia, umów o dzieło oraz innych umów o podobnym charakterze osób, które wykonują czynności związane z istotą danego zawodu.

Na podstawie art. 25 ust. 1 ww. ustawy: podatnicy prowadzący działalność, o której mowa w art. 23, podlegają opodatkowaniu w formie karty podatkowej, jeżeli:

1. złożą wniosek o zastosowanie opodatkowania w tej formie;
2. we wniosku, o którym mowa w pkt 1, zgłoszą prowadzenie działalności wymienionej w jednej z 12 części tabeli;
3. przy prowadzeniu działalności nie korzystają z usług osób niezatrudnionych przez siebie na podstawie umowy o pracę oraz z usług innych przedsiębiorstw i zakładów, chyba że chodzi o usługi specjalistyczne;
4. nie prowadzą, poza jednym z rodzajów działalności wymienionej w art. 23, innej pozarolniczej działalności gospodarczej;
5. małżonek podatnika nie prowadzi działalności w tym samym zakresie;
6. nie wytwarzają wyrobów opodatkowanych, na podstawie odrębnych przepisów, podatkiem akcyzowym;
7. pozarolnicza działalność gospodarcza zgłoszona we wniosku, o którym mowa w pkt 1, nie jest prowadzona poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Przez pozarolniczą działalność gospodarczą, o której mowa w regulacji wskazanej w zdaniu poprzednim, należy rozumieć ‒ pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym (art. 4 ust. 1 pkt 12 cytowanej ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej ‒ oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

‒ prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl natomiast art. 5b ust. 2 tej ustawy: jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przy czym, stosownie do treści art. 5a pkt 26 ww. ustawy ‒ przez spółkę niebędącą osobą prawną rozumieć należy spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

W myśl art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks Spółek Handlowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1526, z późn. zm.): użyte w ustawie określenie spółka osobowa oznacza ‒ spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

Zgodnie z art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych: spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą (art. 8 § 2 Kodeksu spółek handlowych).

Zgodnie z art. 102 Kodeksu spółek handlowych: spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest lekarzem prowadzącym w tym zakresie działalność gospodarczą. Wnioskodawca spełnia warunki niezbędne dla rozliczania się w formie karty podatkowej i w takiej właśnie formie rozlicza się z podatku dochodowego. Wnioskodawca planuje, poza wykonywaną praktyką lekarską, powołanie spółki komandytowej, w której obejmie funkcję komandytariusza. Jako komandytariusz Wnioskodawca nie będzie prowadził w żaden sposób spraw spółki, czy też nią zarządzał.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 30 lipca 2020 r. sygn. akt II FSK 3407/18 wskazał, że art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakazuje uznać wspólników spółki niemającej osobowości prawnej za osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, ale wyłącznie przychody z udziału zaliczać do przychodów z tego źródła. Tymczasem w art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ustawodawca, jako przesłankę negatywną opodatkowania w tej formie karty podatkowej, wskazał prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. Nie jest natomiast przesłanką negatywną osiąganie przychodów ze źródła z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca, jak wynika choćby z art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie utożsamia osiągania przychodów ze źródła pozarolniczej działalności gospodarczej z prowadzeniem tej działalności. Uzyskanie przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną nie wyłącza zatem możliwości opodatkowania kartą podatkową.

Dlatego też należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie utraci prawa do opłacania podatku w formie karty podatkowej z tytułu prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej (wymienionej w art. 23 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne) z powodu uzyskiwania przychodu z udziału w spółce komandytowej. Uzyskiwanie przychodu z udziału w spółce komandytowej przez Wnioskodawcę, jako komandytariusza, nie jest bowiem równoznaczne z prowadzeniem innej pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 25 ust. 1 pkt 4 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Reasumując – po objęciu przez Wnioskodawcę funkcji wspólnika ‒ komandytariusza w spółce komandytowej zachowa on prawa do rozliczania swoich dochodów (przychodów) osiąganych z działalności lekarskiej w formie karty podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego x za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.