2021.05.12 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.80.2021.1.ŁN
z 12 maja 2021 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2021 r. (data wpływu 16 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji jako podatnik VAT-UE, obowiązku składania informacji podsumowujących oraz uwzględnienia w limicie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wartości usług opodatkowanych na podstawie art. 28e ustawy poza terytorium kraju - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2021 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji jako podatnik VAT-UE, obowiązku składania informacji podsumowujących oraz uwzględnienia w limicie, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wartości usług opodatkowanych na podstawie art. 28e ustawy poza terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą, który korzysta ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca jest ryczałtowcem, świadczącym usługi montersko-spawalnicze związane z nieruchomościami. Usługi świadczone są zarówno w kraju, jak i za granicą. W Polsce swoje usługi Wnioskodawca wykonuje na rzecz firm polskich, za granicą wykonuje je dla firmy polskiej, która rozlicza podatek VAT w Niemczech.

Usługi, które wykonuje Wnioskodawca mają bezpośredni związek z nieruchomościami. Dotyczą one:

wznoszenia budynku na terenie budowy;

prac budowlanych i rozbiórkowych dotyczących budynku lub jego części;

budowy stałych struktur na terenie budowy, jak również prac budowlanych i rozbiórkowych dotyczących stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych;

utrzymania, remontu i naprawy stałych struktur, takich jak systemy rurociągów gazowych, wodnych, kanalizacyjnych i podobnych;

instalacji lub montażu maszyn lub sprzętu, które po zainstalowaniu lub zamontowaniu są uznane za nieruchomość;

utrzymania i naprawy oraz kontroli maszyn lub sprzętu, jeżeli są uznane za nieruchomość.

Usługi Wnioskodawca wykonuje za pomocą powierzonego sprzętu i ponosi odpowiedzialność za wykonane prace. Usługi te mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 31a ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W związku z tym, że sposób rozliczenia usług związanych z nieruchomościami podlega specjalnemu ustaleniu miejsca świadczenia, dla zapewnienia jednolitego opodatkowania takich transakcji przez państwa członkowskie UE ustawodawca wprowadził definicję pojęcia nieruchomości. Zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniającym rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług, za „nieruchomość” uznaje się:

każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, takie jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

Analizując powyższe przepisy Wnioskodawca uznał, że swoje usługi może zakwalifikować do usług świadczonych na nieruchomościach.

Ogólna zasada dotycząca określania miejsca świadczenia usług na rzecz podatników zawarta została w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym - miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, 28f ust. 1 i 1 a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku świadczenia usług związanych z nieruchomościami należy szczególną uwagę zwrócić na jeden z powyższych wyjątków. Według art. 28e ustawy o VAT miejscem świadczenia usług na nieruchomościach jest miejsce położenia tej nieruchomości. Oznacza to, że podatek VAT rozliczany jest w miejscu położenia nieruchomości, czyli w kraju w którym znajduje się nieruchomość, bez względu na miejsce siedziby usługobiorcy.

Art. 28e ustawy o VAT mówi, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Co więcej, w przypadku usług związanych z nieruchomościami nie ma znaczenia status przedsiębiorcy. Szczególny sposób ustalania miejsca świadczenia usług, a tym samym miejsca rozliczania podatku VAT ma zastosowanie zarówno w przypadku czynnych podatników VAT, jak i przedsiębiorców korzystających ze zwolnienia w VAT.

Wnioskodawca wnioskuje, że świadczenie usług związanych z nieruchomościami położonymi poza terytorium Polski nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce oraz nie wlicza się do limitu sprzedaży uprawniającej do zwolnienia z VAT. Oznacza to, że bez względu na status VAT przedsiębiorcy transakcja zawsze będzie rozliczana na terytorium kraju, w którym położona jest nieruchomość.

Wnioskodawca wie, że w jego przypadku musiałby zarejestrować się do VAT w Niemczech, gdyby świadczył swoje usługi na rzecz osób prywatnych lub wynajmował podwykonawców do powierzonych prac.

Czy zatem dobrze Wnioskodawca rozlicza swoją działalność w Polsce? Czy Wnioskodawca ma obowiązek zarejestrowania się jako podatnik VAT-UE?

Do chwili obecnej Wnioskodawca nie zarejestrował się, ponieważ uważa, że zgodnie z art. 97 ust. 3 ustawy o VAT konieczność taka powstaje jedynie w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b ustawy VAT.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek składania informacji podsumowującej?

Wnioskodawca uważa, że nie ma takiego obowiązku, ponieważ jak wynika z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, zobowiązani są do tego podatnicy, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o VAT.

Przez „nievatowca” rozumie się podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, który korzysta ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 113 ust. 1 ustawy VAT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku VAT sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których jej wartość nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT pod pojęciem sprzedaży rozumie się natomiast odpłatną dostawę towarów i usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że zwolnienie podmiotowe obejmuje wyłącznie usługi, których miejscem opodatkowania jest terytorium Polski. W konsekwencji zwolnienie nie ma zastosowania do usług, których miejsce opodatkowania znajduje się w innym kraju. Oznacza to, że skoro zwolnienie podmiotowe nie obejmuje usług opodatkowanych w innych krajach UE, to ich wartości nie wlicza się do limitu zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca wnioskuje, że wartość usług wykonywanych na nieruchomościach położonych w innych krajach nie jest wliczana do limitu zwolnienia od podatku określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W chwili obecnej usługi Wnioskodawcy świadczone na terytorium Polski nie przekroczyły limitu 200 000 zł, w związku z tym Wnioskodawca nie rejestrował się jako czynny podatnik VAT. Wartość usług Wnioskodawcy świadczonych na nieruchomościach znajdujących się na terytorium Niemiec przekroczyła wartość 200 000 zł.

Wnioskodawca dodaje, że jako „nievatowiec” świadczący usługi na nieruchomościach w UE, wystawia faktury ze stawką NP oraz adnotacją „reverse charge/odwrotne obciążenie”, na fakturze wskazuje adres położenia nieruchomości, na której świadczy swoje usługi oraz prowadzi ewidencję wykonanych usług.

Wnioskodawca uważa, że w związku z powyżej wskazanymi przepisami nie ma obowiązku zgłaszać się jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca ma obowiązek zarejestrować się jako podatnik VAT-UE w związku ze świadczonymi przez siebie usługami na nieruchomościach i składać informacje podsumowujące?
Czy wartość usług wykonywanych na nieruchomościach w innych krajach jest wliczana do limitu zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku rejestrowania się jako podatnik VAT-UE, ponieważ zgodnie z art. 97 ust. 3 ustawy o VAT konieczność taka powstaje jedynie w przypadku usług, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o VAT.

Wnioskodawca nie ma w związku z tym obowiązku składania informacji podsumowujących, jak wynika z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, taką informację muszą składać podatnicy wykonujący usługi, do których ma zastosowanie art. 28b ustawy o VAT.

Wnioskodawca uważa, że wartości usług świadczonych na nieruchomościach położonych w innych krajach nie wlicza się do limitu zwolnienia od podatku określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zastrzeżeniem art. 2a.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, według art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jednocześnie w art. 31a ust. 2 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, które należy uznać za związane z nieruchomościami, czyli usług objętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE.

Co więcej w art. 31a ust. 3 rozporządzenia 282/2011 zawarto wykaz przykładowych usług, których nie należy traktować jako usług związanych z nieruchomościami, czyli usług nieobjętych zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112/WE.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą, który korzysta ze zwolnienia od podatku uregulowanego w art. 113 ust. 1 ustawy. Wnioskodawca świadczy usługi montersko-spawalnicze związane z nieruchomościami. Usługi mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011. Według art. 28e ustawy miejscem świadczenia usług na nieruchomościach jest miejsce położenia tej nieruchomości. Oznacza to, że podatek VAT rozliczany jest w miejscu położenia nieruchomości, czyli w kraju w którym znajduje się nieruchomość, bez względu na miejsce siedziby usługobiorcy. Usługi świadczone są zarówno w kraju, jak i za granicą. W Polsce swoje usługi Wnioskodawca wykonuje na rzecz firm polskich, za granicą wykonuje je dla firmy polskiej, która rozlicza podatek VAT w Niemczech. Usługi Wnioskodawcy świadczone na terytorium Polski nie przekroczyły limitu 200 000 zł, w związku z tym Wnioskodawca nie rejestrował się jako czynny podatnik VAT. Wartość usług Wnioskodawcy świadczonych na nieruchomościach znajdujących się na terytorium Niemiec przekroczyła wartość 200 000 zł.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy w związku ze świadczonymi usługami na nieruchomościach ma obowiązek zarejestrować się jako podatnik VAT-UE i składać informacje podsumowujące.

Stosownie do art. 97 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Co więcej zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Natomiast zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca - zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w związku ze świadczonymi usługami na nieruchomościach Wnioskodawca nie ma obowiązku zarejestrować się jako podatnik VAT-UE i składać informacji podsumowujących. Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 ustawy obowiązek dokonania zgłoszenia rejestracyjnego jako podatnik VAT-UE mają podmioty świadczące usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. Natomiast stosownie do art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy obowiązek składania informacji podsumowującej dotyczy usług, do których stosuje się art. 28b ustawy na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca wskazał, że świadczy usługi związane z nieruchomościami mieszczące się w katalogu usług wymienionych w art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 a więc mieszczące się w katalogu usług, o których mowa w art. 28e ustawy. Zatem skoro Wnioskodawca nie świadczy usług, do których stosuje się art. 28b ustawy na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej nie ma obowiązku zarejestrować się jako podatnik VAT-UE i składać informacji podsumowujących.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za prawidłowe.

Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy wartość usług wykonywanych na nieruchomościach w innych krajach jest wliczana do limitu zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy tym w myśl art. 113 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne
świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Mając na uwadze art. 2 pkt 22 ustawy stwierdzić należy, że odpłatne świadczenie usług, których miejsce świadczenia (opodatkowania) znajduje się poza terytorium kraju nie stanowi sprzedaży w rozumieniu ustawy. W konsekwencji przy ustalaniu prawa do zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ustawy nie uwzględnia się świadczenia usług, których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju.

Zatem wartość usług, o których mowa w art. 28e ustawy wykonywanych na nieruchomościach w innych krajach nie jest wliczana do limitu zwolnienia określonego w art. 113 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193 ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin