Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.113.2021.2.MGR
z 10 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2021 r. (data wpływu 29 stycznia 2021 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 kwietnia 2021 r. (data wpływu 14 kwietnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości ujęcia w remanencie początkowym otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych – jest prawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 1 kwietnia 2021 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.113.2021.1.MGR, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 1 kwietnia 2021 r. (data doręczenia 6 kwietnia 2021 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 12 kwietnia 2021 r. (data wpływu 14 kwietnia 2021 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 12 kwietnia 2021 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Ojciec Wnioskodawcy prowadził od (…) lutego 1997 r. jednoosobową działalność gospodarczą o przeważającym PKD 47.11.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych.

Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w dniu (…) stycznia 2020 r. o przeważającym kodzie PKD 47.11.Z. - Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych zgłosił w CEDIG formę opodatkowania na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). Oprócz wskazanej działalności gospodarczej nie uzyskuje innych dochodów podlegających opodatkowaniu.

Wnioskodawca w dniu (…) stycznia 2020 r. otrzymał w darowiźnie od swojego ojca przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, włącznie z wszelkimi środkami trwałymi, wyposażeniem oraz towarami handlowymi branży spożywczej. Przekazanie przedsiębiorstwa odbyło się w formie aktu notarialnego, nie obejmowało żadnych wyłączeń ze składników majątku darowanej firmy.

Pierwsze zakupy towarów handlowych i ich sprzedaż miały miejsce po podpisaniu umowy darowizny. Z chwilą przekazania towarów w drodze darowizny przedsiębiorstwa darczyńca dokonał korekty kosztów uzyskania przychodu o wydatki poniesione na nabycie towarów handlowych, które były przedmiotem darowizny, poprzez dokonanie stosownych zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym darczyńca przy ustaleniu dochodu podatkowego za 2020 r. nie uwzględnił kosztów uzyskania przychodów z tytułu zakupu towarów, które wchodziły w skład darowanego przedsiębiorstwa. Wnioskodawca zamierza zaliczyć otrzymane w drodze darowizny towary handlowe do kosztów uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu rocznego za 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy towary handlowe, otrzymane w ramach darowizny przedsiębiorstwa, Wnioskodawca może ująć w remanencie początkowym i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów przy ustaleniu dochodu rocznego?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), towar handlowy przekazany formie darowizny przedsiębiorstwa od ojca winien być ujęty w remanencie początkowym i jednocześnie może być zaliczony jako koszt uzyskania przychodu.

Powyższa kwestia winna być rozpatrywana w kontekście skutków podatkowych powstałych z tego tytułu u darczyńcy, tj. ojca Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy o działalności pożytku publicznego, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Z chwilą przekazania towarów w drodze darowizny, wydatki, które zostały poniesione na ich nabycie, nie będą miały związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, a tym samym nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodu u darczyńcy. W związku z powyższym darczyńca dokonał korekty kosztów uzyskania przychodu o wydatki poniesione na nabycie towarów handlowych, które były przedmiotem darowizny, poprzez dokonanie stosownych zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle powyższego, skoro darczyńca w związku z dokonaną darowizną przedsiębiorstwa był zobowiązany do korekty kosztów uzyskania przychodów o wydatki poniesione na nabycie towarów handlowych wchodzących w skład tego przedsiębiorstwa, to obdarowany z kolei powinien ująć ten koszt, jako koszt uzyskania przychodu w swoich księgach. W przypadku odmiennej interpretacji dojdzie do podwójnego opodatkowania.

Stosownie do § 24 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544), podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury” na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Towary handlowe objęte spisem z natury winny być wycenione według cen zakupu lub nabycia albo wg cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia (§ 29 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Wynika z tego zatem, że Wnioskodawca jest obowiązany do ujęcia towarów otrzymanych w drodze darowizny w remanencie początkowym, a w remanencie końcowym niesprzedanych na koniec roku podatkowego i wartość tych remanentów wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Zatem po stronie Wnioskodawcy powstanie obowiązek ujęcia towarów handlowych w remanencie sporządzonym na dzień rozpoczęcia działalności, a ich wartość wynikająca z wyceny będzie brana pod uwagę przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Powyższe zagadnienie może być potwierdzone za pomocą metod wykładni systemowej oraz celowościowej. Po pierwsze, celem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest opodatkowanie dochodu osiąganego przez podatnika, co wynika m.in. z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otwarty katalog kosztów uzyskania przychodu określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jasno wskazuje na to, że ustawodawca nie miał zamiaru opodatkować przychodów.

W przedmiotowej sprawie, skoro darczyńca zobligowany jest do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów, zasadnym jest przyjęcie, że w kosztach uzyskania przychodu powinien je umieścić obdarowany. Jedynie takie rozliczenie prowadzi do osiągnięcia skutków zgodnych z celem ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. opodatkowania dochodu uwzględniającego poniesione koszty. W przedmiotowej sprawie spełnione zostały wszelkie przesłanki warunkujące uznanie wydatku za koszt, tj. wydatek został poniesiony, jest definitywny, a więc bezzwrotny, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, został właściwie udokumentowany i nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, zasadnym jest przyjęcie, że koszt w postaci wydatku poniesionego na zakup towarów handlowych, których sprzedaż następnie będzie stanowiła źródło przychodu, powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nieodpłatne nabycie w formie darowizny nie wyklucza w tym przypadku poniesienia kosztu, został on bowiem uprzednio poniesiony przez podatnika - ojca Wnioskodawcy - w stosunku do tych samych towarów, które obecnie stanowią własność Wnioskodawcy. Powyższe stanowisko potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 kwietnia 2017 r., Nr 0461- ITPB1.4511.118.2017.1.PSZ i do dnia sporządzenia niniejszego wniosku nie została wycofana z obiegu prawnego.

Po drugie, kolejnym argumentem jest wykładnia systemowa, odnosząca się m.in. do art. 112 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym nabywca przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wynika z tego zatem, że ustawodawca przewidział swego rodzaju kontynuację obowiązków podatkowych, które wcześniej spoczywały na podatniku, przez nabywcę przedsiębiorstwa. Bez znaczenia jest przy tym, czy nabycie miało miejsce odpłatnie, czy nieodpłatnie (darowizna). Wskazując zatem na analogię, zasadne jest stwierdzenie, że obowiązki podatkowe przedsiębiorstwa są przenoszone na nabywcę solidarnie, do pokrycia ewentualnych zaległości może zostać zobowiązany zarówno zbywca, jak i nabywca, pomimo tego, że tylko jeden z nich doprowadził do jej powstania. Podobnie rozwiązane może być zatem zagadnienie dotyczące kosztów uzyskania przychodu; skoro zbywca dokonał zakupu (koszt został poniesiony) i został pozbawiony możliwości jego ujęcia w kosztach z mocy prawa, to prawo powyższe powinno przysługiwać nabywcy, bowiem niewątpliwie wykorzysta on towary otrzymane do czynności opodatkowanych (osiągnie przychód). Pozostałe niezbędne warunki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu są spełnione.

Kontynuację praw i obowiązków podatkowych darczyńcy ustawodawca przewidział również dla środków trwałych. Obdarowany (lub nabywca) kontynuuje bowiem amortyzację w części takiej, w jakiej dany środek trwały nie został zamortyzowany przez darczyńcę (zbywcę), z zastosowaniem tej samej metody. Powyższe prowadzi zatem do wniosku per analogiam, że zasadne jest również zrealizowanie przysługującego zbywcy (darczyńcy) prawa do odliczenia kosztów nabycia towarów. Argumentem potwierdzającym stanowisko Wnioskodawcy są również przepisy innych ustaw. Konieczne jest zastosowanie definicji przedsiębiorstwa z Kodeksu cywilnego, bowiem do niej odsyła art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 55¹ pkt 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości. Z kolei zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych. Z treści czynności prawnej, jaką jest darowizna przedsiębiorstwa, nie wynika w żaden sposób rozdzielenie towarów handlowych od pozostałych składników przedsiębiorstwa. Niezasadne jest zatem ich potraktowanie, jako części odrębnej, która - jako jedyna podczas całej transakcji - będzie podlegała podwójnemu opodatkowaniu (podatkowi od przychodu). W takim ujęciu darowizna przedsiębiorstwa sprzeciwiałaby się prawnemu i ekonomicznemu znaczeniu tej transakcji, prowadząc do sztucznego rozdzielenia jego składników, wbrew treści art. 55¹ i art. 55² Kodeksu cywilnego. Zgodnie z wyrokiem SA w Białymstoku z dnia 27 maja 2015 r. (I ACa 981/5): „z przepisu art. 55² k.c. wynika domniemanie pełnej sukcesji prawnej nabywcy przedsiębiorstwa”. W celu zatem objęcia towarów inną regulacją prawną niż pozostałe składniki przedsiębiorstwa, należałoby wskazać przepis szczególny dopuszczający takie rozwiązanie. Takiego przepisu brak jest w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy również wskazać, że zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r., poz. 162, z późn. zm.): „jeżeli przedmiotem postępowania przed organem jest nałożenie na przedsiębiorcę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść przedsiębiorcy”.

Przepis powyższy, jako pochodzący spoza gałęzi prawa podatkowego, nie może być przedmiotem interpretacji. Jednakże wyznacza zasadę ogólną, obowiązującą organ w relacji z przedsiębiorcą. A zatem, przepisy wskazane przez Wnioskodawcę powinny być interpretowane w zgodzie ze wskazanymi powyżej regułami wykładni; skoro zatem brak jest jednoznacznego zakazu rozliczenia w kosztach towarów, otrzymanych jako przedsiębiorstwo, należy normy prawa interpretować na korzyść przedsiębiorcy, jakim jest Wnioskodawca. Ponadto, mając na uwadze przytoczoną interpretację indywidualną, rozstrzygającą zagadnienie tożsame w sposób zgodny z argumentacją Wnioskodawcy, Organ powinien, działając zgodnie z art. 121 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (zasada zaufania) w zw. z art. 14h ww. ustawy, uznać w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej możliwości ujęcia w remanencie początkowym otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych,
  

• nieprawidłowe – w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• być należycie udokumentowany.
  
  

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów od spełnienia m.in. warunku, że wydatek ten musi zostać poniesiony przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że ojciec Wnioskodawcy prowadził od 1 lutego 1997 r. jednoosobową działalność gospodarczą o przeważającym PKD 47.11.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w dniu 1 stycznia 2020 r. o przeważającym kodzie PKD 47.11.Z, opodatkowaną na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). W dniu 2 stycznia 2020 r. otrzymał w darowiźnie od swojego ojca przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny, włącznie z wszelkimi środkami trwałymi, wyposażeniem oraz towarami handlowymi branży spożywczej. Przekazanie przedsiębiorstwa odbyło się w formie aktu notarialnego, nie obejmowało żadnych wyłączeń ze składników majątku darowanej firmy. Wnioskodawca zamierza zaliczyć otrzymane w drodze darowizny towary handlowe do kosztów uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu rocznego za 2020 r. Pierwsze zakupy towarów handlowych i ich sprzedaż miały miejsce po podpisaniu umowy darowizny. Z chwilą przekazania towarów w drodze darowizny przedsiębiorstwa darczyńca dokonał korekty kosztów uzyskania przychodu o wydatki poniesione na nabycie towarów handlowych, które były przedmiotem darowizny, poprzez dokonanie stosownych zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Biorąc powyższe zapisy pod uwagę stwierdzić należy, że skoro nabycie towarów handlowych nastąpi w drodze darowizny (nieodpłatnie) – to ich wartość nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, ponieważ nie została spełniona jedna z przesłanek wynikająca z ww. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wymóg faktycznego poniesienia kosztu.

Według definicji „kosztu”, zawartej w internetowym Słowniku języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, pojęcie to oznacza – sumę pieniędzy wydatkowaną na kupno lub opłacenie czegoś, natomiast definicja „kosztów” z tegoż Słownika oznacza – nakłady, wydatki poniesione przez przedsiębiorstwo w celu wytworzenia (nabycia) określonego produktu.

W sytuacji opisanej we wniosku, nabycie towarów handlowych w drodze darowizny nie będzie miało charakteru odpłatnego, nie można więc mówić o „poniesieniu kosztu”. Z tego względu – przy tym sposobie nabycia – brak odpłatności decyduje o niemożliwości zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu wartości przedmiotowych towarów handlowych.

Ponadto, jeżeli w wyniku darowizny Wnioskodawca nabędzie prawo do rozporządzania towarami handlowymi, to fakt dysponowania tymi towarami będzie zdarzeniem gospodarczym, które należy zarejestrować w dokumentacji podatkowo-księgowej prowadzonej dla celów działalności gospodarczej.

Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544, z późn. zm.).

W tym miejscu wyjaśnienia wymaga użyte pojęcie „towary”, przez które § 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów rozumie: towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, produkcję niezakończoną, wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:

• towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej;
  

• materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi;
  

• materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości;
  

• wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane,
  

• produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem;
  

• brakami są nieodpowiadające wymaganiom technicznym wyroby własnej produkcji, całkowicie wykończone bądź też doprowadzone do określonej fazy produkcji; brakami są również towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość;
  

• odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.
  
  

Jak wynika z treści Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, stanowiących załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia, kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu.

Kolumna 17 jest przeznaczona do wpisywania uwag co do treści zapisów w kolumnach 2-16. Kolumna ta może być także wykorzystywana np. do wpisywania pobranych zaliczek, obrotu opakowaniami zwrotnymi. W kolumnie tej mogą być także ewidencjonowane przychody faktycznie przez podatnika otrzymane.

A zatem, nieodpłatne nabycie towarów handlowych z zamiarem ich dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, należy wykazać w kolumnie 17 tej księgi.

W myśl § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia, przez cenę zakupu rozumie się cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty, opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku – wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

W przypadku otrzymania towarów handlowych w drodze darowizny lub spadku – w kolumnie 17 podatkowej księgi przychodów i rozchodów należy ująć wartość towarów odpowiadającą cenie zakupu towarów handlowych takich samych lub podobnych.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że Wnioskodawca obowiązany będzie ująć towary, otrzymane w drodze darowizny, w remanencie początkowym i wartość tego remanentu wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Odnośnie obowiązku ujęcia w remanencie końcowym niesprzedanych na koniec roku podatkowego towarów handlowych nabytych w drodze darowizny, należy wskazać co następuje.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Stosownie zaś do § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do opłacania podatku na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43, 1495, 1649 i 2200), zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Zgodnie natomiast z § 26 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania.

Zatem Wnioskodawca obowiązany będzie ująć towary otrzymane w drodze darowizny, które nie zostaną sprzedane na koniec roku podatkowego w remanencie końcowym i wartość tego remanentu wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Reasumując, skoro nabycie przez Wnioskodawcę towarów handlowych nastąpi w drodze darowizny (nieodpłatnie), wartość tych towarów nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, albowiem nie zostanie spełniona jedna z przesłanek wynikająca z ww. art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pomimo więc ciążącego na Wnioskodawcy obowiązku ujęcia ww. towarów w remanencie początkowym (a towarów niesprzedanych na koniec roku podatkowego w remanencie końcowym), ich wartość wynikająca z wyceny tych remanentów, nie może być brana pod uwagę przy ustaleniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej możliwości ujęcia w remanencie początkowym otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych, należało uznać za prawidłowe, natomiast w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości otrzymanych w drodze darowizny towarów handlowych należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Jego stronie w związku z zawarciem umowy darowizny. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków innych podmiotów, w tym drugiej strony umowy darowizny, tj. darczyńcy (ojca Wnioskodawcy).

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu/zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu/zdarzenia. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie zawarte w każdej z nich jest wiążące. W związku z tym organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć, gdyż nie stanowią one materialnego prawa podatkowego. Odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. W przypadku stwierdzenia rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie. Tutejszy organ interpretacyjny informuje, że w odniesieniu do interpretacji indywidualnej, na którą we własnym stanowisku powołuje się Wnioskodawca, takie kroki zostały już podjęte.

Ponadto, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podjętej w określonym stanie faktycznym i jest wiążący tylko w tej sprawie. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążący dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.