2021.05.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-2.4012.42.2021.3.MC
z 7 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2021 r. (data wpływu 28 stycznia 2021 r.), uzupełnionym w dniu 19 kwietnia 2021 r. (data wpływu 21 kwietnia 2021 r.) na wezwanie z dnia 6 kwietnia 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji przeniesienia praw do posługiwania się znakiem towarowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2021 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji przeniesienia praw do posługiwania się znakiem towarowym.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 18 kwietnia 2021 r., złożonym w dniu 19 kwietnia 2021 r. (data wpływu 21 kwietnia 2021 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 6 kwietnia 2021 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - spółka prawa handlowego - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością działa pod firmą „(...)” Sp. z o.o w likwidacji z/s … (dalej: Spółka).

Spółka w dniu 8 listopada 2019 roku, zawarła umowę pożyczki z A.(dalej: A.). A. posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki. Strony dochowały przy tym formy zastrzeżonej dla tego rodzaju czynności, tj. na podstawie uchwały udziałowca z dochowaniem formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi.

Przedmiotem działalności Spółki jest: wydawanie (...), wydawanie książek naukowych. Kwota pochodząca z pożyczki została przeznaczona na główną działalność Spółki. Spółka jest czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług.

Zabezpieczeniem zwrotu kwoty pożyczki, było przewłaszczenie na zabezpieczenie znaku towarowego „(...)”. A. wezwał Spółkę do zwrotu przedmiotu pożyczki w związku z brakiem spłaty wymagalnych zobowiązań. Następnie w dniu 21 września 2020 roku strony zawarły porozumienie w zakresie spłaty zobowiązań, na mocy którego A. wyraził zgodę na zmianę formy spłaty pożyczki oraz świadczeń ubocznych w zamian za świadczenie zastępcze, w trybie art. 453 k.c.

A. nabył tym samym prawa do dysponowania jako właściciel znakiem towarowym „(...)”. Wraz z przejęciem praw do znaku towarowego na mocy porozumienia przeniesiono również ogół praw przysługujących Spółce do czasopisma „(...)” jako wydawcy tego czasopisma, tj. w szczególności przeniesienie praw z umów o prenumeratę czasopisma „(...)”, umów o prowadzenie działań marketingowych na łamach czasopisma, w tym wierzytelności przysługujących Spółce z tytułu tychże umów.

Sam znak towarowy został wytworzony przez Spółkę w ramach działalności własnej i nie podlegał amortyzacji w Spółce i tym samym ujęciu na aktywach trwałych Spółki. Znak towarowy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy w chwili dokonywania przeniesienia praw do znaku towarowego. Znak towarowy nie podlegał również amortyzacji podatkowej w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie. Wnioskodawca nie pomniejszał również zobowiązań podatkowych w inny sposób.

Oświadczenie dotyczące przejęcia na własność praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” oraz zawarcie porozumienia o którym mowa powyżej, zostało dokonane po dniu podjęcia uchwały w przedmiocie likwidacji Spółki, tj. po dniu 1 września 2020 roku, przez likwidatora Spółki.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że znak towarowy „(...)” nie jest zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), jako wspólnotowy znak towarowy, chroniony prawem ochronnym na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L z 24 marca 2009 r., Nr 78, str. 1). Obecny właściciel praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)”, wydaje miesięcznik własnym staraniem bez udziału likwidowanej Spółki w celach prowadzenia działalności gospodarczej.

Przeniesienie własności praw do posługiwania się znakiem towarowym nastąpiło bez przeniesienia praw ochronnych w rozumieniu powyższego aktu prawnego.

Wnioskodawca zgodnie z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej jest podmiotem uprawnionym do uzyskania indywidualnej interpretacji podatkowej.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Spółka w dniu 8 listopada 2019 roku, zawarła umowę pożyczki z A. (dalej: A.). A. posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki. Strony dochowały przy tym formy zastrzeżonej dla tego rodzaju czynności, tj. na podstawie uchwały udziałowca z dochowaniem formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Zabezpieczeniem zwrotu kwoty pożyczki, było przewłaszczenie na zabezpieczenie znaku towarowego „(...)”. A. wezwał Spółkę do zwrotu przedmiotu pożyczki w związku z brakiem spłaty wymagalnych zobowiązań. Następnie w dniu 21 września 2020 roku strony zawarły porozumienie w zakresie spłaty zobowiązań, na mocy którego A. wyraził zgodę na zmianę formy spłaty pożyczki oraz świadczeń ubocznych w zamian za świadczenie zastępcze, w trybie art. 453 k.c.

Wartość świadczenia przeniesionego na rzecz A. (pożyczkodawcy) odpowiadała wartości pożyczki wraz z należnościami ubocznymi, do których zapłaty (...) (pożyczkobiorca) był zobowiązany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy transakcja przeniesienia własności praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” na rzecz pożyczkodawcy A. w zamian za zwolnienie się z zobowiązania (dokonane w trybie art. 453 k.c.) wywołuje skutki na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem czy jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT rodząc tym samym obowiązek podatkowy po stronie Pożyczkobiorcy? (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 19 kwietnia 2021 r.)
Jeśli przedmiotowa transakcja rodzi obowiązek podatkowy na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług to czy Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury i odprowadzenia podatku VAT należnego od transakcji przeniesienia własności praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” na rzecz pożyczkodawcy A. w zamian za zwolnienie się ze zobowiązania dokonane w trybie art. 453 k.c. ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, w stanie niniejszej sprawy zastosowanie znajdą normy opisane w art. 1 i art. 2 pkt 4, art. 6 ust. 1 pkt 8, art. 7 ust. 1 pkt 9, art. 10 ust. 1 ustawy z 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (j.t. Dz.U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450) (dalej: pcc).

Czynność udzielenia pożyczki co do zasady opodatkowana jest podatkiem od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2%. W związku z faktem udzielenia pożyczki przez pożyczkodawcę będącego wspólnikiem Spółki podatnik korzysta w ocenie Wnioskodawcy, ze zwolnienia opisanego w art. 9 pkt 10 pcc, zgodnie z którym, pożyczki udzielane przez wspólnika spółce kapitałowej są zwolnione z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Pożyczka nie stanowiła również przychodu po stronie pożyczkobiorcy oraz kosztu po stronie pożyczkodawcy.

W dalszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że główną treścią stosunku prawnego było przekazanie do odpłatnego dysponowania, przedmiotem umowy - określoną kwotą środków pieniężnych. Samo przeniesienie własności praw do posługiwania się znakiem towarowym nastąpiło w związku z udzieleniem pożyczki stanowiąc jedynie realizację zabezpieczenia umownego spłaty zobowiązania. W wyniku spłaty Spółka w całości zwolniła się z zobowiązań wynikających z umowy pożyczki z dnia 8 listopada 2019 roku.

W ocenie Wnioskodawcy, w omawianej sytuacji nie miało miejsca zbycie znaku towarowego w drodze sprzedaży co warunkowałoby konieczność wystawienia faktury VAT i obowiązek uiszczenia podatku VAT. Spółka będąca Dłużnikiem, Wierzyciela A., skorzystała bowiem z możliwości opisanej w art. 453 k.c. dokonując za zgodą wierzyciela spełnienia innego świadczenia w zamian za zwolnienie ze zobowiązania. W tym miejscu wskazać również należy, że spełnienie świadczenia przez Wnioskodawcę, było ekwiwalentne i odpowiadało wartości zobowiązania na rzecz Pożyczkodawcy. Nie powodowało powstania nadwyżki po którejkolwiek ze stron umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie usług należy więc rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do „grona” usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w rozumieniu art. 7 ustawy.

Aby uznać dane świadczenie usług za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy jej wykonaniem a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną czynność w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem cywilnym, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Na podstawie art. 3531 Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Jak stanowi zaś art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Z powyższego przepisu wynika, że wierzyciel może zgodzić się przyjąć – zamiast świadczenia, które dłużnik powinien spełnić zgodnie z treścią zobowiązania – inne świadczenie zaoferowane przez dłużnika w celu zwolnienia się ze zobowiązania (świadczenie w miejsce wypełnienia „datio in solutum”). Przesłankami wygaśnięcia zobowiązania są porozumienia stron oraz rzeczywiste spełnienie świadczenia przez dłużnika.

Świadczenie w miejsce wykonania może być dokonywane w ramach wszelkiego typu zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym (tj. wynikających z czynności prawnych). Zakres modyfikacji dotychczasowego zobowiązania uzależniony jest jedynie od ogólnie obowiązujących przepisów, ale to od uznania stron zależy, jakie świadczenie zgodzi się przyjąć wierzyciel w miejsce dotychczasowego i jakie dłużnik będzie mógł wykonać.

Ponadto wskazać należy, że w myśl art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2021 r., poz. 324), zwanej dalej Prawem własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony.

Stosownie do art. 120 ust. 2 Prawa własności przemysłowej, znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

Zgodnie z art. 121 Prawa własności przemysłowej, na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Jednocześnie wskazać należy, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług, realizowanych w ramach działalności gospodarczej.

Ponadto, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółki jest wydawanie (...), wydawanie książek naukowych Spółka w dniu 8 listopada 2019 roku, zawarła umowę pożyczki z A. A. posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Spółki. Strony dochowały przy tym formy zastrzeżonej dla tego rodzaju czynności tj. na podstawie uchwały udziałowca z dochowaniem formy pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Kwota pochodząca z pożyczki została przeznaczona na główną działalność Spółki.

A. nabył prawa do dysponowania jako właściciel znakiem towarowym „(...)”. Wraz z przejęciem praw do znaku towarowego na mocy porozumienia przeniesiono również ogół praw przysługujących Spółce do czasopisma „(...)” jako wydawcy tego czasopisma, tj. w szczególności przeniesienie praw z umów o prenumeratę czasopisma „(...)”, umów o prowadzenie działań marketingowych na łamach czasopisma, w tym wierzytelności przysługujących Spółce z tytułu tychże umów. Sam znak towarowy został wytworzony przez Spółkę w ramach działalności własnej i nie podlegał amortyzacji w Spółce i ujęciu na aktywach trwałych Spółki. Znak towarowy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy w chwili dokonywania przeniesienia praw do znaku towarowego. Znak towarowy nie podlegał również amortyzacji podatkowej w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy. Znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie. Wnioskodawca nie pomniejszał również zobowiązań podatkowych w inny sposób.

Znak towarowy „(...)” nie jest zarejestrowany w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (OHIM), jako wspólnotowy znak towarowy, chroniony prawem ochronnym na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego. Obecny właściciel praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)”, wydaje miesięcznik własnym staraniem bez udziału likwidowanej Spółki w celach prowadzenia działalności gospodarczej. Przeniesienie własności praw do posługiwania się znakiem towarowym nastąpiło bez przeniesienia praw ochronnych w rozumieniu powyższego aktu prawnego.

Wartość świadczenia przeniesionego na rzecz A. (pożyczkodawcy) odpowiadała wartości pożyczki wraz z należnościami ubocznymi, do których zapłaty (...) (pożyczkobiorca) był zobowiązany.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy transakcja przeniesienia własności praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” na rzecz pożyczkodawcy A. w zamian za zwolnienie się z zobowiązania (dokonane w trybie art. 453 k.c.) jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT rodząc obowiązek podatkowy po stronie Wnioskodawcy oraz ustalenia, czy Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury i odprowadzenia podatku VAT należnego z tytułu przedmiotowej transakcji.

W przedmiotowej sprawie ze złożonego wniosku wynika, że pomiędzy stronami, tj. Wnioskodawcą (pożyczkobiorcą) a A. (pożyczkodawcą) istnieje więź o charakterze zobowiązaniowym – Wnioskodawca zobowiązał się na podstawie zawartego porozumienia przenieść na rzecz A. prawo do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” w zamian za zwolnienie się z zobowiązania. Tym samym w analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi polegającej na przeniesieniu praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” a wynagrodzeniem stanowiącym konkretną wartość wyrażalną w pieniądzu, którą stanowi świadczenie pieniężne wobec A. (pożyczkodawcy).

Podkreślić przy tym należy, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym oraz wartości niematerialne i prawne są wynagrodzeniem. Przykładowo więc zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności itp. będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług. Mamy bowiem do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie.

Zatem stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie przeniesienie praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” w zamian za zwolnienie się z zobowiązania względem A. (pożyczkodawcy) odpowiada hipotezie art. 8 ustawy. W analizowanym przypadku bowiem mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy (przeniesienie praw do posługiwania się znakiem towarowym stanowi przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych) i jednocześnie świadczenie to ma charakter odpłatny.

Zatem przekazanie prawa do wartości niematerialnych i prawnych (przeniesienie praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)”) pomiędzy Wnioskodawcą (pożyczkobiorcą) a A. (pożyczkodawcą) stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przy czym, wskazać należy, że ustawodawca dla usługi przeniesienia praw do posługiwania się znakiem towarowym nie przewidział zwolnienia od podatku od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia podatku należnego z tytułu transakcji przeniesienia praw do posługiwania się znakiem towarowym „(...)” na rzecz A. oraz wystawienia faktury dokumentującej przedmiotową transakcję.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto, wskazać należy, że na podstawie art. 42b ust. 1 w powiązaniu z art. 42a ustawy, podatnik może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie wiążącej informacji stawkowej (WIS), która jest wydawana w formie decyzji na potrzeby opodatkowania podatkiem dostawy towarów, importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo świadczenia usług. Wystąpienie z wnioskiem o wydanie WIS jest możliwe od 1 listopada 2019 r. – przy czym WIS dotyczy stanu prawnego, który zaczął obowiązywać od 1 lipca 2020 r.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESA. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAA.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin